Εφιάλτης με όνομα....JUMBO

Αυτό που έχει γίνει αυτοσκοπός στη ζωή μου το τελευταίο διάστημα είναι το να αποφύγω πάση θυσία να ακούσω στο ραδιόφωνο τις διαφημίσεις του JUMBO. Μιλάμε μου έχουν σπάσει τα νεύρα αυτά τα σχεδόν αποκρουστικά κατ’ εμέ τραγουδάκια που εκθειάζουν το κατά τ’άλλα συμπαθέστατο πολυκατάστημα. Από τις απόκριες κι έπειτα παρατηρώ πως ανά μήνα βγαίνει κι ένα νέο τραγουδάκι το οποίο παίζει σε όλους ανεξεραίτως τους ραδιοφωνικούς σταθμούς ανά μισή ώρα περίπου. Αυτό συνεπάγεται πόλεμος νεύρων για τα αυτιά του δύστυχου ακροατή. Τη μία με τη γριά στο καρναβάλι, την άλλη με τους εργάτες της Αφρικής που πετάνε με το μεταλλικό κουνούπι και έχουν πάει στο JUMBO από τα εγκαίνια γιατί είναι από την Κένυα, την άλλη με τον λαϊκό τραγουδιστή που εκθειάζει τα κεράκια σιτρονέλας και τώρα με τον τύπο που τραγουδάει σαν τον Πασχάλη και πετάει κάτι ασυνάρτητους στίχους για ζεστούς φραπέδες και ιδρωμένα κορμιά με μακό. Ως πότε θα τραβήξει αυτή η ιστορία τέλος πάντων; Τι πρέπει να κάνω για να ακούσω ένα σταθμό σαν άνθρωπος χωρίς να μου έρθει αυτή η παλιοδιαφήμιση; Και το γελοίο είναι πως από τις τόσες φορές που έχω ακούσει τα τραγουδάκια αυτά μου έχουν κολλήσει και τα σιγοψυθιρίζω αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της μέρας. Σκέτη κόλαση αδέρφια. Ας με λυτρώσει κάποιος από το βάσανο αυτό γιατί αλλιώς θα πάρω εγώ το μεταλλικό κουνούπι και θα πάω να βομβαρδίσω τον υπεύθυνο διαφήμισης του JUMBO. Αμάν πια...