Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Εκ της αμπέλου φιλοσοφία

Αλήθεια πόσες φορές αμπελοφιλοσοφεί ο μέσος Έλληνας; Να σας πω εγώ..Κάθε μέρα..Πολλές φορές τη μέρα..Ούτε νερό δε πίνεις τόσο πολύ.Όλοι το κάναμε,το κάνουμε και θα το κάνουμε. Σαν φοιτητής πέρασα τα τρία από τα τέσσερα χρόνια σπουδών μου αμπελοφιλοσοφώντας με φίλους ( τον υπόλοιπο χρόνο έπινα ούζα. Το πώς κατάφερα και πήρα το πτυχίο είναι άλλου παπά ευαγγέλιο το οποίο θα το αναλύσουμε σε άλλο post) και προσπαθώντας να βρούμε τρόπο να αλλάξουμε το καταραμένο το σύστημα που μας περιβάλλει. Φυσικά με τη πάροδο του χρόνου οι πιο πολλοί από εμάς αλλάξαμε, κυριλέψαμε, απορροφηθήκαμε από το σύστημα που με τόσο πάθος κατηγορούσαμε, κοινώς γίναμε οι τεχνοκράτες που κοροϊδεύαμε. Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό; Γιατί ο ενθουσιασμός των νέων καταρέει μόλις βρουν μια δουλειά και μπουν για τα καλά στους ρυθμούς της ζωής; Είμαστε νέοι μόνο στις ηλικίες μεταξυ 20 και 25;
Χθες το βράδυ λοιπόν έκατσα για μια μπυρίτσα στου Ψυρρή (στο μαγαζί ψύρρα). Στο μπροστινό μας τραπεζάκι καθόταν τρία παιδιά, ένα αγόρι και δύο κορίτσια. Το παλικάρι έφερε αθλητική ενδυμασία συνοδευομένη μετα τζιν μπουφάν και κοτσίδας και τα κορίτσια είχαν αυτό το φοιτητικό στυλάκι που συναντάς σε αριστερές παρατάξεις πολυτεχνικών σχολών. Ξεστομίζει η μία λοιπόν την εξής ατάκα: «Ρε φίλε», του λέει, «τι είμαστε; Κνίτες ή αναρχικοί;». Έχει ζουμί η υπόθεση, λέω, και στήνω το εκπαιδευμένο μου αυτί. Και ακούω εν τέλει όλα αυτά που κι εγώ έλεγα όταν ήμουν στα χρόνια τους. Λέξεις όπως σύστημα, επανάσταση, λαϊκή αφύπνιση κλπ έπαιζαν δεξιά και αριστερά συνοδευόμενες με άλλες του τύπου φασίστες, ανάρχες, χρυσαυγίτες. Όλες κουβέντες ρομαντικές, κουβέντες που λέγονται στα φοιτητικά πηγαδάκια, συνελεύσεις, σε ταβερνάκια με τη συνοδεία ούζων, κρασιών και άλλων ηδύποτων. Βλέποντάς τους θυμήθηκα τη παρέα μου. Θυμήθηκα το πόσες φορές είχαμε τσακωθεί για ιδεολογικές απόψεις.Το πόσα βράδια σπαταλήσαμε σε ατελείωτες συζητήσεις, πόσες “ψαγμένες” ταινίες είδαμε, σε πόσες συνελεύσεις και πορείες πήγαμε. Ομολογώ πως συγκινήθηκα. Κατόπιν θυμήθηκα το φίλο μου τον Γ. Αριστερός μέχρι το μεδούλι, κρατούσε πάντα τη κόκκινη ιδεολογία ψηλά...Μέχρι να έρθει η ώρα να πάρει το πτυχίο του, όπου σε συνέλευση περί καταλήψεως της σχολής ο Γ. απείχε λέγοντας πως του στερούμε το δικαίωμα να πάρει το χαρτί και να κάνει μεταπτυχιακό στη “κομμουνιστική” Αγγλία στο απόλυτα “κομμουνιστικό” αντικείμενο που φέρει το τίτλο marketing. Συνάντησα τον Γ. στην Αθήνα μετά από κάποια χρόνια (όταν και οι δύο είχαμε τελειώσει το στρατιωτικό μας και είχαμε βρει δουλειά) και σε σχετική με το τότε συζήτηση μου απάντησε με το εξής ρητό του Τσωρτσιλ : “ Όταν είσαι 20 πρέπει να είσαι αριστερός. Όταν είσαι 30 απαιτείται να είσαι δεξιός”. Πήγα να του πω “ Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα;” αλλά αντ’αυτού ρούφηξα μια γερή τζούρα από το τσιγάρο μου και ήπια το ποτάκι μου χαμογελώντας.
Παραλήρησα λοιπόν τη χθεσινή παρέα παιδιών με τη δική μου παρέα και σκέφτηκα πώς θα είναι τα παιδιά αυτά σε 5 χρόνια από τώρα. Θα φοράνε ακόμα τα ίδια άνετα ρούχα, τα φουλάρια, τα ταγάρια, τα αμπέχωνα, τα άρβυλα; Θα κατεβαίνουν ακόμα σε πορείες ή θα βρίζουν τους διαδηλωτές επειδή θα έχει κλείσει το κέντρο και θα είναι κολλημένοι κανά 2ωρο μέσα στο αυτοκίνητό τους; Το πιο πιθανό είναι πως όχι. Θα βολευτούνε σε κάποια δουλίτσα, θα αγοράσουν το αμαξάκι τους, τα ακριβά τους ρουχαλάκια, θα πάνε στα must μπαράκια τους και μην τον είδατε το Παναή. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για όλους αλλά για τη πλειοψηφία έχει αποδειχτεί πως το παραπάνω σενάριο είναι υπαρκτό. Και ερωτώ: Αξίζει τελικά να είσαι ιδεολόγος όταν είσαι νέος; Μήπως οι αντιδραστικές ιδέες σταματάνε μετά τα 25; Και αφού θα αλλαξοπιστήσουμε μόλις περάσουν τα χρόνια γιατί δεν το κάνουμε μια ώρα αρχίτερα μπας και γλιτώσουμε το περπάτημα στις πορείες, τις φωνές και τους τσακωμούς; Γιατί, αν όλα αυτά που κάνουμε νέοι είναι για το τίποτα, τότε δυστυχώς ποτέ δε θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τίποτα στο μάταιο τούτο κόσμο. Γεννίομαστε για ένα αμάξι, ένα σπίτι, ένα μπαράκι...Αυτό να είναι άραγε το όνειρό μας;

3 σχόλια:

  1. Μέσα στο μυαλό μου είσαι.
    Ακριβώς αυτή τη συζήτηση έκανα προχτές με ένα φίλο που μου είπε ότι είμαι κολλημένη. 30 ετών και ακόμα έχω τις ίδιες απόψεις με όταν ήμουν 19. Εκείνος το πήγαινε για προσβολή. Εγώ το πήρα σαν κομπλιμέντο.
    Πριν βγείς στην παραγωγή είσαι μέσα σε αυτό που λέει ο Rawls ‘veil of ignorance’ κοινώς δεν ξέρεις ακόμα ποια είναι τα συμφέροντα σου άρα είσαι αντικειμενικός. Δεν ξέρεις αν όταν βγείς στην αγορά θα είσαι επιτυχημένος η θα έχεις ανάγκη από επιδόματα και κρατική βοήθεια. ’Aρα είσαι πιο αντικειμενικός στην ανάλυση του τι χρειάζεται ο κόσμος. Γιατί δεν μπερδεύεσαι από το τι χρειάζεσαι εσύ.
    Όταν περάσουν τα χρονια, αρχίσεις να δουλεύεις, να φορολογείσαι λες 'κάτω τα χερια από το μισθό μου ρέ’ και ξεχνάς τον κόσμο.
    Εκτος αν είσαι από τους τύπους που λένε 'ρόδα είναι και γυρίζει, σήμερα υποφέρεις εσύ, αύριο εγώ’
    Πολλά είπα αλλα βασικά πιστεύω ότι δεν είναι θέμα αριστεράς και δεξιάς. Είναι θέμα ‘εμείς και ο κόσμος'. Μεγαλώνοντας χάνουμε την ικανοτητα να μας νοιάζει το παραέξω.
    Εγώ αντιστέκομαι ακόμα. Εσύ? ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προσπαθώ να αντιστέκομαι.Προσπαθώ να μη γίνω ο Γ.
    Κι εσύ να πεις στο φίλο σου πως μπορεί όσο μεγαλώνουμε να αλλάζουμε όσον αφορά το ντύσιμό μας και τα γούστα μας, αλλά αυτό που έχουμε μέσα μας πρέπει να μείνει αναλοίωτο.Άλλωστε αυτό είναι που μας ξεχωρίζει.
    Πάντως όσον αφορά το κατά πόσο είμαστε αντικειμενικοί πριν βγούμε στην αγορά επέτρεψέ μου να έχω λίγο διαφοροποιημένη άποψη. Διότι υπάρχει ο νεανικός ενθουσιασμός και πολλές φορές η ανάγκη για μίμηση που κατά τη γνώμη μου δε σε κάνουν αντικειμενικό.Και κατ'εμέ αυτή η ανάγκη για μίμηση είναι αυτή που προκαλεί τις μεγάλες αλλαγές στο πως θα είσαι στο μέλλον.Μιμήσε κάτι που δεν είσαι..και αυτό θα έχει επακόλουθα.Τι λες κι εσύ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ δεν έχω καν αλλάξει στο ντύσιμο και στα γούστα! Ίδιο στυλ, ίδια παπούτσια, ίδια μουσική. Σταθερή αξια… ;-)

    Όσο για τη νεότητα… για να είμαι ακριβής πιστεύω ότι ο νέος είναι δυνάμει πιο αντικειμενικός. Δεν είναι απαραίτητο αλλα είναι πιο εύκολο απ’όταν έχεις υποχρεώσεις, δάνεια κτλ και οι πολιτικές αποφάσεις δεν είναι απλά θέματα ηθικής αλλα πρακτικά ζητήματα που επηρεάζουν τη ζωή σου άμεσα. Δεν συμβαίνει πάντα – μάλλον συμβαίνει σπανια – αλλα η δυνατότητα υπάρχει.

    Όσο για τη μίμηση, τι να σου πω.
    Που τραβάς τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ έμπνευσης και μίμησης? Αν μιμείσαι κάποιον αξιόλογο, αλλάζει η ουσία της ανάγκης του να πιαστείς από κάπου, να έχεις ένα σημείο αναφοράς?
    Βεβαια οι διαφορες είναι τεράστιες και ουσιαστικές.
    Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς απλά προσπαθώ να διατηρήσω την πιστη μου στη νεότητα (καθότι εμείς είμαστε σχεδόν μεγάλοι πια όσο κι αν δεν το νιώθω …)

    ΑπάντησηΔιαγραφή