Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

In good company



Αυτός είναι ο τίτλος της ταινίας που είδα που είδα το μεσημέρι της Κυριακής σε DVD..Μη φανταστείτε κανένα έπος..Μια κλασική κωμωδιούλα με απλό στόρυ που όμως έκρυβε κάποιες μεγάλες αλήθειες που με έβαλαν σε σκέψεις.
Η ιστορία έχει να κάνει με τη ζωή 2 αντρών, του διευθυντή πωλήσεων ενός περιοδικού ηλικίας 51 ετών, ο οποίος υποβιβάζεται εν όψει της εξαγοράς της εταιρείας του από μία μεγαλύτερη και του καινούριου του αφεντικού ο οποίος έχει ακριβώς τα μισά του χρόνια και είναι απόλυτα εργασιομανής σε βαθμό που ούτε φίλους έχει, διαλύεται ο γάμος του που κράτησε 5 μήνες και ψάχνει εναγωνίως να βρει λόγο ύπαρξης πέρα από τη δουλειά.
Αμερική θα μου πεις, άλλοι κανόνες, εκεί δουλεύουν 15 ώρες τη μέρα και άρα δε τους μένει ελέυθερος χρόνος για να χαρούν τη ζωή και την ανταμοιβή της πολύωρης εργασίας τους. Και αναρωτιέμαι μήπως και στη χώρα μας συμβαίνει το ίδιο. Εμάς άραγε μας μένει ελεύθερος χρόνος ή γινόμαστε το ίδιο με το νέο αφεντικό του 51χρονου; Μπορούμε να αντέξουμε το βάρος της νέας τάξης πραγμάτων; Γιατί το λεγόμενο αμερικάνικο όνειρο (δικό σου σπίτι, δικό σου αμάξι,οικογένεια και αρκετά λεφτά για να ζεις) αρχίζει ή μάλλον ήδη έχει γίνει και ελληνικό όνειρο. Και για να το πραγματοποιήσουμε πρέπει δυστυχώς να κάνουμε δύο τουλάχιστον δουλειές, να γίνουμε έρμαιο των αφεντικών, να θυσιάσουμε κάθε προσωπική μας φιλοδοξία στο βωμό του ονείρου, να παραμερίσουμε τη δημιουργικότητά μας για να κυνηγήσουμε το χρήμα.Και ερωτώ, αξίζει τελικά να κάνεις μια δουλειά που δε σου αρέσει μόνο και μόνο επειδή σου δίνει αρκετό χρήμα; Αξίζει να καταρακώνεται καθημερινά η ψυχολογία σου αντί να προσπαθήσεις να κυνηγήσεις αυτό που πραγματικά σου αρέσει; Το νέο αφεντικό του 51χρονου εν τέλει άφησε τη δουλειά του και ασχολήθηκε με τον εαυτό του. Έβγαλε το κουστούμι του και φόρεσε τζινάκι και φούτερ.Σταμάτησε να κάνει τζόκινγκ στο διάδρομο που είχε εγκαταστήσει σπίτι του και άρχισε να τρέχει στη παραλία. Βρήκε την πραγματική ευτυχία; Δε μας το έδειξε η ταινία. Αυτό που κατάλαβα είναι πως ξεκίνησε από την αρχή αλλά δε γνωρίζω ποια κατάληξη θα έχει τελικά. Όταν φτάσει στην ηλικία των 51 και κάνει απολογισμό της μέχρι τότε ζωής του, θα καταλάβει αν έκανε το σωστό ή όχι. Το σίγουρο και το κυριότερο είναι πως βρήκε τον εαυτό του. Και πως είναι ακόμη μικρός για να κερδίσει το χαμένο χρόνο και να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος. Το θέμα είναι πως αυτός καλά τη βόλεψε. Με μας τι γίνεται;;;

2 σχόλια:

  1. Όντως τους Έλληνες μας έχει πιάσει μία μεγαλομανία θέλουμε να τα έχουμε όλα σπίτι εξοχικό φροντιστήρια και διάφορα χόμπι για τα παιδιά μας για να τα καμαρώνουμε και χίλια δύο άλλα.Δεν πιστεύω όμως ότι γινόμαστε σιγά σιγά σαν τους αμερικάνους γιατί τον Έλληνα τον σώζει η τεμπελιά του,βάζει όριο αναγκαστικά γιατί θέλει και τη βολή του.Το μέλλον βέβαια κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει.Καλησπέρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ξέρω αν αξίζει να ξεσκίζεσαι στη δουλειά για να έχεις πολλά λεφτά. Σίγουρα δεν αξίζει να ξεσκίζεσαι για να έχεις λίγα. Προσωπικά είναι ένα θέμα που με απασχολεί πολύ τελευταία, αλλά ακόμα δεν έχω βρει απάντηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή