Πέρασε κι αυτό..Και μετά τι;

Από τη στιγμή που έγιναν οι εθνικές εκλογές και ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση, εδώ και δύο μήνες περίπου, κάθε μα κάθε μέρα ακούω κι ένα άσχημο νέο στις ειδήσεις που αφορά τη χώρα μας και τα διάφορα προβλήματα που την ταλαιπωρούν όπως την οικονομική της θέση έναντι των ισχυρών της Ευρώπης και τις πάσης φύσεως εσωτερικές αναταραχές. Όχι ότι πριν, δεν άκουγα αλλά τώρα που έχουν βγει στη φόρα οι ατασθαλίες της προηγούμενης κυβέρνησης και είδαμε πια με στοιχεία πως είμαστε μακράν η πιο τριτοκοσμική σε αντιλήψεις και νοοτροπία χώρα της Ένωσης, με διακατέχει ένα αίσθημα ντροπής και παράλληλα αηδίας και αναγούλας.
Ο εγκέφαλός μου δέχεται πληροφορίες ασταμάτητα, περί δημοσιονομικού ελλείματος, περί Αλμούνια, περί μέτρων επιτήρησης, στο ενδιάμεσο μπαίνει κι ο Σαμαράς, όλα αυτά ανακατεύονται με τη μαύρη επέτειο του Γρηγορόπουλου για να έρθει το επιδόρπιο των επεισοδίων στην πρωτεύουσα και σε άλλες μεγάλες πόλεις και να έχουμε έτσι ένα πλήρες γεύμα ειδήσεων, τις οποίες καθώς τις μασάμε μας αφήνουν μια στιφή γεύση και ένα βλέμμα απλανές και άχαρο που από μόνο του απαντάει στο ερώτημα που έχει δημιουργηθεί σε πολλούς από εμάς • Που στο διάολο πάμε;
Κρίση, επιτήρηση, λιτότητα, το καλάθι της νοικοκυράς που φέτος προβλέπω πως θα είναι φτωχότερο από ποτέ, αστυνομία που από δολοφόνοι (για πολλούς) μετατρέπονται σε ήρωες και προστάτες από τη μια μέρα στην άλλη, και μέσα σε όλα αυτά ο απλός κοσμάκης, που περιμένει λίγο τις γιορτές να ξεδώσει και που καταριέται το ρημάδη το δήμαρχο ο οποίος δε λέει να στολίσει την Αθήνα μπας και κινηθεί λίγο η αγορά και κατεβούμε να φάμε κανά χριστουγεννιάτικο λουκουμά στον Κρίνο σαν άνθρωποι. Φοβόμασταν μήπως ξανακαεί η Αθήνα όπως πέρυσι. Στηθήκαμε στις τηλεοράσεις από το απόγευμα για να παρακολουθήσουμε το θέαμα και το μόνο που είδαμε ήταν ένας κύριος της ομάδας Ζ να παρασέρνει με τη μοτοσυκλέτα του ένα άλλο κύριο που εκπροσωπούσε με τον καλύτερο τρόπο την ιδεολογία της Αναρχίας και πέντε έξι άλλα μικροεπεισόδια. Τίποτα από τα περσινά αίσχη.
Και μιας που αναφέρομαι στα επεισόδια να σας πω και την αμαρτία μου. Υποστηρίζω τις δυνάμεις καταστολής. Όχι ότι επικροτώ τον τρόπο με τον οποίο καταστέλουν τη βία στους δρόμους.Θα προτίμούσα να χρησιμοποιούσαν αντλίες νερού αντί για δακρυγόνα, κλομπς και δακρυγόνα. Τους υποστηρίζω γιατί βαρέθηκα. Βαρέθηκα τους δήθεν, βαρέθηκα τους ιδεολόγους της πορδής που χρησιμοποιούν το θάνατο ενός παιδιού για να βγάλουν το κομπλεξισμό τους με το χειρότερο τρόπο ενάντια στις περιουσίες του κοσμάκη φορώντας κουκούλα. Να την βγάλετε την κουκούλα σας κύριοι και να δηλώσετε την αντίδρασή σας με πρόσωπο καθαρό και διαυγές. Ντρέπεστε που είστε αντεξουσιαστές όπως αποκαλείστε ή μήπως η μαύρη σας κουκούλα κρύβει κάτι άλλο? Βαρέθηκα να βλέπω να σπάνε ΑΤΜ, Starbucks, βιτρίνες πολυκαταστημάτων και άλλων μικρότερων επιχειρήσεων, να ξηλώνουν μάρμαρα από προσόψεις πολυκατοικιών επειδή τάχα μου είναι ενάντια στον καπιταλισμό, τη παγκοσμιοποίηση και την αστυνόμευση του κράτους.Βαρέθηκα να βλέπω να προβάλουν τη μέρα που σκοτώθηκε ένα παιδί ως εξέγερση των νέων, να ακούω τα μέσα ενημέρωσης από τη μια να κατηγορούν την αστυνομία για ολιγορία και από την άλλη με τη παραμικρή σύλληψη να ξανακατηγορούν τη δημόσια αρχή πως χτυπάει παιδιά. Βαρέθηκα το φοιτηταριό, τους ακαδημαϊκούς πολίτες, που κάτω από χρωματισμένα πανό εναντιώνεται σθεναρά στα παραπάνω. Φασίστες αποκαλούν τους αστυνομικούς και κάθε κυβέρνηση που θα αποπειραθεί να σπάσει το πανεπιστημιακό άσυλο, γιατί λένε δε θα διακινούνται ελεύθερα οι ιδέες τους. Τέσσερα χρόνια φοιτητής δεν είδα ποτέ μια ιδέα να προσπαθήσει να διακινηθεί μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου. Πολύ σωστά πάντως έθεσε το θέμα του ασύλου ο Άδωνης. «Ας κανονίσουμε μια συζήτηση στο Πολυτεχνείο εγώ, ο Πλεύρης, ο Βορίδης με τους φοιτητές και ας δούμε πόσο ελεύθερα θα διακινηθούν οι ιδέες μας». Έχει άδικο; Δε νομίζω. Αν τολμήσουν να διαβούν τη πύλη του ιδρύματος θα τους στήσουν στα δύο μέτρα. Για πια ελευθερία ιδεών μιλάμε τελικά; Δε λέω βέβαια πως ο Άδωνης είναι πρεσβευτής της ελευθερίας λόγου, αλλά δεν έχει δίκιο; Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες με τα αμπέχονα και τα ταγάρια, που αφήνοντας ένα μούσι κι ένα μαλλί γίνονται αυτόματα σύγχρονοι Βελουχιώτηδες και μόλις πάνε να βολευτούν κάπου ξεχνάνε και την ιδεολογία και τα πάντα, αυτοί είναι που μάχονται για την ελευθερία λόγου και ιδεών.
Τα έχουμε δει παιδιά και τα έχουμε σιχαθεί όλα. Ας στρωθούμε λοιπόν στη δουλειά και ας κοιτάξουμε πως θα κάνουμε τη χώρα μας καλύτερη γιατί οι ιδεολογίες και οι φιλοσοφίες το μόνο που κάνουνε είναι να μας κρατάνε κολλημένους στο παρελθόν και χωρίς όραμα για το μέλλον. Και η χώρα αυτή τη στιγμή χρειάζεται ανθρώπους με σοβαρότητα και οράματα. Όχι επαναστάτες του κώλου που κράζουν τη παγκοσμιοποίηση και το καπιταλιστικό σύστημα αλλά καρπώνονται τα αγαθά του με μανία. Εργάτες χρειαζόμαστε και όχι ιδεολόγους. Ίσως αν προσπαθήσουμε κι εμείς να γίνουν όλα καλύτερα και να μην έχουμε την ανάγκη για επαναστάσεις. Ίσως πρέπει να κάνουμε επανάσταση μέσα μας για να ξεφύγουμε από το λήθαργο της τεμπελιάς και της πονηριάς. Και όλα τα άλλα θα έρθουν...


Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον vrypan στις 10/12/2008 μετά τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, περνώντας από Εξάρχεια. Αναφέρεται και στο xblog.gr