Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Στο φούρνο...




Καλημέρα αγαπητοί φίλοι.Η ώρα είναι 7.30 το πρωί και μένα μου ήρθε στα καλά καθούμενα να γράψω για τους φούρνους ή πιο ελληνιστί "αρτοποιεία".Και αυτό γιατί σε λίγο θα ντυθώ και θα κάνω την εξόρμησή μου στο φούρνο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο σπίτι μου για να προμηθευτώ ζεστό ψωμάκι, άντε και καμιά τυροπιτούλα γιατί ειναι και Σάββατο και βαριέμαι να ετοιμάζω πάλι τοστάκια για πρωινό.Η αλήθεια είναι πως δε θέλω να πάω στο φούρνο αυτόν.Δε ξέρω, μου δημιουργεί κάποιο πρόβλημα, κάποια αμηχανία όταν μπαίνω μέσα.Αλλά αυτό θα σας το εξηγήσω στη συνέχεια.
Η σχέση μου με τα αρτοποιεία ξεκίνησε το 1982-3, όταν ήμουν 4 ή 5 και η μητέρα με έστελνε να της πάρω ψωμί.Τότε μέναμε Σεπόλια ακόμα και τα 150 μέτρα που έκανα για να πάω να αγοράσω το πολυπόθητο αγαθό μου φαινότανε μεγάλη περιπέτεια.Η κυρία που λειτουργούσε το κατάστημα αν και ευτραφής και κατέxoντας πολλά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να τη κάνουν μια πετυχημένη επαγγελματία, διέθετε ένα ιδιαίτερο που εμένα με ενοχλούσε αφάνταστα.Είχε ξινόφατσα. Ναι φίλοι μου. Έμπαινα στο μαγαζί της με την παιδική μου αθωότητα και τη φωνούλα μου και ούτε καλημέρα δε μου έλεγε και ούτε με κέρναγε και κανά κουλουράκι, από κείνα που με τόσο μεράκι είχε στοιβάξει σε ένα ταψί μπροστά στον πάγκο. Πήγαινα σπίτι απογοητευμένος. Άσε που και το ψωμί της μου φαινότανε κάθε φορά πιο μικρό.
Μεγαλώνοντας ο αδερφός μου, κατάφερα να πείσω τη μάνα να της φέρνει ο μικρός ψωμί από τον άλλο φούρνο που βρισκόταν δίπλα στα σχολεία. Έτσι λοιπόν για μια δεκαετία περίπου η σχέση μου με το ψωμί περιορίστηκε στο ότι αυτό υπήρχε κι εγώ το έτρωγα. Δεν είχαμε περαιτέρω πάρε δώσε. Όντας φοιτητής στη Θεσσαλονίκη και τρώγοντας σχεδόν πάντα έξω, δε πήγα στο φούρνο παρά μόνο σε κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις,όπως όταν με επισκέπτονταν οι γονείς. Τώρα όμως? Τώρα που μένω μόνος πρέπει να υπάρχει ψωμί στο σπίτι.Και ο φούρνος είναι ακριβώς δίπλα.Και το πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι το εξής: Οι 2 φουρνάρισσες...Μάνα και κόρη.
Η μάνα, πιο παλιά στο κουρμπέτι και ξέρωντας τα μυστικά της δουλειάς έχει φροντίσει να μονοπωλήσει την αγορά ψωμιού στην Πετρούπολη με το να ξέρει κάθε πελάτη με το μικρό του όνομα,να τον ρωτάει για την οικογένεια, να τον προμηθεύει πέρα από άρτο και με διάφορα κουτσομπολιά κλπ κλπ.Ξέρετε πως είναι αυτά..Ας γυρίσουμε όμως σε μένα.2 φορές που με εξυπηρέτησε η μάνα και αφού με χαιρέτησε ευγενέστατα με έβαλε να απαντήσω στις κάτωθι ερωτήσεις:
  • Μακριά η κοντή? "Κοντή"
  • Με σουσάμι η χωρίς? "Με"
  • Μαλακιά ή ξεροψημένη? "Ξεροψημένη"
  • Αυτή σας αρέσει? "Καλή είναι"
  • ΄Η μήπως θέλετε αυτή? "Βάλτε όποια να'ναι δε πειράζει"
  • Θα σας βάλω αυτή που είναι και τροφαντή τροφαντή "---"

