Ιουλιιέταααα, έλα να σε φιλιήσωωω!!!!

Πριν ένα περίπου μήνα, επισκεφθήκαμε το θέατρο του Ήλιου στην Πλάκα προκειμένου να παρακολουθήσουμε την παράσταση "Ποιός σκότωσε το William" την οποία ανέβαζε μια ερασιτεχνική ομάδα, που τη λένε δε θυμάμαι κι εγώ πώς.
Στο θέατρο του ήλιου επικρατούσε μαύρο σκοτάδι. Ψιλοάθλιες συνθήκες αφού δεν είχε ούτε νερό να πιούμε, ενώ υπήρχε διάχυτη στην ατμόσφαιρα μια κάποια μυρωδιά παλαιότητας διακοσμημένη από ένα καναπέ κρεβάτι ή καλύτερα μπαουλοντίβανο που περίμενε στη σάλα για να υποδεχτεί τους όποιους θεατές της παράστασης. "Τι να κάνουμε, έτσι είναι η κουλτούρα" σκεφτήκαμε, και διαβήκαμε τη μαύρη κουρτίνα που χώριζε την αίθουσα που θα λάμβανε χώρα η παράσταση από το μοσχομυρωδάτο φουαγιέ.
Καθίσαμε σε κάτι άβολους πάγκους επενδυμένους με αυτό το μπορντό ψευτοδέρμα που είχε και η καρέκλα των καθηγητών στο σχολείο.Και περιμέναμε. Μαζευτήκαμε καμιά 30ριά θεατές και η παράσταση ξεκίνησε.



Ένας αλκοολικός σκηνοθέτης που ήθελε να ανεβάσει το Ρωμαίος και Ιουλιέττα ήταν το στόρυ. Το πρώτο δεκάλεπτο σκουντάω τη Θ. και της λέω "Κλάφτα τα 15 ευρουλάκια μας". Πολλές φωνές και τσιρίδες, κυρίως από τις γυναίκες ηθοποιούς και ειδικότερα από αυτή τη κοντοκουρεμένη ηθοποιό της οποίας το όνομα δε θέλησα να συγκρατήσω. Ο Γιώργος Σουξές (αυτός από τη διαφήμιση με το Τζιμπουτί) που σκηνοθετούσε και έπαιζε και τον αλκοολικό σκηνοθέτη ήταν τουλάχιστον χλιαρός, ενώ η υπόλοιπη ομάδα φαινόταν αν μη τι άλλο όχι δεμένη. Όλοι εκτός από δύο εξαιρέσεις. Ο Ρωμαίος (Κωνσταντίνος Ευστρατίου) και ο μπαλαντέρ Καπουλέτος (Αντώνης Χατζής). Ο μεν πρώτος έδινε ρεσιτάλ με την ακατάπαυστη απαγγελία των αράδων του ενώ ο δεύτερος ήταν πραγματικά η μορφή της παράστασης με τα γελοία καπελάκια του και τα τραπεζομάντηλα με τα οποία τον ντύνανε. Μ'αυτούς τους δυο γελάσαμε με τη ψυχή μας και θεωρώ πως είναι οι μόνοι που σώζουν την κατά τ'άλλα κουραστική κατά την άποψή μου παράσταση. Τελικά αυτή η κοντοκουρεμένη τους έφαγε όλους και μαζί μ'αυτούς κι εμάς.
Δεν είμαι κριτικός θεάτρου και ούτε έχω πολυασχοληθεί με το αντικείμενο. Δε θα σας την πρότεινα, αλλά αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε και μιας και το εισητήριο είναι σχετικά φθηνό πεταχτείτε να δείτε το Ρωμαίο να λέει "Ιουλιέταααααααααα, έλα να σε φιλιήσωωωωωωωωω!!!!!"


Οι φωτογραφίες είναι δανεισμένες από τη σελίδα της θεατρικής ομάδας στο Facebook.

Περιπέτειες καθημερινής τρέλας

Πολλές φορές οι λεπτομέρεις κάνουν τη διαφορά. Και επειδή στη ρημάδα τούτη έκταση που ονομάζουμε Ελλάδα όλα τον τελευταίο καιρό πάνε κατά διαόλου, το μόνο που μας έχει απομείνει είναι η ανθρωπιά μας. Μάρτυρας υπέρτατης ευγένειας, αλτρουισμού και αισθήματος κοινωνικής ευθύνης, στάθηκα το τελευταίο τριήμερο στο αστυνομικό τμήμα Ομονοίας, στο οποίο με τόσο δόλιο και κακόβουλο τρόπο με έριξε η μαύρη η μοίρα μου τον Απρίλιο που μας πέρασε, έπειτα από το σπάσιμο του μπροστινού παραθύρου του αυτοκινήτου μου και τη βίαιη αρπαγή της τσάντας μου. Το συμβάν έλαβε χώρα στη περιοχή του σταθμού Λαρίσης και μεταξύ των κλαπέντων αντικειμένων ήταν και το διαβατήριό μου (νέου τύπου παρακαλώ, από αυτά με το τσιπάκι). Τότε θυμάμαι πέρασα τέσσερις ώρες στην ασφάλεια Ομόνοιας για να καταφέρω να δηλώσω την κλοπή. Αλλά όλοι οι υπάλληλοι του τμήματος ήταν αν μη τι άλλο ευγενέστατοι.
Για να μπορέσω λοιπόν να βγάλω καινούριο διαβατήριο, έπρεπε να παραλάβω από το ίδιο αστυνομικό τμήμα μια βεβαίωση η οποία να αναφέρει πως μετά την πάροδο κάποιου διαστήματος, οι προσπάθειες για την ανεύρεση του διαβατηρίου μου προέβησαν άκαρπες. Την Πέμπτη το πρωί λοιπόν τηλεφώνησα στον αρμόδιο υπάλληλο και το ίδιο απόγευμα επισκέφτηκα την υπηρεσία για να παραλάβω το σχετικό έγγραφο. Μόλις ανέβηκα στο γραφείου του αξιωματικού υπηρεσίας αντίκρυσα την πόρτα κλειστή, καμιά δεκαριά άτομα απ'έξω να περιμένουν και καμιά εικοσαριά κρατούμενους μέσα με αντίστοιχο σε αναλογία αριθμό οργάνων της τάξης να τους περιφυλάνε. Οι έξω του γραφείου παρευρισκόμενοι περίμεναν πάνω από 6 ώρες για να μπορέσουν να δηλώσουν πως υπήρξαν θύματα κλοπής. Έφυγα μόλις αντίκρυσα το θλιβερό θέαμα και ξαναγύρισα μετά από 2 ώρες όπου επικρατούσε ξανά το ίδιο σκηνικό. Αποφάσισα να ξαναεπισκεφθώ το τμήμα την επόμενη μέρα.
Ξανά 3ος όροφος, ξανά άνθρωποι έξω από το γραφείου και ξανά άλλοι είκοσι μέσα. Ακολουθούν οι κάτωθι διάλογοι:

-Μπορώ να παραλάβω μια βεβαίωση κλοπής? ρωτάω έναν εικοσιδυάχρονο όργανο της ασφάλειας. (Για λόγους συντομίας θα τους αποκαλώ ασφαλίτες ή μπασκίνες)
-Μετά, μου αποκρίνεται.
-Μα είναι έτοιμο, του απαντάω.
-Μπαμ, η πόρτα κλείνει μπροστά στα μούτρα μου.
Αναμονή....
Περνάει κάποιος άλλος...
-Φίλε μου, επειδή έρχομαι από μακριά, μπορώ να....
-Περίμενε, δε βλέπεις πως έχουμε δουλειά εδώ?
Ξανακλείνει η πόρτα. Στο μεταξύ ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ,περίπου στα 85, χτυπάει τη πόρτα.
-Μπορούμε να περάσουμε? τον ρωτάνε
-Όχι, τους απαντάει
-Μια καρέκλα για να κάτσουμε? ρωτάνε οι άνθρωποι τρεκλίζοντας
-Κάτσε στα σκαλιά παππού, απαντάει ο σεβάσμιος ασφαλίτης και κλείνει τη πόρτα.
Άλλο ηλικιωμένο ζευγάρι, τουριστών αυτή τη φορά, ζυγώνει και χτυπάει τη πόρτα. Τον άνθρωπο τον είχανε κλέψει στο κέντρο της Αθήνας και του είχαν πάρει τα πάντα, κάρτες, μετρητά, ταυτότητες, διαβατήρια. Η πόρτα άνοιξε αλλά αυτή τη φορά είχε αλλάξει η υποδοχή. Μια κοπελιά και ένας μαντράχαλος γύρω στα δύο μέτρα μπόι με βροντερή φωνή.
-Τι θέλετε?
-Μας κλέψανε και θέλουμε να δηλώσουμε τη κλοπή.
-Σε τρεις ώρες ή αύριο το πρωί. Απαντάει ο μπασκίνας.
-Μα..., τόλμησε να πει ο τουρίστας.
-Let the door, let the door, έβαλε φωνή ο ασφαλίτης, μια φωνή που έιχα να ακούσω από το στρατό. Ο τουρίστας απόρησε, μας κοίταξε έντρομος, ντράπηκα. Η Θ. τον συμβούλεψε να πάει στο τμήμα της Ερμού μήπως και βρει πιο ανθρωπινη μεταχείριση.
Τέτοιοι διάλογοι ακούστηκαν πολλές φορές και έμεινα εμβρόντητος να κοιτάζω τους ασφαλίτες, που κατά τ'άλλα εμείς τους πληρώνουμε, να φέρονται στους απλούς πολίτες λες και ήταν οι χειρότεροι εγκληματίες. Και τι να τους πεις εκείνη τη στιγμή φοβούμενος μήπως και σε μπουζουριάσουν με καμιά γελοία δικαιολογία. Ένας μόνο από αυτούς ήταν πραγματικά αξιόλογος μιας και την ώρα που διέβαινε την πόρτα του γραφείου τον παρακαλέσαμε να μας δώσει μια απάντηση για το αν πρέπει να περιμένουμε μπας και κάνουμε δουλειά ή να φύγουμε. Ο άνθρωπος μας εξυπηρέτησε αμέσως όλους δίνοντας στους περισσότερους αρνητικές απαντήσεις. Έφυγα άπρακτος το βράδυ κατά τις δέκα και μισή από κει και το Σάββατο το πρωί τους πήρα τηλέφωνο, απαιτώντας αυτό που ως πολίτης έχω δικαίωμα: Να εξυπηρετηθώ. Αφού διαπληκτιστήκαμε κάμποση ώρα κατάφερα να πάρω την υπόσχεση από μέρους τους πως τη Κυριακή το πρωί θα πάρω τη βεβαίωση κλοπής. Κι έτσι έγινε.
Τέλος καλό όλα καλά θα μου πείτε. Δεν είναι καθόλου έτσι όμως. Για να κάνω μια δουλειά 3 λεπτών κατέβηκα στο κέντρο τρεις φορές, δίνοντας 10 ευρώ τη φορά για πάρκινγκ, 20 ευρώ βενζίνης και καταπονώντας τον εαυτό μου σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά. Πώς θα αποζημιωθώ εγώ και κάθε άλλος πολίτης που τραβάει τα ίδια κάθε μέρα και έχει να αντιμετωπίσει πέρα από το δυσάρεστο γεγονός που του συνέβη και την αδιαφορία και αγενή συμπεριφορά των μπασκίνων? Δε μπορεί να αποζημιωθεί κανείς παιδιά. Απλά να εύχεστε να μη σας συμβεί κάτι παρόμοιο. Και αν σας συμβεί είναι φρονιμότερο να μην κάνετε καμιά ενέργεια παρά να μπείτε σε τρελές περιπέτειες. Όσο για τους τουρίστες που προτιμήσαν τη πόλη μας φθινοπωριάτικα, σίγουρα οι διηγήσεις τους μόλις επιστρέψουν στις χώρες τους θα αμαυρώσουν κι άλλο την είδη κακή εικόνα της Ελλάδας. Πληγωμένος, οργισμένος αλλά κυρίως νευριασμένος πάω στη δουλειά μου σήμερα το πρωί για να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω. Να δουλέψω για να ταϊσω αυτούς που δε με σέβονται.

Le Chocolat

Ο Σοκολατοποιός του Schogt Philibert, είναι ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πριν τρία χρόνια περίπου και περιέγραφε τη μαγική σχέση ενός φιλόδοξου νεαρού ζαχαροπλάστη με τη σοκολάτα. Αν και οι λέξεις δε μπορούσαν να περιγράψουν τα συναισθήματα που ένιωθε ο ήρωας του βιβλίου μόλις γεύτηκε πρώτη φορά μία μπάρα μαύρης αληθινής σοκολάτας, ωστόσο με έκανε να θέλω μανιωδώς να γευτώ κάτι ανάλογο.
Μετά από αναζητήσεις στο κέντρο της Αθήνας εντόπισα τρία καταστήματα που ειδικεύονται στη σοκολάτα. Το Luxor στην Εμμανουήλ Μπενάκη (απέναντι από το Metropolis), το Αριστοκρατικόν και το Le Chocolat, και τα δύο στην Καραγιώργη Σερβίας (πίσω από τη παλιά Βουλή).
Έχω δοκιμάσει σοκολάτες και από τα τρία. Και των τριών οι τιμές βέβαια αγγίζουν το εξωπραγματικό, γεγονός που καθιστά τη μικρή αυτή απόλαυση πολυτέλεια. Αξίζει όμως που και που να δαπανήσεις ένα μικρό ποσό για να φτάσεις στο σοκολατένιο παράδεισο.
Την Παρασκευή το βράδυ διαβήκαμε με τη Θ. τη πύλη του Le Chocolat. Οι μυρωδιές που αναδύονταν από μέσα ήταν κάτι που δε περιγράφεται με λόγια. Πρέπει να το ζήσεις. Σοκολατάκια με διπλή πραλίνα, με βύσινο, με ολόκληρο φουντούκι, με δημητριακά, λευκά, μάυρα, καφέ, όλα εκεί μας περίμεναν να τα επιλέξουμε. Ένα μικρό κουτάκι με δέκα τεμάχια ήρθε στα χέρια μας, ενώ για αντάλλαγμα, 19.65 € έφυγαν από την τσέπη μας και προσγειώθηκαν στα χέρια της πωλήτριας. Άξιζε το κόπο? Δείτε τις εικόνες και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.







Στο site του Le Chocolat, http://chocolat.com.gr, μπορείτε να απολαύσετε ολόκληρη τη γκάμα γλυκών που αντικρύσανε τα μάτια μας...Καλό ταξίδι στη γεύση..

Breakfast at Tiffany’s

"Tο πρωί τρώγε σαν βασιλιάς, το μεσημέρι σαν άρχοντας και το βράδυ σαν ζητιάνος" λέει ο λαός. Και όπως πάντα ο λαός έχει δίκιο. Εσείς λοιπόν τι πρωινό τρώτε; Πλούσιο ή φτωχό, υγιεινό ή μη, αμερικανικού η γαλλικού τύπου; Και επιπλέον πού το τρώτε; Στο σπίτι, στο γραφείο, στο αυτοκίνητο; Γιατί τα ρωτάω όλα αυτά; Γιατί μου αρέσει πολύ η διαδικασία του πρωινού αλλά δυστυχώς δε μπορώ να το γευτώ όπως θέλω. Γιατί; Γιατί δεν έχω χρόνο. Οπότε περιορίζομαι, όπως και οι περισσότεροι από εσάς πιστεύω, σε ένα καφέ του τύπου φραπέ ή φρέντο και κουλουράκι ή τυρόπιτα. Και αυτά καταναλώνονται στο αυτοκίνητο, γεγονός που δεν κάνει ιδιαίτερα εύκολη την οδήγηση, μιας και το polάκι μου μοιάζει ρημάδι,μετά την κατάπωση του βιαστικού αυτού πρωινού, αφού έχει γεμίσει ψίχουλα, στάχτες και οτιδήποτε ζελατινοειδές και χαρτοειδές μπορείτε να φανταστείτε.
Έβλεπα προχτές λοιπόν στο ΣΚΑΙ την αμερικανική εκπομπή Top Chef. Πήγανε τους παίχτες να διαγωνιστούν σε ένα εστιατόριο στη Νέα Υόρκη που έφτιαχνε μόνο πρωινά. Τα αυγά δίνανε και πέρνανε, σε κάθε είδους παραλλαγή, ομελέτα,scrumbled, μάτια, βραστά, με μπέικον, με τα πάντα.



Το είδα και το ζήλεψα. Μου άρεσε. Φαντάστηκα τέτοια καταστήματα στη χώρα μας. Να κάθεσαι με τους συναδέλφους και να λες πράγματα άσχετα με τη δουλειά και να απολαμβάνεις ένα πλήρες πρωινό. Με γαλλικό καφέ, φρυγανισμένο ψωμί, κρουασάν, αυγουλάκια. Κατόπιν θα ξεκινάς την εργασία σου γεμάτος ενέργεια και δύναμη. Αλλά φευ. Η νοοτροπία μας δεν είναι για τέτοιου είδους καταστάσεις. Άσε που διάβασα μια ερευνα του πανεπιστημίου του Αμπερντίν η οποία έλεγε πως το πολύ ζεστό και φορτωμένο με θερμίδες πρωινό (βλέπε το αμερικάνικο) μπορεί να προκαλέσει σε μεγάλο ποσοστό καρκίνο του οισοφάγου. Το καλύτερο πρωινό, λένε οι επιστήμονες, είναι αυτό που συνδυάζει φρούτα, δημητριακά και γαλατάκι. Δυστυχώς για μένα, μόνο φρουτάκια μπορώ να φάω και αυτά σε κάποιες συγκεκριμένες στιγμές, όχι πρωί πρωί.
Οπότε μένω με τη γλυκιά νοσταλγία του καταστήματος της Νέας Υόρκης και με την υπόσχεση στον εαυτό μου πως τα Σαββατοκύριακα, που υπάρχει χρόνος, θα φτιάχνω μόνος μου ένα πλήρες πρωινό. Προς το παρόν μένω με το φραπεδάκι και το ωμό τοστάκι μου.

Indian Masala

To να ανακαλύπτεις μικρά hot spots στην Αθήνα είναι κάτι που με γοητεύει. Πριν μία περίπου βδομάδα η Θ. μου έκανε γνωστή την παρουσία ενός Ινδικού εστιατορίου στο κέντρο της Αθήνας και χωρίς δεύτερη κουβέντα, τη Παρασκευή το βράδυ το επισκεφθήκαμε. Βρίσκεται στη διεύθυνση Ερμού 129 και το όνομά του είναι Indian Masala.
Καταρχήν μου άρεσε πολύ η τοποθεσία του. Βρίσκεται στην αναγεννημένη γειτονιά του Μοναστηρακίου, πολύ κοντά στην pub James Joyce και σε δυο μικροκουτουκάκια που έχουν ανοίξει εκεί, γεγονός που δείνει στο σημείο αυτό ένα ύφος meeting point ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Μέσα στο εστιατόριο η ατμόσφαιρα ήταν θερμή. Δίπλα μας ακριβώς δέσποζε η κουζίνα την οποία είχαν επιμελώς καλύψει με διαφανές τζάμι διακοσμημένο με ινδικά σχέδια, ενώ τα τραπεζάκια ήταν κυρίως για δύο. Μέτρησα καμιά δεκαριά.
Παραγγείλαμε τίκα μασάλα κοτόπουλο, πίτες ινδικές ψημένες στο ταντούρι, κάτι παναρισμένες κοτομπουκίτσες, μπασμάτι και κοτόπουλο καράυ. Όπως παρατηρείτε πήξαμε στο κοτόπουλο, αλλά όλα ήταν πεντανόστιμα και πολύ μα πολύ καυτερά, όπου σε συνδυασμό με το θερμό κλίμα της πόλης εκείνο το βράδυ με έκανε να θέλω να ουρλιάξω από την κάψα.



Η Θ. προνόησε και πήρε ένα ινδικό ρόφημα ,με βάση το γιαούρτι και το μάνγο, που λέγεται lassi και είναι ιδανικό για τα καυτερά αλλά εγώ δυστυχώς δε μπορώ να πιω οτιδήποτε μοιάζει με γάλα και έτσι την έβγαλα με μπύρα και δυο μπουκάλες νερό.




Όλα τα παραπάνω μας κόστισαν 30,50 €. Λογικότατες τιμές, πολύ καλό φαγητό, φιλικό και ευγενικό προσωπικό. Και αν το επισκεφθείτε και καήτε, όπως κι εγώ, πετάγεστε ύστερα στη James Joyce να πιείτε μια δυο Guiness να συνέλθετε..

Κόστος ευκαιρίας

Εναλλακτικό κόστος ή κόστος ευκαιρίας είναι η αμοιβή του παραγωγικού συντελεστή που απαιτείται για να εμποδίσει την μεταφορά του από μια χρήση σε άλλη ή αλλιώς η αξία ενός προϊόντος που πρέπει να θυσιαστεί για να χρησιμοποιηθούν οι παραγωγικοί συντελεστές για την παραγωγή της μονάδας ενός άλλου προϊόντος. Για παράδειγμα το εναλλακτικό κόστος του να δαπανήσεις 20 ευρώ για την αγορά μιας μπλούζας είναι τα αντίστοιχα αγαθά που μπορείς να αγοράσεις με τα 20 ευρώ, όπως τα 20 εισιτήρια μέσων μαζικής μεταφοράς, 2 εισιτήρια κινηματογράφου, ένα φθηνό γεύμα σε κάποιο εστιατόριο κ.ο.κ.
Τέτοιες σκέψεις έκανα σήμερα το πρωί καθώς ήμουν ακινητοποιημένος στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας όπως και χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μου. Σκεφτόμουν αν οι ώρες που δαπάνησα ακίνητος στο αυτοκίνητο μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε κάποιο ταξίδι, ως που θα έφτανα. Κατέληξα λοιπόν στα παρακάτω...

Αθήνα - θεσσαλονίκη. Απόσταση 515 χιλιόμετρα. Ο απαιτούμενος χρόνος για να φτάσεις στη συμπρωτεύουσα χρησιμοποιώντας το αυτοκίνητο είναι περίπου 4.5 ώρες, κρατώντας μια σταθερή ταχύτητα γύρω στα 120 με 130 χιλιόμετρα/ώρα και κάνοντας μία δεκαπεντάλεπτη στάση.
Αθήνα 20/9/2010. ΚΤΕΛ Κηφισού - Κόμβος Κηφισιάς. Απόσταση 18 περίπου χιλιόμετρα. Τη συγκεκριμένη μέρα ο απαιτούμενος χρόνος άφιξης στην Κηφισιά με αυτοκίνητο ήταν 3 περίπου ώρες. 'Οχι δεν αστειεύομαι. Οδηγούσα από τις 7 το πρωί και έφτασα στη δουλειά στις 10.40. Αναγάγοντας λοιπόν την σημερινή μου οδηγική εμπειρία στην ανωτέρω απόσταση μεταξύ των 2 πόλεων, κατέληξα στο συμπέρασμα πως αν ξεκινούσα σήμερα για ταξίδι στην όμορφη Θεσσαλονίκη, σε 3.5 ώρες θα έβλεπα το κάστρο του Πλαταμώνα.
Ελπίζω αύριο τουλάχιστον ο απαιτούμενος χρόνος για τα 18 χιλιόμετρα να μειωθεί στην σύνηθη ώρα της διαδρομής Αθήνας - Θήβας, για να μη χρειαστεί να βρω εναλλακτικό κόστος που θα ξεπεράσει το σημερινό. Καλό βράδυ και καλό κουράγιο. Θα τα πούμε το πρωί. Ίσως να είμαστε και σε διπλανά αυτοκίνητα.

υ.γ.
Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το in.gr

Billingham

Δεν έχει τύχει σε πολλούς από εσάς να δείτε κάτι στην τηλεόραση κι έπειτα να σας γίνει εμμονή μέχρι να το αποκτήσετε; Έτσι μου έτυχε κι εμένα αφότου παρακολούθησα την ταινία η Ένατη Πύλη με το Johnny Depp. Μία τσάντα ώμου, χακί χρώματος, στην οποία ο πρωταγωνιστής Corso κουβαλάει ένα από τα βιβλία του Τορκία, το the nine gates to the kingdom of shadows, το διαβατήριό του, διάφορα άλλα έγγραφα και οπωσδήποτε τα τσαλακωμένα του τσιγάρα μάρκας Lucky Strike.





Αυτή η τσάντα έγινε η δική μου εμμονή. Έψαχνα καιρό να βρω κάποια παρόμοια αλλά εις μάτην. Οι τσάντες ώμου που είχα αγοράσει δε με ικανοποιούσαν και τις εύρισκα ιδιαίτερα άβολες. Μέχρι και τσάντα από κάνναβη αγόρασα, σαν αυτές που κρατούσαν οι μαθητές τη δεκαετία του ’80 και ζωγράφιζαν πάνω τους λογότυπα των Saxon ή των Scorpions. Αλλά πάλι τίποτα.
Μέχρι που χρησιμοποίησα το internet. Είδα πως και άλλοι τρελλιάρηδες έιχαν την ίδια εμμονή με μένα και ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό. Δε μπορώ να πω πως με χαροποίησε ιδιαίτερα αυτό αλλά ξαφνικά η Billingham camera bag την οποία κρατούσε ο Johhny έστεκε στην οθόνη, λίγα εκατοστά από τα μάτια μου και περίμενε με ευλάβεια να την τοποθετήσω στο καλάθι αγορών και να την φέρω εκεί που ανήκει: στον ώμο μου. Αναζήτησα την τιμή της και μπαμ!!!!! Πάγωσα... Γύρω στις 235 λίρες κοστίζει. Χωρίς τα μεταφορικά. Έμεινα να κοιτάω άφωνος.
Τελικά οι εμμονές κοστίζουν γαμώτο..Δε ξέρω αν οι υπόλοιποι που είχαν την ίδια τρέλλα με μένα την αγόρασαν αλλά εγώ αδέρφια είπα όχι. Ξέρω πως κάποια στιγμή θα είμαστε μαζί με τη Billingham. Αλλά ίσως ακόμα δεν έχει έρθει η ώρα μας. Κρατάω τη φωτογραφία της στο σκληρό μου δίσκο και την κοιτάω πού και πού. Και προσπαθώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από άλλες τέτοιου είδους εμμονές....




p.s.
Οι φωτογραφίες είναι δανεισμένες από το www.amazon.uk και το forum http://www.therpf.com/f9/identifying-corso-s-bag-9th-gate-3899/

Ταξίδι στη μαγευτική Αλόννησο

Οι διακοπές τον Αύγουστο δεν είναι το φόρτε μου. Πάντα έπαιρνα άδεια το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου έτσι ώστε να μην υπάρχει πολύ κίνηση στον προορισμό που επέλεγα να περάσω την καλοκαιρινή μου σιέστα και επιπλέον μου άρεσε η εικόνα της άδειας Αθήνας κατά την επιστροφή μου. Φέτος ,λόγω υποχρεώσεων κυρίως, τα πράγματα άλλαξαν και η άδειά μου ήρθε τον Αύγουστο. Μετά από πολλές σκέψεις και συνεχόμενες αλλαγές προορισμών και προγραμμάτων καταλήξαμε με την Θ. πως το νησί που θα μας φιλοξενούσε θα ήταν η Αλόννησος.
Ξεκινήσαμε Τρίτη από Κύμη. Εδώ θα μου επιτρέψετε να τονίσω και να συμβουλέψω παράλληλα όσους θέλουν να επισκεφθούν το εν λόγω νησί, να προτιμήσουν το λιμάνι της Κύμης έναντι αυτών του Αγ.Κωνσταντίνου και του Βόλου. Πληρώνεις περίπου τα μισά χρήματα σε εισιτήρια και κάνεις δυόμιση μόνο ώρες να φτάσεις αντί για πέντε που κάνεις από Αγ.Κωνσταντίνο. Η παραπάνω πληροφορία βολεύει κυρίως τους ταξιδιώτες από Αθήνα, Πελοπόννησο και Ευβοια μιας που το λιμάνι της Κύμης βρίσκεται πιο κοντά σε αυτούς.Το μόνο μειονέκτημα είναι πως έχει πλοίο μόνο Τρίτη και Πέμπτη.
Δέκα η ώρα φύγαμε, δωδεκάμιση σουλατσάραμε στο λιμάνι της Αλοννήσου. Το Πατητήρι είναι πραγματική ζωγραφιά. Πράσινο παντού, πεντακάθαρη θάλασσα (ακόμα και δίπλα στο λιμάνι) και αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν οι αυλές των σπιτιών, οι οποίες περιποιημένες και πολύχρωμες από τα λουλούδια έδιναν μια πολύ όμορφη νότα στο όλο σκηνικό.
Δε θέλω να μακρυγορήσω και να σας πω τις εμπειρίες μου από το νησί και τις διακοπές μου. Θα προσπαθήσω να δώσω κάποιες συμβουλές μόνο ή καλύτερα προτάσεις για όσους θέλουν να το επισκεφθούν. Έχουμε και λέμε:
- Πρώτο πράγμα που έχετε να κάνετε είναι να προμηθευτείτε ένα χάρτη του νησιού. Δωρεάν χάρτες βρίσκεις σχεδόν σε όλα τα καταστήματα αλλά και σε γραφείο εξυπηρέτησης τουριστών που βρίσκεται στο λιμάνι.
- Το λιμάνι είναι πανέμορφο αλλά η χώρα (Παλιό Χωριό) είναι πραγματικά μαγευτική. Επισκεφτείτε την άφοβα και ανακαλύψτε τα μικρά μυστικά της αφού περιπλανηθείτε στα στενά δρομάκια της.





- Το νησί ενδύκνειται για πεζοπορία. Μιας και υπάρχει ένα μόνο λεωφορείο το οποίο πάει μόνο στη χώρα και τρεις φορές τη μέρα σε ένα ψαροχώρι τη Στενή Βάλλα, αν δε διαθέτετε μεταφορικό μέσο, πάρτε ένα ζευγάρι αθλητικά μαζί σας και εξορμήστε πρωί πρωί για πεζοπορία στα πολλά μονοπάτια του νησιού. Αγοράστε και τον οδηγό " Η Αλόννησος με τα πόδια" της Bente Keller, ο οποίος πωλείται στο κατάστημά της Gallery 5 στη χώρα αλλά και γενικά σε πολλά μαγαζάκια του λιμανιού. Θα σας βοηθήσει αρκετά.



- Οι παραλίες είναι πάρα πολλές και όλες διαφορετικές. Οι περισσότερες έχουν βότσαλο ή πετρούλες αλλά υπάρχουν και 4-5 με αμμουδιά και πολύ λίγες από αυτές είναι οργανωμένες. Τα νερά είναι πεντακάθαρα και διαυγή. Προτείνω το Κοκκινόκαστρο και τον Άγιο Πέτρο. Ειδικά στο πρώτο το τοπίο σε μαγεύει και απ’ότι λένε υπάρχει από κάτω βυθισμένη αρχαία πολιτεία. Πάντως σας προτείνω να ψάξετε όσο το δυνατόν περισσότερες παραλίες μπορείτε.





- Τυρόπιτα Αλοννήσου. Το κάτι άλλο. Έχει το μέγεθος τηγανιού, είναι στριφτή και πεντανόστιμη. Μη τολμήσετε να την αποκαλέσετε Σκοπελίτικη. Είναι εντελώς διαφορετική, πολύ πιο νόστιμη και υπάρχει κόντρα στα 2 νησιά σχετικά με το θέμα της τυρόπιτας. Δοκιμάστε την στην ταβέρνα της Νίνας στο Παλιό Χωριό.
- Στο μικρό λιμάνι του Πατητηριού υπάρχουν τέσσερα με πέντε stands για θάλάσσιες εκδρομές. Μη φοβηθείτε την λίγο τσουχτερή κατ’άτομο τιμή. Με 35 ευρώ ο καθένας και με τη βάρκα Στέλλα περάσαμε μια από τις πιο όμορφες μέρες στο νησί.



Φεύγει από τις 10.30 κάθε μέρα, σε περνάει μέσα από το θαλάσσιο πάρκο όπου θα δεις σίγουρα δελφίνια και αν είσαι πολύ πολύ τυχερός φώκιες, σε πάει στο απέναντι από την Αλόννησο έρημο νησάκι που λέγεται Περιστέρα, κάνεις μπάνιο σε παρθένες παραλίες, σε πηγαίνει ξανά στην Αλόννησο όπου βουτάς μέσα στη Μπλε σπηλιά και κατόπιν ξανά στη Περιστέρα για μπάνιο κοντά στο ναυάγιο.





Και δεν είναι μόνο αυτό. Στην τιμή περιλαμβάνονται όλα. Καφέδες και αναψυκτικά, φρούτα καθ’όλη τη διάρκεια της εκδρομής,τυρόπιτα Αλοννήσου μετά το πρώτο μπάνιο, γαριδομακαρονάδα σε ένα ψαροχώρι του νησιού τα Καλαμάκια, κέικ, καρπούζι κλπ. Νομίζω πως αξίζει το κόπο να το κάνετε. Τι λέτε;
- Το Χαγιάτι είναι ένα πολύ όμορφο μαγαζί στη χώρα με φοβερή θέα στο οποίο μπορείτε να κάτσετε για γλυκάκι (ντόπια και μη) και για ποτάκι το βράδυ με τη συνοδεία μιας μπάντας που ακούγεται από το μαγαζί που βρίσκεται ακριβώς από κάτω. Αξίζει το κόπο να το επισκεφθείτε όπως επίσης και το μαγαζί Πανσέληνος στην είσοδο του Παλιού Χωριού απ’όπου μπορείς να θαυμάσεις τη χώρα από μια άλλη οπτική γωνία.



- Αν κουραστείτε από την κατάποση μεγάλων ποσοτήτων τυρόπιτας υπάρχει μια πολύ καλή εναλλακτική λύση η οποία ονομάζεται Mamma mia. Πρόκειται για ένα ιταλικό εστιατόριο στο Πατητήρι το οποίο σερβίρει και τέσσερα είδη πίτσας. Πολύ καλές γευσεις και ενδύκνειται αν θες να ξεφύγεις λίγο από τη ταβέρνα και τα σουβλάκια.

Γενικά το νησί μας άφησε σχεδόν άριστες εντυπώσεις τόσο για τις όμορφες εικόνες με τις οποίες μας εφοδίασε όσο και για την οργάνωση του δήμου εκεί. Αν ψάξετε το site του νησιού το www.alonnisos.gr θα βρείτε όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε, από τη διαμονή σας μέχρι το που θα φάτε, τι θα δείτε κ.α. Πραγματικά το νησί έχει πάρα πολλά να δώσει ειδικά αν είστε από αυτούς που δε τους αρέσει η πολυκοσμία, οι πολυπληθείς παραλίες και η φασαρία. Εις το επανιδειν Αλόννησος. Θα τα ξαναπούμε...

Αποχαιρετισμός σε 2 φιλαράκια

Πριν από 7 περίπου χρόνια, η οικογένειά μας απέκτησε 2 νέα μέλη. Το Μπύρα και το Ρήγα. Μήτε άνθρωποι είναι, μήτε πουλιά, μήτε γατιά αλλά ούτε και σκυλιά. Τους έφερε ένα πρωινό ο μικρός μου αδερφός ο Αντώνης, για την ακρίβεια πρώτα το Μπύρα και μετά από λίγο καιρό το Ρήγα. Όταν τους είδα ήταν λίγο μικρότεροι από τη μισή παλάμη μου. Αυτές οι δυο νεροχελώνες ήταν τα νέα μέλη της οικογένειας και όλοι τις αγαπήσαμε.
Ο Αντώνης τους έφερε σπίτι, για να του κάνουν παρέα μόλις με καλέσανε για να υπηρετήσω τη πατρίδα. Δεν ήταν φασαριόζοι. Απλά λίγο φαγανοί και πλακατζήδες, μιας και τους έβλεπες συχνά πυκνά να σπρώχνει ο ένας τον άλλο για να πάρουνε καλύτερη θέση στην πέτρα που τους είχαμε βάλει μέσα στο ενυδρείο τους ή για να φάει ο ένας πιο πολύ από τον άλλο. Μαζί τους ζήσαμε στιγμές ανεπανάληπτες. Ήταν εκεί όταν η Ελλάδα κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, είδαν μαζί μας τους Ολυμπιακούς αγώνες. Όταν επιστρέφαμε από τις διακοπές πάντα ήταν εκεί και μας περιμένανε. Μόλις δε πλησιάζαμε στη γυάλα τους με το πολυπόθητο γαριδάκι που τους ταϊζαμε γινότανε το έλα να δεις.

Ο καιρός λοιπόν περνούσε και οι χελώνες μεγάλωναν και μεγάλωναν και από κει που ήταν μικρότερες από τη μισή χούφτα έγιναν σχεδόν μιάμιση παλάμη ζωντανά. Και φυσικά το ενυδρείο που τους είχαμε δε τους χώραγε πια. Και ακόμα μεγαλύτερο να τους αγοράζαμε, με τους ρυθμούς που αναπτύσσονταν θα είχαμε πάλι πρόβλημα.
Η απόφαση πάρθηκε εδώ και μερικές εβδομάδες. Έπρεπε να τις πάμε σε ένα νέο περιβάλλον, σε κάποιο πάρκο κατά προτίμηση. Σκεφτήκαμε το πάρκο Τρίτση στους Αγίους Αναργύρους αλλά μόλις το επισκεφθήκαμε και είδαμε τη κατάσταση της λίμνης εκεί, αλλάξαμε απευθείας γνώμη (περισσότερες πληροφορίες για το πάρκο αυτό σε άλλη ανάρτηση). Έτσι λοιπόν μας έμεινε ο Εθνικός Κήπος.



Χτες λοιπόν, ημέρα Κυριακή και κατά τις δέκα το πρωί εγώ, ο Αντώνης, ο Μπύρας και ο Ρήγας πήγαμε για μια τελευταία βόλτα όλοι μαζί. Φτάσαμε στη λιμνούλα με τις χελώνες. Το νερό εκεί ήταν καθαρό και ανανεωνόταν συνέχεια. Επιπλέον, πάρα πολλοί επισκέπτες του πάρκου τις τάιζαν και φαινόταν ένα πραγματικά όμορφο και υγιές περιβάλλον για να ζήσει μια χελώνα. Βέβαια δε μπορώ να ξέρω ακριβώς το πως νιώθει μια χελώνα σε μια τέτοια λιμνούλα, αλλά κρίνοντας από τον εαυτό μου, θα μου άρεσε να λιάζομαι πάνω σε μια πέτρα και να με ταϊζουνε συνέχεια, όποτε σκέφτομαι πως και αυτές έτσι θα νιώθουν.



" Εδώ θα τρώνε καλά και θα τις φροντίζουν man " αποκρίθηκα στον αδερφό μου ο οποίος δεν απάντησε. Μόλις ο χώρος άδειασε λίγο, τις βγάλαμε από το κουτί τους και τις αποθέσαμε στο νερό. Βούτηξαν κατευθείαν μέσα, έβγαλαν για λίγο τα κεφάλια τους και μας κοίταξαν κι έπειτα ανακατεύτηκαν με τις υπόλοιπες νεροχελώνες. Δε ξέρω αν το βλέμμα που μας έριξαν ήταν λόγω της έκπληξης που ένιωσαν από την αλλαγή περιβάλλοντος ή λόγω ευγνωμοσύνης για τα εφτά χρόνια που περάσαμε μαζί και που τις φροντίσαμε (ο Αντώνης δηλαδή περισσότερο) όσο καλύτερα μπορούσαμε. Γύρισα και κοίταξα τον αδερφό μου που συγκινημένος όπως ήταν δε μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά του. Ούτε κι εγώ. Τις χαζέψαμε για λίγη ώρα ακόμα, τις ταίσαμε και μετά φύγαμε.
Ξέρουμε και οι δύο ότι ο Μπύρας και ο Ρήγας είναι εκεί. Στη λιμνούλα στον Εθνικό κήπο. Σε ένα καλύτερο περιβάλλον από το ενυδρείο. Κι εμείς θα είμαστε κοντά τους όσο πιο συχνά γίνεται. Δε γνωρίζω πόσο καλή μνήμη έχουν οι χελώνες και αν μας θυμούνται μετά από κάποιο διάστημα (εύχομαι πως θα μας θυμούνται), αλλά ξέρω πως εμείς τις θυμόμαστε και θα είμαστε κοντά τους. Αντίο παλίοφιλοι ή μάλλον εις το επανιδείν..

Let´s go

Ήθελα από καιρό να γράψω κάτι για τις μαζικές κινητοποιήσεις αλλά το ανέβαλα συνεχώς. Συνέβαλε σε αυτό βέβαια και το τραγικό γεγονός του θανάτου των παιδιών στη MARFIN, οπότε είπα να μην ασχοληθώ με τόσο ευαίσθητα θέματα. Αλλά επειδή τα ζω και τα βλέπω καθημερινά θέλω να υψώσω κι εγώ τη διαδικτυακή φωνή μου θέτοντας ένα απλό ερώτημα: Και ερωτώ λοιπόν τα παιδιά του ΠΑΜΕ..Ρε πάτε καλά;
Εδω και πόσους μήνες, κάθε μα κάθε βδομάδα έχουμε τουλάχιστον 2-3 κινητοποιήσεις που εκφράζονται με κλείσιμο υποκαταστημάτων δημοσίων υπηρεσιών, αποχή από εργασία, στάσεις των μέσων μαζικής μεταφοράς και φυσικά πορείες στα μεγάλα αστικά κέντρα. Τώρα τελευταία το ΠΑΜΕ βρήκε ένα νέο, πιο μοντέρνο τρόπο έκφρασης. Τη μια δεν αφήνει κρουαζιερόπλοια να δέσουν στα λιμάνια μας, την άλλη κλείνει τα ίδια τα λιμάνια και δεν αφήνει ταξιδιώτες να πάνε στο προορισμό τους. Η δικαιολογία για όλα αυτά είναι πως το ΠΑΜΕ ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, πως απεργεί και αντιδρά για αυτούς που δε μπορούν να απεργήσουν, πως νοιάζεται για το εργατικό συμφέρον. Και στερεί έτσι απλά το δικαίωμα από το κάθε άνθρωπο να μετακινηθεί είτε για να πάει τις διακοπές του, είτε για δουλειά είτε για οτιδήποτε γουστάρει τέλος πάντων. Έβλεπα ένα ζευγάρι το πρωί στο ΣΚΑΙ που δεν τους αφήσανε να επιβιβαστούν στο πλοίο. Και λέει ο άνθρωπος πως κατάφερε να πάρει 10 μέρες άδεια να πάει κάπου να ηρεμήσει και οι άλλοι στεκόντουσαν μπάστακες στη μπουκαπόρτα και δε τον αφήνανε να χαρεί την ανάπαυλα από την εργασία του και από όλα αυτά που βλέπει όλο το χειμώνα.Για να μη χρησιμοποιήσω φρασεολογία γηπέδου (και μάλιστα εν καιρώ αγώνα ντέρμπι) θα πω απλά αίσχος.Δε ξέρω αν πρέπει να γελάω ή να κλαίω.
Δε θέλω ρε φίλε εσύ να προασπίζεις τα δικά μου τα συμφέροντα.Από πότε σε έβαλα εγώ υπερασπιστή της δικής μου ζωής και της δικής μου αξιοπρέπειας;Εσένα που είσαι βολεμένος πίσω από το συνδικάτο σου, εσένα που κατά πάσα πιθανότητα είσαι ο δημόσιος υπάλληλος που όλοι θέλουμε να αποτάξουμε από τους κόλπους της κοινωνίας. Εσένα που βγαίνεις με το σημαιάκι σου και μου το παίζεις επαναστάτης. Δε σας γουστάρω ρε...Και δεν είμαι μόνος μου. Πολλοί δε σας θέλουνε πλέον. Μα πάρα πολλοί.
Όσες προσπάθειες και αν έχετε κάνει παλικάρια μου μέχρι τώρα, όπως και οι ίδιοι θα παρατηρήσατε έχουν πέσει στο κενό. Μήτε την εθνική συνείδηση αφυπνίσατε μήτε την εργατιά κατεβάσατε στους δρόμους μήτε πιέσατε τη κυβέρνηση.Ποτέ και σε τίποτα. Ότι ήταν να περαστεί από πλευράς νομοσχεδίου περάστηκε.Μόνο ταλαιπωρία μας δώσατε και πολλά μα πολλά νεύρα. Και σας έχω και μια έκπληξη.Θα περαστούν και άλλα πολλά.Κι εσείς εκεί θα κάνετε τις πορειούλες σας σα να μη τρέχει τίποτα και θα νομίζετε πως πιάσατε τον παπά από τα....άσε μη πώ.
Η χώρα δε χρειάζεται ανθρώπους σαν κι εσάς για να αναστηλωθεί.Ίσως να μη χρειάζεται και τύπους σαν κι εμένα. Χρειάζεται όλους μας ενωμένους, προοδευτικά σκεπτόμενους και όχι νοσταλγούς επαναστάσεων του 1970. Στο 2010 ζούμε επιτέλους και έχουμε τόσα μέσα στη διάθεσή μας. Ας τα αξιοποιήσουμε ανάλογα.

Γεύσεις από Ανατολή

Το ζαχαροπλαστείο του Χατζή λίγο πολύ είναι γνωστό σε όλους. Εγώ τον έμαθα μέσω του φίλου μου του Γιώργου, στα φοιτητικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη, όπου ένα απόγευμα γευτήκαμε ένα εκμέκ καταϊφι με καϊμάκι παγωτό. Το θυμάμαι και λόγω της υπέροχης γεύσης του αλλά και λόγω της τσουχτερής από τότε τιμής του. 1200 δραχμές είχαμε δώσει το άτομο, το 1997.
Χτες το απόγευμα λοιπόν με το καύσωνα, ο δρόμος μας έβγαλε στο κέντρο της Αθήνας και περνώντας από τα κινέζικα εστιατόρια της οδού Απόλλωνος βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά από του Χατζή στο Σύνταγμα. "Μπαίνουμε;" μου λέει η Θ. Και μπήκαμε. Σεκέρ παρέ για τη Θ. με μια μπάλα παγωτό, μαλεμπί μαστίχα για μένα και ξαφνικά σκέφτομαι το Βόσπορο, τα παζάρια, την Αγία Σοφία, τη Πόλη και ήδη στο μυαλό μου κάνω σχέδια για το ταξίδι. Και φυσικά ευχαριστώ το Γιώργο που μου έδειξε αυτή τη γλυκιά γωνιά και που αν και λίγο αλμυρή στη τιμή, το ταξίδι που σου προσφέρει είναι πραγματικά κάτι το απίθανο.

Κρυμμένος Θησαυρός στα δυτικά προάστια

Είναι κάποιες φορές που η καθημερινότητά σου δε σε αφήνει να κοιτάξεις τη πόλη που ζεις με άλλο μάτι. Που όλα τα βλέπεις μαύρα κι άραχνα, που δε βρίσκεις μια διέξοδο από το άγχος και τη ρουτίνα. Που βαριέσαι να ακούς συνέχεια για πτώχευση, απολύσεις και κακές και διεφθαρμένες κυβερνήσεις.Τι κάνεις τότε; Ή συνεχίζεις απλώς να υπάρχεις στους ίδιους εξαντλητικούς και υποτακτικούς ρυθμούς ή παίρνεις μέτρα.
Έτσι λοιπόν εγώ και η Θ. αποφασίσαμε να λάβουμε τα μέτρα μας και να γίνουμε λίγο πιο ζωηροί ή μάλλον πιο ζωντανοί. Γραφτήκαμε στο couchsurfing με σκοπό να γνωρίσουμε καινούριους ανθρώπους, δηλώσαμε συμμετοχή στο Athens photo inspiration 10, άσχετα αν δεν παραστήκαμε σ’αυτό λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, περπατήσαμε στην Αθήνα φωτογραφίζοντας και ανακαλύπτοντας νέα μέρη. Τη προηγούμενη Κυριακή μάλιστα αποφασίσαμε να κάνουμε τον περίπατό μας στη γειτονιά, όχι περνώντας από τα ίδια κλασσικά μέρη στη Πετρούπολη αλλά πηγαίνοντας προς το άλσος του Αγίου Δημητρίου.
Το πάρκο αυτό βρίσκεται δίπλα στην ομώνυμη εκκλησία και κατέχει αρκετά μεγάλη έκταση. Δυστυχώς βέβαια οι πιο πολλοί το γνωρίζουν ως "το πράσινο σημείο πίσω από το καφέ Άπολις" και λίγοι έχουν εξερευνήσει το θησαυρό που κρύβει. Πρόκειται για μια δενδροφυτευμένη έκταση γεμάτη πεύκα, με ένα μονοπάτι που ενδείκνυται για τρέξιμο, περπάτημα ή ποδηλασία. Και φυσικά η θέα που προσφέρει είναι απίστευτη μιας και από κει έχεις στο "πιάτο" όλη την Αθήνα.
Δυστυχώς όμως λίγοι το γνωρίζουν και ακόμα πιο λίγοι το χρησιμοποιούν για διάφορες δραστηριότητες. Και γι’αυτό μάλλον παρατηρούνται σημάδια εγκατάλειψής του, όπως για παράδειγμα το συντριβάνι που λειτουργούσε ως κάδος απορριμάτων πράγμα που είναι τουλάχιστον θλιβερό. Θα μπορούσε να υπάρχει ένα αναψυκτήριο μέσα στο άλσος για να προσελκύσει ακόμα περισσότερο κόσμο, καθώς επίσης και συστηματικός καθαρισμός και φύλαξη του χώρου. Να βάλουνε και λίγο χορταράκι του θεού να ομορφύνει το χώμα και να μπορεί να ξαπλώσει κάποιος ή να φέρει την οικογένειά του για πικ νικ, να διοργανωθούν εκδηλώσεις. Βέβαια o δήμαρχός μας προτιμάει να σπαταλάει χρήματα για να γεμίσει τη κεντρική λεωφόρο της Πετρούπολης με διαβάσεις (οι οποίες όχι μόνο δε τηρήθηκαν από κανένα αλλά έσβησαν μετά από δύο μέρες) παρά να ασχοληθεί με το άλσος. Αλλά ας μη γκρινιάζουμε συνέχεια..Μας αρκεί που έχουμε το πάρκο μας και ας είναι και απεριποίητο. Που θα πάει; Θα το φτιάξουμε κι αυτό....

Γράμμα σε ένα αυτοκίνητο....

«Σε οδηγάω τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Δε μπορώ να πω, ήταν μία περίοδος με πολλές μα πάρα πολλές συγκινήσεις. Φωνές, βρισίμο, τρακαρίσματα, κορναρίσματα, άγχος, κόλλημα στην κίνηση, καμιά ντουζίνα κλήσεις, ήταν γενικά μία περίοδος πολύ γεμάτη για μένα. Δυστυχώς όμως μικρό μου αυτοκινητάκι, ήρθε η ώρα να αποδεσμευτώ για λίγο από σένα. Όχι δε θα χαθούμε μην ανησυχείς. Απλά δε θα βγαίνουμε μαζί κάθε μέρα. Αποφάσισα να βάλω και δύο νέα μέλη στην οικογένειά μας. Έτσι θα είμαστε εγώ, η Θ., εσύ και δύο μικρά και τσαχπίνικα ποδηλατάκια.
Μη μου φωνάζεις το έχω πάρει απόφαση. Μαζί θα βγαίνουμε να πάμε για μπανάκι ή για το βραδινό μας ποτάκι καμιά φορά. Μαζί θα πηγαίνουμε τα ταξιδάκια μας και τις εκδρομούλες μας. Αλλά ξέρεις με έχεις δυσκολέψει πολύ τώρα τελευταία. Καλύτερα να σε ντύνω παρά να σε ταϊζω που λένε. 40 ευρουλάκια μου τρως τη βδομάδα και με φορτώνεις επιπλέον με νεύρα και άγχος. Δεν το αντέχω άλλο πια. Σκέψου κι εμένα λίγο. Θα τα λέμε συχνά...

Σε φιλώ, ο πάντα πιστός φίλος σου
Μάνος»

Αυτά έγραψα στο αυτοκινητάκι μου αυτή τη βδομάδα. Όχι, ο χωρισμός δεν είναι μόνιμος. Απλά θα σταματήσουμε να βλεπόμαστε τόσο συχνά. Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω ποδήλατο για την καθημερινή μου διαδρομή προς και από τη δουλειά. Προϋπόθεση γι’αυτό βέβαια είναι να φτιαχτεί επιτέλους εκείνος ο σταθμός του Μετρό στη Λεωφόρο Θηβών στο Περιστέρι και να επιτρέψουν επιτέλους τα ποδήλατα να μπαίνουν στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Στην απόφασή μου αυτή συνέβαλαν ψυχολογικοί λόγοι (με το αυτοκίνητο έγινα πιο κακός άνθρωπος), οικονομικοί φυσικά (τη βλέπω το καλοκαίρι τη βενζινούλα να πιάνει 2ευρω) αλλά κυρίως λόγοι αισθητικής και υγείας. Παρακολουθώ με τη Θ. εδώ και καιρό ένα πολύ ωραίο blog από την Κοπεγχάγη ερχόμενο, το cycle chic, οπού μας δίνει καθημερινά εικόνες από τους δρόμους της πόλης στους οποίους τα ποδήλατα αποτελούν την πλειοψηφία. Και φυσικά δεν είναι η μόνη πόλη που εφαρμόζεται αυτή η πολιτική. Κάντε πάντως ένα κόπο και περάστε να επισκεφθείτε το blog αυτό.
Τέλος πάντων, η διαδικασία που σκέφτομαι να ακολουθήσω είναι απλή και θέλω και τη γνώμη σας αν μπορείται. Αγορά ενός σπαστού ποδήλατου και κράνους (η ασφάλεια πάνω απ’όλα). Αναχώρηση 6.30 κάθε πρωί από Πετρούπολη με εκτιμώμενη ώρα άφιξης στο μετρό 6.45 με 6.50. Κατόπιν μετρό από Θηβών μέχρι Αττική και από κει τρένο για Κηφισιά. 40 λεπτά να κρατήσει όλη αυτή η διαδικασία. Και άλλα 10 λεπτά από την Κηφισιά μέχρι τη Νέα Κηφισιά που είναι το γραφείο μου. Καλό δε σας φαίνεται; Ίσως λίγο παράτολμο για κάποιον που έχει συνηθίσει στον τρόπο ζωής του αυτοκινήτου αλλά είμαι διατεθειμένος να το ρισκάρω και να αλλάξω. Εσείς;



υ.γ.
Η πρώτη εικόνα είναι δανεισμένη από το Liogerma.blogspot.com και η δεύτερη από το site podilates.gr

Η επόμενη μέρα

Η επόμενη μέρα της πορείας μας βρήκε παγωμένους όλους..Και φυσικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το χαβά τους.Σπεύσανε οι πολιτικάτζηδες να σχολιάσουν (μη χάσουν το πάρτυ τα παιδιά), οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να βρουν κάποιον να ρίξουν την ευθύνη, τη μια στον κύριο Βγενόπουλο, την άλλη στο κτίριο που δεν είχε ρολλά, την άλλη στη προσθήκη με γυψοσανίδα που αρπάει φωτιά με το παραμικρό..
Ο καθένας μπορεί να κάνει απολογισμό των χθεσινών γεγονότων με το δικό του τρόπο. Και φυσικά οι απόψεις που ακούγονται είναι ικανές να σε κάνουν να ρίξεις πέντε φάσκελα σε όλους και να πάρεις τα βουνά.Χαρακτηριστικά θα σας αναφέρω γνώμη κάποιας κοπέλλας, γνωστής μου κιόλας, που είδα στο internet, η οποία είχε παρευρεθεί στη πορεία χτες και δήλωσε απροκάλυπτα πως καλά πάθανε οι 3 άτυχοι άνθρωποι αφού δεν απήργησαν, αφού δε ζήτησαν άδεια από τον εργοδότη τους για να πάνε στο συλλαλητήριο. (!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
Τι μπορείς να πεις εδώ;Παιδιά χάσαμε το νόημα.Πάει τελείωσε.Γι’αυτό και παραθέτω το βίντεο από τη χθεσινή εκπομπή του Ράδιο Αρβύλα στο οποίο ο Αντώνης ο Κανάκης λέει αυτά που νιώθουν οι πιο πολλοί από εμάς. Ίσως ο πιο αληθινός λόγος, η πιο σωστή άποψη που έχω ακούσει τις τελευταίες μέρες. Και όπως θα παρατηρήσετε, δεν τα διαβάζει κάπου αυτά που λέει. Βγαίνουν από μέσα του. Αληθινά λόγια, όχι πολιτικές φανφάρες και ακραίες αερολογίες.
Τίποτε άλλο δε θα πω για τα χθεσινά γεγονότα. Ας μείνουν στη μνήμη όλων μας και για μία φορά, για μία μόνο ρε παιδιά, ας προσπαθήσουμε να ξυπνήσουμε επιτέλους.
Καλημέρα και καλό κουράγιο.

Της Αγίας Ειρήνης σήμερα....

Της Αγίας Ειρήνης σήμερα και στην Αθήνα ξέσπασε ο πόλεμος..3 αθώοι άνθρωποι ήταν τα θύματα των συγκρούσεων στο κέντρο της πόλης. Ναι, κάποιοι ώριμοι διαδηλωτές, κουκουλοφόροι, πυρπόλησαν τα γνωστά αυτά κτίρια που λέγονται τράπεζες και σε ένα απο αυτά εγκλωβίστηκαν συμπολίτες μας, αθώοι εργαζόμενοι που δυστυχώς υπό τον φόβο της απόλυσης δε μπόρεσαν να κατεβούν στο συλλαλητήριο.Τρεις από αυτούς σκοτώθηκαν...
Για αυτούς δε κάνατε τη πορεία ρε; Για αυτό το κόσμο που υποφέρει δε κατεβήκατε στο δρόμο; Γιατί ρε δε τους πιάσατε εσείς οι ίδιοι αυτούς που βάλανε τις φωτιές; Τι σας φταίγανε ρε οι άνθρωποι που δουλεύανε; Τι θα πείτε τώρα; Πως θυσιαστήκανε κάποιοι για το γενικό καλό; Για βγάλτε τη κουκούλα να σας καμαρώσουμε τώρα, σιχαμένα αποβράσματα που το μόνο που κάνετε είναι να ξεσπάτε τα κόμπλεξ σας μέσα στην ανωνυμία του πλήθους. Βγάλτε ρε τις κουκούλες και δείξτε μας τα πρόσωπά σας για να σας πούμε μπράβο για τις πράξεις σας.
Συγνώμη για τη γλώσσα και τις εκφράσεις μου αλλά τη στιγμή αυτή μόνο πίκρα και χολή μπορεί να βγει από το στόμα μου.
Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το troktiko.blogspot.com, το μόνο μέσο που μας κράτησε ενήμερους αυτή τη μέρα μιας και οι φίλοι μας οι δημοσιογράφοι απεργούσανε κι αυτοί.

Περπατώντας στη Ρώμη (μέρος 2ο)

8.30 το επόμενο πρωί χτύπησε η πόρτα του δωματίου μας..Room service με έναν κύριο να μας αφήνει ένα δίσκο που περιλάμβανε 4 κρουασανάκια, 4 ποτήρια κόκκινο χυμό αγνώστου ταυτότητας και γεύσεως και 4 κούπες καφέ, που ήταν μάλλον καπουτσίνο αλλά με πολύ πολύ γάλα ρε παιδί μου. Μας άρεσε η ιδέα του πρωινού στο δωμάτιο, αφήσαμε το καφέ, τσακίσαμε τα υπόλοιπα και ξεκινήσαμε για την πόλη.



Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και δε δίστασα να φωτογραφίσω τη θέα από το δωμάτιο (όχι κάτι σημαντικό) κυρίως για να αποθανατίσω τα παράθυρα της απέναντι πολυκατοικίας που ήταν στολισμένα με post it!!!!





Το πρόγραμμα περιλάμβανε ποδαρόδρομο μέχρι το Κολοσσαίο και το λόφο του Παλατίνο και από εκεί Βατικανό μέσω μετρό και Piazza di Spagna. Περπατώντας διαπιστώνει κανείς πως όντως η Ρώμη είναι ένα τεράστιο αρχαιολογικό μουσείο. Απ’όπου και αν περάσεις υπάρχει κάτι για να δεις και να θαυμάσεις. Μέχρι να φτάσουμε στο Κολοσσαίο μέσω της οδού Via Cavour, είδαμε αμέτρητα αξιοθέατα των οποίων τα ονόματα δε θυμάμαι να σας πω. Μόνο τη Santa Maria Maggiore θυμάμαι..



Αλλά ακόμα και οι απλές και ταπεινές πολυκατοικίες έμοιαζαν σαν αξιοθέατα με τους επιβλητικούς τους τοίχους και τις βαριές πόρτες.









Φτάνοντας στο Κολοσσαίο έκαναν την εμφάνισή τους και οι πρώτοι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι (!!!!!) οι οποίοι σε κάθιζαν σε ένα θρόνο, σου φοράγανε ένα δάφνινο στεφάνι σαν αυτό του Καίσαρα και ποζάρανε δίπλα σου τείνωντας τα σπαθιά τους...Πολύ γέλιο..





Το Κολοσσαίο στεκόταν επιβλητικό μπροστά μας ενώ λίγο πριν φτάσεις μπροστά του μπορείς να δεις την ιστορία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε τοιχογραφίες.



Βέβαια να τονίσω ότι το πλήθος των τουριστών είναι πραγματικά τεράστιο σε σημείο που δε μπορείς να τραβήξεις μια φωτογραφία της προκοπής ή να χαθείς πολύ εύκολα από την παρέα σου αν για λίγο στρέψεις το βλέμμα σου αλλού.




Το μνημείο λοιπόν το είδαμε μόνο απ’έξω και κατόπιν περπατήσαμε μέχρι το σταθμό του μετρό Circo Massimo με προορισμό το Βατικανό.
Στο μετρό φυσικά θα σταθώ και πάλι για λίγο. Ο κυρίως χώρος των σταθμών ήταν αρκετά απεριποίητος και βρώμικος κυρίως λόγω παλαιότητας. Όσον αφορά τα εισιτήρια, τα απλά κοστίζουν 1 ευρώ και έχουν ισχύ για 70 λεπτά της ώρας, ενώ για ημερήσια κάρτα θα δώσετε το ποσό των 4 ευρώ. Για να ακυρώσεις το εισιτήριό σου υπάρχει το ίδιο σύστημα με το μετρό του Λονδίνου, τζαμένιο πορτάκι δηλαδή που ανοίγει με την επίδειξη του εισιτηρίου και μαγνητική επιφάνεια αναγνώρισης της κάρτας. Οι συρμοί διέρχονται με μεγάλη συχνότητα, περίπου 2 με 3 λεπτά ο καθένας και αυτό συμβαίνει καθ’όλη τη διάρκεια της μέρας. Επιπλέον εμείς που το χρησιμοποιήσαμε και μετά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου δε μας ζητήθηκε εισιτήριο γεγονός που δε γνωρίζω αν ισχύει γενικά ή μόνο για εκείνη τη μέρα.






Βγαίνοντας από το μετρό και οδεύοντας προς τις πύλες του Βατικανού πέσαμε πάνω σε πωλητές εισιτηρίων για τουριστικά γκρουπ. Η πρόταση που μας έκαναν μου φάνηκε καλή. Η είσοδος στον Άγιο Πέτρο έχει 15 ευρώ. Το ίδιο ποσό δίνεις για να μπεις στα μουσεία. Και 10 ευρώ κοστίζει ο ξεναγός. Σύνολο 40 ευρώ. Αυτοί σου προσφέρανε το ίδιο πακέτο 35 ευρώ και χωρίς να περιμένεις στη σειρά. Δε ξέρω γιατί δε τους εμπιστευθήκαμε, ίσως λόγω της καχυποψίας που μας διακατέχει σα λαός, και συνεχίσαμε προς τον Άγιο Πέτρο. Αφού πήγαμε να μπούμε από λάθος είσοδο και οι Ελβετοί φρουροί ευγενικά μας παρέπεμψαν αλλού, φτάσαμε στην πλατεία του Αγ.Πέτρου και αντικρύσαμε την ουρά των 2-3 χιλιάδων ανθρώπων που περιμέναν να εισέλθουν στο ναό. Φρικάραμε και αλλάξαμε ρότα για τα μουσεία και ευτυχώς δε συναντήσαμε το ίδιο θέαμα. Μετά από δύο λεπτά βρισκόμασταν μπροστά από την πινακοθήκη του Βατικανού και δώσαμε κουράγιο στα πόδια μας γι’αυτό που θα επακολουθούσε.