Οδοντοφοβία

Υπάρχουν μερικές στιγμές στη ζωή ενός άντρα που ο φόβος τον κυριεύει. Τον κάνει να ιδρώνει, να χλωμιάζει, να χάνει τα λογικά του. Άλλοι το παθαίνουν στον πόλεμο ( βλέπε την ταινία “ Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν “ , όπου ο Άπαμ τα είχε στην κυριολεξία κάνει πάνω του όταν ο Γερμανός σκότωνε το σύντροφό του), άλλοι στα αεροπλάνα και γενικά στα ύψη, άλλοι οπουδήποτε μπορείτε να φανταστείτε. Για κάθε ένα άντρα υπάρχει και μια διαφορετική κατάσταση κατά την οποία αντιδράει υπερβολικά, κυριευμένος από τρόμο. Η δικιά μου τέτοια στιγμή έρχεται μία φορά κάθε 3 με 4 χρόνια περίπου, όταν δηλαδή πηγαίνω στον οδοντίατρο. Μετά από σκέψεις πολλών ετών κατέληξα στο συμπέρασμα πως η φοβία μου αυτή οφείλεται σε κατάλοιπα των παιδικών μου χρόνων, μιας και η μορφή του οδοντιάτρου που με είχε αναλάβει είναι ακόμη χαραγμένη στο μυαλό μου. Σχίζας λεγότανε (όνομα και πράγμα), θεριό ολόκληρο ίσαμε 110 κιλά, με κατσαρά μαλλιά και μια τσιγκελωτή μουστάκα..Μπρρρρρρ.Και μόνο που τον θυμάμαι ανατριχιάζω. Για να καταλάβετε τι σας λέω, θυμηθείτε τον Samuel Jackson στο Pulp Fiction, μόνο που θα χρειαστεί να του προσθέσετε καμιά 60ρια κιλά παραπάνω.Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν αποτελεί την αιτία που φοβάμαι μέχρι και σήμερα να πάω στον οδοντίατρο.
Το ραντεβού μου ήταν για την περασμένη Δευτέρα στις 7.30. Φυσικά δεν επισκέπτομαι ακόμα τον Κο Σχίζα, αλλά με κουράρει μία γυναίκα οδοντίατρος, παλιά μου γειτόνισσα από όταν έμενα ακόμη στα Σεπόλια, της οποίας το ιατρείο βρίσκεται στο Αιγάλεω. Είχα περίπου 4 χρόνια να την επισκεφτώ και θα έκανα άλλα τόσα, αλλά δυστυχώς η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω καθαρισμό και να κάνω τουλάχιστον δύο σφραγίσματα στην ευνοϊκότερη των περιπτώσεων. Φτάνω στο ραντεβού μου κατά τις 7, αρκετά φοβισμένος μα αποφασισμένος να μην το δείξω και να το παίξω χαλαρός. Αράζω στο καναπεδάκι του σαλονιού και περιμένω ακούγοντας από το μέσα δωμάτιο τον τρομερό ήχο του τροχού..Ξαφνικά ανοίγει η εξώπορτα και εισέρχεται ένας άντρας γύρω στα 55, αρκετά παχουλός με τα 3 μπροστινά του δόντια να λείπουν. Τον χαιρετάω και μου ανταπαντάει με τα εξής λόγια:
- Μέσα είναι η άλλη;
- Ποιά άλλη;
- Η γυναίκα μου..
Που θες να ξέρω ποια είναι η γυναίκα σου ρε μεγάλε; Όλοι οι παράξενοι σε μένα τυχαίνουν ρε γαμώτο; Επειδή όμως μου φάνηκε κάπως αγενές να το πω αυτό κατέληξα στο παρακάτω:
- Κάποιος είναι μέσα αλλά δε ξέρω ποιος..
Ο άγνωστος άντρας έκατσε στο καναπέ και κοιτώντας με λέει:
- Κάνε μου ότι θες, μόνο μη μου πεις να πάω σε οδοντίατρο. Τρύπα μου τα χέρια με βελόνες, κάνε με κόσκινο μόνο μη μου βάλεις τροχό στο στόμα.
Μπλέξαμε σκέφτηκα..Είχα που είχα τις φοβίες μου, τώρα ήρθε και τούτος δω να με ξεκάνει. Χαμογέλασα αμυδρά για να του δείξω πως δεν έχω όρεξη για πολλά πολλά.
- Έλα όμως που πρέπει να ερχόμαστε, συνεχίζει ακάθεκτος αυτός.
Για καλή μου τύχη άνοιξε η πόρτα και εξήλθε η σύζυγός του, οπότε τον πήρε και φύγανε. Ανακούφιση..
Καθώς διέβην τη πόρτα του δωματίου συνάντησα τη παλιά μου φίλη (αυτή τη παλιοξαπλωτή πολυθρόνα) να με περιμένει να κάτσω στην αγκαλιά της. Η γιατρός μου δε διακρίνεται για τη διπλωματικότητά της αλλά σου λέει τη διάγνωση έξω από τα δόντια. Έτσι μου είχε κάνει και το 2005 που είχα να αντιμετωπίσω ένα φρονιμήτη που είχε βγει στραβά. Θα σου κόψω το ούλο, θα σε έχω εδώ τρεις ώρες, θα πρηστεί το μάγουλό σου για 6 μήνες, θα πονάς αφόρητα, θα σε ράψω, θα σου κάνω, θα σου δείξω. Όταν μου τα είχε πει αυτά ένιωσα να μου βαράνε το κεφάλι δεκάδες σφυριά και μετά με έπιασε νευρικό γέλιο. Αν δε με έπιανε δε ξέρω τι ήμουν ικανός να κάνω. Μου λέει λοιπόν πως έχω όντως ένα σφράγισμα και ένα πρόβλημα σε ένα άλλο φρονιμήτη. Πάγωσα.
- Τι εννοείτε γιατρέ πρόβλημα στο φρονιμήτη;
- Έχει ψιλοχαλάσει.
Κι εγώ με φωνή που έτρεμε:
-Θα περάσω τα ίδια με το 2005;
- Όχι, απλά θα τον σφραγίσουμε...
Διπλή ανακούφιση.
- Ξεκίνα γιατρέ, της λέω με όλο το θάρρος που είχα, πράγμα πρωτοφανές γιατί σε άλλη περίπτωση θα προσπαθούσα να αποφύγω κάθε επαφή με αυτό το διαολομηχάνημα που λέγεται τροχός.
Τα υπόλοιπα τα φαντάζεστε. Διπλή ένεση για να με πιάσει, τρόχισμα κανά δεκάλεπτο, σφραγίσματα (2 απανωτά) και ένας ψιλοκαθαρισμός, για τον οποίο χρησιμοποίησε ένα άλλο τροχό, πιο ψιλό από τον προηγούμενο, που τσίριζε ο ρημάδης..Έφυγα μετά από 40 λεπτά εξουθενωμένος αλλά ευτυχώς όχι πονεμένος. Μόνο εκείνο το μούδιασμα έιχε μείνει για να μου θυμίζει το ότι πήγα στον οδοντίατρο και το ραντεβού που κλείσαμε για 3 μέρες μετά. Δηλαδή.....ΑΥΡΙΟ.....Ωχχχχχχχχχχ!!!!!!!!!!!!!