Αυτοκίνητο να παράγγελνα πιο λίγες ερωτήσεις θα μου κάνανε.Η πεμπτουσία όμως της εξυπηρέτησης έρχεται από την κόρη.Προσπαθώντας να μοιάσει στη μάνα και να γίνει φιλική με το κοινό,τσιρίζει. Ναι, τσιρίζει πολύ. "Γειάαααααααααα σαςςςςςς...Τι θα πάαααααααρετεεεεεεεεεε?" Και ακολουθεί η προαναφερθείσα στιχομυθία καταλήγωντας στο να λέει "Μία κοντή,ξεροψημένη,με σουσάμι για τον ψηλό κύριο με το παλτόοοοοοοο".Και όλοι με κοιτάνε λες και ψώνισα κάτι εξωπραγματικό.Και να τονίσω πως οι τσιρίδες είναι τέτοιας έντασης και διάρκειας σκοπίμως, για να προκαλέσουν την περιέργεια του κόσμου.Γιατί αν ακούσεις κάποιον να ουρλιάζει έτσι πρωί πρωί, άνθρωπος είσαι,θα πας να δεις ποιον σφάζουν.Μόλις διαπιστώσεις πως όλοι είναι υγιείς θα πεις "Μια που ήρθα δε παίρνω και μια φραντζόλα ψωμί?".
Καταλάβατε λοιπόν?Σας αφήνω τώρα να πάω να επισκεφθώ τις κυρίες φουρνάρισσες.Και σήμερα το δράμα μου θα είναι μεγαλύτερο γιατί έχω να αγοράσω και τυρόπιττα.Ελπίζω να μην ερωτηθώ πάνω σε όλα τα είδη τυρόπιττας που διαθέτει το κατάστημα.
Γειάααααααααααααααααααααααα σαααααααααααααααααααςςςςς

5 σχόλια:

  1. Αλό!Γέλασα πολύ με την ανάρτηση σου.Μα να μη σου δίνει η κακιά φουρνάρισσα ούτε ένα κουλουράκι;
    Πάντως είναι ωραίο να έχεις ανθρώπους που διαφέρουν γύρω σου. Ανθρώπους που να αποτελούν μορφές της γειτονιάς. Εμένα προσωπικά με κάνει να νιλωθω πιο οικεία. Σα να είμαστε όλοι μια μεγάλη οικογένεια κι ας μη γνωριζόμαστε τόσο καλά!
    Καληνύυχταααααααα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χαχαχα λατρεύω τους φούρνους (που εδώ δυστυχώς σπανίζουν) αλλά προτιμώ τις φουρνάρισσες που δεν σου κάνουν πολλές ερωτήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα! Έπος οι φούρνοι, προτιμώ μια φουρνάρισσα με ερωτήσεις παρά τη μουγγή του δικού μου φούρνου! Μια φορά την είχα ρωτήσει για πλάκα 'πόσους σπόρους έχει το πολύσπορο' και μου έκοψε και την ύστατη καλημέρα. Τώρα μιλάμε με νοηματική...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιατί ξύνεις πληγές;;
    Αν υπάρχει κάτι που μου λείπει στην Αγγλία είναι οι φούρνοι και τα ζαχαροπλαστεία μας! Τα κουλούρια και τα υπέροχα ζεστά τυροπιτάκια, τα κρουασάν και τα σταφιδόψωμα! Και φυσικά η μπουγάτσα!
    Δεν υπάρχει πιο όμορφη μυρωδιά από αυτή του φούρνου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ.
    ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!ΠΙΟ ΓΛΥΚΑ ΑΠΟ ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ,ΠΙΟ ΓΕΡΑ ΑΠΟ ΑΒΓΑ,ΠΙΟ ΤΥΧΕΡΑ ΑΠΟ ΑΡΝΙΑ :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή