Το μεγαλύτερο μουσικό event του φετινού καλοκαιριού ( η συναυλία των AC/DC ) πέρασε και μας άφησε κάτι παραπάνω από άριστες εντυπώσεις. Με αφορμή τη συναυλία αυτή κατέβηκαν στη πρωτεύουσα και οι φίλοι μου από Θεσσαλονίκη, τους οποίους είχα να δω αρκετό καιρό. Έναν από αυτούς είχα τη τιμή να φιλοξενήσω στο φτωχικό μου για δύο μέρες.
Η αλήθεια είναι ότι μετά από τη συναυλία που έλαβε χώρα τη Πέμπτη, το ταλαιπωρημένο μου κορμί δε μπορούσε να αντέξει να δουλέψει την επομένη. Οπότε πήρα μια μέρα άδεια και αποφάσισα να περάσω ένα τριήμερο κούρας και συντήρησης δυνάμεων. Βρήκα το φίλο μου το Γιώργο (το παιδί που θα φιλοξενούσα) και τους υπόλοιπους της παρέας το μεσημέρι της Παρασκευής στο κέντρο της Αθήνας. Μετά από κάποιες ώρες μάσας σε ταβερνείο στου Ψυρρή και άφθονου γέλιου και αφού χαιρετήσαμε τη παρέα που θα αναχωρούσε το απόγευμα για τη συμπρωτεύουσα, ανηφορήσαμε για το σπίτι μου στη Πετρούπολη.
Με το Γιώργο περάσαμε απίστευτες στιγμές στα πλαίσια της φοιτητικής μας ζωής στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς όμως με την πάροδο τον χρόνων απομακρυνθήκαμε, εξαιτίας της απόστασης κατά κύριο λόγο και του τρόπου ζωής μας που φυσικά έχει αλλάξει από τότε. Εγώ από τη μία, με μια δουλειά που μου τρώει αρκετές ώρες κάθε μέρα και που το πρωινό ξύπνημα με κάνει να μην έχω αντοχές και να θέλω να κοιμηθώ νωρίς και από την άλλη ο George ο οποίος έχει ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής από το δικό μου, πιο χαλαρό. Μέσα σε αυτή τη διαφορετικότητα ήρθαμε πάλι να ξαναβρεθούμε. Προσωπικά αυτό το διήμερο ένιωσα σαν να ξαναγνώριζα από την αρχή το καλύτερό μου φίλο.
Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις; Τι να πρωτοπείς σε τέτοιες στιγμές; Έχεις χάσει πολλά μα πάρα πολλά επεισόδια από τη ζωή του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου. Έχεις χάσει τα βήματα που έχει κάνει στη ζωή του, τις σχέσεις του, τις παρεξηγήσεις του με άλλους, τα προβλήματά του, τις πλάκες του. Μου έλεγε για το ταξίδι που έκανε στη Ρουμανία, με τρόπο τόσο γλαφυρό όπως και τότε που ήμασταν ακόμα φοιτητές. Μου έλεγε για στιγμές που έχει ζήσει με την υπόλοιπη παρέα στη Θεσσαλονίκη, για το τι κάνουν στη ζωή τους τα άλλα φιλαράκια μας, για τον αδερφό του που του χάλασε η φραπεδιέρα και έφτιαξε τη καφεδιά του στο μπλέντερ...Ιστορίες αστείες, ιστορίες καθημερινές, δείγματα μιας ζωής που μου έχει λείψει αρκετά και πραγματικά καταντά λυπηρό το γεγονός πως άτομα με τα οποία είχες ζήσει τόσα πολλά στο παρελθόν και λαχταράς μετά από καιρό να τους δεις, ξαφνικά τους έχεις μπροστά σου και υπάρχει μια κάποια αμηχανία.
Κάποια στιγμή το Σάββατο το βράδυ συναντηθήκαμε και με το τρίτο μέλος της παρέας, το Δημήτρη, που και αυτός ζει και δουλέυει στην Αθήνα. Ζήσαμε αυτό που λέμε στιγμές Amstel. Επί 2 ώρες καθόμασταν και αναπολούσαμε στιγμές της φοιτητικής μας ζωής, γελούσαμε, πειραζόμασταν και πιστεύω πως γίναμε λίγο αφόρητοι στους υπόλοιπους με τους οποίους είχαμε βγει μαζί. Τη Κυριακή το βράδυ που ο Γιώργος αναχώρησε για Θεσσαλονίκη, μπήκα πάλι στο πρόγραμμα της καθημερινότητάς μου.Έπρεπε να κοιμηθώ νωρίς για να ξυπνήσω το πρωί κατά τις 6. Η επόμενη μέρα προβλεπόταν δύσκολη στη δουλειά και δυστυχώς η επαναφορά των 2 ημερών στη φοιτητική μου ζωή είχε τελειώσει. Εις το επανιδείν George..Θα τα πούμε από κοντά το καλοκαίρι πάλι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου