Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ





Η μέρα που για πρώτη φορά θα εμφανιστεί στην Ελλάδα το συγκρότημα των AC/DC έχει πλέον φτάσει. Αύριο στις 5.30 το απόγευμα οι πόρτες του Ολυμπιακού σταδίου Αθηνών θα ανοίξουν για να δεχτούν τις πάνω από 100.000 κόσμου που θα συρρεύσουν από κάθε γωνιά της χώρας αλλά και του εξωτερικού για να θαυμάσουν ίσως το πιο ακριβό συγκρότημα της ροκ σκηνής.Από την Τρίτη έχουν έρθει στην Αθήνα συνεργεία για να στήσουν τη σκηνή.Περίπου 30 νταλίκες κουβαλήσανε τα κανόνια του for those about to rock, τη τεράστια φουσκωτή κούκλα του whole lotta Rosie, μπορεί και τη καμπάνα του hells bells. Κάποιοι τυχεροί από εμάς λοιπόν θα θαυμάσουν από κοντά την ιστορική αυτή μπάντα που από το ’70 μέχρι και σήμερα έχει βγάλει αμέτρητους δίσκους και αποκτήσει χιλιάδες οπαδούς ανά τον κόσμο. Σίγουρα πολλοί θα τους κριτικάρουν για την ηλικία τους, θα αμφιβάλλουν για τη ζωντάνια που θα δείξουν. Ένα θα πω μόνο προς απάντηση σε όλους μας. Οι AC/DC είναι ροκάδες, αυτό που κάνουν το γουστάρουν τρελλά και δεν έχουν ανάγκη από συναυλίες για αρπαχτές (βλέπε τις επικείμενες συναυλίες του Michael Jackson στην Αγγλία το καλοκαίρι ή τους Deep Purple που μόλις είδαν πως στην Ελλάδα πουλάνε από εκεί που δεν είχαν έρθει ποτέ, κάθε καλοκαίρι μας επισκέπτονται). Οι AC/DC έρχονται στην Ελλάδα για να μας διδάξουν λίγη από την ιστορία της ροκ, της οποίας ένα κομμάτι δικαιωματικά τους ανήκει. Ελπίζω μόνο να πάνε όλα καλά, να μη μας τα χαλάσει ο καιρός και το show που θα δούμε να ζήσουμε να το διηγόμαστε. Εύχομαι να σας δω εκεί...

Αυτό είναι το setlist που έπαιξαν στη Βιέννη στις 24/5/2009. Πάρτε μια γεύση για το τι θα δούμε και θα ακούσουμε...

AC/DC SETLIST VIENNA 24/5/2009
1. Rock N' Roll Train
2. Hell Ain't a Bad Place to Be
3. Back in Black
4. Big Jack
5. Dirty Deeds Done Dirt Cheap
6. Shot Down in Flames
7. Thunderstruck
8. Black Ice
9. The Jack
10. Hells Bells
11. Shoot to Thrill
12. War Machine
13. Dog Eat Dog
14. Anything Goes
15. You Shook Me All Night Long
16. T.N.T.
17. Whole Lotta Rosie
18. Let There Be Rock

19. Encore:
19. Highway to Hell
20. For Those About to Rock (We Salute You)

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Η ώρα των μαθητών

Οι πανελλήνιες έχουν ήδη ξεκινήσει.Κάθε χρόνο τέτοια εποχή δεκάδες χιλιάδες μαθητών συρρέουν στα εξεταστικά κέντρα για να πιστοποιήσουν τις γνώσεις τους μέσω γραπτών διαγωνισμών και να σχεδιάσουν πλέον το μέλλον τους. Είναι ίσως η πιο σημαντική στιγμή στη ζωή κάθε συνειδητοποιημένου μαθητή ο οποίος έχει στα σχέδιά του να σπουδάσει,να γνωρίσει νέες εμπειρίες,νέα άτομα και να θέσει της βάσεις για την μελλοντική του ζωή.Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι μονόδρομος στη ζωή κάθε παιδιού.Υπάρχουν παραδείγματα πάρα πολλών που πέτυχαν τους στόχους τους και καταξιώθηκαν χωρίς να έχουν μπει στη διαδικασία αυτή.Το ερώτημα που τίθεται όμως σε μένα είναι το εξής: Αξίζει τελικά να μπαίνει κάποιος στο κόλπο του να δώσει πανελλήνιες?Αξίζει να κουραστεί τόσο πολύ για να μπει σε μια σχολή και μετά το μέλλον να προδιαγράφεται αβέβαιο?Για να δουμε....
Βλέποντας λοιπόν σήμερα τα παιδιά που πήγαιναν να δώσουν σκέφτηκα τις δικές μου ανάλογες στιγμές.Διάβασμα πολύ,ταλαιπωρία απίστευτη,ξενύχτια,κούραση..και τελικά κατάφερα τον μέχρι τότε στόχο μου.Να περάσω σε μία σχολή. Ομολογώ πως μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα δε πίστευα στα μάτια μου.Να όμως που τελικά κατάφερα να περάσω στο οικονομικό τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Οι σκέψεις που ακολούθησαν πιστεύω πως είναι κοινές για πολλούς. Φαντάστηκα τον εαυτό μου ως ακαδημαϊκό πολίτη, να μπαίνει σε ένα πανεπιστήμιο όπως αυτά τα αμερικάνικα που βλέπουμε στη τηλεόραση, με κίωνες κατά προτίμηση στο προαύλιο χώρο του, να γνωρίζω ανθρώπους διαφορετικούς από αυτούς που ήξερα μέχρι εκείνη τη στιγμή, σε ένα πανεπιστήμιο όπου θα υπάρχει επαφή με τους καθηγητές και που θα σέβεται ο ένας τον άλλο.
Μόλις πάτησα το πόδι μου στη σχολή (το Σεπτέμβρη του 1997)είχαν απεργία οι εργαζόμενοι στις γραμματείες, οπότε η εγγραφή μου καθυστέρησε κανά δυο βδομάδες. Έπειτα, και αφού ξεπέρασα κάποιες δυστοκίες στο να γραφτώ ("το απολυτήριο λυκείου σου είναι λάθος" αναφωνούσε ο γραμματέας της σχολής τρώγοντας τυρόπιτα πάνω από τα χαρτιά μου τα οποία γέμισε ψίχουλα και λάδια)πήρα το πρόγραμμα μαθημάτων και κατευθύνθηκα προς το αμφιθέατρο.Θυμάστε τι σας είχα πει πριν περί κιώνων και αμερικανικών πανεπιστημίων?Ξεχάστε τα όλα.Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας.Ουρές για να πάρεις βιβλία,φασαρία,παντού αφίσες των κομματικών παρατάξεων για διάφορες εκδηλώσεις τους,βρώμα ατελείωτη,τοίχοι βαμμένοι με σπρέι κλπ. Μέσα σε αυτό το νεφελώδες τοπίο καλείται ο κάθε φοιτητής/τρια να διδαχθεί το αντικείμενο που επέλεξε να σπουδάσει.Μέσα σε αμφιθέατρα με άλλα 600 άτομα παρέα,με καθηγητές αδιάφορους,με συγγράματα ατελή και ανεπαρκή. Όσοι καταφέρνουν εν τέλει και παίρνουν το πτυχίο τους τους αποκαλλώ ήρωες.Γιατί για να αντέξεις σε τέτοιες καταστάσεις πρέπει πραγματικά ή να έχεις απίστευτα αποθέματα ψυχικής δύναμης ή να είσαι τελείως αδιάφορος για ότι συμβαίνει γύρω σου και να κοιτάς μόνο τη δουλειά σου.
Και αφού πάρεις το πτυχίο τι γίνεται? Εδώ αδέρφια αρχίζουν τα δύσκολα.Πολλοί επιλέγουν το δρόμο του μεταπτυχιακού στο εξωτερικό με σκοπό άλλοι να συνεχίσουν τη φοιτητική τους ζωή και άλλοι να πάρουν ένα ακόμα όπλο στη προσπάθειά τους για καταξίωση στον εργασιακό τομέα.Όσοι όμως επιλέξουν το δρόμο της αναζήτησης εργασίας θα τα βρουν σκούρα.Παιδιά οι απόφοιτοι πλέον είναι πάρα μα πάρα πολλοί.Μόνο η δικιά μου σχολή δεχόταν κάθε έτος 550 εισακτέους.Και μιλάμε μόνο για μία σχολή οικονομικού.Βάλτε πως μαζί με τις άλλες σχολές, τα ΤΕΙ κλπ,οι οικονομικές σχολές ανά την Ελλάδα είναι τουλάχιστον 50!!! Πολλαπλασιάστε τις με ένα μέσο όρο 300 εισακτέων κάθε χρόνο και θα καταλάβετε για τι μεγέθη μιλάμε.Ποιο είναι λοιπόν το μέλλον που σου εξασφαλίζει η είσοδός σου στο πανεπιστήμιο?Ποιά είναι τα εφόδια που σου παρέχει?Να σας πω εγώ.Κανένα και Τίποτα.Το μόνο που σου δίνει είναι να σε μαθαίνει να διαβάζεις "παπαγαλία" τόμους βιβλίων, κάτι που θα είναι πολύ χρήσιμο σε όσους επιλέξουν να δώσουν τις άλλες πανελλήνιες εξετάσεις, αυτές για την εισαγωγή στο δημόσιο.Και φυσικά δεν είναι μόνο το πανεπιστήμιο σάπιο.Η σύψη αρχίζει από το δημοτικό κιόλας.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά?Πως στη χώρα που ζούμε δουλειά δε γίνεται.Πουθενά.Αξιοκρατία μηδέν,παροχές υπό του μηδενός.Μπαίνεις από παιδί στα βάσανα,μεταναστεύεις σε άλλη πόλη για να σπουδάσεις,χαλάς τα ωραία σου λεφτάκια και καταλήγεις μετά από 4 χρόνια, στη καλύτερη των περιπτώσεων, ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό (όχι γιατί είσαι αλλά γιατί έτσι σε βλέπουνε).Πασχίζεις να βρεις δουλειά, υποβάλλεις ένα τσουβάλι πτυχία και αυτοί που σε κρίνουν θεωρούν πως σου αρμόζει ένας μισθός γύρω στα 700 με 800 €.Για αυτό το μέλλον καλούνται αυτές τις μέρες οι μαθητές να διαγωνιστούν.Για ένα μέλλον γεμάτο γκρίνια και απαισιοδοξία.Για 4 χρόνια ανεμελιάς και έπειτα ανώμαλης προσγείωσης στη πραγματικότητα.
Το μέλλον αγαπητά μου παιδιά προβλέπεται εξαιρετικά δυσοίωνο.Για όλους μας.Εμείς μόνο έχουμε τη δύναμη να το αλλάξουμε.Πώς?Όλο και κάτι θα σκεφτούμε.
Μέσα από τη καρδιά μου καλό κουράγιο και καλή επιτυχία σε όσους διαγωνίζονται αυτές τις μέρες.

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Αυτό το κάτω κάτω!!!!

Το καλοκαίρι έκανε πλέον αισθητή τη παρουσία του..Τα κοντομάνικα μπλουζάκια,οι βερμούδες,τα σανδαλάκια,τα πεδιλάκια έκαναν πλέον την εμφάνισή τους και μαζί με αυτά επιτακτική θεωρείται πλέον η ανάγκη για δροσερά ροφήματα,παγωμένα φρούτα και φυσικά τις απίστευτες παγωτούκλες..Αυτό το τελευταίο είναι και η αφορμή της σημερινής μου ανάρτησης..Αυτό το κάτω κάτω των παγωτών πυραύλων που προσωπικά εμένα με τρελαίνει..Τρώγοντας ένα παγωτό πύραυλο ανυπομονώ να φτάσω στο τελείωμα μόνο και μόνο για να γευτεί ο ουρανίσκος μου αυτό το κομμάτι με τη σκληρή σοκολάτα, το οποίο είναι δυστυχώς μόνο δυο μπουκιές (κατάρα).Και μιας και νομίζω πως την ίδια άποψη έχουν κι άλλοι μαζί με εμένα θέτω το εξής ερώτημα στις γαλακτοβιομηχανίες: Έχετε βγάλει ένα σωρό παγωτά με κάθε είδους γεύση και σχήμα..Ένα παγωτό πύραυλο που να περιέχει μόνο αυτό το κάτω κάτω δε μπορείτε να βγάλετε?Πιστεύω ότι οι πωλήσεις του θα ξεπεράσουν κάθε προηγούμενο και θα βγει και ο κλάδος από την οικονομική κρίση.Μας έχουν πήξει στα boss και στα status, όλα ξυλάκια φυσικά, και αυτή τη θεσπέσια γεύση που με φειδώ τη χρησιμοποιούν, δε μας δίνουν την ευκαιρία να την απολαύσουμε..Δε γουστάρουμε πια τα κεράσια,την κολομβιανή σοκολάτα,τη λευκή σοκολάτα και όλα τα συναφή.ΘΕΛΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ.Ζητάω πολλά ρε γαμώτο?

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Βιβλιόφιλοι ενωθείτε

Ένα έξυπνο site που πολλοί από εσάς μπορεί να γνωρίζετε είναι το www.bookcrossing.com.
Το site αυτό έχει ως σκοπό την ανακύκλωση και ανταλλαγή βιβλίων ανάμεσα στα μέλη του.Με ποιο τρόπο γίνεται αυτό?Αφήνει κάποιος ένα βιβλίο που έχει διαβάσει ή δε το χρειάζεται πλέον, σε κάποιο σημείο στη πόλη που να μπορεί εύκολα να βρεθεί από τα μέλη του site.Κατόπιν το δηλώνει στο διαδίκτυο και μέσω αυτού οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να το αποκτήσουν χωρίς να ξοδέψουν δεκάρα παρά μόνο ξοδεύοντας λίγο από το χρόνο τους.Με τον ίδιο τρόπο αυτοί μπορούν να αφήσουν κάποιο άλλο βιβλίο ή και το ίδιο ακόμα (αφού το διαβάσουν εννοείται) και έτσι δημιουργείται μια αλυσίδα από ανακύκλωση βιβλίων η οποία είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στις μέρες μας που οι τιμές στα βιβλιοπωλία έχουν φτάσει στα ύψη.Το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι να γίνει μέλος δίνοντας μόνο το e-mail του και να πατήσει την επιλογή go hunting.
Τη στιγμή αυτή στην Αθήνα υπάρχουν 60 βιβλία ελεύθερα σε διάφορες τοποθεσίες (σταθμούς μετρό, Γκάζι, Εθνικό κήπο) ενώ αρκετά ακόμη υπάρχουν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Καλό κυνήγι...

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Κοινωνικός Τουρισμός (τρομάρα του)

Και να λοιπόν που στην ηλικία των 30 αποφάσισα κι εγώ να ασκήσω την ιδιότητά μου ως ασφαλισμένος του ΙΚΑ και να πάρω αυτό το δελτίο κοινωνικού τουρισμού που σου επιτρέπει να πας μια βδομάδα διακοπές με πολυ χαμηλό κόστος.Πήγα λοιπόν πριν κάτι μήνες και απογράφηκα στο υποκατάστημα εργατικής εστίας του Περιστερίου και σήμερα 8 Μαϊου ήταν η μέρα που θα έπαιρνα το μαγικό αυτό χαρτί.
8.20 το πρωί η αφεντιά μου με τη συνοδεία ενός παγωμένου καφέ, φτάνει στο ανωτέρω υποκατάστημα.Απ'έξω μια ορδή οργισμένοι ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι πλακωνόντουσαν στη κυριολεξία για το ποιος θα δώσει το βιβλιάριο υγείας του στην αρμόδια υπάλληλο, η οποία αναμαλιασμένη και εμφανώς ταλαιπωρημένη προσπαθούσε να βάλει μια τάξη.Φευ!!! Ούτε τα ΜΑΤ δε μπορούν να κάνουν καλά το οργισμένο από την αδικία πλήθος. Και λέω αδικία γιατί σήμερα εξυπηρετούνταν τα γράμματα Υ,Φ,Χ,Ψ και τελευταίο το Ω.Έλα μου όμως που πάρα πολλοί από τα γράμματα Α,Κ και Π επειδή δεν είχαν προλάβει τις δικές τους προθεσμίες είχαν έρθει την αποφράδα τούτη μέρα να εξυπηρετηθούν.Καταλαβαίνεται τι έγινε λοιπόν.
Πίνω μια τζούρα καφεδάκι, ανάβω το τσιγαράκι μου και λέω να περιμένω να δω τι θα γίνει. Δίνω σε ένα Π το βιβλιάριό μου για να το βάλει στη στίβα μαζί με τα υπόλοιπα και χαλαρώνω περιμένοντας να φωνάξουν το όνομά μου.Ξάφνου διακρίνεται στο βάθος του δρόμου ξανθιά κυρία (η οποία έχει αρχίσει να φορτώνει πριν ακόμα φτάσει στον όχλο) και με το που φτάνει αρχίζει τα υβρεολόγια."που μας είχατε πει έτσι,που μας είχατε πει αλλιώς,που έχω το φαγητό στη φωτιά και τα παιδιά άρρωστα" κλπ κλπ κλπ.Κάποια Φ και Χ και κανά δυο Κ (επώνυμα δεν αναφέρω, αλλά τους έμαθα όλους περίπου το σχεδόν 2ωρο που περίμενα εκεί)πήγαν να την ηρεμήσουν αλλά μάταια.Αφού λοιπόν βριστήκαν όλοι μεταξύ τους και μετά έγιναν μια γροθιά ενάντια στο κατεστημένο του κράτους (γιατί ο Έλληνας αν γίνει μια γροθιά μπορεί να πετύχει τα πάντα βεβαίως βεβαίως), έφτασε και η δικιά μου ώρα να διαβώ το κατώφλι της εργατικής εστίας.Σε 5 λεπτά είχα τελειώσει και πήρα το δελτιάκι μου (που δε ξέρω αν θα το χρησιμοποιήσω κιόλας).
Φεύγοντας αναρωτήθηκα πόσο πιο έυκολα θα ήταν τα πράγματα για όλο αυτό τον όχλο αν αντί για το πρωτόγονο αυτό σύστημα (του να αφήνουμε δηλαδή τα βιβλιάρια στο περβάζι του κτιρίου, να πέρνει κάποια από αυτά η υπάλληλος και να φωνάζει καμιά δεκαριά άτομα) υπήρχε το πολύ απλό μηχάνημα με το νουμεράκι.Επίσης αναρωτήθηκα τι θα συμβεί αν μερικά από αυτά τα Α,Κ,Π,Φ,Χ,Ψ βρεθούν αντιμέτωποι μεταξύ τους στο να κλείσουν δωμάτια για τα ξενοδοχεία που είναι συμβεβλημένα με το κοινωνικό τουρισμό.Άμοιροι ξενοδόχοι τι σας περιμένει.
Βουτηγμένος στις σκέψεις μου είχα ήδη φτάσει στο αυτοκίνητο και είχα να διανύσω μια άκρως απογοητευτική και κουραστική διαδρομή επί της εθνικής οδού για να φτάσω στο γραφείο.Πάντως αν αυτός είναι ο κοινωνικός τουρισμός, προτιμώ να μείνω για πάντα αντικοινωνικός!!!

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Εκ της αμπέλου φιλοσοφία

Αλήθεια πόσες φορές αμπελοφιλοσοφεί ο μέσος Έλληνας; Να σας πω εγώ..Κάθε μέρα..Πολλές φορές τη μέρα..Ούτε νερό δε πίνεις τόσο πολύ.Όλοι το κάναμε,το κάνουμε και θα το κάνουμε. Σαν φοιτητής πέρασα τα τρία από τα τέσσερα χρόνια σπουδών μου αμπελοφιλοσοφώντας με φίλους ( τον υπόλοιπο χρόνο έπινα ούζα. Το πώς κατάφερα και πήρα το πτυχίο είναι άλλου παπά ευαγγέλιο το οποίο θα το αναλύσουμε σε άλλο post) και προσπαθώντας να βρούμε τρόπο να αλλάξουμε το καταραμένο το σύστημα που μας περιβάλλει. Φυσικά με τη πάροδο του χρόνου οι πιο πολλοί από εμάς αλλάξαμε, κυριλέψαμε, απορροφηθήκαμε από το σύστημα που με τόσο πάθος κατηγορούσαμε, κοινώς γίναμε οι τεχνοκράτες που κοροϊδεύαμε. Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό; Γιατί ο ενθουσιασμός των νέων καταρέει μόλις βρουν μια δουλειά και μπουν για τα καλά στους ρυθμούς της ζωής; Είμαστε νέοι μόνο στις ηλικίες μεταξυ 20 και 25;
Χθες το βράδυ λοιπόν έκατσα για μια μπυρίτσα στου Ψυρρή (στο μαγαζί ψύρρα). Στο μπροστινό μας τραπεζάκι καθόταν τρία παιδιά, ένα αγόρι και δύο κορίτσια. Το παλικάρι έφερε αθλητική ενδυμασία συνοδευομένη μετα τζιν μπουφάν και κοτσίδας και τα κορίτσια είχαν αυτό το φοιτητικό στυλάκι που συναντάς σε αριστερές παρατάξεις πολυτεχνικών σχολών. Ξεστομίζει η μία λοιπόν την εξής ατάκα: «Ρε φίλε», του λέει, «τι είμαστε; Κνίτες ή αναρχικοί;». Έχει ζουμί η υπόθεση, λέω, και στήνω το εκπαιδευμένο μου αυτί. Και ακούω εν τέλει όλα αυτά που κι εγώ έλεγα όταν ήμουν στα χρόνια τους. Λέξεις όπως σύστημα, επανάσταση, λαϊκή αφύπνιση κλπ έπαιζαν δεξιά και αριστερά συνοδευόμενες με άλλες του τύπου φασίστες, ανάρχες, χρυσαυγίτες. Όλες κουβέντες ρομαντικές, κουβέντες που λέγονται στα φοιτητικά πηγαδάκια, συνελεύσεις, σε ταβερνάκια με τη συνοδεία ούζων, κρασιών και άλλων ηδύποτων. Βλέποντάς τους θυμήθηκα τη παρέα μου. Θυμήθηκα το πόσες φορές είχαμε τσακωθεί για ιδεολογικές απόψεις.Το πόσα βράδια σπαταλήσαμε σε ατελείωτες συζητήσεις, πόσες “ψαγμένες” ταινίες είδαμε, σε πόσες συνελεύσεις και πορείες πήγαμε. Ομολογώ πως συγκινήθηκα. Κατόπιν θυμήθηκα το φίλο μου τον Γ. Αριστερός μέχρι το μεδούλι, κρατούσε πάντα τη κόκκινη ιδεολογία ψηλά...Μέχρι να έρθει η ώρα να πάρει το πτυχίο του, όπου σε συνέλευση περί καταλήψεως της σχολής ο Γ. απείχε λέγοντας πως του στερούμε το δικαίωμα να πάρει το χαρτί και να κάνει μεταπτυχιακό στη “κομμουνιστική” Αγγλία στο απόλυτα “κομμουνιστικό” αντικείμενο που φέρει το τίτλο marketing. Συνάντησα τον Γ. στην Αθήνα μετά από κάποια χρόνια (όταν και οι δύο είχαμε τελειώσει το στρατιωτικό μας και είχαμε βρει δουλειά) και σε σχετική με το τότε συζήτηση μου απάντησε με το εξής ρητό του Τσωρτσιλ : “ Όταν είσαι 20 πρέπει να είσαι αριστερός. Όταν είσαι 30 απαιτείται να είσαι δεξιός”. Πήγα να του πω “ Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα;” αλλά αντ’αυτού ρούφηξα μια γερή τζούρα από το τσιγάρο μου και ήπια το ποτάκι μου χαμογελώντας.
Παραλήρησα λοιπόν τη χθεσινή παρέα παιδιών με τη δική μου παρέα και σκέφτηκα πώς θα είναι τα παιδιά αυτά σε 5 χρόνια από τώρα. Θα φοράνε ακόμα τα ίδια άνετα ρούχα, τα φουλάρια, τα ταγάρια, τα αμπέχωνα, τα άρβυλα; Θα κατεβαίνουν ακόμα σε πορείες ή θα βρίζουν τους διαδηλωτές επειδή θα έχει κλείσει το κέντρο και θα είναι κολλημένοι κανά 2ωρο μέσα στο αυτοκίνητό τους; Το πιο πιθανό είναι πως όχι. Θα βολευτούνε σε κάποια δουλίτσα, θα αγοράσουν το αμαξάκι τους, τα ακριβά τους ρουχαλάκια, θα πάνε στα must μπαράκια τους και μην τον είδατε το Παναή. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για όλους αλλά για τη πλειοψηφία έχει αποδειχτεί πως το παραπάνω σενάριο είναι υπαρκτό. Και ερωτώ: Αξίζει τελικά να είσαι ιδεολόγος όταν είσαι νέος; Μήπως οι αντιδραστικές ιδέες σταματάνε μετά τα 25; Και αφού θα αλλαξοπιστήσουμε μόλις περάσουν τα χρόνια γιατί δεν το κάνουμε μια ώρα αρχίτερα μπας και γλιτώσουμε το περπάτημα στις πορείες, τις φωνές και τους τσακωμούς; Γιατί, αν όλα αυτά που κάνουμε νέοι είναι για το τίποτα, τότε δυστυχώς ποτέ δε θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τίποτα στο μάταιο τούτο κόσμο. Γεννίομαστε για ένα αμάξι, ένα σπίτι, ένα μπαράκι...Αυτό να είναι άραγε το όνειρό μας;

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Περπατώντας στο Λονδίνο (μέρος 2ο)

Και να λοιπόν που όντως το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6.30 (αν κι εγώ δε το χρειαζόμουνα.Από την αγωνία μου να ξαναβγώ στους δρόμους είχα σηκωθεί στις 5.45, βγήκα στο υποτυπώδες μπαλκονάκι του ξενοδοχείου και απόλαυσα το χάραμα στη βρεττανική πρωτεύουσα, παρατηρώντας τον εφημεριδοπώλη να μοιράζει τις κυριακάτικες φυλλάδες μετά ποδηλάτου).Πήραμε πρωινό στο ξενοδοχείο και κατόπιν,αφού είδαμε πως τα πόδια μας δε θα άντεχαν το χθεσινό περπάτημα,αποφασίσαμε να βγάλουμε ημερήσιες κάρτες του μετρό.Σε 10 λεπτά με τα πόδια βρισκόμασταν στη στάση του underground Marble Arch.
Εδώ θα σταθώ για λίγο για να τονίσω τα εξής:
• Το αγγλικό μετρό είναι το παλιότερο της Ευρώπης και αριθμεί 14 γραμμές και 276 σταθμούς (!!!!!!)



• Είναι αρκετά πιο στενόχωρο από το δικό μας και φυσικά όχι τόσο καλά διατηρημένο (στους τοίχους παρατηρεί κάποιος εμφανή σημάδια μούχλας,ξεκολλημένους σοφάδες κλπ).



• Δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με το δικό μας όσον αφορά την ταχύτητα και την εξυπηρέτηση του κοινού.Το βρήκαμε απόλυτα εξυπηρετικό μιας και δεν περιμέναμε ποτέ σε αποβάθρα πάνω από 2 λεπτά για να περάσει συρμός (μιλάμε για Κυριακή πρωί, την στιγμή που το Αττικό μετρό την ίδια μέρα και ώρα έχει συρμό ανά 10 λεπτά τουλάχιστον) και επιπλέον αν και αλλάζαμε 3 ή 4 γραμμές για να πάμε κάπου, φτάναμε τελικά στο προορισμό μας σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
• Η ημερήσια κάρτα κοστίζει τα Σαββατοκύριακα γύρω στις 5.50 λίρες ενώ τις καθημερινές ανεβαίνει η τιμή στις 7.50 περίπου.
• Τρομερή εντύπωση μας έκαναν τα μηχανήματα ακύρωσης εισιτηρίων.Βάζεις το εισιτήριο από τη μία μεριά και σου βγαίνει από την άλλη.Ανοίγει πορτάκι και μπαίνεις στο κυρίως χώρο.Το ίδιο ισχύει και για την έξοδό σου από το μετρό (καλό μέτρο για αποφυγή των τζαμπατζίδων).Επιπλέον στο πάνω μέρος του μηχανήματος υπάρχει ειδική επιφάνεια για τις λεγόμενες oyster cards που χρησιμοποιούν οι πιο πολλοί Άγγλοι.





• Αν και τεράστιο, δε πρόκειτε ποτέ να χαθείς.Σε κάθε στάση υπάρχει λεπτομερής χάρτης και πραγματικά με την πρώτη διαδρομή που θα κάνεις καταλαβαίνεις ακριβώς ποιά γραμμή να πάρεις για να φτάσεις στο προορισμό σου.
• Σε γενικές γραμμές η σχετικά ακριβή τιμή του εισιτηρίου του αντισταθμίζεται από την πάρα πολύ καλή ποιότητα υπηρεσιών που προσφέρει και αξίζει το κόπο να το προτιμήσει κανείς για τις μεταφορές του.

Πρώτη μας στάση το Tower Hill προκειμένου να επισκεφθούμε την Tower Bridge και το London Tower. Η γέφυρα πραγματικά απίστευτη.Γνωρίσαμε και ένα Ιρλανδό, το Sein αν το γράφω καλά το όνομά του, ο οποίος μας οδήγησε στη γέφυρα γιατί είχαμε ψιλοχαθεί και μας έκανε και μια ψιλοξενάγηση του χώρου.Αρκετά ενδιαφέρουσα πάντως ήταν η ιστορία που μας είπε για τη προσπάθεια αγοράς της Tower Bridge από τεξανό μεγιστάνα του πετρελαίου, ο οποίος έδωσε ένα αστρονομικό ποσό για να την αγοράσει και να τη μεταφέρει στην Αμερική.Δυστυχώς γι’αυτόν μπέρδεψε τα ονόματα και αντί για την Tower Bridge αγόρασε τη London Bridge.



Η βόλτα μας συνεχίστηκε στο London Tower (μόνο απ’έξω όμως εξαιτίας της μεγάλης ουράς) και φάγαμε και μια ωρίτσα και μερικές από τις λίρες μας στο Tower Shop αγοράζοντας διάφορα αναμνηστικά. Μεγάλη εντύπωση μας έκαναν τα Goblets, τα οποία είναι δερματοντυμένες κούπες για κρασί όπως αυτές που χρησιμοποιούσαν το μεσαίωνα. Οπότε όσοι πιστοί των gothic καταστάσεων ας σπεύσουν.
Επόμενη στάση η Tate Modern. Πήραμε πάλι το μετρό, κατεβήκαμε στη στάση Cannon Street (μιας που η στάση του Blackfriars που βόλευε πιο πολύ ήταν κλειστή για λόγους συντήρησης), περάσαμε μπροστά από τον καθεδρικό του Αγ.Παύλου και να’μαστε μπροστά στη Millenium Bridge που οδηγούσε στη Tate. Δίπλα ακριβώς βρισκόταν το Shakespear’s Globe.





H Tate Μodern είναι ένα επιβλητικό κτίριο (πρώην σταθμός ηλεκτρισμού απ’ότι κατάλαβα) που δεσπόζει στη μια πλευρά του Τάμεσση και στεγάζει γλυπτά και πίνακες μοντέρνας τέχνης. Υπάρχει και η Τate Britain που έχει πιο κλασσικά έργα αλλά θα την επισκεφθούμε στο επόμενο ταξίδι μας. Βασικά επειδή δεν είμαι και πολύ της τέχνης δε μπόρεσα να εκτιμήσω τα έργα που είχε μέσα. Εκτίμησα όμως δεόντως το κοτοπουλάκι με λιαστή ντομάτα και λιωμένες πατάτες που τσίμπησα στο εστιατόριο της πινακοθήκης (στο οποίο μάλιστα ο σερβιτόρος καταλαβαίνοντας πως είμαστε Ελληνάρες μας είπε « Παρακαλώ » σε σπαστά ελληνικά). Φεύγοντας από την Tate και αφού ψωνίσαμε διάφορα αναμνηστικά (για μια ακόμα φορά) στο μαγαζάκι που βρισκόταν στο ισόγειο φύγαμε για τη στάση του μετρό Southwark προκειμένου να επιστρέψουμε για λίγο στη βάση μας.
ΣΥΜΒΟΥΛΗ Νο 1 :
Αν πάτε στη Tate Modern, καλό θα είναι να πάτε ξεκούραστοι και πριν δείτε κάποιο άλλο αξιοθέατο. Αν τα πόδια πονάνε από το περπάτημα δε μπορείς να εκτιμήσεις τη τέχνη.
ΣΥΜΒΟΥΛΗ Νο 2 :
Οπωσδήποτε φάτε hot dog από την καντίνα που βρίσκεται από έξω ή γενικά από κάποια καντίνα στο Λονδίνο. Το λουκάνικο είναι στη κυριολεξία αφρός και κοστίζει 3 £ (ακριβούτσικο αλλά αξίζει τα λεφτά του).



Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο η ώρα είχε πάει 4 το μεσημέρι.Το πρόγραμμα περιλάμβανε 2ωρη ξεκούραση με τη συνοδεία παγωμένου καφέ από τα Starbucks της γειτονιάς.

Στις 6 το απόγευμα βρισκόμασταν ξανά στο σημείο όπου ξεκίνησε η μέρα μας. Σταθμός μετρό Marble Arch με προορισμό το Covent Garden.
To Covent Garden είναι μια περιοχή ή μάλλον γειτονιά, που το πρωί έχει παζάρι όπου μπορείς να βρεις τα πάντα (από φρούτα μέχρι καπέλλα, μπιχλιμπίδια για το λαιμό και τα χέρια) και το βράδυ γεμίζει με πλανόδιους μουσικούς και ζογκλέρ ενώ πολλοί συρρέουν για να πιουν τη μπύρα τους στις pubs που υπάρχουν στα στενάκια της.





Κάπου εκεί βρίσκεται και ένα Wine bar στο οποίο μπορείς να πιεις το κρασί σου ή ότι άλλο θες με τη συνοδεία κλασσικής μουσικής από πλανόδιους καλλιτένες με βιολιά, βιολοντσέλα και συναφή όργανα.



Για να σβήσουμε τη δίψα μας από την κοτόπιτα που αγοράσαμε από μικρό μαγαζάκι (και που έμεινε το ίδιο ζεματιστή για κανά τέταρτο) μπήκαμε στη πιο ήσυχη pub που συναντήσαμε, την Angel and Crown. Παρατηρήσαμε επίσης πως παντού υπήρχαν Ιρλανδοί, ντυμένοι με τα χρώματα της πατρίδας τους και εντελώς μεθυσμένοι. Παραμονές της St. Patricks Day βλέπετε και το Covent Garden είχε γεμίσει παντού σημαίες με τριφύλια και χυμένες μπύρες στους δρόμους. Όμορφα καταστήματα οι pub με βαριά διακόσμιση και με θαμώνες που στη δική μας πρώτη μπύρα αυτοί έχουν πιεί ήδη τρεις !!!
Λίγο παρακάτω από το Covent Garden βρισκόταν η Leicester Square (όμορφη πλατεία που όμως μαζεύει κυρίως πιτσιρικαρία) και λίγο πιο πάνω βρισκόταν η περίφημη Chinatown.Δεν είχα βρεθεί ποτέ ξανά σε κάτι αντίστοιχο στη ζωή μου. Το τι πάπια ψητή βρισκόταν κρεμασμένη στις βιτρίνες των καταστημάτων δε περιγράφεται.





Συνεχίσαμε τη περιήγησή μας και βρεθήκαμε στη περίφημη Trafalgar Square, μια απίστευτη πλατεία με τη National Gallery να δεσπόζει αλλά δυστυχώς δε τη χαρήκαμε για 2 κυρίως λόγους. Πρώτον και κυριότερων λόγω των έργων που γινόταν για την ανάπλαση της πλατείας και δεύτερων λόγω της χυμένης μπύρας από τα μπουκάλια των μεθυσμένων Ιρλανδών που απλωνόταν στο μεγαλύτερο μέρος της πλατείας. Μιας και η ώρα είχε περάσει αρκετά αποφασίσαμε να πάρουμε το μετρό και να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας. Γεμάτοι εμπειρίες και όμορφες εικόνες μπαίνουμε στο σταθμό του Tottenham και δώσαμε έτσι τέλος στη πιο γεμάτη μέρα της ζωής μας. Η επόμενη μέρα ήταν και η μέρα που θα αναχωρούσαμε από το Λονδίνο, οπότε έπρεπε να σηκωθούμε πάλι νωρίς…

p.s.
κάποιες από τις φωτογραφίες είναι δανεισμένες από το διαδίκτυο.