Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Καντήλια ή Sex and the City?






Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να μιζεριάζει..να μιζεριάζει πολύ όμως..Μιλάμε έχω φτάσει στα όρια της μιζέριας..Και συχνά αναρωτιέμαι : Τι να φταίει ρε γαμώτο που γινόμαστε τόσο μίζεροι?Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...
Εδώ και ένα περίπου μήνα παίρνω μια σειρά DVD...όλοι θα τα ξέρετε και κυρίως οι κοπέλλες..SEX AND THE CITY λέγεται η σειρά.Θα μου πείτε τώρα και με το δίκιο σας, πως κοτζάμ γομάρι σαν κι εμένα κάθεται και παρακολουθεί τις προσπάθειες αυτών των 4 γυναικών να βρουν κάποιον για να νοικοκυρευτούν αντί να κάνει κάτι πιο εποικοδομητικό? Η απάντηση είναι πως έχω κολλήσει.Ναι,σχεδόν κάθε βράδυ κάθομαι με το έτερον ήμισι, φτιάχνουμε τοστάκι και τσαγάκι και καθόμαστε και βλέπουμε κανα τεσσάρι επεισόδια.Και μετά κοιμάμαι ήρεμος και χαρούμενος.Πώς μπορεί μια σειρά στη τηλεόραση να σου δίνει ξαφνικά τόση ικανοποίηση?Οφείλεται στο τρόπο ζωής των πρωταγωνιστών?Στα μοδάτα επαγγέλματά τους?Στο ότι κάθε μέρα έχουν το χρόνο να βγουν με τους φίλους τους, να φάνε ένα υπέροχο πρωινό, να γνωρίζουν διαρκώς νέα άτομα?Αλήθεια ισχύει αυτό?Μπορεί ο μέσος άνθρωπος να έχει μια τέτοια ζωη?
Επιστρέφω λοιπόν στη δικιά μου μιζέρια..Αδέρφια στη ταφόπλακά μου θα γράψουν ότι ήμουν κακός.Γίνομαι κακός με τα πάντα.Από τη στιγμή που θα ξυπνήσω κατεβάζω καντήλια.Καντήλια γιατί ο 80χρονος σπιτονοικοκύρης μου δεν είχε ανάψει το καλοριφέρ όλο το βράδυ, με αποτέλεσμα να ξυπνήσω και να τρέμει το κατοσάγονό μου από το κρύο,καντήλια γιατί πρέπει να μπω στο αντίθετο ρεύμα για να προσπεράσω το μόνιμα διπλοπαρκαρισμένο Fiat Uno που αφήνει ένας τυπάς κάθε βράδυ στη γειτονιά μου, καντήλια γιατί μόλις βγω στην εθνική οδό ακινητοποιούμαι στη κυριολεξία από τη κίνηση.Γενικά ρίχνω πολλά καντήλια όπως καταλαβαίνετε.Έπειτα τελειώνω τη δουλειά (αφού έχω ρίξει κι εκεί κανά δυό ντουζίνες καντήλια) και επιστρέφω σπίτι,όπου τα περιορίζω αρκετά (τα καντήλια εννοώ) και χαλαρώνω βλέποντας τη προαναφερθείσα σειρά.Δεν έχω όρεξη να βγω καθημερινές γιατί το κορμί μου κουράζεται από το 9ωρο δουλειάς και το δυομισάωρο που κάνω με το αμάξι πήγαινε έλα.
Τι φταιει ρε παιδιά?Γιατί θεωρώ πως δεν είμαι ο μόνος που μιζεριάζει έτσι.Δεν είμαι ο μόνος που στην ηλικία των 30 λειτουργεί λες και είναι 45 και βάλε.Είμαστε πολλοί.Σκέφτηκα να αφήσω το αμάξι και να αρχίσω να κινούμαι με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.Φευ!!!Το κάναμε κι αυτό και το αποτέλεσμα γνωστό:ΚΑΝΤΗΛΙΑ.Και άντε πες εγώ βρήκα μια Carrie Bradshaw και χαλαρώνω τα βράδια.Αρκεί για όλους αυτό?Τί μπορούμε να κάνουμε για να ξεφύγουμε λιγάκι?

p.s.
Η παραπάνω ανάρτηση έχει ξαναδημοσιευτεί σε άλλο ιστολόγιό μου.Απλά σκέφτηκα να τις έχω όλες μαζί και γι'αυτό τη μεταφόρτωσα εδώ.Οι εικόνες είναι φυσικά δανεισμένες από το internet.

3 σχόλια:

  1. Φίλε την πέρασα και γω κάποια στιγμή τη φάση.
    Για λίγο μπορείς να δεις και πως σκέφτονται οι γυναίκες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και πώς βγήκες τελικά από τη φάση αυτή?Γιατί με βλέπω κολλημένο καιρό ακόμα.Και όχι τίποτε άλλο...Αρχίζει και μ'αρέσει το Sex and the City

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύκαρπε με στενοχωρείς. Ως γυναικα σου λέω ότι δε σκεφτόμαστε έτσι. Ούτε για πλακα.
    Εγώ φιλε αυτό που περιγράφεις το έπαθα με το West Wing. Κόλλησα. Αρρώστησα. Αλλα εκεί ήταν ναρκωτικό γιατί η σειρά σε τάιζε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ναι καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή