Let´s go

Ήθελα από καιρό να γράψω κάτι για τις μαζικές κινητοποιήσεις αλλά το ανέβαλα συνεχώς. Συνέβαλε σε αυτό βέβαια και το τραγικό γεγονός του θανάτου των παιδιών στη MARFIN, οπότε είπα να μην ασχοληθώ με τόσο ευαίσθητα θέματα. Αλλά επειδή τα ζω και τα βλέπω καθημερινά θέλω να υψώσω κι εγώ τη διαδικτυακή φωνή μου θέτοντας ένα απλό ερώτημα: Και ερωτώ λοιπόν τα παιδιά του ΠΑΜΕ..Ρε πάτε καλά;
Εδω και πόσους μήνες, κάθε μα κάθε βδομάδα έχουμε τουλάχιστον 2-3 κινητοποιήσεις που εκφράζονται με κλείσιμο υποκαταστημάτων δημοσίων υπηρεσιών, αποχή από εργασία, στάσεις των μέσων μαζικής μεταφοράς και φυσικά πορείες στα μεγάλα αστικά κέντρα. Τώρα τελευταία το ΠΑΜΕ βρήκε ένα νέο, πιο μοντέρνο τρόπο έκφρασης. Τη μια δεν αφήνει κρουαζιερόπλοια να δέσουν στα λιμάνια μας, την άλλη κλείνει τα ίδια τα λιμάνια και δεν αφήνει ταξιδιώτες να πάνε στο προορισμό τους. Η δικαιολογία για όλα αυτά είναι πως το ΠΑΜΕ ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, πως απεργεί και αντιδρά για αυτούς που δε μπορούν να απεργήσουν, πως νοιάζεται για το εργατικό συμφέρον. Και στερεί έτσι απλά το δικαίωμα από το κάθε άνθρωπο να μετακινηθεί είτε για να πάει τις διακοπές του, είτε για δουλειά είτε για οτιδήποτε γουστάρει τέλος πάντων. Έβλεπα ένα ζευγάρι το πρωί στο ΣΚΑΙ που δεν τους αφήσανε να επιβιβαστούν στο πλοίο. Και λέει ο άνθρωπος πως κατάφερε να πάρει 10 μέρες άδεια να πάει κάπου να ηρεμήσει και οι άλλοι στεκόντουσαν μπάστακες στη μπουκαπόρτα και δε τον αφήνανε να χαρεί την ανάπαυλα από την εργασία του και από όλα αυτά που βλέπει όλο το χειμώνα.Για να μη χρησιμοποιήσω φρασεολογία γηπέδου (και μάλιστα εν καιρώ αγώνα ντέρμπι) θα πω απλά αίσχος.Δε ξέρω αν πρέπει να γελάω ή να κλαίω.
Δε θέλω ρε φίλε εσύ να προασπίζεις τα δικά μου τα συμφέροντα.Από πότε σε έβαλα εγώ υπερασπιστή της δικής μου ζωής και της δικής μου αξιοπρέπειας;Εσένα που είσαι βολεμένος πίσω από το συνδικάτο σου, εσένα που κατά πάσα πιθανότητα είσαι ο δημόσιος υπάλληλος που όλοι θέλουμε να αποτάξουμε από τους κόλπους της κοινωνίας. Εσένα που βγαίνεις με το σημαιάκι σου και μου το παίζεις επαναστάτης. Δε σας γουστάρω ρε...Και δεν είμαι μόνος μου. Πολλοί δε σας θέλουνε πλέον. Μα πάρα πολλοί.
Όσες προσπάθειες και αν έχετε κάνει παλικάρια μου μέχρι τώρα, όπως και οι ίδιοι θα παρατηρήσατε έχουν πέσει στο κενό. Μήτε την εθνική συνείδηση αφυπνίσατε μήτε την εργατιά κατεβάσατε στους δρόμους μήτε πιέσατε τη κυβέρνηση.Ποτέ και σε τίποτα. Ότι ήταν να περαστεί από πλευράς νομοσχεδίου περάστηκε.Μόνο ταλαιπωρία μας δώσατε και πολλά μα πολλά νεύρα. Και σας έχω και μια έκπληξη.Θα περαστούν και άλλα πολλά.Κι εσείς εκεί θα κάνετε τις πορειούλες σας σα να μη τρέχει τίποτα και θα νομίζετε πως πιάσατε τον παπά από τα....άσε μη πώ.
Η χώρα δε χρειάζεται ανθρώπους σαν κι εσάς για να αναστηλωθεί.Ίσως να μη χρειάζεται και τύπους σαν κι εμένα. Χρειάζεται όλους μας ενωμένους, προοδευτικά σκεπτόμενους και όχι νοσταλγούς επαναστάσεων του 1970. Στο 2010 ζούμε επιτέλους και έχουμε τόσα μέσα στη διάθεσή μας. Ας τα αξιοποιήσουμε ανάλογα.

Γεύσεις από Ανατολή

Το ζαχαροπλαστείο του Χατζή λίγο πολύ είναι γνωστό σε όλους. Εγώ τον έμαθα μέσω του φίλου μου του Γιώργου, στα φοιτητικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη, όπου ένα απόγευμα γευτήκαμε ένα εκμέκ καταϊφι με καϊμάκι παγωτό. Το θυμάμαι και λόγω της υπέροχης γεύσης του αλλά και λόγω της τσουχτερής από τότε τιμής του. 1200 δραχμές είχαμε δώσει το άτομο, το 1997.
Χτες το απόγευμα λοιπόν με το καύσωνα, ο δρόμος μας έβγαλε στο κέντρο της Αθήνας και περνώντας από τα κινέζικα εστιατόρια της οδού Απόλλωνος βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά από του Χατζή στο Σύνταγμα. "Μπαίνουμε;" μου λέει η Θ. Και μπήκαμε. Σεκέρ παρέ για τη Θ. με μια μπάλα παγωτό, μαλεμπί μαστίχα για μένα και ξαφνικά σκέφτομαι το Βόσπορο, τα παζάρια, την Αγία Σοφία, τη Πόλη και ήδη στο μυαλό μου κάνω σχέδια για το ταξίδι. Και φυσικά ευχαριστώ το Γιώργο που μου έδειξε αυτή τη γλυκιά γωνιά και που αν και λίγο αλμυρή στη τιμή, το ταξίδι που σου προσφέρει είναι πραγματικά κάτι το απίθανο.

Κρυμμένος Θησαυρός στα δυτικά προάστια

Είναι κάποιες φορές που η καθημερινότητά σου δε σε αφήνει να κοιτάξεις τη πόλη που ζεις με άλλο μάτι. Που όλα τα βλέπεις μαύρα κι άραχνα, που δε βρίσκεις μια διέξοδο από το άγχος και τη ρουτίνα. Που βαριέσαι να ακούς συνέχεια για πτώχευση, απολύσεις και κακές και διεφθαρμένες κυβερνήσεις.Τι κάνεις τότε; Ή συνεχίζεις απλώς να υπάρχεις στους ίδιους εξαντλητικούς και υποτακτικούς ρυθμούς ή παίρνεις μέτρα.
Έτσι λοιπόν εγώ και η Θ. αποφασίσαμε να λάβουμε τα μέτρα μας και να γίνουμε λίγο πιο ζωηροί ή μάλλον πιο ζωντανοί. Γραφτήκαμε στο couchsurfing με σκοπό να γνωρίσουμε καινούριους ανθρώπους, δηλώσαμε συμμετοχή στο Athens photo inspiration 10, άσχετα αν δεν παραστήκαμε σ’αυτό λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, περπατήσαμε στην Αθήνα φωτογραφίζοντας και ανακαλύπτοντας νέα μέρη. Τη προηγούμενη Κυριακή μάλιστα αποφασίσαμε να κάνουμε τον περίπατό μας στη γειτονιά, όχι περνώντας από τα ίδια κλασσικά μέρη στη Πετρούπολη αλλά πηγαίνοντας προς το άλσος του Αγίου Δημητρίου.
Το πάρκο αυτό βρίσκεται δίπλα στην ομώνυμη εκκλησία και κατέχει αρκετά μεγάλη έκταση. Δυστυχώς βέβαια οι πιο πολλοί το γνωρίζουν ως "το πράσινο σημείο πίσω από το καφέ Άπολις" και λίγοι έχουν εξερευνήσει το θησαυρό που κρύβει. Πρόκειται για μια δενδροφυτευμένη έκταση γεμάτη πεύκα, με ένα μονοπάτι που ενδείκνυται για τρέξιμο, περπάτημα ή ποδηλασία. Και φυσικά η θέα που προσφέρει είναι απίστευτη μιας και από κει έχεις στο "πιάτο" όλη την Αθήνα.
Δυστυχώς όμως λίγοι το γνωρίζουν και ακόμα πιο λίγοι το χρησιμοποιούν για διάφορες δραστηριότητες. Και γι’αυτό μάλλον παρατηρούνται σημάδια εγκατάλειψής του, όπως για παράδειγμα το συντριβάνι που λειτουργούσε ως κάδος απορριμάτων πράγμα που είναι τουλάχιστον θλιβερό. Θα μπορούσε να υπάρχει ένα αναψυκτήριο μέσα στο άλσος για να προσελκύσει ακόμα περισσότερο κόσμο, καθώς επίσης και συστηματικός καθαρισμός και φύλαξη του χώρου. Να βάλουνε και λίγο χορταράκι του θεού να ομορφύνει το χώμα και να μπορεί να ξαπλώσει κάποιος ή να φέρει την οικογένειά του για πικ νικ, να διοργανωθούν εκδηλώσεις. Βέβαια o δήμαρχός μας προτιμάει να σπαταλάει χρήματα για να γεμίσει τη κεντρική λεωφόρο της Πετρούπολης με διαβάσεις (οι οποίες όχι μόνο δε τηρήθηκαν από κανένα αλλά έσβησαν μετά από δύο μέρες) παρά να ασχοληθεί με το άλσος. Αλλά ας μη γκρινιάζουμε συνέχεια..Μας αρκεί που έχουμε το πάρκο μας και ας είναι και απεριποίητο. Που θα πάει; Θα το φτιάξουμε κι αυτό....