Περιπέτειες καθημερινής τρέλας

Πολλές φορές οι λεπτομέρεις κάνουν τη διαφορά. Και επειδή στη ρημάδα τούτη έκταση που ονομάζουμε Ελλάδα όλα τον τελευταίο καιρό πάνε κατά διαόλου, το μόνο που μας έχει απομείνει είναι η ανθρωπιά μας. Μάρτυρας υπέρτατης ευγένειας, αλτρουισμού και αισθήματος κοινωνικής ευθύνης, στάθηκα το τελευταίο τριήμερο στο αστυνομικό τμήμα Ομονοίας, στο οποίο με τόσο δόλιο και κακόβουλο τρόπο με έριξε η μαύρη η μοίρα μου τον Απρίλιο που μας πέρασε, έπειτα από το σπάσιμο του μπροστινού παραθύρου του αυτοκινήτου μου και τη βίαιη αρπαγή της τσάντας μου. Το συμβάν έλαβε χώρα στη περιοχή του σταθμού Λαρίσης και μεταξύ των κλαπέντων αντικειμένων ήταν και το διαβατήριό μου (νέου τύπου παρακαλώ, από αυτά με το τσιπάκι). Τότε θυμάμαι πέρασα τέσσερις ώρες στην ασφάλεια Ομόνοιας για να καταφέρω να δηλώσω την κλοπή. Αλλά όλοι οι υπάλληλοι του τμήματος ήταν αν μη τι άλλο ευγενέστατοι.
Για να μπορέσω λοιπόν να βγάλω καινούριο διαβατήριο, έπρεπε να παραλάβω από το ίδιο αστυνομικό τμήμα μια βεβαίωση η οποία να αναφέρει πως μετά την πάροδο κάποιου διαστήματος, οι προσπάθειες για την ανεύρεση του διαβατηρίου μου προέβησαν άκαρπες. Την Πέμπτη το πρωί λοιπόν τηλεφώνησα στον αρμόδιο υπάλληλο και το ίδιο απόγευμα επισκέφτηκα την υπηρεσία για να παραλάβω το σχετικό έγγραφο. Μόλις ανέβηκα στο γραφείου του αξιωματικού υπηρεσίας αντίκρυσα την πόρτα κλειστή, καμιά δεκαριά άτομα απ'έξω να περιμένουν και καμιά εικοσαριά κρατούμενους μέσα με αντίστοιχο σε αναλογία αριθμό οργάνων της τάξης να τους περιφυλάνε. Οι έξω του γραφείου παρευρισκόμενοι περίμεναν πάνω από 6 ώρες για να μπορέσουν να δηλώσουν πως υπήρξαν θύματα κλοπής. Έφυγα μόλις αντίκρυσα το θλιβερό θέαμα και ξαναγύρισα μετά από 2 ώρες όπου επικρατούσε ξανά το ίδιο σκηνικό. Αποφάσισα να ξαναεπισκεφθώ το τμήμα την επόμενη μέρα.
Ξανά 3ος όροφος, ξανά άνθρωποι έξω από το γραφείου και ξανά άλλοι είκοσι μέσα. Ακολουθούν οι κάτωθι διάλογοι:

-Μπορώ να παραλάβω μια βεβαίωση κλοπής? ρωτάω έναν εικοσιδυάχρονο όργανο της ασφάλειας. (Για λόγους συντομίας θα τους αποκαλώ ασφαλίτες ή μπασκίνες)
-Μετά, μου αποκρίνεται.
-Μα είναι έτοιμο, του απαντάω.
-Μπαμ, η πόρτα κλείνει μπροστά στα μούτρα μου.
Αναμονή....
Περνάει κάποιος άλλος...
-Φίλε μου, επειδή έρχομαι από μακριά, μπορώ να....
-Περίμενε, δε βλέπεις πως έχουμε δουλειά εδώ?
Ξανακλείνει η πόρτα. Στο μεταξύ ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ,περίπου στα 85, χτυπάει τη πόρτα.
-Μπορούμε να περάσουμε? τον ρωτάνε
-Όχι, τους απαντάει
-Μια καρέκλα για να κάτσουμε? ρωτάνε οι άνθρωποι τρεκλίζοντας
-Κάτσε στα σκαλιά παππού, απαντάει ο σεβάσμιος ασφαλίτης και κλείνει τη πόρτα.
