Η μαγεία του καφέ

Ένας όμορφος περίπατος με το φίλο ή τη φίλη σου, η παρακολούθηση ενός αγώνα με τους κολλητούς σου, η ανάγνωση ενός ωραίου βιβλίου ή ενός ενδιαφέροντος άρθρου, ένα νόστιμο δείπνο ή ένας μερακλίδικος πρωινός καφές, είναι μερικές από τις μικρές απολαύσεις που μπορούν να ομορφύνουν την καθημερινότητα της ζωής σου. Σήμερα θα σταθώ στην τελευταία αναφερθείσα απόλαυση· αυτή του πρωινού καφέ ή γενικά του καφέ.
Πίνω τρεις με τέσσερις καφέδες τη μέρα και ζήτημα αν απολαμβάνω τον ένα από αυτούς. Φυσικά ο πρωινός μου καφές δε καταναλώνεται σπίτι για τον απλούστατο λόγο ότι ξυπνάω στις έξι κάθε πρωί, τρώω δυο μπισκότα, στρίβω τρία τσιγάρα για το δρόμο και ξεκινάω για το μαρτύριο της Εθνικής οδού Αθηνών – Λαμίας, αγοράζοντας το φρέντο μου από ένα όμορφο συνοικιακό μαγαζάκι που οι υπάλληλοί του μου τον περιποιούνται κιόλας. Οι επόμενοι καφέδες είναι στη δουλειά, οι λεγόμενοι μηχανικοί καφέδες, οι οποίοι απλά πίνονται και δεν απολαμβάνονται. Συνήθως λόγω δουλειάς μπορεί να μείνουν εκεί ανέγγιχτοι, να παγώσουν, να τους δει η καθαρίστρια αχρησιμοποίητους και να μου τους πετάξει (το κάνει κάθε φορά αυτό και μου σπάει τα νεύρα). Οπότε λόγω αυτών των συγκυριών δεν τους ευχαριστιέμαι.
Εξ αυτών των σκέψεων ορμώμενος, αγόρασα χθες το καμινετάκι μου για να ψήνω τον ελληνικό καφεδάκο μου τα απογεύματα που θα γυρίζω από τη δουλειά. 36,46 € το πλήρωσα αλλά τα αξίζει τα λεφτά του γιατί το χρησιμοποιεί και η θεία η Κατίνα (γιόρταζε χθες) η οποία μου έφτιαξε καφέ σε αυτό τις προάλλες που όμοιό του δεν είχα ξαναματαπιεί. Άλλωστε το ψήσιμο του ελληνικού καφέ αποτελεί από μόνο του μια ιεροτελεστία , με το άρωμά του να αναδύεται σε όλο το χώρο, να τον περιμένεις καρτερικά να φουσκώσει και να βλέπεις να σχηματίζεται σιγά σιγά αυτή η σκούρα κρούστα στο φλιτζάνι..Η ευχάριστη έκπληξη ήταν πως η συσκευασία του καμινέτου συνοδεύεται και από οδηγίες και μυστικά για να φτιάξεις έναν ωραίο ελληνικό καφέ. Σήμερα κιόλας θα το δοκιμάσω. Ελπίζω να σταθεί αντάξιο των προσδοκιών μου και να καταφέρω να πετύχω αυτό το φοβερό καϊμάκι της θείας…

Guitar

Τις καθημερινές στις δέκα το βράδυ, στη συχνότητα του Sport Fm και στην εκπομπή Fight Club,ακούγεται το άσμα με το όνομα guitar..Στην αρχή ομολογώ πως δε με πολυενθουσίασε. Τη προηγούμενη χρονιά οι Βαϊμάκης - Τσαούσης ξεκινούσαν την εκπομπή τους με το Ramaya, ένα πολύ πιο ζωντανό και χαβαλετζίδικο τραγούδι. Μόλις όμως παρατήρησα τους στίχους του guitar και είδα και το παρακάτω βίντεο, άλλαξα γνώμη αμέσως. Δείτε και θα καταλάβετε...Τη καλημέρα μου σε όλους..

Το Τρόλεϊ

Το τρόλεϊ..Τι μπορεί να πει κανείς για αυτό το απίστευτα “βολικό” και “σύγχρονο” μέσο μαζικής μεταφοράς; Να σας πω εγώ..Τίποτα απολύτως. Προσωπικά εγώ που το ζω σε σχεδόν καθημερινή βάση μόνο αρνητικά μπορώ να βρω. Και φαντάσου πως δε το χρησιμοποιώ. Απλά τυχαίνει ως δια μαγείας, να το συναντάω στο δρόμο μου για το σπίτι ή για τη δουλειά και να μου σπάει τα νεύρα. Και πάντα όταν βιάζομαι να πάω κάπου. Βέβαια για να μην είμαι και απόλυτα κακός απέναντί του, όταν βιάζομαι συνήθως συναντάω μπροστά μου γερανούς και ανυψωτικά μηχανήματα, νταλίκες που κολλάνε σε στενά και δε μπορούν να στρίψουν, μπουλντόζες και εκσκαφείς, σχολικά που σταματάνε παντού και περπατάνε με ρυθμούς χελώνας, σκουπιδιάρικα, αλλά αυτό που συναντάω πιο συχνά απ’όλα (και εξ’αυτού το μένος που βγάζω σε αυτό το κείμενο) είναι το αγαπητό μου τρόλεϊ.
Στέκεται μπροστά μου με τον μεγάλο όγκο του, με την φοβερή του ταχύτητα των 40 χλμ μέγιστη και με τις απειλητικές του κεραίες να δεσπόζουν ολόρθες, και οι οποίες συχνά πυκνά ξεφεύγουν και πέφτουν από εκείνα τα ρημάδια τα καλώδια που υπάρχουν σε όλη την Αθήνα αναγκάζοντας τον οδηγό να προσπαθήσει να τα επανατοποθετήσει κάνοντας κάποιου είδους κινήσεις πιλοτικού χαρακτήρα. Εν τω μεταξύ την ώρα που οι κεραίες του “συμπαθούς” οχήματος θα κατεδαφιστούν αρχίζει ο γολγοθάς των οδηγών που βρίσκονται πίσω από τον κίτρινο γίγαντα, μιας και αυτός ακινητοποιείται αυτόματα και μαζί του και οι ζωές των παραπάνω που περιμένουν κανά μισάωρο να φτιαχτεί η βλάβη.
Το άγχος που μου προκαλεί το τρόλεϊ είναι ανεπανάληπτο. Μόλις το αντικρύσω, ρίχνω τα καντήλια μου, καταριώντας τη ρημάδα τη τύχη μου που δε με βοηθάει μια φορά να πάω στη δουλειά ή στο σπίτι μου σαν άνθρωπος, και αμέσως μετά καταβάλω κάθε δυνατή προσπάθεια και φυσικά νόμιμη, για να το ξεπεράσω και να ελευθερωθώ από τα ηλεκτρικά δεσμά του. Συνήθως οι προσπάθειές μου αποβαίνουν άκαρπες και καταλήγω να το ακολουθώ από πίσω μέχρι να βρω κάποιο άνοιγμα για να ξεπεταχτώ μπροστά του. Τώρα τελευταία, επειδή έχει καταλάβει πως μπορώ να το νικήσω μου κάνει ένα είδος πολέμου που δε ξέρω αν μπορώ να επικρατήσω · Μου φέρνει παρέα. Μάλιστα κυρίες και κύριοι. Δύο τρόλεϊ βρίσκονται πλέον στο δρόμο μου το ένα σε απόσταση 50 μέτρων από το άλλο και προχωράνε εξίσου νωχελικά. Και μπορεί να τύχει το ένα από αυτά να είναι από εκείνα με τη φισούνα, οπότε κάθε απόπειρα προσπέρασής του πέφτει στο κενό.
Θα μου πεις και το τραμ είναι αργό και κόβει την κυκλοφορία. Ναι, αλλά το τραμ είναι τουλάχιστον ρομαντικό. Σε ταξιδεύει σε άλλη εποχή, άσε που σου έρχεται να τρέξεις πίσω του και να πιαστείς από αυτό σαν λαθραίος επιβάτης όπως έχουμε δει σε παλιές ταινίες. Το τρόλεϊ όμως δε σου δίνει τίποτε από αυτά. Μόνο την εικόνα ενός μέσου απαρχαιωμένου και καθόλου χρήσιμου.Από τη μία έχουμε την ανάγκη για στροφή στα μέσα μαζικής μεταφοράς ως πιο οικολογική λύση και από την άλλη έχουμε ένα μέσο που καταναλώνει ρεύμα σαν τρελό, κάνει άσχημη την εικόνα της πόλης με τα τόσα καλώδια που έχουν απλωθεί για να τρέφεται και δεν εξυπηρετεί το κοινό μιας και πηγαίνει πιο αργά και από replay. Εγώ λέω να πάει από κει που ήρθε. Είστε μαζί μου;

Blogs, διαδηλώσεις ή μήπως τελικά όλοι είμαστε βλάκες?

Θυμάστε που σας έλεγα πως το πρωί ακούω στο αυτοκίνητο το σταθμό Nitro Radio; Άκουσα κάτι πριν 2 μέρες από τον κατά τ’άλλα συμπαθέστατο παραγωγό που με ξένισε κάπως. Είπε κατά λέξη τα εξής : “ Όποιος βλάκας έχει μια ιδέα, φτιάχνει ένα blog και την παρουσιάζει”. Ωραία. Δηλαδή τώρα τί; Όλοι εμείς είμαστε βλάκες; Όλοι όσοι γράφουμε τις ανησυχίες μας, τις ιδέες μας, τις εμπειρίες μας είμαστε απλοί βλάκες; Ε όχι. Προσβλήθηκα και πειράχτηκα. Όχι ότι έγινε τίποτα κιόλας γιατί ο καθένας έχει ελευθερία λόγου και μπορεί να λέει ότι θέλει. Αλλά το να χρησιμοποιεί κάποιος τόσο εύκολα τη λέξη “βλάκας” χαρακτηρίζοντας έτσι κάποιους ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν σε αυτό που κάνουν και αν μη τι άλλο σπαταλάνε χρόνο για να γράψουν κάτι που τους εκφράζει είναι τουλάχιστον κατακριτέο. Και για να μη παρεξηγηθώ, δε θεωρώ ότι γράφω κάτι το ουσιαστικό ή άξιο προσοχής και ούτε προσάπτω στον εαυτό μου τη ταμπέλλα του blogger. Αλλά είναι κρίμα για ανθρώπους που ασχολούνται και που προσφέρουν μέσα από τα κείμενά τους να βγαίνει κάποιος ξαφνικά και να τους προσβάλει έτσι. Βέβαια θα μπορούσα κι εγώ με τη σειρά μου να χαρακτηρίσω ως βλάκα κάθε συγγραφέα, ποιητή, ζωγράφο, τραγουδιστή με την αιτιολογία πως επειδή έχει μια “ιδέα” και θέλει να την εκφράσει γράφει ένα βιβλίο, ένα ποίημα, φτιάχνει ένα πίνακα ή δημιουργεί ένα τραγούδι. Εν τέλει σύμφωνα με τα λεγόμενα του ραδιοφωνικού παραγωγού κάθε άνθρωπος σε αυτή τη δόλια τη χώρα, είναι βλαξ και δε πρέπει να εκφράζεται με κανένα τρόπο.
Συζητώντας το με τη φίλη μου, μου είπε πως πολύ δημοσιογράφοι έχουν την ίδια άποψη με τον εν λόγω παραγωγό καθώς θεωρούν πως πολλοί bloggers μπορούν να αποδειχθούν απειλή για τη δουλειά τους. Ήμαρτον δηλαδή. Δε βλέπουν δηλαδή πως ο κόσμος έχει βρει νέο τρόπο να εκφραστεί ή να αντιδράσει ,από το να τρέχει κάθε τρεις και λίγο στις πατροπαράδοτες διαδηλώσεις και πορείες για να πει κάτι, το οποίο φυσικά σχεδόν πάντα χρωματίζεται κάτω από ένα πανό. Δε βλέπουν πως κάποιοι δε μασάνε τη τροφή που τους δίνουν, αλλά την επεξεργάζονται πρώτα και αν δε τους αρέσει τη φτύνουν. Αντί να το υποστηρίξουν αυτό το κατακρίνουν. Δηλαδή μόνο αυτοί (οι δημοσιογράφοι) πρέπει να έχουν άποψη για το καθετί και μεις πρέπει να τους ακούμε. Έλεος δηλαδή. Κύριε ραδιοφωνικέ παραγωγέ, θα σας στεναχωρήσω, αλλά ως βλάκας που είμαι (κι εγώ και όλοι μας) θα δώσω όλες τις δυνάμεις μου(μας) για να γράφω (γράφουμε) με σκοπό να μου (μας) προσάψετε πιο βαρείς χαρακτηρισμούς από αυτό του απλού βλάκα. Ίσως τότε αυτά που όλοι γράφουν στα blog τους αποκτήσουν κάποια αμυδρή αξία για σας...

Caveman

Ο άνθρωπος των σπηλαίων..Ο προϊστορικός άντρας, ο κυνηγός, ο προστάτης της σπηλιάς και της οικογένειάς του..Αυτόν τον άνθρωπο ενσάρκωσε με απόλυτη επιτυχία ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης στο ομόνυμο έργο του Rob Becker που παρακολούθησα την Παρασκευή το βράδυ στο θέατρο Coronet. Παραλληρίζει τον άντρα του σήμερα με τον προϊστορικό, τον κηνυγό, και τη γυναίκα με την αντίστοιχη προϊστορική, τη συλλέκτρια, και εξηγεί μέσω των νεατερνταλικών αυτών χαρακτηριστικών τις τώρα συμπεριφορές μας όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις. Πολύ ωραία ιδέα, πολύ καλή ηθοποιΐα από τον Κυριακίδη, αρκετό γέλιο και σίγουρα προβληματισμός, μιας και σε όσα περιέγραφε η παράσταση βρίσκεις αρκετές ομοιότητες με τη δική σου καθημερινή ζωή.
Δε θα αναφέρω τίποτα παραπάνω για το θεατρικό γιατί πιστεύω πως αξίζει να παέι να το δει κάποιος χωρίς να γνωρίζει τις λεπτομέρειες του έργου.Το μόνο που θα πω είναι το γενικό νόημα και ο επίλογός του.Πως όσο διαφορετικός και αν είμαι από αυτήν, όταν τη βλέπω να κοιμάται δίπλα μου, νιώθω αυτή την ανάγκη, αυτό το ακαταμάχητο συναίσθημα, να θέλω να τη προστατέψω με όποιο μέσο διαθέτω, με όλο μου το είναι!!! Και αυτό είναι που με κάνει τελικά άντρα..