Πώς καταντήσαμε έτσι ωρέ παλικάρια? Μπορεί να μου απαντήσει κανείς? Μνημόνια σε 3 μέρη,παγωμένοι, μειωμένοι ή καθόλου μισθοί, απολύσεις, πορείες, καυγάδες, αγανακτισμένοι,μούντζες, μολότοφ, συνθήματα. Και ποιος φταίει για όλα αυτά? Ο Καραμανλής? Ο Γιωργάκης? Ο Σαμαράς? Η Μέρκελ? Οι Αμερικάνοι? Οι Κινέζοι? Ο κάθε Ελληνάρας?
Όσο και να ψάχνετε απάντηση δε θα βρείτε. Την απάντηση την έχω εγώ και αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σας μπας και δημιουργήσω κίνημα και καταφέρουμε και ξυπνήσουμε λιγάκι.
Η Jazz φταίει αδέρφια. Πώς? Ναι, η Jazz και αυτό το καινούριο φρούτο, το swing. Και σε μικρότερο βαθμό το yogurt. Το frozen όμως, όχι το άλλο το πρόβιο.
Και να και η τεκμηρίωσή μου στο θέμα.
Καλοκαίρι του 2012, Αύγουστος μήνας πρωί, και μόλις έχω κάτσει στην πλατεία Αγίας Ειρήνης για καφέ και κάτι μπισκότα κόλαση από κείνο το φούρνο στη Καπνικαρέα που το όνομά του δε θυμάμαι. Η σύσταση της παρέας είναι η αφεντιά μου, η σύζυγος της αφεντιάς μου, ο αδερφός και η μάνα. Καθόμαστε λοιπόν και συζητάμε το έκτρωμα που παρακολουθήσαμε προ μισής ώρας στη πλατεία Συντάγματος. Φορτηγάκι γνωστού ακροδεξιού κόμματος της ελληνικής βουλής, αραγμένο δίπλα στο συντριβάνι μετά μπράβων πλησίων των τροχών του να μοιράζει κάτι διχτάκια με πατάτες σε λιμασμένους από την πείνα πολίτες. Όλα ok λοιπόν, συνηθισμένη κουβεντούλα, μπλα μπλα, καφές, τσιγάρο, ζέστη. Οι γυναίκες σηκώνονται και πάνε για οφθαλμόλουτρο στις βιτρίνες. Εγώ με το bro αράζουμε στις καρεκλίτσες μας και ταλέμε. Και ξάφνου το παρατηρώ. Όλοι γύρω μας, μα όλοι σας λέω, άντρες. Άντρες από αυτούς τους metrosexual πως τους λένε. 30 κιλά ο καθένας, μαζί με τα παπούτσια, συνήθως φέροντες μούσι ή μουστάκι, με κάτι μπλουζάκια με εκείνα τα βαθιά V, σαγιοναρίτσα και κάτι βερμουδίτσες που τονίζανε τα ηλιοκαμένα γαμπάκια τους. Και όλοι να μιλάνε με φωνές γυναικείες. Δε μπορώ να μη το σχολιάσω. Το λέω στο bro. Συμφωνεί. Κοιτάμε γύρω μας, κοιταζόμαστε, ξανακοιτάμε, ξανακοιταζόμαστε. Πληρώνουμε και φεύγουμε. Τι έγινε ρε?? Που στο καλό πέσαμε πρωινιάτικα? Σκεφτόμενος λοιπόν εκείνο το πρωινό άρχισα να θυμάμαι τα μέρη που συχνάζω. Το κένρο της Αθήνας είναι γεμάτο από τέτοια μαγαζάκια, που έχουν ξεφυτρώσει από το πουθενά. Βρε δυο τετραγωνικά μέτρα να έχουν μείνει στην Κολοκοτρώνη θα ανοίξει σχετικό μαγαζί με δισύλλαβο όνομα όπως το " Έτσι", το "Αλλιώς", το "Τζότζι", το "Κάτι" και άλλα συναφή, με θαμώνες κάτι τύπους που πίνουν μόνο τζιν με στιμένο λάιμ, και κρατάνε το ποτήρι με το μικρό τους δαχτυλάκι σηκωμένο. Και τι παίζει σε όλα αυτού του είδους τα μαγαζιά??? Πείτε μου...JAZZ παίζει. Ναι γαμώτη μου. Μόνο τέτοια μουσικούλα, η οποία αντέχεται για κανά τέταρτο, ίσα για να πιεις ένα καφέ στα όρθια. Όχι ρε φίλε όμως να παίζει συνέχεια. Βαρέθηκα να ακούω τρομπόνια, καραμούζες και σαξόφωνα. Κι εκεί που έχω απογοητευτεί πλήρως, νάσου μια όαση στον εν λόγω δρόμο. Μπυραρία ανοίγει σε καλό σημείο, με στυλ underground, σκοτεινή. Εδώ θα παίζει κανά ροκάκι σκέφτομαι. Περνώντας απ'έξω όμως άκουσα τους ίδιους γνώριμους ήχους της καραμούζας και είδα τις ίδιες χαμογελαστές φάτσες με τα δαχτυλάκια τους όρθια. Ε άι σιχτίρ.
Σε πιο προχωρημένες καταστάσεις, φοριέται πολύ το swing, το οποίο για να το ακούσεις πρέπει κατά κανόνα να φέρεις και το σχετικό outfit. Απαραίτητο αξεσουάρ στους άντρες η τιράντα και το καπέλο καβουράκι. Οι δε γυναίκες φορούν φουστίτσα αεράτη για να φαίνεται και λίγο μπούτι μόλις κάνουν καμιά φιγούρα και φυσικά με σκοπό να προσελκύσουν κάποιο τιραντοφόρο αρσενικό που καραδοκεί εκεί γύρω. Ε, και τελικά μετά το απεριόριστο αυτό κέφι που τους έχει προκαλέσει αυτή η πανδαισία μουσικής, όλοι αυτοί οι θαμώνες των μαγαζιών θα πάνε να σβήσουν τη ξινίλα του λάιμ που έχουν καταναλώσει με άφθονες ποσότητες yogurt το οποίο και κοστίζει όσο το ταξί του γυρισμού στο σπίτι. 5 ευρώ το κυπελλάκι χωρίς να βάλεις ένα σωρό καραμελοειδή και φρουτοειδή προϊόντα πάνω του, γιατί αν βάλεις και αυτά καλύτερα να πας να αγοράσεις 2 κιλά κρέας να φας που είναι και πιο θρεπτικό.
Και ερωτώ. Πώς καταντήσαμε έτσι ωρέ Μανωλιό?? Η λαϊκή επανάσταση την οποία διατυμπανίζουνε όλοι στα social media, θα ξεκινήσει από γενειοφόρους νέους με V μπλουζάκια και σηκωμένα μικρά δαχτυλάκια? Τουλάχιστον σε σχέση με το Πολυτεχνείο κάτι κρατήσαμε. Τα γένια. Αλλά το μικρό δαχτυλάκι? Χμμμμμ...
Θέλω να τονίσω πως τα παραπάνω είναι καθαρά υποκειμενικές σκέψεις και δε θέλω να προσβάλλω κανέναν. Αλλά ακόμη και αν το έκανα και σας πρόσβαλλα, ζητώ συγγνώμη αλλά θα το αντέξετε πιστεύω. Εδώ αντέξατε άλλα κι άλλα,οι μίζερες και απαρχειωμένες σκέψεις μου θα σας πειράξουν?
