Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Αποχαιρετισμός σε 2 φιλαράκια



Πριν από 7 περίπου χρόνια, η οικογένειά μας απέκτησε 2 νέα μέλη. Το Μπύρα και το Ρήγα. Μήτε άνθρωποι είναι, μήτε πουλιά, μήτε γατιά αλλά ούτε και σκυλιά. Τους έφερε ένα πρωινό ο μικρός μου αδερφός ο Αντώνης, για την ακρίβεια πρώτα το Μπύρα και μετά από λίγο καιρό το Ρήγα. Όταν τους είδα ήταν λίγο μικρότεροι από τη μισή παλάμη μου. Αυτές οι δυο νεροχελώνες ήταν τα νέα μέλη της οικογένειας και όλοι τις αγαπήσαμε.
Ο Αντώνης τους έφερε σπίτι, για να του κάνουν παρέα μόλις με καλέσανε για να υπηρετήσω τη πατρίδα. Δεν ήταν φασαριόζοι. Απλά λίγο φαγανοί και πλακατζήδες, μιας και τους έβλεπες συχνά πυκνά να σπρώχνει ο ένας τον άλλο για να πάρουνε καλύτερη θέση στην πέτρα που τους είχαμε βάλει μέσα στο ενυδρείο τους ή για να φάει ο ένας πιο πολύ από τον άλλο. Μαζί τους ζήσαμε στιγμές ανεπανάληπτες. Ήταν εκεί όταν η Ελλάδα κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, είδαν μαζί μας τους Ολυμπιακούς αγώνες. Όταν επιστρέφαμε από τις διακοπές πάντα ήταν εκεί και μας περιμένανε. Μόλις δε πλησιάζαμε στη γυάλα τους με το πολυπόθητο γαριδάκι που τους ταϊζαμε γινότανε το έλα να δεις.

Ο καιρός λοιπόν περνούσε και οι χελώνες μεγάλωναν και μεγάλωναν και από κει που ήταν μικρότερες από τη μισή χούφτα έγιναν σχεδόν μιάμιση παλάμη ζωντανά. Και φυσικά το ενυδρείο που τους είχαμε δε τους χώραγε πια. Και ακόμα μεγαλύτερο να τους αγοράζαμε, με τους ρυθμούς που αναπτύσσονταν θα είχαμε πάλι πρόβλημα.
Η απόφαση πάρθηκε εδώ και μερικές εβδομάδες. Έπρεπε να τις πάμε σε ένα νέο περιβάλλον, σε κάποιο πάρκο κατά προτίμηση. Σκεφτήκαμε το πάρκο Τρίτση στους Αγίους Αναργύρους αλλά μόλις το επισκεφθήκαμε και είδαμε τη κατάσταση της λίμνης εκεί, αλλάξαμε απευθείας γνώμη (περισσότερες πληροφορίες για το πάρκο αυτό σε άλλη ανάρτηση). Έτσι λοιπόν μας έμεινε ο Εθνικός Κήπος.



Χτες λοιπόν, ημέρα Κυριακή και κατά τις δέκα το πρωί εγώ, ο Αντώνης, ο Μπύρας και ο Ρήγας πήγαμε για μια τελευταία βόλτα όλοι μαζί. Φτάσαμε στη λιμνούλα με τις χελώνες. Το νερό εκεί ήταν καθαρό και ανανεωνόταν συνέχεια. Επιπλέον, πάρα πολλοί επισκέπτες του πάρκου τις τάιζαν και φαινόταν ένα πραγματικά όμορφο και υγιές περιβάλλον για να ζήσει μια χελώνα. Βέβαια δε μπορώ να ξέρω ακριβώς το πως νιώθει μια χελώνα σε μια τέτοια λιμνούλα, αλλά κρίνοντας από τον εαυτό μου, θα μου άρεσε να λιάζομαι πάνω σε μια πέτρα και να με ταϊζουνε συνέχεια, όποτε σκέφτομαι πως και αυτές έτσι θα νιώθουν.



" Εδώ θα τρώνε καλά και θα τις φροντίζουν man " αποκρίθηκα στον αδερφό μου ο οποίος δεν απάντησε. Μόλις ο χώρος άδειασε λίγο, τις βγάλαμε από το κουτί τους και τις αποθέσαμε στο νερό. Βούτηξαν κατευθείαν μέσα, έβγαλαν για λίγο τα κεφάλια τους και μας κοίταξαν κι έπειτα ανακατεύτηκαν με τις υπόλοιπες νεροχελώνες. Δε ξέρω αν το βλέμμα που μας έριξαν ήταν λόγω της έκπληξης που ένιωσαν από την αλλαγή περιβάλλοντος ή λόγω ευγνωμοσύνης για τα εφτά χρόνια που περάσαμε μαζί και που τις φροντίσαμε (ο Αντώνης δηλαδή περισσότερο) όσο καλύτερα μπορούσαμε. Γύρισα και κοίταξα τον αδερφό μου που συγκινημένος όπως ήταν δε μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά του. Ούτε κι εγώ. Τις χαζέψαμε για λίγη ώρα ακόμα, τις ταίσαμε και μετά φύγαμε.
Ξέρουμε και οι δύο ότι ο Μπύρας και ο Ρήγας είναι εκεί. Στη λιμνούλα στον Εθνικό κήπο. Σε ένα καλύτερο περιβάλλον από το ενυδρείο. Κι εμείς θα είμαστε κοντά τους όσο πιο συχνά γίνεται. Δε γνωρίζω πόσο καλή μνήμη έχουν οι χελώνες και αν μας θυμούνται μετά από κάποιο διάστημα (εύχομαι πως θα μας θυμούνται), αλλά ξέρω πως εμείς τις θυμόμαστε και θα είμαστε κοντά τους. Αντίο παλίοφιλοι ή μάλλον εις το επανιδείν..

3 σχόλια:

  1. Μ΄άρεσε η ανάρτησή σου.
    Καλή, χωρίς τις υπερβολές της έντονης συναισθηματικής φόρτισης, που έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να είχε ή όλη "επιχείρηση"...
    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μεγάλη απόφαση!Μακάρι να είναι καλά στο νέο τους σπίτι!Αν βρεθώ ποτέ προς τα ´κει, θα πάω για επίσκεψη σίγουρα!Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Την επόμενη φορά που θα πάω προς τα εκεί σου υπόσχομαι να τα χαιρετήσω τα παιδιά. Και ας μην τα ήξερα :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή