Πέρασε κι αυτό..Και μετά τι;

Από τη στιγμή που έγιναν οι εθνικές εκλογές και ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση, εδώ και δύο μήνες περίπου, κάθε μα κάθε μέρα ακούω κι ένα άσχημο νέο στις ειδήσεις που αφορά τη χώρα μας και τα διάφορα προβλήματα που την ταλαιπωρούν όπως την οικονομική της θέση έναντι των ισχυρών της Ευρώπης και τις πάσης φύσεως εσωτερικές αναταραχές. Όχι ότι πριν, δεν άκουγα αλλά τώρα που έχουν βγει στη φόρα οι ατασθαλίες της προηγούμενης κυβέρνησης και είδαμε πια με στοιχεία πως είμαστε μακράν η πιο τριτοκοσμική σε αντιλήψεις και νοοτροπία χώρα της Ένωσης, με διακατέχει ένα αίσθημα ντροπής και παράλληλα αηδίας και αναγούλας.
Ο εγκέφαλός μου δέχεται πληροφορίες ασταμάτητα, περί δημοσιονομικού ελλείματος, περί Αλμούνια, περί μέτρων επιτήρησης, στο ενδιάμεσο μπαίνει κι ο Σαμαράς, όλα αυτά ανακατεύονται με τη μαύρη επέτειο του Γρηγορόπουλου για να έρθει το επιδόρπιο των επεισοδίων στην πρωτεύουσα και σε άλλες μεγάλες πόλεις και να έχουμε έτσι ένα πλήρες γεύμα ειδήσεων, τις οποίες καθώς τις μασάμε μας αφήνουν μια στιφή γεύση και ένα βλέμμα απλανές και άχαρο που από μόνο του απαντάει στο ερώτημα που έχει δημιουργηθεί σε πολλούς από εμάς • Που στο διάολο πάμε;
Κρίση, επιτήρηση, λιτότητα, το καλάθι της νοικοκυράς που φέτος προβλέπω πως θα είναι φτωχότερο από ποτέ, αστυνομία που από δολοφόνοι (για πολλούς) μετατρέπονται σε ήρωες και προστάτες από τη μια μέρα στην άλλη, και μέσα σε όλα αυτά ο απλός κοσμάκης, που περιμένει λίγο τις γιορτές να ξεδώσει και που καταριέται το ρημάδη το δήμαρχο ο οποίος δε λέει να στολίσει την Αθήνα μπας και κινηθεί λίγο η αγορά και κατεβούμε να φάμε κανά χριστουγεννιάτικο λουκουμά στον Κρίνο σαν άνθρωποι. Φοβόμασταν μήπως ξανακαεί η Αθήνα όπως πέρυσι. Στηθήκαμε στις τηλεοράσεις από το απόγευμα για να παρακολουθήσουμε το θέαμα και το μόνο που είδαμε ήταν ένας κύριος της ομάδας Ζ να παρασέρνει με τη μοτοσυκλέτα του ένα άλλο κύριο που εκπροσωπούσε με τον καλύτερο τρόπο την ιδεολογία της Αναρχίας και πέντε έξι άλλα μικροεπεισόδια. Τίποτα από τα περσινά αίσχη.
Και μιας που αναφέρομαι στα επεισόδια να σας πω και την αμαρτία μου. Υποστηρίζω τις δυνάμεις καταστολής. Όχι ότι επικροτώ τον τρόπο με τον οποίο καταστέλουν τη βία στους δρόμους.Θα προτίμούσα να χρησιμοποιούσαν αντλίες νερού αντί για δακρυγόνα, κλομπς και δακρυγόνα. Τους υποστηρίζω γιατί βαρέθηκα. Βαρέθηκα τους δήθεν, βαρέθηκα τους ιδεολόγους της πορδής που χρησιμοποιούν το θάνατο ενός παιδιού για να βγάλουν το κομπλεξισμό τους με το χειρότερο τρόπο ενάντια στις περιουσίες του κοσμάκη φορώντας κουκούλα. Να την βγάλετε την κουκούλα σας κύριοι και να δηλώσετε την αντίδρασή σας με πρόσωπο καθαρό και διαυγές. Ντρέπεστε που είστε αντεξουσιαστές όπως αποκαλείστε ή μήπως η μαύρη σας κουκούλα κρύβει κάτι άλλο? Βαρέθηκα να βλέπω να σπάνε ΑΤΜ, Starbucks, βιτρίνες πολυκαταστημάτων και άλλων μικρότερων επιχειρήσεων, να ξηλώνουν μάρμαρα από προσόψεις πολυκατοικιών επειδή τάχα μου είναι ενάντια στον καπιταλισμό, τη παγκοσμιοποίηση και την αστυνόμευση του κράτους.Βαρέθηκα να βλέπω να προβάλουν τη μέρα που σκοτώθηκε ένα παιδί ως εξέγερση των νέων, να ακούω τα μέσα ενημέρωσης από τη μια να κατηγορούν την αστυνομία για ολιγορία και από την άλλη με τη παραμικρή σύλληψη να ξανακατηγορούν τη δημόσια αρχή πως χτυπάει παιδιά. Βαρέθηκα το φοιτηταριό, τους ακαδημαϊκούς πολίτες, που κάτω από χρωματισμένα πανό εναντιώνεται σθεναρά στα παραπάνω. Φασίστες αποκαλούν τους αστυνομικούς και κάθε κυβέρνηση που θα αποπειραθεί να σπάσει το πανεπιστημιακό άσυλο, γιατί λένε δε θα διακινούνται ελεύθερα οι ιδέες τους. Τέσσερα χρόνια φοιτητής δεν είδα ποτέ μια ιδέα να προσπαθήσει να διακινηθεί μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου. Πολύ σωστά πάντως έθεσε το θέμα του ασύλου ο Άδωνης. «Ας κανονίσουμε μια συζήτηση στο Πολυτεχνείο εγώ, ο Πλεύρης, ο Βορίδης με τους φοιτητές και ας δούμε πόσο ελεύθερα θα διακινηθούν οι ιδέες μας». Έχει άδικο; Δε νομίζω. Αν τολμήσουν να διαβούν τη πύλη του ιδρύματος θα τους στήσουν στα δύο μέτρα. Για πια ελευθερία ιδεών μιλάμε τελικά; Δε λέω βέβαια πως ο Άδωνης είναι πρεσβευτής της ελευθερίας λόγου, αλλά δεν έχει δίκιο; Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες με τα αμπέχονα και τα ταγάρια, που αφήνοντας ένα μούσι κι ένα μαλλί γίνονται αυτόματα σύγχρονοι Βελουχιώτηδες και μόλις πάνε να βολευτούν κάπου ξεχνάνε και την ιδεολογία και τα πάντα, αυτοί είναι που μάχονται για την ελευθερία λόγου και ιδεών.
Τα έχουμε δει παιδιά και τα έχουμε σιχαθεί όλα. Ας στρωθούμε λοιπόν στη δουλειά και ας κοιτάξουμε πως θα κάνουμε τη χώρα μας καλύτερη γιατί οι ιδεολογίες και οι φιλοσοφίες το μόνο που κάνουνε είναι να μας κρατάνε κολλημένους στο παρελθόν και χωρίς όραμα για το μέλλον. Και η χώρα αυτή τη στιγμή χρειάζεται ανθρώπους με σοβαρότητα και οράματα. Όχι επαναστάτες του κώλου που κράζουν τη παγκοσμιοποίηση και το καπιταλιστικό σύστημα αλλά καρπώνονται τα αγαθά του με μανία. Εργάτες χρειαζόμαστε και όχι ιδεολόγους. Ίσως αν προσπαθήσουμε κι εμείς να γίνουν όλα καλύτερα και να μην έχουμε την ανάγκη για επαναστάσεις. Ίσως πρέπει να κάνουμε επανάσταση μέσα μας για να ξεφύγουμε από το λήθαργο της τεμπελιάς και της πονηριάς. Και όλα τα άλλα θα έρθουν...


Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον vrypan στις 10/12/2008 μετά τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, περνώντας από Εξάρχεια. Αναφέρεται και στο xblog.gr

Ώρα για τσάι?

Επειδή μπήκε για τα καλά ο χειμώνας και με έχει πιάσει μια μανία με τα ζεστά ροφήματα, πέρα από τον ελληνικό καφέ για τον οποίο μιλήσαμε σε προηγούμενη ανάρτηση, θα αναφερθώ τώρα στο τσάι.
Ποτέ μου δεν έπινα τσάι παρά μόνο όταν ήμουν άρρωστος και η μητέρα μου μου το σέρβιρε παρέα με δυο φρυγανιές, τις οποίες βουτούσα σε κομματάκια μέσα στο ζεστό ρόφημα. Γενικά το είχα συνδυάσει με πορσελάνινα σερβίτσια, τσαγιερά και κυρίες μιας κάποιας ηλικίας οι οποίες έφεραν εμπριμέ φόρεμα με φουρό και μαζευόντουσαν σε ένα σπίτι και εξασκούσαν την κουτσομπολική επιστήμη. Επιπλέον το να παραγγείλεις τσάι έξω είναι κάτι το οποίο θεωρώ εξαιρετικά επίπονο, μιας και σου έρχεται ένας δίσκος με τσαγερό, φλιτζάνι, κουταλάκι, μπολάκι με κύβους ζάχαρης, φακελάκια τσαγιού, μπισκοτάκι με αποτέλεσμα να χωράς μόνο εσύ και το ρόφημά σου στο στενό τραπεζάκι της καφετέριας και οι υπόλοιποι της παρέας να καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που βγήκαν μαζί σου αφού ούτε τα τσιγάρα τους δε μπορούν να ακουμπήσουν κάπου.
Πηγαίνοντας στο Λονδίνο τον περασμένο Μάρτιο, η άποψή μου για το τσάι άλλαξε άρδην, όταν επισκέφθηκα το κατάστημα Fortnum and Mason στο Piccadilly. Αγόρασα φακελάκια Earl Grey τα οποία απολαμβάνω σπίτι μόνο, με τη συνοδεία της Mind the gap κούπας μου και μπισκότων Μιράντα Παπαδοπούλου τα οποία έχουν εφευρεθεί μόνο για να τα βουτάς σε ελληνικό ή τσάι. Και επειδή τα αποθέματα σε Earl Grey τελειώνουν ο μόνος τρόπος να τα προμηθευτεί κανείς αν δεν βρίσκεται στο Λονδίνο, είναι φυσικά μέσω του διαδικτύου. Η παραγγελία μου δόθηκε το Σάββατο και περιλαμβάνει πέρα από τσάι σε 2 γεύσεις (κλασικής και φράουλας), διάφορα είδη μαρμελάδων και άλλων εδεσμάτων. Εκτός από αυτά τα είδη υπάρχει πληθώρα προϊόντων που μπορεί να αγοράσει κανείς από τυριά και κέικ μέχρι είδη για το σπίτι και προσωπικά δώρα για όλα τα μέλη της οικογένειας. Αξίζει λοιπόν το κόπο να πάτε ένα διαδικτυακό ταξίδι στο κατάστημα αυτό και που ξέρετε; Μπορεί η ώρα για τσάι να γίνει και δικός σας θεσμός...

Η μαγεία του καφέ

Ένας όμορφος περίπατος με το φίλο ή τη φίλη σου, η παρακολούθηση ενός αγώνα με τους κολλητούς σου, η ανάγνωση ενός ωραίου βιβλίου ή ενός ενδιαφέροντος άρθρου, ένα νόστιμο δείπνο ή ένας μερακλίδικος πρωινός καφές, είναι μερικές από τις μικρές απολαύσεις που μπορούν να ομορφύνουν την καθημερινότητα της ζωής σου. Σήμερα θα σταθώ στην τελευταία αναφερθείσα απόλαυση· αυτή του πρωινού καφέ ή γενικά του καφέ.
Πίνω τρεις με τέσσερις καφέδες τη μέρα και ζήτημα αν απολαμβάνω τον ένα από αυτούς. Φυσικά ο πρωινός μου καφές δε καταναλώνεται σπίτι για τον απλούστατο λόγο ότι ξυπνάω στις έξι κάθε πρωί, τρώω δυο μπισκότα, στρίβω τρία τσιγάρα για το δρόμο και ξεκινάω για το μαρτύριο της Εθνικής οδού Αθηνών – Λαμίας, αγοράζοντας το φρέντο μου από ένα όμορφο συνοικιακό μαγαζάκι που οι υπάλληλοί του μου τον περιποιούνται κιόλας. Οι επόμενοι καφέδες είναι στη δουλειά, οι λεγόμενοι μηχανικοί καφέδες, οι οποίοι απλά πίνονται και δεν απολαμβάνονται. Συνήθως λόγω δουλειάς μπορεί να μείνουν εκεί ανέγγιχτοι, να παγώσουν, να τους δει η καθαρίστρια αχρησιμοποίητους και να μου τους πετάξει (το κάνει κάθε φορά αυτό και μου σπάει τα νεύρα). Οπότε λόγω αυτών των συγκυριών δεν τους ευχαριστιέμαι.
Εξ αυτών των σκέψεων ορμώμενος, αγόρασα χθες το καμινετάκι μου για να ψήνω τον ελληνικό καφεδάκο μου τα απογεύματα που θα γυρίζω από τη δουλειά. 36,46 € το πλήρωσα αλλά τα αξίζει τα λεφτά του γιατί το χρησιμοποιεί και η θεία η Κατίνα (γιόρταζε χθες) η οποία μου έφτιαξε καφέ σε αυτό τις προάλλες που όμοιό του δεν είχα ξαναματαπιεί. Άλλωστε το ψήσιμο του ελληνικού καφέ αποτελεί από μόνο του μια ιεροτελεστία , με το άρωμά του να αναδύεται σε όλο το χώρο, να τον περιμένεις καρτερικά να φουσκώσει και να βλέπεις να σχηματίζεται σιγά σιγά αυτή η σκούρα κρούστα στο φλιτζάνι..Η ευχάριστη έκπληξη ήταν πως η συσκευασία του καμινέτου συνοδεύεται και από οδηγίες και μυστικά για να φτιάξεις έναν ωραίο ελληνικό καφέ. Σήμερα κιόλας θα το δοκιμάσω. Ελπίζω να σταθεί αντάξιο των προσδοκιών μου και να καταφέρω να πετύχω αυτό το φοβερό καϊμάκι της θείας…

Guitar

Τις καθημερινές στις δέκα το βράδυ, στη συχνότητα του Sport Fm και στην εκπομπή Fight Club,ακούγεται το άσμα με το όνομα guitar..Στην αρχή ομολογώ πως δε με πολυενθουσίασε. Τη προηγούμενη χρονιά οι Βαϊμάκης - Τσαούσης ξεκινούσαν την εκπομπή τους με το Ramaya, ένα πολύ πιο ζωντανό και χαβαλετζίδικο τραγούδι. Μόλις όμως παρατήρησα τους στίχους του guitar και είδα και το παρακάτω βίντεο, άλλαξα γνώμη αμέσως. Δείτε και θα καταλάβετε...Τη καλημέρα μου σε όλους..

Το Τρόλεϊ

Το τρόλεϊ..Τι μπορεί να πει κανείς για αυτό το απίστευτα “βολικό” και “σύγχρονο” μέσο μαζικής μεταφοράς; Να σας πω εγώ..Τίποτα απολύτως. Προσωπικά εγώ που το ζω σε σχεδόν καθημερινή βάση μόνο αρνητικά μπορώ να βρω. Και φαντάσου πως δε το χρησιμοποιώ. Απλά τυχαίνει ως δια μαγείας, να το συναντάω στο δρόμο μου για το σπίτι ή για τη δουλειά και να μου σπάει τα νεύρα. Και πάντα όταν βιάζομαι να πάω κάπου. Βέβαια για να μην είμαι και απόλυτα κακός απέναντί του, όταν βιάζομαι συνήθως συναντάω μπροστά μου γερανούς και ανυψωτικά μηχανήματα, νταλίκες που κολλάνε σε στενά και δε μπορούν να στρίψουν, μπουλντόζες και εκσκαφείς, σχολικά που σταματάνε παντού και περπατάνε με ρυθμούς χελώνας, σκουπιδιάρικα, αλλά αυτό που συναντάω πιο συχνά απ’όλα (και εξ’αυτού το μένος που βγάζω σε αυτό το κείμενο) είναι το αγαπητό μου τρόλεϊ.
Στέκεται μπροστά μου με τον μεγάλο όγκο του, με την φοβερή του ταχύτητα των 40 χλμ μέγιστη και με τις απειλητικές του κεραίες να δεσπόζουν ολόρθες, και οι οποίες συχνά πυκνά ξεφεύγουν και πέφτουν από εκείνα τα ρημάδια τα καλώδια που υπάρχουν σε όλη την Αθήνα αναγκάζοντας τον οδηγό να προσπαθήσει να τα επανατοποθετήσει κάνοντας κάποιου είδους κινήσεις πιλοτικού χαρακτήρα. Εν τω μεταξύ την ώρα που οι κεραίες του “συμπαθούς” οχήματος θα κατεδαφιστούν αρχίζει ο γολγοθάς των οδηγών που βρίσκονται πίσω από τον κίτρινο γίγαντα, μιας και αυτός ακινητοποιείται αυτόματα και μαζί του και οι ζωές των παραπάνω που περιμένουν κανά μισάωρο να φτιαχτεί η βλάβη.
Το άγχος που μου προκαλεί το τρόλεϊ είναι ανεπανάληπτο. Μόλις το αντικρύσω, ρίχνω τα καντήλια μου, καταριώντας τη ρημάδα τη τύχη μου που δε με βοηθάει μια φορά να πάω στη δουλειά ή στο σπίτι μου σαν άνθρωπος, και αμέσως μετά καταβάλω κάθε δυνατή προσπάθεια και φυσικά νόμιμη, για να το ξεπεράσω και να ελευθερωθώ από τα ηλεκτρικά δεσμά του. Συνήθως οι προσπάθειές μου αποβαίνουν άκαρπες και καταλήγω να το ακολουθώ από πίσω μέχρι να βρω κάποιο άνοιγμα για να ξεπεταχτώ μπροστά του. Τώρα τελευταία, επειδή έχει καταλάβει πως μπορώ να το νικήσω μου κάνει ένα είδος πολέμου που δε ξέρω αν μπορώ να επικρατήσω · Μου φέρνει παρέα. Μάλιστα κυρίες και κύριοι. Δύο τρόλεϊ βρίσκονται πλέον στο δρόμο μου το ένα σε απόσταση 50 μέτρων από το άλλο και προχωράνε εξίσου νωχελικά. Και μπορεί να τύχει το ένα από αυτά να είναι από εκείνα με τη φισούνα, οπότε κάθε απόπειρα προσπέρασής του πέφτει στο κενό.
Θα μου πεις και το τραμ είναι αργό και κόβει την κυκλοφορία. Ναι, αλλά το τραμ είναι τουλάχιστον ρομαντικό. Σε ταξιδεύει σε άλλη εποχή, άσε που σου έρχεται να τρέξεις πίσω του και να πιαστείς από αυτό σαν λαθραίος επιβάτης όπως έχουμε δει σε παλιές ταινίες. Το τρόλεϊ όμως δε σου δίνει τίποτε από αυτά. Μόνο την εικόνα ενός μέσου απαρχαιωμένου και καθόλου χρήσιμου.Από τη μία έχουμε την ανάγκη για στροφή στα μέσα μαζικής μεταφοράς ως πιο οικολογική λύση και από την άλλη έχουμε ένα μέσο που καταναλώνει ρεύμα σαν τρελό, κάνει άσχημη την εικόνα της πόλης με τα τόσα καλώδια που έχουν απλωθεί για να τρέφεται και δεν εξυπηρετεί το κοινό μιας και πηγαίνει πιο αργά και από replay. Εγώ λέω να πάει από κει που ήρθε. Είστε μαζί μου;

Blogs, διαδηλώσεις ή μήπως τελικά όλοι είμαστε βλάκες?

Θυμάστε που σας έλεγα πως το πρωί ακούω στο αυτοκίνητο το σταθμό Nitro Radio; Άκουσα κάτι πριν 2 μέρες από τον κατά τ’άλλα συμπαθέστατο παραγωγό που με ξένισε κάπως. Είπε κατά λέξη τα εξής : “ Όποιος βλάκας έχει μια ιδέα, φτιάχνει ένα blog και την παρουσιάζει”. Ωραία. Δηλαδή τώρα τί; Όλοι εμείς είμαστε βλάκες; Όλοι όσοι γράφουμε τις ανησυχίες μας, τις ιδέες μας, τις εμπειρίες μας είμαστε απλοί βλάκες; Ε όχι. Προσβλήθηκα και πειράχτηκα. Όχι ότι έγινε τίποτα κιόλας γιατί ο καθένας έχει ελευθερία λόγου και μπορεί να λέει ότι θέλει. Αλλά το να χρησιμοποιεί κάποιος τόσο εύκολα τη λέξη “βλάκας” χαρακτηρίζοντας έτσι κάποιους ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν σε αυτό που κάνουν και αν μη τι άλλο σπαταλάνε χρόνο για να γράψουν κάτι που τους εκφράζει είναι τουλάχιστον κατακριτέο. Και για να μη παρεξηγηθώ, δε θεωρώ ότι γράφω κάτι το ουσιαστικό ή άξιο προσοχής και ούτε προσάπτω στον εαυτό μου τη ταμπέλλα του blogger. Αλλά είναι κρίμα για ανθρώπους που ασχολούνται και που προσφέρουν μέσα από τα κείμενά τους να βγαίνει κάποιος ξαφνικά και να τους προσβάλει έτσι. Βέβαια θα μπορούσα κι εγώ με τη σειρά μου να χαρακτηρίσω ως βλάκα κάθε συγγραφέα, ποιητή, ζωγράφο, τραγουδιστή με την αιτιολογία πως επειδή έχει μια “ιδέα” και θέλει να την εκφράσει γράφει ένα βιβλίο, ένα ποίημα, φτιάχνει ένα πίνακα ή δημιουργεί ένα τραγούδι. Εν τέλει σύμφωνα με τα λεγόμενα του ραδιοφωνικού παραγωγού κάθε άνθρωπος σε αυτή τη δόλια τη χώρα, είναι βλαξ και δε πρέπει να εκφράζεται με κανένα τρόπο.
Συζητώντας το με τη φίλη μου, μου είπε πως πολύ δημοσιογράφοι έχουν την ίδια άποψη με τον εν λόγω παραγωγό καθώς θεωρούν πως πολλοί bloggers μπορούν να αποδειχθούν απειλή για τη δουλειά τους. Ήμαρτον δηλαδή. Δε βλέπουν δηλαδή πως ο κόσμος έχει βρει νέο τρόπο να εκφραστεί ή να αντιδράσει ,από το να τρέχει κάθε τρεις και λίγο στις πατροπαράδοτες διαδηλώσεις και πορείες για να πει κάτι, το οποίο φυσικά σχεδόν πάντα χρωματίζεται κάτω από ένα πανό. Δε βλέπουν πως κάποιοι δε μασάνε τη τροφή που τους δίνουν, αλλά την επεξεργάζονται πρώτα και αν δε τους αρέσει τη φτύνουν. Αντί να το υποστηρίξουν αυτό το κατακρίνουν. Δηλαδή μόνο αυτοί (οι δημοσιογράφοι) πρέπει να έχουν άποψη για το καθετί και μεις πρέπει να τους ακούμε. Έλεος δηλαδή. Κύριε ραδιοφωνικέ παραγωγέ, θα σας στεναχωρήσω, αλλά ως βλάκας που είμαι (κι εγώ και όλοι μας) θα δώσω όλες τις δυνάμεις μου(μας) για να γράφω (γράφουμε) με σκοπό να μου (μας) προσάψετε πιο βαρείς χαρακτηρισμούς από αυτό του απλού βλάκα. Ίσως τότε αυτά που όλοι γράφουν στα blog τους αποκτήσουν κάποια αμυδρή αξία για σας...

Caveman

Ο άνθρωπος των σπηλαίων..Ο προϊστορικός άντρας, ο κυνηγός, ο προστάτης της σπηλιάς και της οικογένειάς του..Αυτόν τον άνθρωπο ενσάρκωσε με απόλυτη επιτυχία ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης στο ομόνυμο έργο του Rob Becker που παρακολούθησα την Παρασκευή το βράδυ στο θέατρο Coronet. Παραλληρίζει τον άντρα του σήμερα με τον προϊστορικό, τον κηνυγό, και τη γυναίκα με την αντίστοιχη προϊστορική, τη συλλέκτρια, και εξηγεί μέσω των νεατερνταλικών αυτών χαρακτηριστικών τις τώρα συμπεριφορές μας όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις. Πολύ ωραία ιδέα, πολύ καλή ηθοποιΐα από τον Κυριακίδη, αρκετό γέλιο και σίγουρα προβληματισμός, μιας και σε όσα περιέγραφε η παράσταση βρίσκεις αρκετές ομοιότητες με τη δική σου καθημερινή ζωή.
Δε θα αναφέρω τίποτα παραπάνω για το θεατρικό γιατί πιστεύω πως αξίζει να παέι να το δει κάποιος χωρίς να γνωρίζει τις λεπτομέρειες του έργου.Το μόνο που θα πω είναι το γενικό νόημα και ο επίλογός του.Πως όσο διαφορετικός και αν είμαι από αυτήν, όταν τη βλέπω να κοιμάται δίπλα μου, νιώθω αυτή την ανάγκη, αυτό το ακαταμάχητο συναίσθημα, να θέλω να τη προστατέψω με όποιο μέσο διαθέτω, με όλο μου το είναι!!! Και αυτό είναι που με κάνει τελικά άντρα..

In good company

Αυτός είναι ο τίτλος της ταινίας που είδα που είδα το μεσημέρι της Κυριακής σε DVD..Μη φανταστείτε κανένα έπος..Μια κλασική κωμωδιούλα με απλό στόρυ που όμως έκρυβε κάποιες μεγάλες αλήθειες που με έβαλαν σε σκέψεις.
Η ιστορία έχει να κάνει με τη ζωή 2 αντρών, του διευθυντή πωλήσεων ενός περιοδικού ηλικίας 51 ετών, ο οποίος υποβιβάζεται εν όψει της εξαγοράς της εταιρείας του από μία μεγαλύτερη και του καινούριου του αφεντικού ο οποίος έχει ακριβώς τα μισά του χρόνια και είναι απόλυτα εργασιομανής σε βαθμό που ούτε φίλους έχει, διαλύεται ο γάμος του που κράτησε 5 μήνες και ψάχνει εναγωνίως να βρει λόγο ύπαρξης πέρα από τη δουλειά.
Αμερική θα μου πεις, άλλοι κανόνες, εκεί δουλεύουν 15 ώρες τη μέρα και άρα δε τους μένει ελέυθερος χρόνος για να χαρούν τη ζωή και την ανταμοιβή της πολύωρης εργασίας τους. Και αναρωτιέμαι μήπως και στη χώρα μας συμβαίνει το ίδιο. Εμάς άραγε μας μένει ελεύθερος χρόνος ή γινόμαστε το ίδιο με το νέο αφεντικό του 51χρονου; Μπορούμε να αντέξουμε το βάρος της νέας τάξης πραγμάτων; Γιατί το λεγόμενο αμερικάνικο όνειρο (δικό σου σπίτι, δικό σου αμάξι,οικογένεια και αρκετά λεφτά για να ζεις) αρχίζει ή μάλλον ήδη έχει γίνει και ελληνικό όνειρο. Και για να το πραγματοποιήσουμε πρέπει δυστυχώς να κάνουμε δύο τουλάχιστον δουλειές, να γίνουμε έρμαιο των αφεντικών, να θυσιάσουμε κάθε προσωπική μας φιλοδοξία στο βωμό του ονείρου, να παραμερίσουμε τη δημιουργικότητά μας για να κυνηγήσουμε το χρήμα.Και ερωτώ, αξίζει τελικά να κάνεις μια δουλειά που δε σου αρέσει μόνο και μόνο επειδή σου δίνει αρκετό χρήμα; Αξίζει να καταρακώνεται καθημερινά η ψυχολογία σου αντί να προσπαθήσεις να κυνηγήσεις αυτό που πραγματικά σου αρέσει; Το νέο αφεντικό του 51χρονου εν τέλει άφησε τη δουλειά του και ασχολήθηκε με τον εαυτό του. Έβγαλε το κουστούμι του και φόρεσε τζινάκι και φούτερ.Σταμάτησε να κάνει τζόκινγκ στο διάδρομο που είχε εγκαταστήσει σπίτι του και άρχισε να τρέχει στη παραλία. Βρήκε την πραγματική ευτυχία; Δε μας το έδειξε η ταινία. Αυτό που κατάλαβα είναι πως ξεκίνησε από την αρχή αλλά δε γνωρίζω ποια κατάληξη θα έχει τελικά. Όταν φτάσει στην ηλικία των 51 και κάνει απολογισμό της μέχρι τότε ζωής του, θα καταλάβει αν έκανε το σωστό ή όχι. Το σίγουρο και το κυριότερο είναι πως βρήκε τον εαυτό του. Και πως είναι ακόμη μικρός για να κερδίσει το χαμένο χρόνο και να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος. Το θέμα είναι πως αυτός καλά τη βόλεψε. Με μας τι γίνεται;;;

No pain no gain..

Είπα κι εγώ να πάω να γραφτώ σε ένα παλιογυμναστήριο..Δε κουνάω που δε κουνάω, όλο γραφείο σπίτι- σπίτι γραφείο και κανάς καφές αραιά και πού, σκέφτηκα πως θα μου κάνει καλό να ασκήσω λιγάκι το ταλαιπωρημένο από το καθισιό κορμί μου.Πήραμε λοιπόν τη μεγάλη απόφαση με τον αδερφό μου και αρχές του μήνα γραφτήκαμε στο συνοικιακό μας γυμναστήριο με σκοπό να το επισκεπτόμαστε τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα.
Τώρα θα μου πείτε τι μας νοιάζει εμάς ρε που πας γυμναστήριο?Ε λοιπόν να σας νοιάζει, ειδικά εσάς που σκέφτεστε να γραφτείτε οσονούπω.Οι γυμναστές είναι τέρατα..Ναι,ναι..ανθρωπόμορφα τέρατα που φοράνε ένα χαμόγελο, σου μιλάνε φιλικά και μετά σε ρίχνουν χωρίς δισταγμό και τύψεις στα μηχανήματα του διαβόλου.Το διαπίστωσα κατά την τέταρτη επίσκεψή μου όπου μια γυμνάστρια με έβαλε να κάνω ίσως το πιο σατανικό απ'όλα...το μονόζυγο.Βρε δε θέλω της έλεγα.Θα το κάνεις με πρόσταξε.Το αποτέλεσμα?Από το πιάσιμο δε μπορούσα να κλείσω τα χέρια μου για δύο μέρες.Σα μπαγάσας περπατούσα. Τώρα πείτε μου είναι συμπεριφορά αυτή? Χθες πάλι η ίδια γυμνάστρια πήγε να μας ρίξει στα δόντια του "κακού"...έτσι έχουμε ονομάσει τον πιο αιμοβόρο γυμναστή εκεί μέσα, ο οποίος ειδικεύεται στους κοιλιακούς.Μία ώρα κοιλιακούς θέλανε να μας βάλουνε να κάνουμε.Βρε ουστ..Τις προάλλες πάλι, μου λέει ένας πως έχω την άσκηση που λέγεται "όρθιες εμπρόσθιες έλξεις στην τροχαλία με σκοινί". Με σκοινί???? του λέω.Ναι με σκοινί, μου αποκρίνεται κοιτώντας με νευριασμένος.Μα γιατί να μη πάρω το παλούκι αντί για το σκοινί που φαίνεται πιο εύκολο?Με σκοινί, μου ξαναείπε και αυτή τη φορά δε σήκωνε αστεία.Έκανα το σκοινί και πιάστηκα για μια ακόμα φορά.
Τελικά είχαν δίκιο οι αρχαίοι που λέγανε πως τα αγαθά κόποις κτώνται, αλλά όχι κι έτσι.Πάω τώρα για ένα ακόμα δίωρο βασανιστηρίων.Το θέμα του μαζοχισμού που με διακατέχει θα σας το αναλύσω σε επόμενη ανάρτηση.

Εμείς οι Έλληνες...

Καθώς επιστρέφαμε από το central park το βράδυ της Παρασκευής και σε κάποιο φανάρι της γειτονιάς μας, ήρθαμε αντιμέτωποι με το εξής γεγονός: Κάποιος κύριος, ηλικίας γύρω στα 40 και οδηγώντας ένα μαυρό mazda RX κάτι, παραβίασε με θράσσος και σχετική αναίδεια τον κόκκινο σηματοδότη, αψηφώντας τους υπόλοιπους οδηγούς που περίμεναν στη διαστάυρωση. Ο εν λόγω κύριος φαίνεται βιαζόταν πολύ, μιας και σχεδόν μετά από ένα λεπτό ξεκινήσαμε και τον είδαμε να παρκάρει 2 στενά πιο πέρα. Σαν να μας είπε δηλαδή " Εγώ είμαι ο έξυπνος ο ελληνάρας και δε κολλώνω πουθενά.Θα περνάω με κόκκινο κι εσείς θα περιμένετε, θα σας φάω τη σειρά στην εφορία, στη τράπεζα, παντού, γιατί εγώ είμαι Έλληνας με Ε κεφαλαίο και οφείλετε εσείς οι υπόλοιποι να με σέβεστε και να υποτάσσεστε στη δική μου ανωτερότητα". Ίσως υπερβολικό αυτό που λέω αλλά εγώ έτσι ένιωσα. Και σκέφτηκα όλα όσα είδα στο κέντρο κατά τη διάρκεια της βραδινής μου βόλτας. Ενώ έψαχνα να παρκάρω, η μόνη κενή θέση που βρήκα ήταν αυτή ενός αναπήρου. Στον επόμενο κύκλο που έκανα, η θέση αυτή ήταν κατηλειμένη από κάποιον κύριο που είχε ανάψει βέβαια τα αλαρμ δείχνοντας πως δε θα αφήσει το όχημά του εκεί όλο το βράδυ. Κι αν εκείνη τη στιγμή ερχόταν ο ανάπηρος? Γιατί να τον βάλεις τον άνθρωπο στη διαδικασία να περιμένει ή ακόμα και να σου πει μια κουβέντα και να παρεξηγηθείτε? Ο άλλος πάλι, κι ενώ περίμενα πάλι σε φανάρι εγώ και καμια δεκαριά αυτοκίνητα στη σειρά ο ένας πίσω από τον άλλο, ήρθε σαν κύριος από αριστερά, μας πέρασε όλους και μπήκε ξαφνικά πρώτος. Μου ήρθε να κατέβω να τον χειροκροτήσω για το κατόρθωμά του. Όλα παραδείγματα καθημερινά, όλα παραπτώματα στα οποία πολλοί από εμάς έχουμε παραπέσει και όλα δείχνουν πόσο ασεβής, αναιδής και χυδαία καταντάει η συμπεριφορά μας πολλές φορές.
Κι έρχομαι να παραλληρίσω τις παραπάνω "εμπειρίες" μου με αυτό που είπε ο κος Λαζόπουλος στην προηγούμενη εκπομπή του και που έχει αναφερθεί και σε αρκετα blogs..πως δε φτάνει να αλλάξει η κυβέρνηση για να γίνει μια χώρα καλύτερη.Πρέπει να αλλάξει κι ο κόσμος. Τελικά εμείς φταίμε ρε παιδιά. Ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Παπανδρέου ούτε ο Μητσοτάκης ούτε κανείς. Μόνο ο λαός. Δεν έχουμε αποκτήσει τη μόρφωση, τη παιδεία για να κάνουμε κάτι σωστό, κάτι οργανωμένο. Το μόνο που κάνουμε? Να κλαιγόμαστε. Οι γιατροί θέλουν φακελάκι, οι εφοριακοί και το ΙΚΑ λάδωμα και το κινητό το Γερμανό του. Ήθελα και να'ξερα ποιός ήταν αυτός ο πρώτος που έδωσε φακελάκι σε γιατρό, ποιά ήταν η πρώτη επιχείρηση που λάδωσε εφοριακό..Γιατί αυτοί καταστρέψαν τη ζωή μας. Η άλλη βγήκε και είπε δημόσια πως λάδωσε πολιτικό για να διορίσει το παιδί της στο δημόσιο. Και πολύ σωστά παρατήρησε ο κος Λαζόπουλος, αυτή η γυναίκα θα ξαναπάει σε πολιτικό γραφείο για να διοριστεί ο κανακάρης της. Και όχι μόνο αυτή φυσικά. Και οι γιατροί θα ξαναπάρουν φακελάκια και οι εφοριακοί θα ξαναλαδωθούν και όλα θα κυλλάνε ομαλά και άναρχα όπως τώρα.
Και όση διάθεση κι αν έχει ένας πολιτικός να αλλάξει την κατάσταση της χώρας (που δε πιστεύω πως την έχει κανείς αλλά το δέχομαι γιατί δε μπορώ να συνεχίσω χωρίς την ελπίδα πως κάποια στιγμή κάτι καλό θα συμβεί στον τόπο αυτό) πώς μπορεί να το κάνει αυτό όταν εμείς οι ίδιοι βαλλόμαστε εναντίον του με τους παραπάνω τρόπους? Δε μας έχει κουράσει αυτή η αναρχία στη ζωή μας? Εγώ προσωπικά έχω τερματίσει. Και είμαι λίγο πάνω από τα 30 μου χρόνια. Πώς θα είμαι στα 50 δηλαδή. Αηδιασμένος? Μισάνθρωπος? Γιατί αυτό γινόμαστε σιγά σιγά. Βρίζουμε ο ένας τον άλλο και δεν έχουμε κάποιον να μας επαναφέρει στη τάξη, να μας τραβήξει από το αυτί και να μας πει "Φίλε αυτό που κάνει είναι λάθος. Μη το ξανακάνεις σε παρακαλώ". Αλλά εμείς οι Έλληνες ξέρουμε..Δε φταίμε εμείς. Ή μάλλον εμείς είμαστε οι μόνοι που δε φταίνει.Φταίει αυτός που μας κάνει τη παρατήρηση, οι Αμερικάνοι, ο Μπιλ Γκέιτς και γενικά ο οποιοσδήποτε αλλά εμείς όχι. Γιατί μάθαμε να είμαστε μια ζωή οι κλαψιάρηδες και οι αδικημένοι, οι έξυπνοι και οι πονηροί που πάντα επιβιώνουν και που αν ενωθούμε όλοι σαν μια γροθιά μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.Με αυτό το παραμύθι πορεύεται στη ζωή ο σημερινός Έλληνας.
Ο Έλληνας που πέρασε με κόκκινο, ο Έλληνας που κατέλαβε τη θέση του ανάπηρου με το έτσι θέλω, η Ελληνίδα που λάδωσε το πολιτικό, όλοι αυτοί οι Έλληνες έχουν φέρει τη χώρα μας εκεί που είναι.Όλα αυτά τα καθημερινά μικροπράγματα που συναντάμε ,μπροστά μας και αδιαφορούμε για αυτά δείχνουν το χαμηλό μας επίπεδο σαν λαός.Γιατί δε μπορώ να δεχτώ ότι έχουμε επίπεδο όταν καταπατάμε τα δικαιώματα για ζωή μιας ευπαθούς κοινωνικής ομάδας όπως οι ανάπηροι ή δε σεβόμαστε το συνάνθρωπό μας σε οποιαδήποτε δραστηριότητά μας.Εμείς οι Έλληνες πρέπει τελικά να αλλάξουμε.Μπορούμε άραγε?

Μπαράκι με στυλ

Την Παρασκευή το βράδυ και μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, αποφασίσαμε να κατεβούμε μια βολτίτσα στο κέντρο της πόλης και γιατί όχι να πιούμε ένα χαλαρό ποτάκι σε κάποιο ζεστό και όμορφο μαγαζάκι. Πού θα βρούμε λοιπόν ένα τέτοιο μαγαζί στο κέντρο? Ή σε κάποιο στενάκι του Κολωνακίου ή στην πλατεία Καρύτση..Γκάζι και Ψυρρή λυπάμαι αλλά δε θα πάρω, ειδικά Παρασκευή βράδυ που θα γίνεται το έλα να δεις.Κάναμε λοιπόν 20 λεπτά να κατεβούμε από Πετρούπολη στο κέντρο και άλλα 45 να βρούμε κάποια θέση για παρκάρισμα..Δυστυχώς οι προσπάθειες μας στάθηκαν άκαρπες. Με τα αυτιά πεσμένα κάτω πήραμε το δρόμο προς την πλατεία Κάνιγγος και εκεί μας ήρθε η φαεινή ιδέα να επισκεφθούμε ένα μαγαζάκι στην αρχή της Λ.Αλεξάνδρας, στο νούμερο 2 για την ακρίβεια, όπου είχα κάτσει για καφέ κάποιο πρωινό ενός Νοέμβρη περιμένωντας να επιβιβαστώ στο ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη. Central Park λέγεται και η φωτογραφία που σας δείχνω είναι τραβηγμένη από τότε. Όσοι δεν το ξέρετε σας προτείνω να το μάθετε. Είναι από τα μαγαζάκια που αδικούνται, κυρίως λόγω θέσης, αλλά έχει πολύ ωραία μουσική (rock και pop του 80 και του 90), καθαρά ποτά και προσωπικό γεμάτο καλή διάθεση.Ο χώρος είναι κάπως αναγεννησιακός, με πολλούς καθρέφτες και πολυελαίους αλλά το μαγαζί το διέπει ένας αχνός φωτισμός που κάνει την ατμόσφαιρα ιδιαίτερα όμορφη. Το καλό είναι πως δε το ξέρει ακόμα πολύς κόσμος (αν και λειτουργεί εδώ και αρκετά χρόνια) και έτσι είναι ότι πρέπει για χαλαρές βραδινές εξόδους. Το συστήνω ανεπιφύλακτα...

Cupcake Stop

Καλημέρα σε όλους. Έχω τη συνήθεια κάθε πρωί που ξυπνάω να χαζεύω λίγο στην τηλεόραση πριν ξεκινήσω για τη δουλειά. Σήμερα λοιπόν, κατά τις 6.20 το πρωί είδα ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ στην εκπομπή Πανόραμα του Alter. Προερχόμενο από Νέα Υόρκη και με μια πολύ φρέσκια ιδέα, το πρώτο cupcake shop on wheels έκανε την εμφάνισή του στους δρόμους του Manhattan. Μάλιστα επιδή είναι συνεχώς εν κινήσει, χρησιμοποιεί το γνωστό site Twitter για να ενημερώνει τους υποψήφιους πελάτες του για τα δρομολόγιά του. Πραγματικά είναι από τις ιδέες που ομορφαίνουν την πόλη και εύχομαι ολόψυχα να συμβεί κάτι αντίστοιχο και στην Ελλάδα. Εγώ θα πήγαινα σε ένα τέτοιο μαγαζάκι για να πάρω το πρωινό μου. Εσείς?

Το πολυπόθητο netbook των μαθητών

Η σημερινή μου ανάρτηση έχει να κάνει με ένα θέμα που απασχολεί πολύ τα παιδιά του Γυμνασίου αυτές τις μέρες· Το δωρεάν laptop που μοιράζει το κράτος με αφορμή το τέταρτο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης από την Ευρωπαϊκά ένωση. Από το καλοκαίρι τα παιδιά που τελείωσαν την έκτη δημοτικού περίμεναν πώς και πώς να ανοίξουν τα σχολεία για να πάρουν το πολυπόθητο κουπόνι που θα τους έδινε το δικαίωμα να αποκτήσουν δωρεάν ένα φορητό υπολογιστή. Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα μαθητές να ανυπομονούν τόσο να ξαναπάνε σχολείο.
Προβλήθηκαν από την τηλεόραση και ακούστηκαν από το ραδιόφωνο ένα κάρο διαφημίσεις για το σχετικό θέμα, άλλες πετυχημένες (όπως αυτή με το πιτσιρικά που λέει στους γονείς του «Κάντε μου τόπο γιατί τα πήρα» με την οποία πολύ γελάω) και άλλες πλήρως αποτυχημένες.Για παράδειγμα άκουσα σήμερα για προσφορά laptop από το ΑΒ Βασιλόπουλος..Έλα Χριστέ και Παναγιά..Πουλάνε λοιπόν τους υπολογιστές με δώρο πολυμηχανήματα, οθόνες, δωρεάν συνδέσεις internet, δωρεάν μαθήματα Αγγλικών, δωρεάν αναβαθμίσεις windows κλπ κλπ κλπ..Σε λίγο με κάθε notebook θα χαρίζουν και smart στους μαθητές για να το συνοδεύουν στο σχολείο..
Και αναρωτιέμαι σε τι θα χρησιμέψει τελικά στους μαθητές ο φορητός υπολογιστής. Θα το παίρνουν μαζί στο σχολείο για να κάνουν μάθημα πάνω στις νέες τεχνολογίες; Θα κάθονται με τις ώρες σπίτι και θα αποροφάνε γνώση μέσω των εγκυκλοπαιδικών γνώσεων που προσφέρει το internet;
Να σας πω τι πιστεύω εγώ. Θα πήξουν τα παιδιά στο facebook και στα on line παιχνίδια. Ούτως ή άλλως τα πιο πολλά από αυτά έχουν ήδη υπολογιστή ή κάποιο συναφές μηχάνημα. Δεν είμαστε όπως την δεκαετία του ’90 που τα computer θεωρούνταν πολυτέλεια. Και ερωτώ · Αντί να χαρίζουν έτσι υπολογιστές και να σπαταληθούν ένα σωρό χρήματα με σαφώς αναμφίβολα αποτελέσματα στο τομέα της γνώσης και της μάθησης δε θα ήταν πιο φρόνιμο να αναβαθμίσουν ή να δημιουργήσουν αίθουσες υπολογιστών στα σχολεία, να προσλάβουν κι ένα δυο καθηγητές για να διδάσκουν και να παίρνουν τα παιδιά το πτυχίο ECDL ή κάποιο άλλο μέσα από κει; Δε θα ήταν πιο σωστό σε ένα ελεγχόμενο από τους καθηγητές περιβάλλον να μπορούσαν οι μαθητές να δραστηριοποιηθούν μέσω των υπολογιστών, να δημιουργήσουν, να αναζητήσουν, να μορφωθούν;
Με όλα αυτά θέλω να τονίσω πως για μια ακόμα φορά κατασπαταλούντε οι πόροι της ευρωπαϊκής ένωσης με τρόπο εμφανώς μή χρήσιμο. Πρέπει να καταλάβουμε πως η εκπαίδευση των νέων δεν οργανώνεται με το να χαρίσεις στο μαθητή ένα laptop. Ή αν το κάνεις πρέπει πρώτα να του έχεις χαρίσει τη δίψα και τη διάθεση για αναζήτηση και μάθηση και να έχεις φτιάξει την υποδομή για να μπορέσει να εργαστεί. Για μια φορά ας επενδύσουμε σωστά στη παιδεία...Θα το βρούμε μπροστά μας...

Μέρες ραδιοφώνου

Το να ακούς ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο το πρωί που πηγαίνεις στη δουλειά θεωρείται επιτακτική ανάγκη, ειδικά αν περνάς από την εθνική οδό όπου η κίνηση είναι ικανή να τσακίσει ακόμα και το παραμικρό ίχνος καλής διάθεσης που έχεις. Έχω δοκιμάσει να ακούσω τέσσερις ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ο Rock FM ο οποίος το πρωί κατά την ταπεινή μου άποψη είναι αρκετά μελαγχολικός και δε σου δίνει τη ζωντάνια που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις καλά τη μέρα σου. Ο Sport Fm από τις 7 σου κάνει παρέα με αρκετό γέλιο με τους Θαναηλάκη – Τσαμόπουλο, αλλά με κουράζουν τα πολύ συχνά (ανά δεκάλεπτο) διαφημιστικά διαλείμματα. Δοκίμασα μια δόση και τον Εν Λευκώ, αλλά πήγα να κοιμηθώ στο τιμόνι με τις έθνικ μουσικές επιλογές του. Ο συγκεκριμένος σταθμός (πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη) προτείνεται για τις απογευματινές κυρίως ώρες (από τις πέντε και μετά) που ανεβαίνουν λίγο οι ρυθμοί του και σε κάνει να έχεις διάθεση να βγεις από το σπίτι. Ο σταθμός που μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον τις τελευταίες εβδομάδες, είναι ο Nitro Radio. Από τις 7 βρίσκεται στον αέρα ο Βαγγέλης Χαρισόπουλος του οποίου η φωνή θεωρώ πως είναι ότι πρέπει για να σου κάνει παρέα το πρωί. Σχολιάζει την επικαιρότητα (αν και πολλές φορές δε συμφωνώ με τις απόψεις του), αναφέρεται σε διάφορα νέα από το διεθνή χώρο, κάνει λόγο για πολιτιστικά δρόμενα και γενικά πιστεύω πως είναι ένας πολύ καλός πρωινός συνοδηγός. Αν σας τύχει και αργήσετε κάπως (όπως εγώ που την προηγούμενη Δευτέρα έκανα το δρομολόγιο Πετρούπολη Κηφισιά σε 2 ώρες και κόντεψα να βγάλω το κεφάλι μου από το παράθυρο και να ουρλιάξω τόσο δυνατά που να τρομάξουν οι γύρω μου οδηγοί, αλλά σκέφτηκα πως θα με κλείσουν μέσα έπειτα) θα έχετε και την ευκαρία να ακούσετε και τις 2 κυρίες που συνοδεύουν τον Κο Χαρισόπουλο, την Μίνα Μπράκου και τη Μαριλού Ρεπάπη και συνθέτουν ένα πολύ καλό τρίο. Εσείς αλήθεια ποιο σταθμό ακούτε το πρωί;

Αυτή είναι η ζωή που θέλω;

Μας πεθάνανε στα ντιμπέιτ παιδιά.Πότε θα γίνουν, πώς θα γίνουν, θα κάθονται οι αρχηγοί των κομμάτων ή θα είναι ξάπλα, τι θα φορέσουνε στις συνεντεύξεις, θα είναι επιθετικοί ή όχι, τι θα πει ο ένας τι ο άλλος, ωραία η κόκκινη καρδιά που φορούσε η Αλέκα και άλλα πολλά. Κι εμείς σα τα ζώα καθόμασταν με τις ώρες, όντας πολιτικά ανήσυχοι, και τους βλέπαμε να μιλάνε και να τάζουνε ένα σωρό ιδεατές καταστάσεις, αυτοί οι σύγχρονοι Μαυρογιαλούροι που το « ΘΑ » έχει γίνει προέκταση της γλώσσας τους. Και αντί να τους ρίξουμε πέντε φάσκελα όπως στη πετυχημένη ελληνική ταινία, καθόμαστε και λέμε ωραία τα είπε ο Γιωργάκης, ταύρος ο Καραμανλής...Πουσαι συγχωρεμένη Μαλβίνα να σηκωθείς από το τάφο και να τους καμαρώσεις.
Με ρωτάνε τι θα ψηφίσω..Άκυρο τους απαντάω και μυδιάζουνε.Φυσικά δε με πιστεύει κανείς.Θα πάει το χέρι μόνο του θα πούνε και θα ρίξεις τον δικό μας.Αυτόν που νοιάζεται για τη χώρα και θα την αλλάξει.Μα σε τι βαθύ λήθαργο έχουμε πέσει όλοι μας.
Όπου και να γυρίσεις τα μάτια σου βλέπεις πράγματα που σε τρελαίνουνε, που θες να τα σχολιάσεις, να τα κράξεις, αλλά δυστυχώς σε παρασύρει το ρεύμα και κάνεις κι εσύ τα ίδια. Βλέπεις το κόσμο που θέλει μόνο να καταναλώνει..Και να καταναλώνει ακριβά. Αυξήσαν τα τέλη κυκλοφορίας αλλά μειώσαν το τέλος ταξινόμησης και νάσου ξαφνικά 22.000 καινούρια αυτοκίνητα τα 10.000 εκ των οποίων τζιπάκια.Και αυτό επειδή μειώθηκαν τα τέλη κατά ένα χιλιάρικο περίπου, σιγά το ποσό δηλαδή. Αμ τα laptop; Όλοι πλέον έχουν κι από ένα. Και δε βγάζω την ουρά μου απ’έξω. Κι εγώ θέλω. Αλλά όποιον και να δεις κουβαλάει κι από ένα στη τσάντα του, λες και γίναμε όλοι μεγαλοστελέχη και έχουμε τόσες εξωτερικές εργασίες που δε μπορούμε χωρίς το φορητό μας υπολογιστή. Για τα είδη ρουχισμού δε συζητάω. Η ατάκα που άκουσα από μια κυρία που μίλαγε στο σύζηγό της ενώ κοιτούσαμε και οι τρεις την ίδια βιτρίνα τα λέει όλα. «Μα καλά θα πάρεις παπούτσι που κάνει μόνο 60 ευρώ; Πόσο γερό μπορεί να είναι;». «Κυρία μου» πήγα να της πω, «60 ευρώ ισοδυναμούνε με 20 χιλιαρικάκια δραχμούλες. Κάποτε (όχι πολύ παλιά, πριν μια εφταετία) δε τολμούσες να δαπανήσεις το ποσό αυτό έτσι απλά και τώρα το θεωρείς ξεφτίλα;»..Το ανησυχητικό είναι πως πολλές φορές κι εγώ κάπως έτσι σκέφτομαι. Οπότε δε της είπα τίποτα και τα είπα μια και καλή στον εαυτό μου μπας και βάλω κι εγώ λίγο μυαλό.Και μπορώ να σας αναφέρω άπειρα παραδείγματα. Για οποιοδήποτε θέμα και αν αγγίξουμε. Έχουμε μοιραστεί πλέον σε νεόπλουτους φαντασμένους,ψευτοεπαναστάτες και δήθεν κουλτουριάρηδες. Μας έχουν κάνει έτσι.Μας έχουν περάσει τα νοήματα και τις ιδέες τους κι εμείς σαν τα καλά προβατάκια τα ακολουθούμε κατά γράμμα χωρίς να ξεφύγουμε ούτε ένα εκατοστό από την προγραμματισμένη μας (από άλλους) πορεία.
Και αναρωτιέμαι στην τελική...Αυτή είναι η ζωή που θέλω ρε γαμώτο;Να έχω σπίτι,αμάξι,δουλειά και λεφτά;Και να μπορώ να αγοράσω ότι μου καρφωθεί στο μυαλό; Αυτά είναι τα όνειρα των σημερινών ανθρώπων;
Αυτή τη χώρα θα αλλάξουνε οι προοδευτικοί πολιτικοί και υποψήφιοι πρωθυπουργοί; Γι’αυτό μας καλούνε να τους ψηφίσουμε και γεμίζουνε το δρόμο με αφισάρες και άνοστες διαφημίσεις; Και ποιά είναι αυτή η πολυπόθητη αλλαγή που περιμένουμε; Καλύτερη παιδεία; Μα αυτό το παλεύουνε οι εκάστοτε κυβερνήσεις εδώ και σαράντα χρόνια και κανείς δε κατάφερε τίποτα.Τώρα θα αλλάξει; Δουλειές για όλους; Ας γελάσω.Καλύτερα νοσοκομεία; Μεγαλύτεροι μισθοί; Τι απ’όλα θα αλλάξει; Το ξέρω πως τα μηδενίζω όλα αλλά πραγματικά θα κάτσω και θα περιμένω να δω τι θα γίνει.Κι εδώ θα είμαστε να τα λέμε.
Αυτά σκεφτόμουν στο διάλειμμά μου από τη δουλειά και ενώ έκανα το τσιγάρο μου στο μπαλκόνι και ψιλοκρύωνα. Το μόνο που βλέπω να αλλάζει προς το παρών πάντως είναι ο καιρός. Σας αφήνω τώρα γιατί πρέπει να γυρίσω στο γραφείο μου...

Το χρονικό μιας επιτυχημένης εξόδου...

Όπως σας είχα πει πριν λίγες μέρες είχα σκοπό να εξερευνήσω την Αθήνα από πολιτιστική πλευρά αυτό το Σεπτέμβρη.Ξεπερνώντας λοιπόν τους σκοπέλους της πρώτης μου απόπειρας και οπλισμένος με το σύνθημα "ο επιμένων νικά", ξεκίνησα το πρωί του Σαββάτου για το κέντρο..Φυσικά χρησιμοποίησα πάλι τα μέσα μαζικής μεταφοράς, οπότε έφυγα από το σπίτι κατά τις 8.30 το πρωί για να αποφύγω τυχόν κακοτοπιές..
Σε μια ωρίτσα περίπου βρισκόμασταν ήδη στον προαύλειο χώρο του μουσείου της Ακρόπολης.









Αν και κατά την ταπεινή μου άποψη η αρχιτεκτονική του κτιρίου δε πολυδένει με την γύρω περιοχή (Πλάκα), ωστόσο είναι αρκετά επιβλητικό και όμορφο.Η ουρά που είχε σχηματιστεί απ'έξω ήταν αρκετά μεγάλη αλλά προς ευχάριστη για εμάς έκπληξη δεν περιμέναμε πάνω από 5 λεπτά για να προμηθευτούμε το εισιτήριό μας. Εντύπωση μας έκαναν τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας μιας και για να περάσεις από την κυρία είσοδο σε ελέγχουνε όπως και στα αεροδρόμια.Και φυσικά δεν επιτρέπεται πουθενά η χρήση φωτογραφικής μηχανής ή κάμερας.Κατά τ'άλλα οι εντυπώσεις μας ήταν άριστες σε όλους τους τομείς.Ωραία τοποθεσία,βολικό εστιατόριο με λογικότατες (το τονίζω) τιμές.Το μόνο που θα μπορούσα να βρω ως μείον είναι η αρκετά μικρή γκάμα αναμνηστικών που μπορεί κάποιος να αγοράσει από το κατάστημα του μουσείου, αλλά πιστεύω πως με το χρόνο θα εμπλουτιστεί κι αυτός ο τομέας.
Αφήσαμε το μουσείο 2 ώρες μετά και κατευθηνθήκαμε στην οδό Ανδριανού στη Πλάκα.





Ωραία βόλτα, ειδικά αν την κάνεις το πρωί που δεν έχει πολύ κίνηση. Επίσης οφείλω να σας επισημάνω (σε όσους δεν έχετε πάει) να επισκεφθείτε την κάβα του Βρεττού στην πλατεία Φιλομουσσών.



Πρόκειται για ένα κατάστημα που ειδικεύεται στην παραγωγή λικέρ και κονιάκ και λειτουργεί και ως μπαράκι.Θα το καταλάβετε από την επιβλητική βιτρίνα του με τα πολύχρωμα φωτισμένα λικέρ του.Δοκιμάστε το τριανταφυλλο και θα με θυμηθείτε.
Στη συνέχεια κατευθηνθήκαμε προς το μετρό στο Μοναστηράκι για να μεταβούμε από κει στο Γκάζι όπου θα βλέπαμε μια έκθεση μοντέρνας τέχνης κάποιων φοιτητών για το πώς βλέπουν την πόλη μας.







Πραγματικά όμορφα έργα, εμπλουτισμένα με βίντεο (από αυτά τα φουτουριστικά που δείχνουν την πόλη σε τρομερά γρήγορους ρυθμούς) και εικόνες από διάφορα σημεία της Αθήνας.Αυτό κατάλαβα από τα εκθέματα είναι πως κανένας σπουδαστής δε βρίσκει την Αθήνα όμορφη.Όλα τα εκθέματα είχαν να κάνουν με χαλασμένους δρόμους, μισογκρεμισμένα κτίρια, μοναχικούς ανθρώπους. Συμφωνώ πως η εικόνα της Αθήνας είναι αυτή.Γιατί όμως να μη προσπαθήσουμε να δείξουμε και την όμορφη πλευρά της?Και αν δεν υπάρχει όμορφη γιατί να μην προσπαθήσουμε να την κάνουμε εμείς όμορφη?Εννοώ πως μια έκθεση τέχνης περνάει μηνύματα.Εμένα αυτό που μου πέρασε ήταν να σηκωθώ και να φύγω αμέσως από δω.Ίσως όμως αν έδειχνε κάτι όμορφο να μου έδινε το έναυσμα να φροντίσω να το διατηρήσω και να προσπαθήσω για το καλύτερο..Anyway...
Η πρώτη πολιτιστική μου περιήγηση στην Αθήνα τελείωσε κάπου στις τέσσερις και μισή το απόγευμα..Μπορεί να κουράστηκα αλλά θεωρώ πως άξιζε το κόπο.Και αν υπάρχουν και άλλοι σαν κι εμένα (που θεωρώ πως υπάρχουν αρκετοί) ας το κάνουν ένα Σάββατο ή μια Κυριακή πρωί.Χωρίς αυτοκίνητο και μηχανάκι..Με τα πόδια τους και μια φωτογραφική μηχανή και την πόλη να τους δείχνει τα μυστικά της.Ίσως κάποια στιγμή την εκτιμήσουμε και την κάνουμε καλύτερη..Για να δούμε...

Το χρονικό μιας αποτυχημένης εξόδου...

Με τον ερχομό του φθινοπώρου και την ξαφνική αλλαγή του καιρού μου ήρθε η διάθεση να ψάξω λίγο την Αθήνα...από πολιτιστικής πλευράς.Αποφάσισα να επισκεφτώ το νέο μουσείο της Ακρόπολης (η επίσκεψη θα γίνει εντός των προσεχών ημερών), να εξερευνήσω περιοχές που δεν έχω πολυασχοληθεί μαζί τους (Γκάζι) και να δω και καμιά έκθεση τέχνης.Δε κατάλαβα δηλαδή, εγώ σε πηγάδι κατούρησα για να μη πάω? Χθες το απόγευμα λοιπόν θεώρησα πως ήταν μια καλή ευκαιρία να επισκεφθώ μια έκθεση μοντέρνας τέχνης που γινόταν στη Τεχνόπολη.Επιπλέον αποφάσισα να μην χρησιμοποιήσω το αυτοκίνητό μου για να κατέβω στο κέντρο αλλά να πάρω λεωφορείο και μετρό έτσι για αλλαγή και για πιο ρομαντικές καταστάσεις.
Είπα να ξεκινήσω από το σπίτι κατά τις 7 παρά..Καθώς ετοιμαζόμουν διαπίστωσα πως έλειπε το πορτοφόλι μου.." Άμαν " λέω..."Το άφησα στο αμάξι"..Ξέχασα λοιπόν τις απόψεις μου περί ρομαντικής βόλτας με τα μέσα μαζικής και ξεκίνησα να πάω να συναντήσω το πολάκι μου.Ξεκινάω λοιπόν και καθώς βρίσκομαι στα μισά της διαδρομής διαπιστώνω ότι όχι μόνο δεν έχω αφήσει το πορτοφόλι στο αυτοκίνητο αλλά το είχα βάλει μέσα στη τσάντα μου η οποία αναπαυόταν αμέριμνη στο σπίτι.Φτου και πίσω. Μπαίνω σπίτι καταριώντας την τύχη μου και το ρημάδι το αφηρημένο το μυαλό μου..Παίρνω το πορτοφόλι, αφήνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και λέω να πάρω το λεωφορείο. Η ώρα έχει πάει 19.45. Περιμένω λεωφορείο αλλά εις μάτην..Αργεί πολύ να εμφανιστεί..Παίρνω ταξί..Πετρούπολη - Μετρό Αγίου Αντωνίου 45 λεπτά..7 ευρώ κόστος για μια απόσταση 10 με 15 λεπτών υπό κανονικές συνθήκες.Εν τέλει καταφέρνω να μπω στο μετρό με όχι και τόσο ρομαντική διάθεση..Εφτασα στη πλατεία Κοραή στις 20.40.Ήπια ένα καφέ για να συνέλθω, έκανα ένα περίπατο μέχρι το σύνταγμα και πίσω στο μετρό για να γυρίσω σπίτι μπας και προλάβω και ξεκουραστώ καμιά ώρα.Που όρεξη πλέον για Τεχνόπολες και εκθέσεις μοντέρνας τέχνης!!
Το αποκορύφωμα βέβαια της βραδιάς δεν είχε ακόμα έρθει..Πήραμε το λεωφορείο από το σταθμό του μετρό αλλά ένα αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο με τα αλάρμ αναμένα σε σημείο που εμπόδιζε τη κυκλοφορία.Αποτέλεσμα? Μείναμε εκεί κολλημένοι για κανά 20λεπτο μέχρι να φιλοτιμηθεί μια ευτραφής κυρία να βγει από το τυροπιτάδικο που ήταν παραδίπλα (και που είχε άμεση επαφή με το μποτιλιάρισμα) και να έρθει να πει τη φοβερή δικαιολογία στον οδηγό "Αααχχχχ δεν κατάλαβα πως τόση ώρα κορνάρατε για μένα"..Απορώ με την ψυχραιμία που έχουν ορισμένοι άνθρωποι ρε παιδί μου.Είναι πραγματικά αξιέπαινος ο οδηγός που δε κατέβηκε να τη στολίσει με διαφόρων ειδών κοσμιτικά επίθετα..Εγώ πάντως έβραζα από τα νέυρα μου...Στις 22.15 μπήκα στο σπίτι μου.Μία φράση τριγύριζε στο μυαλό μου συνέχεια..."Ανάθεμα στις βραδιές τέχνης, ανάθεμα"!!!!Από σήμερα μόνο love bites και ντοκυμαντέρ..

Διαφήμιση με νόημα..

Σήμερα το απόγευμα και καθώς έπαιρνα το δείπνο μου μπροστά στην τηλεόραση, είδα ένα διαφημιστικό σποτ που μου κίνησε τη περιέργεια. Πλατεία Κλαυθμώνος έλεγε καλοκαίρι 2009..Και έδειχνε πολλούς ανθρώπους να κρατάνε από μισό χρωματιστό χαρτόνι ο καθένας και να ψάχνει να βρει το άλλο μισό. Βλέπω ένα από αυτά τα χαρτόνια που έμοιαζε με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ, συσχετίζω το παραπάνω σχήμα με την προαναφερθείσα πλατεία (μιας και είναι αυτή που μαζεύονται οι οπαδοί του σοσιαλιστικού κόμματος τις ημέρες των εκλογών) και σκέφτηκα κατευθείαν πως πρόκειται για άλλη μια πολιτική διαφήμιση που θα μας δείξει νέους ανθρώπους,χαρούμενους για τα αγαθά που θα τους προσφέρει μια νέα κυβέρνηση.Κι όμως έπεσα έξω κύριοι.Επρόκειτο για τη νέα διαφήμιση της WIND - TELLAS με το σλόγκαν "Μαζί δημιουργούμε επικοινωνία".Μου άρεσε.Μου άρεσε όσο και αυτή της Heineken με τους τύπους που κραυγάζουν μπροστά από το ψυγείο με τις μπύρες η οποία μέχρι τώρα ήταν από τις πιο πετυχημένες που έχω δει και ίσως η αγαπημένη μου.Μου άρεσε γιατί δείχνει ανθρώπους κάθε ηλικίας ευτυχείς, γιατί έχει χρώμα,γιατί δείχνει επαφή,ανθρώπινη επαφή.Δεν έδειχνε ούτε μία συσκευή τηλεφώνου, ούτε ένα laptop, μόνο χαρούμενες φάτσες που τόσο λείπουν από την καθημερινότητα των πόλεων.




Μακάρι να κάνουμε πράξη το πανηγύρι που περιγράφεται στο σποτ αυτό, όχι μέσω κινητών,σταθερών και δικτύου.Μέσα από την πραγματική επαφή με το κόσμο.Καλό βράδυ..keep smiling!!!

Η κυβέρνηση νοιάζεται για μας....

Και λέγαμε πως αυτό το καλοκαίρι δεν έκανε τρομερές ζέστες..Πάρτε να'χετε τώρα..6 ολόκληρους βαθμούς θα ανέβει η θερμοκρασία τις επόμενες μέρες στην Αττική εξαιτίας των πυρκαγιών που ξέσπασαν την προηγούμενη βδομάδα...Βλέπετε που όλο παράπονα είμαστε? Η καλή μας κυβέρνηση φροντίζει να παρατείνει το καλοκαίρι για εμάς γιατί έρχεται και δύσκολος χειμώνας βρε παιδί μου...Η ανεργία,οι ημιυπαίθριοι,οι απολύσεις δε πρέπει να μας απασχολούν πια. Το άλλο που το πας? Η ζωή στην Αθήνα έχει γίνει μαρτύριο..Συνοστισμός, κίνηση, ρύποι. Η κυβέρνηση όμως φρόντισε και για αυτό. Αποκέντρωση φίλοι μου. Γιατί να μαζευόμαστε όλοι στις ήδη πυκνοκατοικημένες γειτονιές της πόλης? Πάμε όλοι, στα δάση (σε όσα από αυτά έμειναν), πάμε να χτίσουμε εκεί τις βίλες μας και φυσικά θα έχουμε λάβει τα μέτρα μας για να μην καούν όπως αυτές προχτές..Τα δάση θα ξαναφυτρώσουν. Θα μεριμνήσει η κυβέρνηση για αυτό. Θα φυτέψει καμια πόα,κανά σταμναγκάθι (το οποίο και πωλείται πανάκριβα στις λαϊκές αγορές) κανά θυμάρι κλπ. Αλλά μόλις φυτρώσουν πάλι και πυκνώσουν θα τα ξανακάψουμε. Έτσι πρέπει να γίνει. Αμ το άλλο? Θα πάρουν και όλοι οι πληγέντες το επιδοματάκι πυρκαγιάς..Σας χαλάνε τρία χιλιαρικάκια έτσι για τα πρώτα έξοδα? Και γιατί να χαλάσουμε άλλωστε το πολύτιμο νεράκι μας για να σβήσουμε τη φωτιά ή τα πανάκριβα καύσιμα για να γεμίσουμε τα αεροπλάνα? Δεν τα έχουμε σε πλεόνασμα, οπότε σαφώς και είναι πάλι σωστη η τακτική του κράτους να κάνει οικονομία στα αγαθά αυτά.Ε ρε παιδιά τι άλλο πρέπει να κάνει αυτή η κυβέρνηση για να μας δείξει πως έχει κοινωνικό πρόσωπο? Α ρε Έλληνα αχάριστε, με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένος.

photobombing

Πόσες φορές σας έχει τύχει να τραβήξετε κάποια φωτογραφία στις διακοπές ή αλλού και μόλις τις εμφανήσετε να διαπιστώσετε πως στο πλάνο υπάρχει πέρα από τα δικά σας άτομα και η φάτσα κάποιου αγνώστου ο οποίος ή θα κάνει κάποια γκριμάτσα,χειρονομία ή απλά θα κοιτάει προς τα εσάς απλά και μόνο για να "μπει" στην εικόνα? Εμένα πάντως πάμπολλες φορές. Παλιά απλώς έβλεπα στις φωτογραφίες μου τέτοιες φάτσες και γελούσα..Όλα αυτά όμως μέχρι πριν 2 βδομάδες περίπου που έμαθα πως αυτή η πράξη ονομάζεται photobombing και έχει πάρα πολλούς οπαδούς.Σύμφωνα με τον ορισμό είναι η υψηλή τέχνη του να καταστρέφεις τη φωτογραφία ανθρώπων που ποζάρουν με το να κάνεις κάτι αστείο, γελοίο, εξωφρενικό, πίσω τους όταν δεν βλέπουν ή όταν δεν προλαβαίνουν ν’ αντιδράσουν.
Περιτό να σας πω πως μπήκα στο τριπάκι κι εγώ και εφάρμοσα το ίδιο σε γνωστούς και αγνώστους ειδικά κατά την περίοδο των διακοπών. Με το που γύρισα στην Αθήνα έψαξα στο δίκτυο και βρήκα πάρα πολλές τέτοιες φωτογραφίες μερικές από τις οποίες παραθέτω παρακάτω..Δείτε και σκεφτείτε πόσες φορές σας έχει τύχει το ίδιο.

















Εγώ πάντως μετά από όλα αυτά έχω γίνει θερμός υποστηρικτής. Εσείς?

Επιστροφή (ουφφφφφ)

Καλημέρα σε όλους αγαπητοί φίλοι...Εδώ και μία περίπου βδομάδα έχω επιστρέψει από τις θερινές μου διακοπές και ακόμα δε λέω να συνηθίσω τη ζωή στη πόλη. Η Αθήνα δεν έχει αδειάσει σχεδόν καθόλου, τα έργα στους δρόμους δίνουν και πέρνουν, οι φωτιές το ίδιο κι εγώ πίνω το καφεδάκι μου και αναρωτιέμαι τι γυρεύω στο μάταιο τούτο κόσμο και δεν γυρνάω στο νησάκι που παραθέριζα το προηγούμενο δεκαήμερο (σ.σ. Σέριφος). Ωραίο το νησί (αν και πολύ μα πολύ ακριβό σε όλα του) αλλά δυστυχώς όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν μιας και τη Δευτέρα θα αρχίσει πάλι η καθημερινότητα της δουλειάς...Απλά πέρασα να πω μια καλημέρα σε όλους σας, να δώσω τις ευχές μου για καλές διακοπές σε όσους θα φύγουν τώρα και καλό κουράγιο σε όσους τελείωσαν ή θα μείνουν στην πόλη τους. Εντός των ημερών θα σας δείξω και τη Σέριφο.Μέχρι τότε φιλιά σε όλους!!!

Αγαπητό μου ημερολόγιο....

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους αγαπητοί φίλοι. Η σημερινή μου πρωτομηνιάτικη ανάρτηση θα έχει τη μορφή ημερολογίου μιας και κάποια γεγονότα των τελευταίων ημερών επηρέασαν θετικά ή αρνητικά την διάθεσή μου την οποία προσπαθώ να ανεβάσω με κάθε τρόπο εν όψει των καλοκαιρινών μου διακοπών. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν....

· Τετάρτη 17 Ιουνίου : Αποφασίσαμε με το έτερον ήμισυ και μια φίλη της να πάμε να παρακολουθήσουμε τη συναυλία της Μόνικα στο θέατρο βράχων στο Βύρωνα. Αν και εν τέλει ήταν αρκετά καλή η συναυλιούλα (για όσους είναι φαν του είδους βεβαίως) δυστυχώς ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά και για να φτάσουμε στο θέατρο και για να φύγουμε από αυτό. Στο πηγαιμό λιποθύμησε μια γυναίκα στο λεωφορείο με αποτέλεσμα να κολλήσουμε στην οδό Φορμίωνος για κανά μισάωρο και βάλε. Στο γυρισμό δεν υπήρχε ταξί για δείγμα στο Βύρωνα. Βάλε πάλι κανά μισάωρο περπάτημα για να βγούμε σε κεντρικό δρόμο..Τελικά ο ftylos κοιμήθηκε στις 3 το πρωί και στις 6 ξύπνησε για να πάει στη δουλειά. ΔΙΑΘΕΣΗ : (+) για τη συναυλία ( - ) για την ταλαιπωρία. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ : Ισοπαλία ( Χ για όσους ασχολούνται με το στοίχημα)
· Παρασκευή 19 Ιουνίου : Ο Γιάννης Αγγελάκας στο θέατρο Πέτρας στη γειτονιά μου στη Πετρούπολη. Ο ftylos πάλι παρών και σε αυτό το μουσικό event με μεγαλύτερη παρέα αυτή τη φορά και πιο ξεκούραστος. Η συναυλία θα άρχιζε στις 9.30. Έτσι τουλάχιστον αναγραφόταν στο εισιτήριο. Φτάσαμε στο χώρο του θεάτρου κατά τις 8.30 για να βρούμε θέση και τελικά το σόου ξεκίνησε στις έντεκα παρά δέκα. Παραλίγο να σηκωθώ να φύγω αδέρφια. Δεν έφυγα όμως. Βγαίνει και ο Αγγελάκας, λέει τα τραγούδια του, έγινε ο σχετικός χαβαλές με μόνο παρατράγουδο το ερώτημα που τέθηκε σε μένα και τον αδερφό μου : Από πότε ο Αγγελάκας έγινε ο σημαιοφόρος των αναρχικών; Τα συνθήματα για το περασμένο Δεκέμβρη και γενικά οι ύμνοι για την αναρχία έδιναν και έπαιρναν από το κοινό και προς στιγμήν νόμισα ότι ήμουν σε πορεία. ΔΙΑΘΕΣΗ : ( + + ) για το χαβαλέ και την παρέα ( - ) για την αναμονή και τα συνθήματα. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ : + ( Άσος για όσους ασχολούνται με το στοίχημα).
· Κυριακή 21 Ιουνίου : Το πρώτο φετινό μου μπάνιο !!!!! Λαγονήσι...Στη παραλία που συχνάζω τα τελευταία χρόνια και που την έχω βαφτίσει Ινδό εξαιτίας της καντίνας που βρίσκεται εκεί η οποία ανήκει σε ένα τύπο που μένει στην Ινδία το χειμώνα και έρχεται Ελλάδα για 5 μήνες το καλοκαίρι. Η θάλασσα πολύ δροσερή έως κρύα για μερικούς σαν κι εμένα, που έτσι και με δείτε να εισέρχομαι στο νερό θα γελάτε για μέρες μιας και μοιάζω με κάτι γριές που κάνουν 25 λεπτά να βραχούν ολόκληρες. Πρώτα βρέχω χεράκια και μασχαλίτσες έπειτα λίγο το στήθος και καταλήγω να πέσω στο νερό σαν καμιά γοργόνα που έχει εξοκείλει στα ρηχά. Δυστυχώς όμως κατά την επιστροφή μας ταλαιπωρηθήκαμε ιδιαίτερα λόγω ενός τροχαίου που είχε συμβεί στη τρύπα του Καραμανλή. Τουλάχιστον ελπίζω να μην υπήρχαν θύματα και ας πάει στο καλό και η ταλαιπωρία και όλα. ΔΙΑΘΕΣΗ (+ + + ) για τη θάλασσα και τη παρέα (-) για την κίνηση και το τροχαίο. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ : + + ( Άσος καραμπινάτος δηλαδή ).
· Τρίτη 23 Ιουνίου : Η απόφαση για το που θα πάμε είναι πλέον γεγονός. Αφού είδαμε και εξετάσαμε δεκάδες νησιά, αφού ενθουσιαστήκαμε και κατόπιν απογοητευτήκαμε τελικά καταλήξαμε να περάσουμε τις φετινές μας διακοπές στο όμορφο νησί της Σερίφου. Κλείσαμε τα δωμάτια, βάλαμε προκαταβολές, αγοράσαμε τα εισιτήρια και είμαστε πλέον έτοιμοι. ΔΙΑΘΕΣΗ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ :μόνο + + + + +
· Σάββατο 27 Ιουνίου : Επιτέλους άρχισαν οι εργασίες ανακαίνισης του σπιτιού μου οι οποίες κράτησαν δύο μέρες. Τα χρώματα που είχα παραγγείλει ήταν λίγο διαφορετικά από αυτά που μου φέρανε οι μπογιατζήδες αλλά μπράβο στα παιδιά που κατεβάλλανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να συνεφέρουν το γεμάτο προβλήματα σπιτάκι που νοικιάζω. Εκτός από τα χρώματα που αλλάξαμε (από το πολύ ψυχρό λευκό μεταβήκαμε στο γλυκύτατο χρώμα της μανόλιας και σε ένα λίγο πιο σκούρο καραμελέ) άλλαξε και η διακόσμηση του σαλονιού γεγονός που μας έκανε να νιώσουμε πως βρισκόμαστε στην εκπομπή του ALPHA αν δεν απατώμαι ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ. Φυσικά το άσχημο ήρθε την επόμενη μέρα το απόγευμα που έπρεπε να κάτσουμε και να μαζέψουμε όλη μας τη προίκα από το μπαλκόνι. ΔΙΑΘΕΣΗ : ( + + + ) για το αποτέλεσμα του βαψίματος ( - - ) Για την κούραση και την ανυπόφορη μυρωδιά της μπογιάς. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ : + γιατί κάθε αλλαγή είναι καλή.
· Τρίτη 30 Ιουνίου : Χθες δηλαδή. Φτωχότεροι κατά 500 και βάλε ευρώ από τα βαψίματα αποφασίσαμε με τη κοπελιά να πάμε στα ΙΚΕΑ για να βάλουμε μερικές τελευταίες πινελιές στο φρεσκοφτιαγμένο σπιτάκι μας. Ιδιαίτερα εγκρατείς και οι δύο, γεγονός πρωτόγνωρο για εμάς, αγοράσαμε μόνο τα απολύτως απαραίτητα και ξεκινήσαμε για το δρόμο της επιστροφής. Εκεί λοιπόν που συζητάμε και λέμε πως πρέπει να κάνουμε και λίγο οικονομία τώρα μιας και θα φύγουμε και διακοπές σε 2 βδομάδες, κλατς, ανάβει ένα προειδοποιητικό λαμπάκι στο αυτοκίνητο με την ένδειξη EPC. Τι είναι ρε γαμώτο μου αυτό πάλι, αναρωτιέμαι. Η απορία μου λύθηκε λίγα λεπτά αργότερα, μιας και όπως διάβασε στο βιβλίο του αυτοκινήτου EPC σημαίνει Electronic Power Control και υποδηλώνει βλάβη στο κινητήρα. Στη σκέψη μου αυτό μεταφράστηκε σε ένα έξοδο του οποίου την αξία δεν μπορούσα να προσδιορίσω μιας και η λέξη κινητήρας από μόνη της μου φαίνεται βαριά και ιδιαίτερα ακριβή και έτσι ήμουν προετοιμασμένος για το χειρότερο. Πέραν τούτου με έπιασε και η προκοπή στις εντεκάμιση το βράδυ να φτιάξω τη βιβλιοθηκούλα που είχα πάρει από τα ΙΚΕΑ και την οποία παραλίγο να πετάξω από το παράθυρο γιατί δεν μπορούσα να τη βιδώσω από τα νεύρα και το άγχος μου για την τύχη του αυτοκινήτου μου. ΔΙΑΘΕΣΗ : ( + ) για τη βόλτα μου και τις αγορές στα ΙΚΕΑ ( - - - - ) για την βλάβη στο πολάκι μου.
· Τετάρτη 1 Ιουλίου : Πρωί πρωί είμαι στο συνεργείο και με τον ιδρώτα να τρέχει από το μέτωπό μου περιμένω την ετυμηγορία του μάστορα που με φτιάχνει όποτε έχω βλάβες. No problem μου λέει. Το πολύ πολύ να αλλάξουμε τη βαλβίδα φρένου κάποια στιγμή. Πανευτυχής φεύγω και κατευθύνομαι στη δουλειά..Η διάθεσή μου μέχρι στιγμής είναι στα τρία +... Λέτε να βγει κανένα – στη πορεία; Ελπίζω όχι ρε παιδιά..

Εφιάλτης με όνομα....JUMBO

Αυτό που έχει γίνει αυτοσκοπός στη ζωή μου το τελευταίο διάστημα είναι το να αποφύγω πάση θυσία να ακούσω στο ραδιόφωνο τις διαφημίσεις του JUMBO. Μιλάμε μου έχουν σπάσει τα νεύρα αυτά τα σχεδόν αποκρουστικά κατ’ εμέ τραγουδάκια που εκθειάζουν το κατά τ’άλλα συμπαθέστατο πολυκατάστημα. Από τις απόκριες κι έπειτα παρατηρώ πως ανά μήνα βγαίνει κι ένα νέο τραγουδάκι το οποίο παίζει σε όλους ανεξεραίτως τους ραδιοφωνικούς σταθμούς ανά μισή ώρα περίπου. Αυτό συνεπάγεται πόλεμος νεύρων για τα αυτιά του δύστυχου ακροατή. Τη μία με τη γριά στο καρναβάλι, την άλλη με τους εργάτες της Αφρικής που πετάνε με το μεταλλικό κουνούπι και έχουν πάει στο JUMBO από τα εγκαίνια γιατί είναι από την Κένυα, την άλλη με τον λαϊκό τραγουδιστή που εκθειάζει τα κεράκια σιτρονέλας και τώρα με τον τύπο που τραγουδάει σαν τον Πασχάλη και πετάει κάτι ασυνάρτητους στίχους για ζεστούς φραπέδες και ιδρωμένα κορμιά με μακό. Ως πότε θα τραβήξει αυτή η ιστορία τέλος πάντων; Τι πρέπει να κάνω για να ακούσω ένα σταθμό σαν άνθρωπος χωρίς να μου έρθει αυτή η παλιοδιαφήμιση; Και το γελοίο είναι πως από τις τόσες φορές που έχω ακούσει τα τραγουδάκια αυτά μου έχουν κολλήσει και τα σιγοψυθιρίζω αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της μέρας. Σκέτη κόλαση αδέρφια. Ας με λυτρώσει κάποιος από το βάσανο αυτό γιατί αλλιώς θα πάρω εγώ το μεταλλικό κουνούπι και θα πάω να βομβαρδίσω τον υπεύθυνο διαφήμισης του JUMBO. Αμάν πια...

Οδοντοφοβία

Υπάρχουν μερικές στιγμές στη ζωή ενός άντρα που ο φόβος τον κυριεύει. Τον κάνει να ιδρώνει, να χλωμιάζει, να χάνει τα λογικά του. Άλλοι το παθαίνουν στον πόλεμο ( βλέπε την ταινία “ Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν “ , όπου ο Άπαμ τα είχε στην κυριολεξία κάνει πάνω του όταν ο Γερμανός σκότωνε το σύντροφό του), άλλοι στα αεροπλάνα και γενικά στα ύψη, άλλοι οπουδήποτε μπορείτε να φανταστείτε. Για κάθε ένα άντρα υπάρχει και μια διαφορετική κατάσταση κατά την οποία αντιδράει υπερβολικά, κυριευμένος από τρόμο. Η δικιά μου τέτοια στιγμή έρχεται μία φορά κάθε 3 με 4 χρόνια περίπου, όταν δηλαδή πηγαίνω στον οδοντίατρο. Μετά από σκέψεις πολλών ετών κατέληξα στο συμπέρασμα πως η φοβία μου αυτή οφείλεται σε κατάλοιπα των παιδικών μου χρόνων, μιας και η μορφή του οδοντιάτρου που με είχε αναλάβει είναι ακόμη χαραγμένη στο μυαλό μου. Σχίζας λεγότανε (όνομα και πράγμα), θεριό ολόκληρο ίσαμε 110 κιλά, με κατσαρά μαλλιά και μια τσιγκελωτή μουστάκα..Μπρρρρρρ.Και μόνο που τον θυμάμαι ανατριχιάζω. Για να καταλάβετε τι σας λέω, θυμηθείτε τον Samuel Jackson στο Pulp Fiction, μόνο που θα χρειαστεί να του προσθέσετε καμιά 60ρια κιλά παραπάνω.Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν αποτελεί την αιτία που φοβάμαι μέχρι και σήμερα να πάω στον οδοντίατρο.
Το ραντεβού μου ήταν για την περασμένη Δευτέρα στις 7.30. Φυσικά δεν επισκέπτομαι ακόμα τον Κο Σχίζα, αλλά με κουράρει μία γυναίκα οδοντίατρος, παλιά μου γειτόνισσα από όταν έμενα ακόμη στα Σεπόλια, της οποίας το ιατρείο βρίσκεται στο Αιγάλεω. Είχα περίπου 4 χρόνια να την επισκεφτώ και θα έκανα άλλα τόσα, αλλά δυστυχώς η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω καθαρισμό και να κάνω τουλάχιστον δύο σφραγίσματα στην ευνοϊκότερη των περιπτώσεων. Φτάνω στο ραντεβού μου κατά τις 7, αρκετά φοβισμένος μα αποφασισμένος να μην το δείξω και να το παίξω χαλαρός. Αράζω στο καναπεδάκι του σαλονιού και περιμένω ακούγοντας από το μέσα δωμάτιο τον τρομερό ήχο του τροχού..Ξαφνικά ανοίγει η εξώπορτα και εισέρχεται ένας άντρας γύρω στα 55, αρκετά παχουλός με τα 3 μπροστινά του δόντια να λείπουν. Τον χαιρετάω και μου ανταπαντάει με τα εξής λόγια:
- Μέσα είναι η άλλη;
- Ποιά άλλη;
- Η γυναίκα μου..
Που θες να ξέρω ποια είναι η γυναίκα σου ρε μεγάλε; Όλοι οι παράξενοι σε μένα τυχαίνουν ρε γαμώτο; Επειδή όμως μου φάνηκε κάπως αγενές να το πω αυτό κατέληξα στο παρακάτω:
- Κάποιος είναι μέσα αλλά δε ξέρω ποιος..
Ο άγνωστος άντρας έκατσε στο καναπέ και κοιτώντας με λέει:
- Κάνε μου ότι θες, μόνο μη μου πεις να πάω σε οδοντίατρο. Τρύπα μου τα χέρια με βελόνες, κάνε με κόσκινο μόνο μη μου βάλεις τροχό στο στόμα.
Μπλέξαμε σκέφτηκα..Είχα που είχα τις φοβίες μου, τώρα ήρθε και τούτος δω να με ξεκάνει. Χαμογέλασα αμυδρά για να του δείξω πως δεν έχω όρεξη για πολλά πολλά.
- Έλα όμως που πρέπει να ερχόμαστε, συνεχίζει ακάθεκτος αυτός.
Για καλή μου τύχη άνοιξε η πόρτα και εξήλθε η σύζυγός του, οπότε τον πήρε και φύγανε. Ανακούφιση..
Καθώς διέβην τη πόρτα του δωματίου συνάντησα τη παλιά μου φίλη (αυτή τη παλιοξαπλωτή πολυθρόνα) να με περιμένει να κάτσω στην αγκαλιά της. Η γιατρός μου δε διακρίνεται για τη διπλωματικότητά της αλλά σου λέει τη διάγνωση έξω από τα δόντια. Έτσι μου είχε κάνει και το 2005 που είχα να αντιμετωπίσω ένα φρονιμήτη που είχε βγει στραβά. Θα σου κόψω το ούλο, θα σε έχω εδώ τρεις ώρες, θα πρηστεί το μάγουλό σου για 6 μήνες, θα πονάς αφόρητα, θα σε ράψω, θα σου κάνω, θα σου δείξω. Όταν μου τα είχε πει αυτά ένιωσα να μου βαράνε το κεφάλι δεκάδες σφυριά και μετά με έπιασε νευρικό γέλιο. Αν δε με έπιανε δε ξέρω τι ήμουν ικανός να κάνω. Μου λέει λοιπόν πως έχω όντως ένα σφράγισμα και ένα πρόβλημα σε ένα άλλο φρονιμήτη. Πάγωσα.
- Τι εννοείτε γιατρέ πρόβλημα στο φρονιμήτη;
- Έχει ψιλοχαλάσει.
Κι εγώ με φωνή που έτρεμε:
-Θα περάσω τα ίδια με το 2005;
- Όχι, απλά θα τον σφραγίσουμε...
Διπλή ανακούφιση.
- Ξεκίνα γιατρέ, της λέω με όλο το θάρρος που είχα, πράγμα πρωτοφανές γιατί σε άλλη περίπτωση θα προσπαθούσα να αποφύγω κάθε επαφή με αυτό το διαολομηχάνημα που λέγεται τροχός.
Τα υπόλοιπα τα φαντάζεστε. Διπλή ένεση για να με πιάσει, τρόχισμα κανά δεκάλεπτο, σφραγίσματα (2 απανωτά) και ένας ψιλοκαθαρισμός, για τον οποίο χρησιμοποίησε ένα άλλο τροχό, πιο ψιλό από τον προηγούμενο, που τσίριζε ο ρημάδης..Έφυγα μετά από 40 λεπτά εξουθενωμένος αλλά ευτυχώς όχι πονεμένος. Μόνο εκείνο το μούδιασμα έιχε μείνει για να μου θυμίζει το ότι πήγα στον οδοντίατρο και το ραντεβού που κλείσαμε για 3 μέρες μετά. Δηλαδή.....ΑΥΡΙΟ.....Ωχχχχχχχχχχ!!!!!!!!!!!!!

Κάπνισμα στοπ !!!!

15 μέρες μείνανε μέχρι την οροστική απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους και σα να μου φαίνεται πως ο κόσμος δεν έχει καταλάβει καθόλου τι πρόκειται να συμβεί στη χώρα μας. Ίσως κάποιοι να έχουν ήδη κάνει μια προσπάθεια να μειώσουν το κάπνισμα για να μη τους έρθει βαριά η αλλαγή. Αλλά οι πιο πολλοί συνεχίζουν ακάθεκτοι τη συνήθειά τους αυτή (μεταξύ των οποίων κι εγώ) χωρίς να έχουν συνηδητοποιήσει πως σε 2 βδομάδες το κάπνισμα θα επιτρέπεται μόνο στο σπίτι τους και στο δρόμο. Για την αφεντιά μου μάλλον θα ισχύσει μόνο ο δρόμος μιας και αυτή τη βδομάδα θα βάψουμε το σπίτι και το έτερον ήμιση ήδη αντιδράει μιας και δε θέλει να το κάνω κατράμι από τη κάπνα.
Μιλάμε ίσως για την πιο άμεση απαγόρευση που θα επιβληθεί στη χώρα μας μετά από τα χρόνια της χούντας. “Απαγορέυεται το κάπνισμα” τελεία και παύλα. Κι όμως εν αντιθέσει με το 1967 αυτή η απαγόρευση έχει να κάνει με κάτι καλό. Έχει ακουστεί πως θα βγούνε ράμπο του υπουργείου υγείας στους δρόμους και θα τιμωρούν τους τυχόν παραβάτες, πως οι μαγαζάτορες θα προσπαθήσουν να βρουν παραθυράκια στο νόμο έτσι ώστε να μπορούν οι πελάτες να καπνίζουν με την άνεσή τους στα καταστήματά τους κλπ. Α ρε αθάνατη ελληνική ψυχή...Ποτέ δε θα υποδουλωθείς. Κι όμως εγώ θέλω να εφαρμοστεί το μέτρο και να τιμωρούνται οι παραβάτες. Και ας καπνίζω. Και ας μου αρέσει που καπνίζω. Και ας μην θέλω να το κόψω ακόμα. Επιθυμώ αν μη τι άλλο να είμαστε έστω και μία φορά συνεπείς σε ένα νόμο. Δε θα μας κάνει κακό να καπνίσουμε λιγότερα τσιγάρα ούτε να πιούμε το καφέ μας σε ένα μαγαζί χωρίς κάπνα. Ας κάνουμε λίγο υπομονή και ας βγούμε έξω 5 λεπτά να απολαύσουμε τη τσιγαριά μας. Όπως αυτός που αποφασίζει να κάνει δίαιτα και κόβει γλυκά, σάλτσες κλπ έτσι και με το τσιγάρο. Οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες. Έπειτα ούτε που θα το καταλαβαίνουμε.
Εύχομαι πραγματικά να φανούμε έτοιμοι και να εφαρμόσουμε το μέτρο αυτό. Για μια φορά ας αφήσουμε στην άκρη την περηφάνειά μας και το μεσογειακό μας ταπεραμέντο και ας δεχτούμε ένα νόμο που αξίζει, που θα κάνει την ατμόσφαιρα γύρω μας καλύτερη. Ας μη τα θυσιάσουμε όλα στο βωμό του κέρδους κάποιων που προσπαθούν να βρουν τρόπο να ξεφύγουν και να μη χάσουν πελατεία μόνο και μόνο επειδή μπορεί να σταθούμε αδύναμοι. Ας ακουμπήσουμε όλοι τα πακέτα μας στα τραπέζια και ας μην τα ακουμπήσουμε. Να δείξουμε ότι αν και είμαστε καπνιστές θα βοηθήσουμε κι εμείς για το γενικό καλό..... Καλό κουράγιο σε όλους…

ΔΙΑΚΟΠΟΣΚΕΨΕΙΣ

Τι να μας περιμένει άραγε φέτος το καλοκαίρι; Μπήκε ο Ιούνιος, οι πρώτες άδειες θα αρχίσουν να δίνονται σιγά σιγά και οι Έλληνες θα επιδωθούν στην επιλογή του νησιού ( ή βουνού για όσους το προτιμάνε) στο οποίο θα περάσουν τις θερινές τους διακοπές. Ήδη στα κανάλια άρχισαν να προβάλλονται τα πρώτα ρεπορτάζ που αφορούν την ακρίβεια των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων σε σχέση με τα αντίστοιχα αεροπορικά. Για παράδειγμα άκουσα προχθές πως για να ταξιδέψει μια τετραμελής οικογένεια στο νησί της Λέσβου (η οποία είναι και η επικρατέστερη επιλογή μου για φέτος) με πλοίο χρειάζεται να δαπανήσει το ποσό των 590 € (ΓΛΟΥΠ !!!!). Και αυτό μόνο για τα μεταφορικά. Αν προσθέσεις έξοδα δωματίων για μία βδομάδα τουλάχιστον ( 50€ μέσο όρο επί 2 δωμάτια επί 7 μέρες = 700 €), έξοδα διατροφής ( 80 € τουλάχιστον επί 7 μέρες = 560 €), βενζίνες (κανά κατοστάρικο για να είμαστε μέσα) και γενικά τουριστικά έξοδα (βάλε πάλι κανά 300 €), φτάνουμε στο συνολικό ποσό των 2.250 €.Πολλά ε; Και πιστέυω πως ήμουν αρκετά φειδωλός στον υπολογισμό των εξόδων. Θα μου πείτε κάποιοι, ότι με τα ίδια φράγκα θα πήγαινες στην Ίμπιζα και θα περνούσες σούπερ. Αλλά επειδή τους πιο πολλούς μας κόβω εντός των συνόρων και συγκεκριμένα στη νησιωτική χώρα, θα παραθέσω μερικές συμβουλές προερχόμενες από την μέχρι τώρα εμπειρία μου σε καλοκαιρινές διακοπές. Έχουμε και λέμε:
· Αφού επιλέξετε το μέρος που θα περάσετε τις καλοκαιρινές σας διακοπές θα κλειθείτε να βρείτε κάποιο κατάλυμμα για να ξεκουράζετε το ηλιοκαμμένο κορμί σας. Επειδή ζούμε στο 2009 και η τεχνολογία λειτουργεί υπέρ μας, μπορείτε να βρείτε πολλά ενοικιαζόμενα δωμάτια, ξενοδοχεία, camping στις σελίδες του διαδικτύου, από τα οποία μπορείτε να πάρετε μια μικρή γεύση από τις φωτογραφίες που υπάρχουν στα διάφορα site. Προσωπική άποψη και εμπειρία: ΜΗΝ κλέισετε δωμάτιο χωρίς να το έχετε δει και δείχνωντας εμπιστοσύνη μόνο στα λόγια του ιδιοκτήτη. Το πιο πιθανό είναι να βρεθείτε προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Το έκανα πριν 2 χρόνια στη Σίφνο και έπεσα πάνω στο χειρότερο δωμάτιο και γενικά οίκημα που έχω συναντήσει στα 30 χρόνια ζωής μου. Η περιγραφή του ιδιοκτήτη ήταν : Απλά και καθαρά δωμάτια με θέα όλο το λιμάνι της Σίφνου. Η πραγματικότητα ήταν : Βρώμικα δωμάτια, μακριά από τη θάλασσα, θέα μόνο σε 3 δωμάτια του οικήματος (όχι τα δικά μας), με καρέκλες σαν αυτές που είχαν στην έδρα τους οι καθηγητές στο σχολείο,που αν κάτσεις με σορτσάκι τα μπούτια σου θα πάρουν φωτιά. Οπότε δεν είναι κακό να κάνετε μια πιο εμπεριστατωμένη έρευνα. Όχι τίποτε άλλο, θα αποφύγετε τους τσακωμούς και φυσικά την ταλαιπωρία να τρέχετε μέσα στον ήλιο με τα μπαγάζια για να βρείτε κάπου αλλού να μείνετε ( όπως εγώ με τον αδερφό μου τότε).
· Κάντε πάντα παζάρια για τα δωμάτια. Ήδη οι τιμές είναι πολύ πιο ακριβές για τις υπηρεσίες που προσφέρονται, ειδικά στα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Με 60 € και 70 € τη μέρα, χωρίς πρωινό φυσικά, το κόστος διακοπών ανεβαίνει πολύ. Η φυσιολογική τιμή των ενοικιαζόμενων δωματίων πρέπει να είναι 40 με 50€. Οπότε επιστρατεύστε το λέγειν σας και προσπαθήστε να κλείσετε μια πιο χαμηλή τιμή.
· Κλέιστε τα εισιτήριά σας περίπου ένα μήνα πιο πριν από το προγραμματισμένο σας ταξίδι, ειδικά όσοι θα πάρετε και το αυτοκίνητό σας μαζί. Έτσι θα αποφύγετε το μεγάλο συνωστισμό και τη ταλαιπωρία των ημερών από τις 15 Ιουλίου και έπειτα. Επιπλέον πολλές ακτοπλοϊκές εταιρείες και ταξιδιωτικά γραφεία ενημερώνουν έγκαιρα για τυχόν αλλαγές ή (χτύπα ξύλο) ακύρωσης του ταξιδιού σας, οπότε θα έχετε αρκετό χρόνο για να επιλέξετε άλλο δρομολόγιο.



· Αφού φτάσετε στο προορισμό σας, τακτοποιήσετε τα πράγματά σας στο δωμάτιο και κάνετε τη πρώτη σας βουτιά στη θάλασσα, το στομάχι σας θα θελήσει κάτι για να γεμίσει μετά και από την ταλαιπωρία του ταξιδιού. Θα κάνετε τη βολτούλα σας και θα θελήσετε να βρείτε ένα γραφικό ταβερνάκι για να τσιμπήσετε κανά μαριδάκι και κανά χταποδάκι στα κάρβουνα. Κατά κανόνα η πρώτη ταβέρνα που θα κάτσετε στο νησί είναι και αυτή που θα σας πιάσει τον απαυτό και επιπλέον γευστικά θα σας αφήσει ανικανοποίητους...Το 2006, στο συμπαθέστατο νησάκι της Κύθνου κάτσαμε να φάμε στο πιο γραφικό ταβερνάκι του λιμανιού. 6 μερίδες φαγητού, μια σαλάτα και 6 μπύρες κοστίσανε 120 €. Και ήτανε και μάπα τα φαγητά. Προτιμότερο είναι να τη βγάλετε με σουβλάκια μέχρι να μάθετε τα κατατόπια, παρά να τα ακουμπήσετε στον πρώτο τυχόντα και τουριστοκυνηγό που θα βρείτε μπροστά σας.





· Όσοι είστε καπνιστές πάρτε καμιά κούτα τσιγάρα μαζί ειδικά αν πάτε σε κανά νησί της άγονης γραμμής, γιατί μπορεί να σας πιάσει καμιά τρελλή χαρμάνα. Πέρυσι στους πανέμορφους Φούρνους, κάπνισα 4 διαφορετικές μάρκες τσιγάρων γιατί δεν υπήρχαν συχνά δρομολόγια και το νησί ξέμενε από πρώτες ύλες. Οπότε κάπνιζα ότι έβρισκα. Μη πάθετε κι εσείς το ίδιο.
· Για οτιδήποτε σας συμβεί και αφορά τουριστικά θέματα μη διστάσετε να επικοινωνήσετε με το τμήμα παραπόνων του ΕΟΤ. Κάντε την καταγγελία σας για οτιδήποτε σας ενοχλήσει εκεί που θα πάτε, όπως ανάρμοστες συμπεριφορές ξενοδόχων, υπηρεσίες που δεν τηρούντε και γενικά οτιδήποτε αμαβρώνει την εικόνα της χώρας μας. Δεν ξέρω αν θα δικαιωθείτε αλλά αν μη τι άλλο είναι καλό να τα λες σε κάποια αρμόδια αρχή. Που ξέρετε; Μπορεί κάποια στιγμή να ληφθούν σοβαρότερα μέτρα για την προστασία των τουριστών.


Αυτά τα λίγα από εμένα όσον αφορά τις καλοκαιρινές διακοπές. Αν θέλετε κάτι άλλο να προσθέσετε είστε φυσικά ευπρόσδεκτοι να το κάνετε μιας και με το τρόπο αυτό όλοι μας θα βοηθηθούμε. Καλές διακοπές σε όλους μας και εδώ θα είμαστε να τα λέμε. Και φυσικά μη ξεχνάτε : Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές.

KUKUXUMUSU

Με την επίσκεψη του φίλου μου του Γιώργου στην Αθήνα, έμαθα και για ένα άλλο ωραίο síte. Ονομάζεται www.kukuxumusu.com. Τι είναι αυτό; Είναι μια εταιρεία που ειδικεύεται στη παραγωγή t-shirts και αξεσουάρ με σχέδια από ζώα που το χαρακτηριστικό τους είναι τα γουρλωτά μάτια. Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1989 στην Pamplona της Ισπανίας από 3 φίλους οι οποίοι πουλούσαν μπλουζάκια ως σουβενίρ για τις ταυρομαχίες στο San Fermin Festival. Όπως καταλαβαίνετε η εταιρεία μεγάλωσε και έχει καταστήματα στις πιο κύριες Βάσκικες πόλεις αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ισπανίας. Υπάρχουν και κάποια καταστήματα στην Ελλάδα που μπορείς να βρεις προϊόντα τους αλλά ο καλύτερος τρόπος είναι μέσω του on line shop τους όπου μπορείς να βρεις μεγάλη γκάμα σχεδίων σε μπλουζάκια, τσάντες, κάρτες, μπρελόκ κτλ. Δε δίστασα να δώσω τη παραγγελία μου και μέσα στη βδομάδα την περιμένω να αφιχθεί. Οπότε αναμείνατε για εντυπώσεις. Όσοι πειστήκατε πάντως κάντε μια βόλτα από το kukuxumusu. Καλοκαιράκι ήρθε και όλο και κάποιο γουρλωμάτικο χταπόδι θα μπορέσει να συντροφεύσει το κορμί σας στις διακοπές .

ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΞΑΝΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ

Το μεγαλύτερο μουσικό event του φετινού καλοκαιριού ( η συναυλία των AC/DC ) πέρασε και μας άφησε κάτι παραπάνω από άριστες εντυπώσεις. Με αφορμή τη συναυλία αυτή κατέβηκαν στη πρωτεύουσα και οι φίλοι μου από Θεσσαλονίκη, τους οποίους είχα να δω αρκετό καιρό. Έναν από αυτούς είχα τη τιμή να φιλοξενήσω στο φτωχικό μου για δύο μέρες.
Η αλήθεια είναι ότι μετά από τη συναυλία που έλαβε χώρα τη Πέμπτη, το ταλαιπωρημένο μου κορμί δε μπορούσε να αντέξει να δουλέψει την επομένη. Οπότε πήρα μια μέρα άδεια και αποφάσισα να περάσω ένα τριήμερο κούρας και συντήρησης δυνάμεων. Βρήκα το φίλο μου το Γιώργο (το παιδί που θα φιλοξενούσα) και τους υπόλοιπους της παρέας το μεσημέρι της Παρασκευής στο κέντρο της Αθήνας. Μετά από κάποιες ώρες μάσας σε ταβερνείο στου Ψυρρή και άφθονου γέλιου και αφού χαιρετήσαμε τη παρέα που θα αναχωρούσε το απόγευμα για τη συμπρωτεύουσα, ανηφορήσαμε για το σπίτι μου στη Πετρούπολη.
Με το Γιώργο περάσαμε απίστευτες στιγμές στα πλαίσια της φοιτητικής μας ζωής στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς όμως με την πάροδο τον χρόνων απομακρυνθήκαμε, εξαιτίας της απόστασης κατά κύριο λόγο και του τρόπου ζωής μας που φυσικά έχει αλλάξει από τότε. Εγώ από τη μία, με μια δουλειά που μου τρώει αρκετές ώρες κάθε μέρα και που το πρωινό ξύπνημα με κάνει να μην έχω αντοχές και να θέλω να κοιμηθώ νωρίς και από την άλλη ο George ο οποίος έχει ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής από το δικό μου, πιο χαλαρό. Μέσα σε αυτή τη διαφορετικότητα ήρθαμε πάλι να ξαναβρεθούμε. Προσωπικά αυτό το διήμερο ένιωσα σαν να ξαναγνώριζα από την αρχή το καλύτερό μου φίλο.
Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις; Τι να πρωτοπείς σε τέτοιες στιγμές; Έχεις χάσει πολλά μα πάρα πολλά επεισόδια από τη ζωή του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου. Έχεις χάσει τα βήματα που έχει κάνει στη ζωή του, τις σχέσεις του, τις παρεξηγήσεις του με άλλους, τα προβλήματά του, τις πλάκες του. Μου έλεγε για το ταξίδι που έκανε στη Ρουμανία, με τρόπο τόσο γλαφυρό όπως και τότε που ήμασταν ακόμα φοιτητές. Μου έλεγε για στιγμές που έχει ζήσει με την υπόλοιπη παρέα στη Θεσσαλονίκη, για το τι κάνουν στη ζωή τους τα άλλα φιλαράκια μας, για τον αδερφό του που του χάλασε η φραπεδιέρα και έφτιαξε τη καφεδιά του στο μπλέντερ...Ιστορίες αστείες, ιστορίες καθημερινές, δείγματα μιας ζωής που μου έχει λείψει αρκετά και πραγματικά καταντά λυπηρό το γεγονός πως άτομα με τα οποία είχες ζήσει τόσα πολλά στο παρελθόν και λαχταράς μετά από καιρό να τους δεις, ξαφνικά τους έχεις μπροστά σου και υπάρχει μια κάποια αμηχανία.
Κάποια στιγμή το Σάββατο το βράδυ συναντηθήκαμε και με το τρίτο μέλος της παρέας, το Δημήτρη, που και αυτός ζει και δουλέυει στην Αθήνα. Ζήσαμε αυτό που λέμε στιγμές Amstel. Επί 2 ώρες καθόμασταν και αναπολούσαμε στιγμές της φοιτητικής μας ζωής, γελούσαμε, πειραζόμασταν και πιστεύω πως γίναμε λίγο αφόρητοι στους υπόλοιπους με τους οποίους είχαμε βγει μαζί. Τη Κυριακή το βράδυ που ο Γιώργος αναχώρησε για Θεσσαλονίκη, μπήκα πάλι στο πρόγραμμα της καθημερινότητάς μου.Έπρεπε να κοιμηθώ νωρίς για να ξυπνήσω το πρωί κατά τις 6. Η επόμενη μέρα προβλεπόταν δύσκολη στη δουλειά και δυστυχώς η επαναφορά των 2 ημερών στη φοιτητική μου ζωή είχε τελειώσει. Εις το επανιδείν George..Θα τα πούμε από κοντά το καλοκαίρι πάλι...