In good company

Αυτός είναι ο τίτλος της ταινίας που είδα που είδα το μεσημέρι της Κυριακής σε DVD..Μη φανταστείτε κανένα έπος..Μια κλασική κωμωδιούλα με απλό στόρυ που όμως έκρυβε κάποιες μεγάλες αλήθειες που με έβαλαν σε σκέψεις.
Η ιστορία έχει να κάνει με τη ζωή 2 αντρών, του διευθυντή πωλήσεων ενός περιοδικού ηλικίας 51 ετών, ο οποίος υποβιβάζεται εν όψει της εξαγοράς της εταιρείας του από μία μεγαλύτερη και του καινούριου του αφεντικού ο οποίος έχει ακριβώς τα μισά του χρόνια και είναι απόλυτα εργασιομανής σε βαθμό που ούτε φίλους έχει, διαλύεται ο γάμος του που κράτησε 5 μήνες και ψάχνει εναγωνίως να βρει λόγο ύπαρξης πέρα από τη δουλειά.
Αμερική θα μου πεις, άλλοι κανόνες, εκεί δουλεύουν 15 ώρες τη μέρα και άρα δε τους μένει ελέυθερος χρόνος για να χαρούν τη ζωή και την ανταμοιβή της πολύωρης εργασίας τους. Και αναρωτιέμαι μήπως και στη χώρα μας συμβαίνει το ίδιο. Εμάς άραγε μας μένει ελεύθερος χρόνος ή γινόμαστε το ίδιο με το νέο αφεντικό του 51χρονου; Μπορούμε να αντέξουμε το βάρος της νέας τάξης πραγμάτων; Γιατί το λεγόμενο αμερικάνικο όνειρο (δικό σου σπίτι, δικό σου αμάξι,οικογένεια και αρκετά λεφτά για να ζεις) αρχίζει ή μάλλον ήδη έχει γίνει και ελληνικό όνειρο. Και για να το πραγματοποιήσουμε πρέπει δυστυχώς να κάνουμε δύο τουλάχιστον δουλειές, να γίνουμε έρμαιο των αφεντικών, να θυσιάσουμε κάθε προσωπική μας φιλοδοξία στο βωμό του ονείρου, να παραμερίσουμε τη δημιουργικότητά μας για να κυνηγήσουμε το χρήμα.Και ερωτώ, αξίζει τελικά να κάνεις μια δουλειά που δε σου αρέσει μόνο και μόνο επειδή σου δίνει αρκετό χρήμα; Αξίζει να καταρακώνεται καθημερινά η ψυχολογία σου αντί να προσπαθήσεις να κυνηγήσεις αυτό που πραγματικά σου αρέσει; Το νέο αφεντικό του 51χρονου εν τέλει άφησε τη δουλειά του και ασχολήθηκε με τον εαυτό του. Έβγαλε το κουστούμι του και φόρεσε τζινάκι και φούτερ.Σταμάτησε να κάνει τζόκινγκ στο διάδρομο που είχε εγκαταστήσει σπίτι του και άρχισε να τρέχει στη παραλία. Βρήκε την πραγματική ευτυχία; Δε μας το έδειξε η ταινία. Αυτό που κατάλαβα είναι πως ξεκίνησε από την αρχή αλλά δε γνωρίζω ποια κατάληξη θα έχει τελικά. Όταν φτάσει στην ηλικία των 51 και κάνει απολογισμό της μέχρι τότε ζωής του, θα καταλάβει αν έκανε το σωστό ή όχι. Το σίγουρο και το κυριότερο είναι πως βρήκε τον εαυτό του. Και πως είναι ακόμη μικρός για να κερδίσει το χαμένο χρόνο και να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος. Το θέμα είναι πως αυτός καλά τη βόλεψε. Με μας τι γίνεται;;;

No pain no gain..

Είπα κι εγώ να πάω να γραφτώ σε ένα παλιογυμναστήριο..Δε κουνάω που δε κουνάω, όλο γραφείο σπίτι- σπίτι γραφείο και κανάς καφές αραιά και πού, σκέφτηκα πως θα μου κάνει καλό να ασκήσω λιγάκι το ταλαιπωρημένο από το καθισιό κορμί μου.Πήραμε λοιπόν τη μεγάλη απόφαση με τον αδερφό μου και αρχές του μήνα γραφτήκαμε στο συνοικιακό μας γυμναστήριο με σκοπό να το επισκεπτόμαστε τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα.
Τώρα θα μου πείτε τι μας νοιάζει εμάς ρε που πας γυμναστήριο?Ε λοιπόν να σας νοιάζει, ειδικά εσάς που σκέφτεστε να γραφτείτε οσονούπω.Οι γυμναστές είναι τέρατα..Ναι,ναι..ανθρωπόμορφα τέρατα που φοράνε ένα χαμόγελο, σου μιλάνε φιλικά και μετά σε ρίχνουν χωρίς δισταγμό και τύψεις στα μηχανήματα του διαβόλου.Το διαπίστωσα κατά την τέταρτη επίσκεψή μου όπου μια γυμνάστρια με έβαλε να κάνω ίσως το πιο σατανικό απ'όλα...το μονόζυγο.Βρε δε θέλω της έλεγα.Θα το κάνεις με πρόσταξε.Το αποτέλεσμα?Από το πιάσιμο δε μπορούσα να κλείσω τα χέρια μου για δύο μέρες.Σα μπαγάσας περπατούσα. Τώρα πείτε μου είναι συμπεριφορά αυτή? Χθες πάλι η ίδια γυμνάστρια πήγε να μας ρίξει στα δόντια του "κακού"...έτσι έχουμε ονομάσει τον πιο αιμοβόρο γυμναστή εκεί μέσα, ο οποίος ειδικεύεται στους κοιλιακούς.Μία ώρα κοιλιακούς θέλανε να μας βάλουνε να κάνουμε.Βρε ουστ..Τις προάλλες πάλι, μου λέει ένας πως έχω την άσκηση που λέγεται "όρθιες εμπρόσθιες έλξεις στην τροχαλία με σκοινί". Με σκοινί???? του λέω.Ναι με σκοινί, μου αποκρίνεται κοιτώντας με νευριασμένος.Μα γιατί να μη πάρω το παλούκι αντί για το σκοινί που φαίνεται πιο εύκολο?Με σκοινί, μου ξαναείπε και αυτή τη φορά δε σήκωνε αστεία.Έκανα το σκοινί και πιάστηκα για μια ακόμα φορά.
Τελικά είχαν δίκιο οι αρχαίοι που λέγανε πως τα αγαθά κόποις κτώνται, αλλά όχι κι έτσι.Πάω τώρα για ένα ακόμα δίωρο βασανιστηρίων.Το θέμα του μαζοχισμού που με διακατέχει θα σας το αναλύσω σε επόμενη ανάρτηση.

Εμείς οι Έλληνες...

Καθώς επιστρέφαμε από το central park το βράδυ της Παρασκευής και σε κάποιο φανάρι της γειτονιάς μας, ήρθαμε αντιμέτωποι με το εξής γεγονός: Κάποιος κύριος, ηλικίας γύρω στα 40 και οδηγώντας ένα μαυρό mazda RX κάτι, παραβίασε με θράσσος και σχετική αναίδεια τον κόκκινο σηματοδότη, αψηφώντας τους υπόλοιπους οδηγούς που περίμεναν στη διαστάυρωση. Ο εν λόγω κύριος φαίνεται βιαζόταν πολύ, μιας και σχεδόν μετά από ένα λεπτό ξεκινήσαμε και τον είδαμε να παρκάρει 2 στενά πιο πέρα. Σαν να μας είπε δηλαδή " Εγώ είμαι ο έξυπνος ο ελληνάρας και δε κολλώνω πουθενά.Θα περνάω με κόκκινο κι εσείς θα περιμένετε, θα σας φάω τη σειρά στην εφορία, στη τράπεζα, παντού, γιατί εγώ είμαι Έλληνας με Ε κεφαλαίο και οφείλετε εσείς οι υπόλοιποι να με σέβεστε και να υποτάσσεστε στη δική μου ανωτερότητα". Ίσως υπερβολικό αυτό που λέω αλλά εγώ έτσι ένιωσα. Και σκέφτηκα όλα όσα είδα στο κέντρο κατά τη διάρκεια της βραδινής μου βόλτας. Ενώ έψαχνα να παρκάρω, η μόνη κενή θέση που βρήκα ήταν αυτή ενός αναπήρου. Στον επόμενο κύκλο που έκανα, η θέση αυτή ήταν κατηλειμένη από κάποιον κύριο που είχε ανάψει βέβαια τα αλαρμ δείχνοντας πως δε θα αφήσει το όχημά του εκεί όλο το βράδυ. Κι αν εκείνη τη στιγμή ερχόταν ο ανάπηρος? Γιατί να τον βάλεις τον άνθρωπο στη διαδικασία να περιμένει ή ακόμα και να σου πει μια κουβέντα και να παρεξηγηθείτε? Ο άλλος πάλι, κι ενώ περίμενα πάλι σε φανάρι εγώ και καμια δεκαριά αυτοκίνητα στη σειρά ο ένας πίσω από τον άλλο, ήρθε σαν κύριος από αριστερά, μας πέρασε όλους και μπήκε ξαφνικά πρώτος. Μου ήρθε να κατέβω να τον χειροκροτήσω για το κατόρθωμά του. Όλα παραδείγματα καθημερινά, όλα παραπτώματα στα οποία πολλοί από εμάς έχουμε παραπέσει και όλα δείχνουν πόσο ασεβής, αναιδής και χυδαία καταντάει η συμπεριφορά μας πολλές φορές.
Κι έρχομαι να παραλληρίσω τις παραπάνω "εμπειρίες" μου με αυτό που είπε ο κος Λαζόπουλος στην προηγούμενη εκπομπή του και που έχει αναφερθεί και σε αρκετα blogs..πως δε φτάνει να αλλάξει η κυβέρνηση για να γίνει μια χώρα καλύτερη.Πρέπει να αλλάξει κι ο κόσμος. Τελικά εμείς φταίμε ρε παιδιά. Ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Παπανδρέου ούτε ο Μητσοτάκης ούτε κανείς. Μόνο ο λαός. Δεν έχουμε αποκτήσει τη μόρφωση, τη παιδεία για να κάνουμε κάτι σωστό, κάτι οργανωμένο. Το μόνο που κάνουμε? Να κλαιγόμαστε. Οι γιατροί θέλουν φακελάκι, οι εφοριακοί και το ΙΚΑ λάδωμα και το κινητό το Γερμανό του. Ήθελα και να'ξερα ποιός ήταν αυτός ο πρώτος που έδωσε φακελάκι σε γιατρό, ποιά ήταν η πρώτη επιχείρηση που λάδωσε εφοριακό..Γιατί αυτοί καταστρέψαν τη ζωή μας. Η άλλη βγήκε και είπε δημόσια πως λάδωσε πολιτικό για να διορίσει το παιδί της στο δημόσιο. Και πολύ σωστά παρατήρησε ο κος Λαζόπουλος, αυτή η γυναίκα θα ξαναπάει σε πολιτικό γραφείο για να διοριστεί ο κανακάρης της. Και όχι μόνο αυτή φυσικά. Και οι γιατροί θα ξαναπάρουν φακελάκια και οι εφοριακοί θα ξαναλαδωθούν και όλα θα κυλλάνε ομαλά και άναρχα όπως τώρα.
Και όση διάθεση κι αν έχει ένας πολιτικός να αλλάξει την κατάσταση της χώρας (που δε πιστεύω πως την έχει κανείς αλλά το δέχομαι γιατί δε μπορώ να συνεχίσω χωρίς την ελπίδα πως κάποια στιγμή κάτι καλό θα συμβεί στον τόπο αυτό) πώς μπορεί να το κάνει αυτό όταν εμείς οι ίδιοι βαλλόμαστε εναντίον του με τους παραπάνω τρόπους? Δε μας έχει κουράσει αυτή η αναρχία στη ζωή μας? Εγώ προσωπικά έχω τερματίσει. Και είμαι λίγο πάνω από τα 30 μου χρόνια. Πώς θα είμαι στα 50 δηλαδή. Αηδιασμένος? Μισάνθρωπος? Γιατί αυτό γινόμαστε σιγά σιγά. Βρίζουμε ο ένας τον άλλο και δεν έχουμε κάποιον να μας επαναφέρει στη τάξη, να μας τραβήξει από το αυτί και να μας πει "Φίλε αυτό που κάνει είναι λάθος. Μη το ξανακάνεις σε παρακαλώ". Αλλά εμείς οι Έλληνες ξέρουμε..Δε φταίμε εμείς. Ή μάλλον εμείς είμαστε οι μόνοι που δε φταίνει.Φταίει αυτός που μας κάνει τη παρατήρηση, οι Αμερικάνοι, ο Μπιλ Γκέιτς και γενικά ο οποιοσδήποτε αλλά εμείς όχι. Γιατί μάθαμε να είμαστε μια ζωή οι κλαψιάρηδες και οι αδικημένοι, οι έξυπνοι και οι πονηροί που πάντα επιβιώνουν και που αν ενωθούμε όλοι σαν μια γροθιά μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.Με αυτό το παραμύθι πορεύεται στη ζωή ο σημερινός Έλληνας.
Ο Έλληνας που πέρασε με κόκκινο, ο Έλληνας που κατέλαβε τη θέση του ανάπηρου με το έτσι θέλω, η Ελληνίδα που λάδωσε το πολιτικό, όλοι αυτοί οι Έλληνες έχουν φέρει τη χώρα μας εκεί που είναι.Όλα αυτά τα καθημερινά μικροπράγματα που συναντάμε ,μπροστά μας και αδιαφορούμε για αυτά δείχνουν το χαμηλό μας επίπεδο σαν λαός.Γιατί δε μπορώ να δεχτώ ότι έχουμε επίπεδο όταν καταπατάμε τα δικαιώματα για ζωή μιας ευπαθούς κοινωνικής ομάδας όπως οι ανάπηροι ή δε σεβόμαστε το συνάνθρωπό μας σε οποιαδήποτε δραστηριότητά μας.Εμείς οι Έλληνες πρέπει τελικά να αλλάξουμε.Μπορούμε άραγε?

Μπαράκι με στυλ

Την Παρασκευή το βράδυ και μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, αποφασίσαμε να κατεβούμε μια βολτίτσα στο κέντρο της πόλης και γιατί όχι να πιούμε ένα χαλαρό ποτάκι σε κάποιο ζεστό και όμορφο μαγαζάκι. Πού θα βρούμε λοιπόν ένα τέτοιο μαγαζί στο κέντρο? Ή σε κάποιο στενάκι του Κολωνακίου ή στην πλατεία Καρύτση..Γκάζι και Ψυρρή λυπάμαι αλλά δε θα πάρω, ειδικά Παρασκευή βράδυ που θα γίνεται το έλα να δεις.Κάναμε λοιπόν 20 λεπτά να κατεβούμε από Πετρούπολη στο κέντρο και άλλα 45 να βρούμε κάποια θέση για παρκάρισμα..Δυστυχώς οι προσπάθειες μας στάθηκαν άκαρπες. Με τα αυτιά πεσμένα κάτω πήραμε το δρόμο προς την πλατεία Κάνιγγος και εκεί μας ήρθε η φαεινή ιδέα να επισκεφθούμε ένα μαγαζάκι στην αρχή της Λ.Αλεξάνδρας, στο νούμερο 2 για την ακρίβεια, όπου είχα κάτσει για καφέ κάποιο πρωινό ενός Νοέμβρη περιμένωντας να επιβιβαστώ στο ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη. Central Park λέγεται και η φωτογραφία που σας δείχνω είναι τραβηγμένη από τότε. Όσοι δεν το ξέρετε σας προτείνω να το μάθετε. Είναι από τα μαγαζάκια που αδικούνται, κυρίως λόγω θέσης, αλλά έχει πολύ ωραία μουσική (rock και pop του 80 και του 90), καθαρά ποτά και προσωπικό γεμάτο καλή διάθεση.Ο χώρος είναι κάπως αναγεννησιακός, με πολλούς καθρέφτες και πολυελαίους αλλά το μαγαζί το διέπει ένας αχνός φωτισμός που κάνει την ατμόσφαιρα ιδιαίτερα όμορφη. Το καλό είναι πως δε το ξέρει ακόμα πολύς κόσμος (αν και λειτουργεί εδώ και αρκετά χρόνια) και έτσι είναι ότι πρέπει για χαλαρές βραδινές εξόδους. Το συστήνω ανεπιφύλακτα...

Cupcake Stop

Καλημέρα σε όλους. Έχω τη συνήθεια κάθε πρωί που ξυπνάω να χαζεύω λίγο στην τηλεόραση πριν ξεκινήσω για τη δουλειά. Σήμερα λοιπόν, κατά τις 6.20 το πρωί είδα ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ στην εκπομπή Πανόραμα του Alter. Προερχόμενο από Νέα Υόρκη και με μια πολύ φρέσκια ιδέα, το πρώτο cupcake shop on wheels έκανε την εμφάνισή του στους δρόμους του Manhattan. Μάλιστα επιδή είναι συνεχώς εν κινήσει, χρησιμοποιεί το γνωστό site Twitter για να ενημερώνει τους υποψήφιους πελάτες του για τα δρομολόγιά του. Πραγματικά είναι από τις ιδέες που ομορφαίνουν την πόλη και εύχομαι ολόψυχα να συμβεί κάτι αντίστοιχο και στην Ελλάδα. Εγώ θα πήγαινα σε ένα τέτοιο μαγαζάκι για να πάρω το πρωινό μου. Εσείς?

Το πολυπόθητο netbook των μαθητών

Η σημερινή μου ανάρτηση έχει να κάνει με ένα θέμα που απασχολεί πολύ τα παιδιά του Γυμνασίου αυτές τις μέρες· Το δωρεάν laptop που μοιράζει το κράτος με αφορμή το τέταρτο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης από την Ευρωπαϊκά ένωση. Από το καλοκαίρι τα παιδιά που τελείωσαν την έκτη δημοτικού περίμεναν πώς και πώς να ανοίξουν τα σχολεία για να πάρουν το πολυπόθητο κουπόνι που θα τους έδινε το δικαίωμα να αποκτήσουν δωρεάν ένα φορητό υπολογιστή. Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα μαθητές να ανυπομονούν τόσο να ξαναπάνε σχολείο.
Προβλήθηκαν από την τηλεόραση και ακούστηκαν από το ραδιόφωνο ένα κάρο διαφημίσεις για το σχετικό θέμα, άλλες πετυχημένες (όπως αυτή με το πιτσιρικά που λέει στους γονείς του «Κάντε μου τόπο γιατί τα πήρα» με την οποία πολύ γελάω) και άλλες πλήρως αποτυχημένες.Για παράδειγμα άκουσα σήμερα για προσφορά laptop από το ΑΒ Βασιλόπουλος..Έλα Χριστέ και Παναγιά..Πουλάνε λοιπόν τους υπολογιστές με δώρο πολυμηχανήματα, οθόνες, δωρεάν συνδέσεις internet, δωρεάν μαθήματα Αγγλικών, δωρεάν αναβαθμίσεις windows κλπ κλπ κλπ..Σε λίγο με κάθε notebook θα χαρίζουν και smart στους μαθητές για να το συνοδεύουν στο σχολείο..
Και αναρωτιέμαι σε τι θα χρησιμέψει τελικά στους μαθητές ο φορητός υπολογιστής. Θα το παίρνουν μαζί στο σχολείο για να κάνουν μάθημα πάνω στις νέες τεχνολογίες; Θα κάθονται με τις ώρες σπίτι και θα αποροφάνε γνώση μέσω των εγκυκλοπαιδικών γνώσεων που προσφέρει το internet;
Να σας πω τι πιστεύω εγώ. Θα πήξουν τα παιδιά στο facebook και στα on line παιχνίδια. Ούτως ή άλλως τα πιο πολλά από αυτά έχουν ήδη υπολογιστή ή κάποιο συναφές μηχάνημα. Δεν είμαστε όπως την δεκαετία του ’90 που τα computer θεωρούνταν πολυτέλεια. Και ερωτώ · Αντί να χαρίζουν έτσι υπολογιστές και να σπαταληθούν ένα σωρό χρήματα με σαφώς αναμφίβολα αποτελέσματα στο τομέα της γνώσης και της μάθησης δε θα ήταν πιο φρόνιμο να αναβαθμίσουν ή να δημιουργήσουν αίθουσες υπολογιστών στα σχολεία, να προσλάβουν κι ένα δυο καθηγητές για να διδάσκουν και να παίρνουν τα παιδιά το πτυχίο ECDL ή κάποιο άλλο μέσα από κει; Δε θα ήταν πιο σωστό σε ένα ελεγχόμενο από τους καθηγητές περιβάλλον να μπορούσαν οι μαθητές να δραστηριοποιηθούν μέσω των υπολογιστών, να δημιουργήσουν, να αναζητήσουν, να μορφωθούν;
Με όλα αυτά θέλω να τονίσω πως για μια ακόμα φορά κατασπαταλούντε οι πόροι της ευρωπαϊκής ένωσης με τρόπο εμφανώς μή χρήσιμο. Πρέπει να καταλάβουμε πως η εκπαίδευση των νέων δεν οργανώνεται με το να χαρίσεις στο μαθητή ένα laptop. Ή αν το κάνεις πρέπει πρώτα να του έχεις χαρίσει τη δίψα και τη διάθεση για αναζήτηση και μάθηση και να έχεις φτιάξει την υποδομή για να μπορέσει να εργαστεί. Για μια φορά ας επενδύσουμε σωστά στη παιδεία...Θα το βρούμε μπροστά μας...