Άλλο ηλικιωμένο ζευγάρι, τουριστών αυτή τη φορά, ζυγώνει και χτυπάει τη πόρτα. Τον άνθρωπο τον είχανε κλέψει στο κέντρο της Αθήνας και του είχαν πάρει τα πάντα, κάρτες, μετρητά, ταυτότητες, διαβατήρια. Η πόρτα άνοιξε αλλά αυτή τη φορά είχε αλλάξει η υποδοχή. Μια κοπελιά και ένας μαντράχαλος γύρω στα δύο μέτρα μπόι με βροντερή φωνή.
-Τι θέλετε?
-Μας κλέψανε και θέλουμε να δηλώσουμε τη κλοπή.
-Σε τρεις ώρες ή αύριο το πρωί. Απαντάει ο μπασκίνας.
-Μα..., τόλμησε να πει ο τουρίστας.
-Let the door, let the door, έβαλε φωνή ο ασφαλίτης, μια φωνή που έιχα να ακούσω από το στρατό. Ο τουρίστας απόρησε, μας κοίταξε έντρομος, ντράπηκα. Η Θ. τον συμβούλεψε να πάει στο τμήμα της Ερμού μήπως και βρει πιο ανθρωπινη μεταχείριση.
Τέτοιοι διάλογοι ακούστηκαν πολλές φορές και έμεινα εμβρόντητος να κοιτάζω τους ασφαλίτες, που κατά τ'άλλα εμείς τους πληρώνουμε, να φέρονται στους απλούς πολίτες λες και ήταν οι χειρότεροι εγκληματίες. Και τι να τους πεις εκείνη τη στιγμή φοβούμενος μήπως και σε μπουζουριάσουν με καμιά γελοία δικαιολογία. Ένας μόνο από αυτούς ήταν πραγματικά αξιόλογος μιας και την ώρα που διέβαινε την πόρτα του γραφείου τον παρακαλέσαμε να μας δώσει μια απάντηση για το αν πρέπει να περιμένουμε μπας και κάνουμε δουλειά ή να φύγουμε. Ο άνθρωπος μας εξυπηρέτησε αμέσως όλους δίνοντας στους περισσότερους αρνητικές απαντήσεις. Έφυγα άπρακτος το βράδυ κατά τις δέκα και μισή από κει και το Σάββατο το πρωί τους πήρα τηλέφωνο, απαιτώντας αυτό που ως πολίτης έχω δικαίωμα: Να εξυπηρετηθώ. Αφού διαπληκτιστήκαμε κάμποση ώρα κατάφερα να πάρω την υπόσχεση από μέρους τους πως τη Κυριακή το πρωί θα πάρω τη βεβαίωση κλοπής. Κι έτσι έγινε.
Τέλος καλό όλα καλά θα μου πείτε. Δεν είναι καθόλου έτσι όμως. Για να κάνω μια δουλειά 3 λεπτών κατέβηκα στο κέντρο τρεις φορές, δίνοντας 10 ευρώ τη φορά για πάρκινγκ, 20 ευρώ βενζίνης και καταπονώντας τον εαυτό μου σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά. Πώς θα αποζημιωθώ εγώ και κάθε άλλος πολίτης που τραβάει τα ίδια κάθε μέρα και έχει να αντιμετωπίσει πέρα από το δυσάρεστο γεγονός που του συνέβη και την αδιαφορία και αγενή συμπεριφορά των μπασκίνων? Δε μπορεί να αποζημιωθεί κανείς παιδιά. Απλά να εύχεστε να μη σας συμβεί κάτι παρόμοιο. Και αν σας συμβεί είναι φρονιμότερο να μην κάνετε καμιά ενέργεια παρά να μπείτε σε τρελές περιπέτειες. Όσο για τους τουρίστες που προτιμήσαν τη πόλη μας φθινοπωριάτικα, σίγουρα οι διηγήσεις τους μόλις επιστρέψουν στις χώρες τους θα αμαυρώσουν κι άλλο την είδη κακή εικόνα της Ελλάδας. Πληγωμένος, οργισμένος αλλά κυρίως νευριασμένος πάω στη δουλειά μου σήμερα το πρωί για να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω. Να δουλέψω για να ταϊσω αυτούς που δε με σέβονται.