Ιστορία καθημερινής αδιαφορίας

Και μιας που είχα να γράψω τόσο καιρό ας σας πω και μια ιστορία στα πλαίσια των city stories που μου έκανε τρομερή εντύπωση και ομολογώ πως με συγκίνησε ιδιαίτερα.
Υπάρχει μία μεγάλη διασταύρωση στο Ίλιον, όσοι μένουν κοντά θα τη γνωρίζουν, αυτή του Λακιώτη, στη συμβολή της Λεωφόρου Θηβών και της Παπανδρέου. Καθημερινά διέρχονται εκατοντάδες αυτοκίνητα, έχει το μποτιλιαρισματάκι της, έχει κι ένα παλιοφάναρο που ανάβει μια στο τόσο, τέλος πάντων έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας κεντρικής μεγάλης διαστάυρωσης της Αθήνας. Βέβαια από τέτοιο κομβικό σημείο δε θα μπορούσαν να λείψουν και οι κάθε λογής επαίτες·
Ανάπηροι, αλλοδαποί με το γνωστό κοντάρι για τα παρμπρίζ, λουλούδια ή την τελευταία μόδα στα προϊόντα δρόμου, ο τεράστιος αναπτήρας και φυσικά χρήστες ναρκωτικών ουσιών όπου ένας εξ αυτών ήταν ο λόγος της σημερινής μου ανάρτησης.
Απογευματάκι Τρίτης και φυσικά η κίνηση είναι αυξημένη. Περιμένω στο αυτοκίνητο μου, σταματημένος επί της Θηβών με σκοπό να στρίψω αριστερά στην Παπανδρέου με κατεύθυνση προς Πετρούπολη. Και τότε ακούω το συνεχές κορνάρισμα που συναντάται σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Βλέπω το συγκεκριμένο όχημα σταματημένο στην κάθοδο της Παπανδρέου να προσπαθεί να διασχίσει τη Θηβών για να κατευθυνθεί προφανώς προς το κέντρο. Όλες του οι προσπάθειες, τα αναμένα του αλάρμ, τα κορναρίσματά του και τα δειλά του βήματα προς τα εμπρός προκειμένου να τον παρατηρήσουν οι διερχόμενοι και να σταματήσουν, έπεσαν στο κενό. Ξαφνικά ένας εξ αυτών των ανθρώπων που ζητιανεύουν, ένας από αυτούς που με τόση αδιαφορία αντιμετωπίζουμε καθημερινά, ένας άνθρωπος σωματικά και πνευματικά ασθενής και κατεστραμμένος από τα ναρκωτικά είχε το θάρρος να κάτσει στη μέση του δρόμου και να σταματήσει τη κυκλοφορία για να περάσει το όχημα που είχε την ανάγκη. Έπειτα αυτός ο άνθρωπος γύρισε πάλι στο πόστο του, να ζητιανέψει για τη δόση του και να αντιμετωπίσει τα αδιάφορα μάτια των συμπολιτών του.
Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ένας καθημερινός ήρωας; Δε θα άξιζε μια μεταχείριση διαφορετική; Γιατί μπορεί να είναι ασθενής, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση στάθηκε πιο χρήσιμος στη κοινωνία από εμένα, εσένα και όλους όσοι παρευρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στη διασταύρωση, πιο χρήσιμος ακόμα και από αυτούς που καθόνται στα έδρανα της Βουλής. Αυτός ο χρήσιμος άνθρωπος λοιπόν μπορεί να μην έχει που να μείνει, να μην έχει τι να φάει, μπορεί αύριο να τον δούμε σε κάποιο δρόμο λιπόθυμο, μπορεί μπορεί μπορεί...... Αυτόν το χρήσιμο άνθρωπο θα τον αντιμετωπίσουμε σαν κατακάθι, σαν εγκληματία, σαν δημόσιο κίνδυνο. Και διερωτάμαι· Γιατί ρε γαμώτο;
Τέλος πάντων, γύρισα σπίτι σκεπτόμενος το γεγονός αυτό και η ζωή μου κύλησε έπειτα στους κανονικούς της ρυθμούς. Καθημερινές ιστορίες που σε συγκινούν για δυο λεπτά κι έπειτα ξεχνιούνται μέσα στη δίνη των υποχρεώσεων του καθενός. Και το κακό διαιωνίζεται...Και ο ήρωας αυτός θα μείνει για όλη του τη ζωή αφανής και άγνωστος.
Δεν έχω να πω τίποτε άλλο...Σας αφήνω να σκεφτείτε και να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας...