Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Η ώρα των μαθητών

Οι πανελλήνιες έχουν ήδη ξεκινήσει.Κάθε χρόνο τέτοια εποχή δεκάδες χιλιάδες μαθητών συρρέουν στα εξεταστικά κέντρα για να πιστοποιήσουν τις γνώσεις τους μέσω γραπτών διαγωνισμών και να σχεδιάσουν πλέον το μέλλον τους. Είναι ίσως η πιο σημαντική στιγμή στη ζωή κάθε συνειδητοποιημένου μαθητή ο οποίος έχει στα σχέδιά του να σπουδάσει,να γνωρίσει νέες εμπειρίες,νέα άτομα και να θέσει της βάσεις για την μελλοντική του ζωή.Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι μονόδρομος στη ζωή κάθε παιδιού.Υπάρχουν παραδείγματα πάρα πολλών που πέτυχαν τους στόχους τους και καταξιώθηκαν χωρίς να έχουν μπει στη διαδικασία αυτή.Το ερώτημα που τίθεται όμως σε μένα είναι το εξής: Αξίζει τελικά να μπαίνει κάποιος στο κόλπο του να δώσει πανελλήνιες?Αξίζει να κουραστεί τόσο πολύ για να μπει σε μια σχολή και μετά το μέλλον να προδιαγράφεται αβέβαιο?Για να δουμε....
Βλέποντας λοιπόν σήμερα τα παιδιά που πήγαιναν να δώσουν σκέφτηκα τις δικές μου ανάλογες στιγμές.Διάβασμα πολύ,ταλαιπωρία απίστευτη,ξενύχτια,κούραση..και τελικά κατάφερα τον μέχρι τότε στόχο μου.Να περάσω σε μία σχολή. Ομολογώ πως μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα δε πίστευα στα μάτια μου.Να όμως που τελικά κατάφερα να περάσω στο οικονομικό τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Οι σκέψεις που ακολούθησαν πιστεύω πως είναι κοινές για πολλούς. Φαντάστηκα τον εαυτό μου ως ακαδημαϊκό πολίτη, να μπαίνει σε ένα πανεπιστήμιο όπως αυτά τα αμερικάνικα που βλέπουμε στη τηλεόραση, με κίωνες κατά προτίμηση στο προαύλιο χώρο του, να γνωρίζω ανθρώπους διαφορετικούς από αυτούς που ήξερα μέχρι εκείνη τη στιγμή, σε ένα πανεπιστήμιο όπου θα υπάρχει επαφή με τους καθηγητές και που θα σέβεται ο ένας τον άλλο.
Μόλις πάτησα το πόδι μου στη σχολή (το Σεπτέμβρη του 1997)είχαν απεργία οι εργαζόμενοι στις γραμματείες, οπότε η εγγραφή μου καθυστέρησε κανά δυο βδομάδες. Έπειτα, και αφού ξεπέρασα κάποιες δυστοκίες στο να γραφτώ ("το απολυτήριο λυκείου σου είναι λάθος" αναφωνούσε ο γραμματέας της σχολής τρώγοντας τυρόπιτα πάνω από τα χαρτιά μου τα οποία γέμισε ψίχουλα και λάδια)πήρα το πρόγραμμα μαθημάτων και κατευθύνθηκα προς το αμφιθέατρο.Θυμάστε τι σας είχα πει πριν περί κιώνων και αμερικανικών πανεπιστημίων?Ξεχάστε τα όλα.Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας.Ουρές για να πάρεις βιβλία,φασαρία,παντού αφίσες των κομματικών παρατάξεων για διάφορες εκδηλώσεις τους,βρώμα ατελείωτη,τοίχοι βαμμένοι με σπρέι κλπ. Μέσα σε αυτό το νεφελώδες τοπίο καλείται ο κάθε φοιτητής/τρια να διδαχθεί το αντικείμενο που επέλεξε να σπουδάσει.Μέσα σε αμφιθέατρα με άλλα 600 άτομα παρέα,με καθηγητές αδιάφορους,με συγγράματα ατελή και ανεπαρκή. Όσοι καταφέρνουν εν τέλει και παίρνουν το πτυχίο τους τους αποκαλλώ ήρωες.Γιατί για να αντέξεις σε τέτοιες καταστάσεις πρέπει πραγματικά ή να έχεις απίστευτα αποθέματα ψυχικής δύναμης ή να είσαι τελείως αδιάφορος για ότι συμβαίνει γύρω σου και να κοιτάς μόνο τη δουλειά σου.
Και αφού πάρεις το πτυχίο τι γίνεται? Εδώ αδέρφια αρχίζουν τα δύσκολα.Πολλοί επιλέγουν το δρόμο του μεταπτυχιακού στο εξωτερικό με σκοπό άλλοι να συνεχίσουν τη φοιτητική τους ζωή και άλλοι να πάρουν ένα ακόμα όπλο στη προσπάθειά τους για καταξίωση στον εργασιακό τομέα.Όσοι όμως επιλέξουν το δρόμο της αναζήτησης εργασίας θα τα βρουν σκούρα.Παιδιά οι απόφοιτοι πλέον είναι πάρα μα πάρα πολλοί.Μόνο η δικιά μου σχολή δεχόταν κάθε έτος 550 εισακτέους.Και μιλάμε μόνο για μία σχολή οικονομικού.Βάλτε πως μαζί με τις άλλες σχολές, τα ΤΕΙ κλπ,οι οικονομικές σχολές ανά την Ελλάδα είναι τουλάχιστον 50!!! Πολλαπλασιάστε τις με ένα μέσο όρο 300 εισακτέων κάθε χρόνο και θα καταλάβετε για τι μεγέθη μιλάμε.Ποιο είναι λοιπόν το μέλλον που σου εξασφαλίζει η είσοδός σου στο πανεπιστήμιο?Ποιά είναι τα εφόδια που σου παρέχει?Να σας πω εγώ.Κανένα και Τίποτα.Το μόνο που σου δίνει είναι να σε μαθαίνει να διαβάζεις "παπαγαλία" τόμους βιβλίων, κάτι που θα είναι πολύ χρήσιμο σε όσους επιλέξουν να δώσουν τις άλλες πανελλήνιες εξετάσεις, αυτές για την εισαγωγή στο δημόσιο.Και φυσικά δεν είναι μόνο το πανεπιστήμιο σάπιο.Η σύψη αρχίζει από το δημοτικό κιόλας.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά?Πως στη χώρα που ζούμε δουλειά δε γίνεται.Πουθενά.Αξιοκρατία μηδέν,παροχές υπό του μηδενός.Μπαίνεις από παιδί στα βάσανα,μεταναστεύεις σε άλλη πόλη για να σπουδάσεις,χαλάς τα ωραία σου λεφτάκια και καταλήγεις μετά από 4 χρόνια, στη καλύτερη των περιπτώσεων, ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό (όχι γιατί είσαι αλλά γιατί έτσι σε βλέπουνε).Πασχίζεις να βρεις δουλειά, υποβάλλεις ένα τσουβάλι πτυχία και αυτοί που σε κρίνουν θεωρούν πως σου αρμόζει ένας μισθός γύρω στα 700 με 800 €.Για αυτό το μέλλον καλούνται αυτές τις μέρες οι μαθητές να διαγωνιστούν.Για ένα μέλλον γεμάτο γκρίνια και απαισιοδοξία.Για 4 χρόνια ανεμελιάς και έπειτα ανώμαλης προσγείωσης στη πραγματικότητα.
Το μέλλον αγαπητά μου παιδιά προβλέπεται εξαιρετικά δυσοίωνο.Για όλους μας.Εμείς μόνο έχουμε τη δύναμη να το αλλάξουμε.Πώς?Όλο και κάτι θα σκεφτούμε.
Μέσα από τη καρδιά μου καλό κουράγιο και καλή επιτυχία σε όσους διαγωνίζονται αυτές τις μέρες.

2 σχόλια:

  1. Χτες το βραδυ έβλεπα μια ελληνική ταινία του 50 και ο διευθυντής έλεγε στο νεαρούλη που έψαχνε δουλειά: με ένα ψωρο-πτυχίο περιμένεις να βρείς δουλειά ως κλητήρας? Θέλει τουλάχιστον ένα μεταπτυχιακό.
    Κρατάει χρονια αυτή η κολώνια του βασάνου και της έλλειψης αναγνώρισης φαίνεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το θέμα είναι πως αν δεν κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε θα κρατήσει για πάντα.Και δε πρόκειτε να αλλάξει αυτό με καταλήψεις και πορείες.Είναι ξεπερασμένες μέθοδοι και δεν αποδίδουν πλέον.Είναι αναγκαία η εύρεση μιας πιο μοντέρνας μορφής αντίδρασης.
    Αν μη τι άλλο οφείλουν να σεβαστούν το γεγονός πως οι νέοι περνάνε όλη τη ζωή τους μέχρι τα 25 στα θρανία και άρα πρέπει να αναγνωρίζονται οι κόποι τους.Όσον αφορά τους μισθούς, έχω να πω πως για μένα πρέπει να πληρώνεσαι πιο αδρά όταν είσαι νέος γιατί τότε πρέπει να δημιουργήσεις..Τι να τον κάνεις το καλό μισθό όταν 50ρήσεις?Και φυσικά δε πρέπει να παραβλέψουμε και το θέμα του ασφαλιστικού..Αλήθεια πιστεύεις ότι οι νέοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται σήμερα τα όσα παίζονται γύρω τους?Γιατί αν τα καταλαβαίνουμε αλλά συνεχίζουμε να κρατάμε αυτή τη πολιτική απάθειας τότε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή