Η επανάσταση του μικρού δαχτύλου και της jazz

Πώς καταντήσαμε έτσι ωρέ παλικάρια? Μπορεί να μου απαντήσει κανείς? Μνημόνια σε 3 μέρη,παγωμένοι, μειωμένοι ή καθόλου μισθοί, απολύσεις, πορείες, καυγάδες, αγανακτισμένοι,μούντζες, μολότοφ, συνθήματα. Και ποιος φταίει για όλα αυτά? Ο Καραμανλής? Ο Γιωργάκης? Ο Σαμαράς? Η Μέρκελ? Οι Αμερικάνοι? Οι Κινέζοι? Ο κάθε Ελληνάρας? Όσο και να ψάχνετε απάντηση δε θα βρείτε. Την απάντηση την έχω εγώ και αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σας μπας και δημιουργήσω κίνημα και καταφέρουμε και ξυπνήσουμε λιγάκι. Η Jazz φταίει αδέρφια. Πώς? Ναι, η Jazz και αυτό το καινούριο φρούτο, το swing. Και σε μικρότερο βαθμό το yogurt. Το frozen όμως, όχι το άλλο το πρόβιο. Και να και η τεκμηρίωσή μου στο θέμα. Καλοκαίρι του 2012, Αύγουστος μήνας πρωί, και μόλις έχω κάτσει στην πλατεία Αγίας Ειρήνης για καφέ και κάτι μπισκότα κόλαση από κείνο το φούρνο στη Καπνικαρέα που το όνομά του δε θυμάμαι. Η σύσταση της παρέας είναι η αφεντιά μου, η σύζυγος της αφεντιάς μου, ο αδερφός και η μάνα. Καθόμαστε λοιπόν και συζητάμε το έκτρωμα που παρακολουθήσαμε προ μισής ώρας στη πλατεία Συντάγματος. Φορτηγάκι γνωστού ακροδεξιού κόμματος της ελληνικής βουλής, αραγμένο δίπλα στο συντριβάνι μετά μπράβων πλησίων των τροχών του να μοιράζει κάτι διχτάκια με πατάτες σε λιμασμένους από την πείνα πολίτες. Όλα ok λοιπόν, συνηθισμένη κουβεντούλα, μπλα μπλα, καφές, τσιγάρο, ζέστη. Οι γυναίκες σηκώνονται και πάνε για οφθαλμόλουτρο στις βιτρίνες. Εγώ με το bro αράζουμε στις καρεκλίτσες μας και ταλέμε. Και ξάφνου το παρατηρώ. Όλοι γύρω μας, μα όλοι σας λέω, άντρες. Άντρες από αυτούς τους metrosexual πως τους λένε. 30 κιλά ο καθένας, μαζί με τα παπούτσια, συνήθως φέροντες μούσι ή μουστάκι, με κάτι μπλουζάκια με εκείνα τα βαθιά V, σαγιοναρίτσα και κάτι βερμουδίτσες που τονίζανε τα ηλιοκαμένα γαμπάκια τους. Και όλοι να μιλάνε με φωνές γυναικείες. Δε μπορώ να μη το σχολιάσω. Το λέω στο bro. Συμφωνεί. Κοιτάμε γύρω μας, κοιταζόμαστε, ξανακοιτάμε, ξανακοιταζόμαστε. Πληρώνουμε και φεύγουμε. Τι έγινε ρε?? Που στο καλό πέσαμε πρωινιάτικα? Σκεφτόμενος λοιπόν εκείνο το πρωινό άρχισα να θυμάμαι τα μέρη που συχνάζω. Το κένρο της Αθήνας είναι γεμάτο από τέτοια μαγαζάκια, που έχουν ξεφυτρώσει από το πουθενά. Βρε δυο τετραγωνικά μέτρα να έχουν μείνει στην Κολοκοτρώνη θα ανοίξει σχετικό μαγαζί με δισύλλαβο όνομα όπως το " Έτσι", το "Αλλιώς", το "Τζότζι", το "Κάτι" και άλλα συναφή, με θαμώνες κάτι τύπους που πίνουν μόνο τζιν με στιμένο λάιμ, και κρατάνε το ποτήρι με το μικρό τους δαχτυλάκι σηκωμένο. Και τι παίζει σε όλα αυτού του είδους τα μαγαζιά??? Πείτε μου...JAZZ παίζει. Ναι γαμώτη μου. Μόνο τέτοια μουσικούλα, η οποία αντέχεται για κανά τέταρτο, ίσα για να πιεις ένα καφέ στα όρθια. Όχι ρε φίλε όμως να παίζει συνέχεια. Βαρέθηκα να ακούω τρομπόνια, καραμούζες και σαξόφωνα. Κι εκεί που έχω απογοητευτεί πλήρως, νάσου μια όαση στον εν λόγω δρόμο. Μπυραρία ανοίγει σε καλό σημείο, με στυλ underground, σκοτεινή. Εδώ θα παίζει κανά ροκάκι σκέφτομαι. Περνώντας απ'έξω όμως άκουσα τους ίδιους γνώριμους ήχους της καραμούζας και είδα τις ίδιες χαμογελαστές φάτσες με τα δαχτυλάκια τους όρθια. Ε άι σιχτίρ. Σε πιο προχωρημένες καταστάσεις, φοριέται πολύ το swing, το οποίο για να το ακούσεις πρέπει κατά κανόνα να φέρεις και το σχετικό outfit. Απαραίτητο αξεσουάρ στους άντρες η τιράντα και το καπέλο καβουράκι. Οι δε γυναίκες φορούν φουστίτσα αεράτη για να φαίνεται και λίγο μπούτι μόλις κάνουν καμιά φιγούρα και φυσικά με σκοπό να προσελκύσουν κάποιο τιραντοφόρο αρσενικό που καραδοκεί εκεί γύρω. Ε, και τελικά μετά το απεριόριστο αυτό κέφι που τους έχει προκαλέσει αυτή η πανδαισία μουσικής, όλοι αυτοί οι θαμώνες των μαγαζιών θα πάνε να σβήσουν τη ξινίλα του λάιμ που έχουν καταναλώσει με άφθονες ποσότητες yogurt το οποίο και κοστίζει όσο το ταξί του γυρισμού στο σπίτι. 5 ευρώ το κυπελλάκι χωρίς να βάλεις ένα σωρό καραμελοειδή και φρουτοειδή προϊόντα πάνω του, γιατί αν βάλεις και αυτά καλύτερα να πας να αγοράσεις 2 κιλά κρέας να φας που είναι και πιο θρεπτικό. Και ερωτώ. Πώς καταντήσαμε έτσι ωρέ Μανωλιό?? Η λαϊκή επανάσταση την οποία διατυμπανίζουνε όλοι στα social media, θα ξεκινήσει από γενειοφόρους νέους με V μπλουζάκια και σηκωμένα μικρά δαχτυλάκια? Τουλάχιστον σε σχέση με το Πολυτεχνείο κάτι κρατήσαμε. Τα γένια. Αλλά το μικρό δαχτυλάκι? Χμμμμμ... Θέλω να τονίσω πως τα παραπάνω είναι καθαρά υποκειμενικές σκέψεις και δε θέλω να προσβάλλω κανέναν. Αλλά ακόμη και αν το έκανα και σας πρόσβαλλα, ζητώ συγγνώμη αλλά θα το αντέξετε πιστεύω. Εδώ αντέξατε άλλα κι άλλα,οι μίζερες και απαρχειωμένες σκέψεις μου θα σας πειράξουν?

Προδοσία ή Σωτηρία?

Και να’μαστε λοιπόν, εν έτη 2012, να μετράμε για μια ακόμη φορά τις πληγές μας, να δακρύζουμε άλλοι από τα δακρυγόνα και άλλοι από την εικόνα της πόλης μας, να μην ξέρουμε κι εμείς οι ίδιοι αν το μνημόνιο θα μας ωφελήσει ή θα μας ζημιώσει. Τώρα είμαι στη δουλειά αλλά δε μπορώ να δουλέψω. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Θα καλύψω βέβαια το κενό μέχρι τις 9 το βράδυ, καθότι εδώ κι ένα μήνα και βάλε δουλεύω πάνω από 12 ώρες τη μέρα. Και η αλήθεια είναι πως δε μου το επιβάλει κανείς. Το κάνω μόνος μου και χαίρομαι για την απόφασή μου αυτή. Και γράφω και πάλι στο blog μου μετά από 9 μήνες περίπου για να μοιραστώ όλες αυτές τις σκέψεις που έχω. Ξέρω πως οι περισσότεροι από εσάς θα διαφωνήσετε μαζί μου. Αλλά στα πλαίσια της υποτιθέμενης δημοκρατίας που διανύουμε, θέλω να ακούσω όλες τις απόψεις και τις γνώμες σας, όσοι φυσικά ανταποκριθούν στο κείμενο αυτό. Σήμερα τα ξημερώματα λοιπόν ψηφίστηκε η κατά πολλούς θανατική καταδίκη της χώρας μας. Είναι όμως έτσι? Ναι, θα μειωθεί ο μισθός μας...Αλλά αν ξαφνικά βρισκόμασταν χωρίς μισθό? Ναι θα υποδουλωθούμε στους Ευρωπαίους και μη δανειστές μας. Σάμπως μέχρι τώρα υποδουλωμένοι δεν ήμασταν? Έχει σκεφτεί κανείς το τι θα αντιμετώπιζε σήμερα σε περίπτωση χρεοκοπίας της χώρας? Εγώ αδέρφια καμία όρεξη δεν θα είχα πρωί πρωί να τρέχω στο Σκλαβενίτη να αρπάξω καμιά κονσέρβα ή κανά μπουκάλι γάλα. Ήδη χθες τα περισσότερα ΑΤΜ είχαν αδειάσει υπό τον φόβο εξόδου μας από την ευρωζώνη. Και 100.000 και βάλε κόσμου στο κέντρο της Αθήνας να βροντοφωνάζουν όχι στο μνημόνιο, 100.000 κόσμου να μην μπορούν να περιφρουρήσουν τη πορεία τους, να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν 1.000 βάρβαρους από όπου και αν προέρχονταν αυτοί. Και η Αθήνα να θυμίζει Βαγδάτη. Και οι πιο πολλοί να επικροτούν. Χωρίς καν να σκέφτονται τι λένε. Να χαίρονται που καίγονται τα Starbucks γιατί έχουν τον καφέ 4 €. Αλλά τόσα χρόνια κάθε trendy τυπάκι της πόλης έφερε και ένα κυπελλάκι με το ομώνυμο λογότυπο με τον cream sugar chocolate Starbuck τι σκατά latte του. Η αναρχία και η αλαζονεία σε όλο τους το μεγαλείο. Παίδες έχουμε γίνει super καταναλωτικά όντα και δεν αντέχουμε λεπτό χωρίς τα αγαθά της παγκοσμιοποίησης. Πάρτε το χαμπάρι. Εσύ αντέχεις χωρίς internet ή smartphone τη σήμερον εποχή? Αντέχεις χωρίς τζινάκι diesel και παπουτσάκι converse της νέας γενιάς? Εγώ πάντως είμαι καταναλωτικό ων και το βροντοφωνάζω. Ποτέ δε σπαταλούσα παραπάνω από αυτά που έβγαζα, αλλά δε στερούμουν τίποτα. Δούλευα, πληρωνόμουν, αγόραζα. Και δε μπορεί να με κατηγορήσει κανείς για αυτό. Ζω στο 2012 και θέλω να καρπώνομαι τα αγαθά που μου παρέχει ο αιώνας μου και η τεχνολογία που τον χαρακτηρίζει. Και τώρα λοιπόν τι ρε παιδιά? Αυτό ήταν? Κατεβήκατε στο κέντρο, φωνάξατε, ξεσπάσατε και αυτό? Ψηφίστηκε λοιπόν το PSI, ψηφίστηκαν και τα αντιλαϊκά μέτρα. Θα είστε και απόψε κάτω στο κέντρο ή ο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του? Αυτό ακριβώς είναι που δεν καταλαβαίνω και αυτό είναι που με θλίβει περισσότερο και όχι το μνημόνιο και η τρόικα. Το ότι δηλαδή δεν έχουμε πορεία πλεύσης, δε ξέρουμε που πάμε. Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Και δε το λέω μόνο για τον απλό λαό αλλά κυρίως για την ηγεσία μας, την ανύπαρκτη εδώ που τα λέμε κυβέρνηση. Όσο και αν πονέσουν τα νέα μέτρα, όσο κι αν λιμοκτονήσουμε θα τα αντέξουμε. Έχουμε μάθει άλλωστε, κυρίως οι παλαιότερες από τη δική μου γενιές, να αντέχουμε. Αλλά δώστε μας ρε κύριοι πολιτικοί τουλάχιστον μια ελπίδα. Δείξτε μας κάτι. Δείξτε στο λαό πως δεν είστε τομάρια και βολεμένοι, οι νεότεροι από εσάς τουλάχιστον που δεν προλάβατε ακόμα να «φάτε». Δικάστε και καταδικάστε τους κλέφτες του κράτους (δηλαδή αυτοδικαστείτε), δημεύστε τις περιουσίες αυτών που καταχράστηκαν όλα τα βοηθητικά οικονομικά πακέτα που έλαβε η χώρα όλα αυτά τα χρόνια και ύστερα εμείς ότι θέλετε. Ναι, θα παλέψω για τη πατρίδα μου με όλο μου το σθένος και τη δύναμη γιατί είμαι Έλληνας και δε θέλω να ντρέπομαι γι’αυτό. Αλλά θέλω να δω πρώτα. Να δω ότι οι μισθοί που θα χάσω υπέρ του κράτους θα πιάσουν τόπο. Να δω πως κάτι γίνεται τέλος πάντων. Δε θα πω άλλα προς το παρών γιατί με καλεί και το καθήκον. Καλή εβδομάδα και καλή δύναμη αδέρφια…

2 κόμμα 1 χρόνια

Πάνε 2 χρόνια και ενάμισης μήνας από όταν επέστρεψα από το πρώτο μου ταξίδι στο Λονδίνο. Μαγεμένος καθώς ήμουν από την αγγλική πρωτεύουσα και απογοητευμένος από την ελληνική αποφάσισα να εκφράσω μέσω διαδικτύου τις σκέψεις μου, τις ιδέες ή τις ανησυχίες μου για το πώς μπορούμε να κάνουμε καλύτερη τη πόλη που ζούμε. Έτσι τουλάχιστον ξεκίνησε η ιδέα στο μυαλό μου. Στη συνέχεια προστέθηκαν κι άλλες, για ταξίδια στο εξωτερικό ή εγχώριους προορισμούς, για καθημερινές αποδράσεις σε όμορφα στέκια και σημεία μέσα στη πόλη μας ή ακόμα και για σχολιασμό της επικαιρότητας σε ιδιαίτερες κυρίως περιπτώσεις.
Το bloggακι μου λοιπόν έκλεισε τα 2 του χρόνια και είμαι κάπως απαράδεκτος μιας και το το τελευταίο διάστημα δεν του δίνω την πρέπουσα σημασία. Αφού να φανταστείτε ξέχασα και τα γενέθλιά του. Σήμερα είδα πως Κυριακή 5 Απριλίου 2009 έγινε η πρώτη ανάρτηση. Έρχομαι λοιπόν να ευχαριστήσω όλους εσάς που σπαταλάτε λίγο από το χρόνο σας για να ρίξετε μια ματιά στην ταπεινή αυτή ιστοσελίδα, όλους εσάς που με παρακολουθείτε, όλους εσάς που αφήνετε το σχόλιό σας.
Εις το επανιδείν λοιπόν φίλοι μου με νέα ανάρτηση σε λίγες μέρες...Μη ξεχάσετε να σερβιριστείτε cupcake...

Λίμνη Πλαστήρα

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους...Είπα σήμερα, μιας που μπήκε ο τελευταίος μήνας της άνοιξης να σας ταξιδέψω στα ορεινά της Καρδίτσας και συγκεκριμένα στο χωριό Πεζούλα της λίμνης Πλαστήρα.Επρόκειτο για ένα μικρό χωριό που διαθέτει 2 ξενώνες και 2 ταβερνάκια. Συστήνω για διαμονή τον ξενώνα Πέτρινο, όπου η Δώρα και ο Τάσος θα φροντίσουν να πάρετε 3-4 κιλά κατά τη διάρκεια της διαμονής σας. Για φαγητό θα πάτε στο 902, ένα γραφικό ταβερνάκι που θα σας αφήσει ικανοποιημένους και γευστικά και μουσικά.
Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες τον Γενάρη και το Μάρτη, όπου θα παρατηρήσετε δύο διαφορετικά τοπία...Σε δύο βδομάδες που θα ξαναεπισκεφθώ την περιοχή θα σας παρουσιάσω το πιο ανοιξιάτικο τοπίο της...Όσοι πάντως δεν έχετε επισκεφθεί τη λίμνη καλό θα είναι να την βάλετε σιγά σιγά στα μελλοντικά σας πλάνα.

Έφυγε ο Νίκος...

Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
Ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι .
Μ' εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Τόσο παλιοί μα ταυτόχρονα τόσο επίκαιροι οι στίχοι του Μανώλη Ρασούλη που όλοι μάθαμε να τους σιγοτραγουδάμε από το Νίκο Παπάζογλου. Δυστυχώς σε λιγότερο από ένα μήνα έφυγαν από τη ζωή και οι δύο.
Ο Νίκος Παπάζογλου ήταν μια φυσιογνωμία την οποία έχω συνδέσει με τα παιδικά αλλά και τα φοιτητικά μου χρόνια. Από μικρός θυμαμαι που ρωτούσα τους γονείς μου γιατί αυτός ο τραγουδιστής φορούσε συνέχεια το ίδιο τζιν πουκάμισο και το κόκκινο φουλάρι. Τον είδα από κοντά πια σε μια συναυλία του στο θέατρο δάσους στη Θεσσαλονίκη και γενικά ήταν από τους πολύ απλούς και μετριόφρονες καλλιτέχνες. Θυμάμαι μάλιστα πως σε κάποια συνέντευξή του γύρω στο 1999 και σε ερώτηση του δημοσιογράφου γιατί δεν παρουσιάζεται συχνά στον περιοδικό τύπο ή στα τηλεοπτικά μέσα, αυτός πολύ απλά απάντησε:" Δε θα ένιωθα καλά να βλέπω τη φάτσα μου κρεμασμένη σε ένα περίπτερο δίπλα σε κώλους και βυζιά".
Ένα μεγάλο κρίμα για το θάνατό του και μια ευχή όχι μόνο δικιάς μου αλλά και όλων όσων τον άκουσαν σε κάποιο του τραγούδι: Kαλό ταξίδι Νίκο...

Που είσαι Μargaret να μας δεις!!!

Δε γράφω πλέον πολύ συχνά στο blogακι μου λόγω εργασιακών υποχρεώσεων και αυτό είναι ένα γεγονός που με στεναχωρεί ιδιαίτερα. Αποφάσισα εδώ και καιρό βέβαια, να μην ασχοληθώ καν με αναφορές σχετικά με την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας μας ή με τις απεργίες ή με το να καταδικάσω την αναλγησία των τοπικών και δημοτικών παραγόντων της Αθήνας που την κατέστησαν ίσως την πιο βρώμικη και επικίνδυνη πόλη σε όλη την Ευρώπη. Να μην ασχοληθώ με τίποτε από όλα αυτά με τα οποία τα μέσα ενημέρωσης μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Δε παρακολουθώ ειδήσεις πλέον, πέρα από μια καθημερινή ενημέρωση μέσω διαδυκτίου το πρωί, δε βλέπω πια Λαζόπουλο γιατί με κάνει και μελαγχολώ.
Σήμερα λοιπόν δε βγήκα έξω. Έκατσα σπίτι, όπως και χτες βράδυ που έκατσα με τον αδερφό μου να δούμε τον "αγώνα της χρονιάς". Να επισημάνω ότι δεν είμαι υποστηρικτής καμιάς από τις δύο ομάδες. Είδαμε τον αγώνα λοιπόν, παρατηρήσαμε τη διαιτήτική σφαγή των πρασίνων, παρακολουθήσαμε και τις γελοιότητες στο τέλος και τελείωσε το βράδυ μας ομαλά και όμορφα. Από σήμερα το πρωί μας έχουν τρελάνει για το αν θα φύγει ο Cisse από τη χώρα, για το τι είπε Μαρινάκης και ο Γόντικας, για το ότι η βία υπάρχει στα γήπεδα και πως δε μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε και ούτω καθεξής. Και ερωτώ...Ρε παιδιά δεν έχετε βαρεθεί το ίδιο τροπάρι όλα αυτά τα χρόνια? Τι με νοιάζει εμένα και το κάθε Έλληνα αν φύγει ή μείνει ο Cisse όταν οι πιο πολλοί νέοι στη χώρα μας σκέφτονται να μεταναστεύσουν σε άλλη γη σ'άλλα μέρη για να βρούν δουλειά? Δε θέλετε βία στα γήπεδα? Γιατί δεν αποκλείετε όλες τις ομάδες από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις όπως έκανε κάποτε η Θάτσερ στην Αγγλία? Στη πολιτεία απευθύνομαι. Ή μήπως φοβάστε πως αν πράξετε κάτι τέτοιο τα λεφτάκια του κάθε μεγαλοπαράγοντα ιδιοκτήτη ΠΑΕ δε θα φτάσουν στις βαθιές τσεπούλες σας? Μην απατάσθε φίλοι μου..Στο ελλαδιστάν είναι δύσκολο να βουλώσεις μια τρύπα στο δρόμο, πόσο μάλλον να βάλεις χέρι σε ένα τόσο βρώμικο βόθρο που ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρο.
Κλείνοντας θα πω δύο μόνο πράγματα. Το πρώτο είναι η άποψη του κυρίου Χελάκη (διευθυντής της εφημερίδας Sport Day), πως δε καταλαβαίνει τον οπαδισμό και την πόρωση όλων αυτών που καίγονται τόσο πολύ για να κατακτήσει η ομάδα τους το πρωτάθλημα, όταν ο πραγματικός αγώνας είναι έξω, εκεί όπου παλεύουμε για να έχουμε δουλειά, για να έχουμε μισθό. Το δεύτερο είναι το βίντεο ενός έλληνα blogger, του Griniari όπου εδώ ακριβώς : http://gkriniaris.blogspot.com/search?updated-max=2010-02-26T20%3A48%3A00%2B02%3A00&max-results=10 , μας δείχνει πως είναι η κατάσταση σήμερα στα αγγλικά γήπεδα. Εσείς τι προτιμάτε? Καλό βράδυ σε όλους.

P.S.
Σε λίγες μέρες έρχεται και η συνέχεια των τριών ημερών στο Παρίσι...

Τρεις μέρες στο Παρίσι... (μέρος 1ο)

Τελικά είναι ωραίο να διοργανώνεις ένα ταξίδι, ειδικά όταν η ιδέα σου έρχεται ξαφνικά και ο προορισμός είναι κάπου που δεν έχεις ξαναπάει ποτέ στη ζωή σου, αλλά νοερά τον έχεις επισκεφθεί μέσα από ταινίες, τραγούδια, βιβλία. Η ιδέα μας ήρθε κάπου μέσα στον Ιούλιο, όταν η Θ. σερφάρωντας στο διαδίκτυο βρήκε φθηνά εισιτήρια για το Παρίσι. Χωρίς πολύ σκέψη κλείσαμε τα εισιτήρια και 2 δωμάτια στο ξενοδοχείο Βeausejour Montmartre για τα μέσα Δεκεμβρίου. Το καλοκαίρι πέρασε, πέρασε και το φθινόπωρο και όταν ξημέρωσε η 17 Δεκεμβρίου πήραμε το μετρό για το αεροδρόμιο. Στις 3 το μεσημέρι ώρα Γαλλίας βρισκόμασταν στο αεροδρόμιο Orly του Παρισιού. Είχαμε τρεις ολόκληρες μέρες να εξερευνήσουμε τη πόλη του φωτός.
Η πρώτη μας εντύπωση ήταν κάπως...λευκή, μιας και πέσαμε στο κύμα κακοκαιρίας που επηρέαζε τη δυτική Ευρώπη και όλα ήταν χιονισμένα. Παρά το κρύο και τις δύσκολες συνθήκες δεν επηρεαστήκαμε. Οπλιστήκαμε με χοντρά πουλόβερ, γάντια, σκουφιά και ξεκινήσαμε το περπάτημα. Τα στενά σοκάκια της Μονμάρτρης όπου και μέναμε ήταν το κάτι άλλο.



Ανεβαίνοντας το Place de Clichy όπου και βρισκόταν το ξενοδοχείο μας, περπατήσαμε σε δρόμους γεμάτους ζωή, με μικρά μπιστρό, φούρνους, ζαχαροπλαστεία, κρεπερί, εστιατόρια.









Τα κτίρια, πραγματικά πανέμορφα, ομοιόμορφα, στολισμένα με εκείνες τις υπέροχες σκεπές που σε πιάνει δέος στη σκέψη ότι κατοικούν άνθρωποι εκεί πάνω.



Μετά από αρκετή ώρα περπάτημα σταματήσαμε στο εστιατόριο Un Zebre A Montmartre, για να δοκιμάσουμε γαλλικές γεύσεις, όπου και είχαμε τη πρώτη μας κουβέντα και επαφή με γάλλους.



Βασικά απομυθοποιήθηκε για μένα ο χαρακτηρισμός των γάλλων ως σοβινιστές και πως δε μιλάνε αγγλικά. Οι άνθρωποι προθυμοποιούνταν πάντα να μας μιλήσουν στα αγγλικά όταν έβλεπαν πως δε καταλαβαίναμε τη μητρική τους γλώσσα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μας να συνεννοηθούμε σε αυτήν. Ίσως βέβαια να συνέβαινε αυτό επειδή κινηθήκαμε στις πιο τουριστικές περιοχές του Παρισιού, αλλά γενικά βρήκα τους γάλλους πολύ ευγενικούς και συμπαθείς. Πίσω στο εστιατόριο τώρα και οδηγίες προς ναυτιλομένους. Συμφέρει να παραγγείλεις το μενού που προσφέρουν τα εστιατόρια μιας και το να πάρεις μεμονωμένα πιάτα κοστίζει συχνά πιο ακριβά. Συμφέρει επίσης να αγοράσεις ένα μπουκάλι κρασί παρά νερό, μιας και το μπουκάλι του ενός λίτρου Evian κοστίζει γύρω στα 4.5 ευρώ, ενώ το κρασί κυμαίνεται από 17 εώς 25. Επίσης φροντίστε να είστε ακριβείς στις παραγγελίες σας όσον αφορά το ψήσιμο του φαγητού σας, καθώς εμείς δοκιμάσαμε αρκετά μισοψημένα εδέσματα, όπως μπιφτέκι με το κιμά να έχει ένα ελαφρώς ροζ χρώμα. Αν επιλέξετε να δοκιμάσετε κάποιο τυρί (η Γαλλία φημίζεται για τα τυριά και τα κρασιά της), φροντίστε να κάνετε μια έρευνα πιο πριν. Αποφύγετε όπως ο διάολος το λιβάνι το ψημένο Camembert μιας και εμένα προσωπικά μου άφησε στον ουρανίσκο μια γέυση από βρώμικο και ζεστό λάστιχο φορτηγού αυτοκινήτου.




Κατα τ'άλλα το μαγαζί που επιλέξαμε ήταν πολύ όμορφο, με μια ζεστή και καλλιτεχνική ατμόσφαιρα, ενώ το κρασί Bourguignon που δοκιμάσαμε ήταν πραγματικά από τα καλύτερα που έχω πιει.



Βγήκαμε από το bistro ανανεωμένοι και ξεκινήσαμε πάλι τη βόλτα μας αφού πρώτα κάναμε μια στάση στο διπλανό φούρνο για macaron. Δώσαμε εφτά ευρώ, και πήραμε μια ποικιλία 6 χρωμάτων. Το μπλε με γεύση βατόμουρο, το καφέ με γεύση κακάο, το πράσινο φυστίκι, το κόκκινο φράουλα,το κίτρινο με λεμόνι και το λευκό με βανίλια, το ένα καλύτερο από το άλλο.




Κι έπειτα άρχισε να χιονίζει...Πολύ όμως. Και καταλήξαμε σε μία εκκλησία στη Μονμάρτρη να ανάβουμε κεράκια μπας και ζεσταθούμε λιγάκι.




Kάπου εκεί ήρθε και η πρώτη μας επαφή με το παριζιάνικο μετρό. Δυσκολευτήκαμε λιγάκι στην αρχή μιας και το να βγάλεις εισιτήριο απαιτεί μια κάποια διαδικασία. Συμφέρει να προτιμήσετε το carne που αποτελείται από 10 εισιτήρια στι τιμή των 12 ευρώ. Αν δε γνωρίζετε γαλλικά θα δυσκολευτείτε λίγο με το μηχάνημα έκδοσης αλλά μόλις προσαρμοστειτε η διαδικασία θα είναι αρκετά πιο απλή.




Εντύπωση μας έκανε και ο χάρτης του μετρό μιας και αποτελείται από γραφική απεικόνιση όλων των σταθμών συνοδευόμενων από λαμπάκια και κουμπιά. Πατάς το κουμπί του σταθμού που βρίσκεσαι και αυτός φωτίζει πάνω στο χάρτη. Πατάς το κουμπί του σταθμού στον οποίο θες να μεταβείς, φωτίζει και αυτός και βλέπεις πια διαδρομή θες να πάρεις. Πέραν τούτου, το παριζιάνικο μετρό είναι το ίδιο εξυπηρετικό με αυτό του Λονδίνου, χωρίς όμως να είναι τόσο μεγάλο σε βάθος, ενώ τα τρένα λόγω της παλαιότητας τους σου δίνουν την εντύπωση πως βρίσκεσαι σε άλλη εποχή.
Κατεβήκαμε στο Place de Concorde δίπλα στο Champs Elysees. Τσουχτερό κρύο και από πάνω μας να περνάει η δεσμίδα φωτός από το πύργο του Άιφελ.





Η Champs Elysee στεκόταν στολισμένη μπροστά μας και πραγματικά νιώσαμε πως είναι τα χριστούγεννα. Κατά μήκος της στολισμένα μαγαζάκια παντού, όπως αυτά που είχαμε για 2 χρόνια στη πλατεία Κοντζιά. Πουλούσαν τυριά, γλυκά, φαγητά, γύρο (!!!), παιχνίδια, στολίδια, τα πάντα.










Και ο κόσμος αμέτρητος παρόλο το κρύο που έκανε. Δίπλα μας το Grand και το Petit Palais και από πάνω μας ένας Άγιος Βασίλης μέσα σε ιπτάμενο έλκυθρο να μας μοιράζει ευχές δυστυχώς μόνο στα Γαλλικά.






Το ζεστό βρασμένο κρασί που πωλείται σε αρκετά μαγαζάκια απαιτούνταν μιας και η θερμοκρασία είχε πιάσει μείον. Η πρώτη μας βραδιά στο Παρίσι έφτανε σιγά σιγά στο τέλος της και έπειτα από μια στάση για τσάι σε ένα ζεστό cafe στην οδό Rousevelt κατεβήκαμε την Rue Du Faubourg St Honoure όπου και βρισκόταν οι οίκοι μόδας αλλά και το Palais de l'Elysee.



Πήραμε ταξί για την επιστροφή, το οποίο είναι αρκετά ακριβό αν αναλογιστεί κανείς πως για μια διαδρομή 7 λεπτών πληρώσαμε 10 ευρώ. Και αυτό γιατί τα ταξί συνήθως μεταφέρουν μέχρι τρία άτομα ενώ εμείς είμασταν 4. Οπότε πληρώσαμε 6 ευρώ για τους τρεις και 4 ευρώ για τον τέταρτο επιβάτη. Στη διαδρομή με το ταξί περάσαμε μπροστά από το υπερστολισμένο πολυκατάστημα Galleries Lafayette και την Όπερα. Τι Άττικα και Mall λέμε τώρα. Η πανδαισία του καταναλωτισμού είναι το Lafayette και ο στολισμός του δε σου αφήνει περιθώρια να μην σκεφτείς να μπεις μέσα. Φτάσαμε στο Place de Clichy, αγοράσαμε ζεστή κρέπα από την καντίνα της γειτονιάς μας και καταλήξαμε στα δωμάτιά μας παγωμένοι, κουρασμένοι αλλά ενθουσιασμένοι.

Ιουλιιέταααα, έλα να σε φιλιήσωωω!!!!

Πριν ένα περίπου μήνα, επισκεφθήκαμε το θέατρο του Ήλιου στην Πλάκα προκειμένου να παρακολουθήσουμε την παράσταση "Ποιός σκότωσε το William" την οποία ανέβαζε μια ερασιτεχνική ομάδα, που τη λένε δε θυμάμαι κι εγώ πώς.
Στο θέατρο του ήλιου επικρατούσε μαύρο σκοτάδι. Ψιλοάθλιες συνθήκες αφού δεν είχε ούτε νερό να πιούμε, ενώ υπήρχε διάχυτη στην ατμόσφαιρα μια κάποια μυρωδιά παλαιότητας διακοσμημένη από ένα καναπέ κρεβάτι ή καλύτερα μπαουλοντίβανο που περίμενε στη σάλα για να υποδεχτεί τους όποιους θεατές της παράστασης. "Τι να κάνουμε, έτσι είναι η κουλτούρα" σκεφτήκαμε, και διαβήκαμε τη μαύρη κουρτίνα που χώριζε την αίθουσα που θα λάμβανε χώρα η παράσταση από το μοσχομυρωδάτο φουαγιέ.
Καθίσαμε σε κάτι άβολους πάγκους επενδυμένους με αυτό το μπορντό ψευτοδέρμα που είχε και η καρέκλα των καθηγητών στο σχολείο.Και περιμέναμε. Μαζευτήκαμε καμιά 30ριά θεατές και η παράσταση ξεκίνησε.



Ένας αλκοολικός σκηνοθέτης που ήθελε να ανεβάσει το Ρωμαίος και Ιουλιέττα ήταν το στόρυ. Το πρώτο δεκάλεπτο σκουντάω τη Θ. και της λέω "Κλάφτα τα 15 ευρουλάκια μας". Πολλές φωνές και τσιρίδες, κυρίως από τις γυναίκες ηθοποιούς και ειδικότερα από αυτή τη κοντοκουρεμένη ηθοποιό της οποίας το όνομα δε θέλησα να συγκρατήσω. Ο Γιώργος Σουξές (αυτός από τη διαφήμιση με το Τζιμπουτί) που σκηνοθετούσε και έπαιζε και τον αλκοολικό σκηνοθέτη ήταν τουλάχιστον χλιαρός, ενώ η υπόλοιπη ομάδα φαινόταν αν μη τι άλλο όχι δεμένη. Όλοι εκτός από δύο εξαιρέσεις. Ο Ρωμαίος (Κωνσταντίνος Ευστρατίου) και ο μπαλαντέρ Καπουλέτος (Αντώνης Χατζής). Ο μεν πρώτος έδινε ρεσιτάλ με την ακατάπαυστη απαγγελία των αράδων του ενώ ο δεύτερος ήταν πραγματικά η μορφή της παράστασης με τα γελοία καπελάκια του και τα τραπεζομάντηλα με τα οποία τον ντύνανε. Μ'αυτούς τους δυο γελάσαμε με τη ψυχή μας και θεωρώ πως είναι οι μόνοι που σώζουν την κατά τ'άλλα κουραστική κατά την άποψή μου παράσταση. Τελικά αυτή η κοντοκουρεμένη τους έφαγε όλους και μαζί μ'αυτούς κι εμάς.
Δεν είμαι κριτικός θεάτρου και ούτε έχω πολυασχοληθεί με το αντικείμενο. Δε θα σας την πρότεινα, αλλά αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε και μιας και το εισητήριο είναι σχετικά φθηνό πεταχτείτε να δείτε το Ρωμαίο να λέει "Ιουλιέταααααααααα, έλα να σε φιλιήσωωωωωωωωω!!!!!"


Οι φωτογραφίες είναι δανεισμένες από τη σελίδα της θεατρικής ομάδας στο Facebook.

Περιπέτειες καθημερινής τρέλας

Πολλές φορές οι λεπτομέρεις κάνουν τη διαφορά. Και επειδή στη ρημάδα τούτη έκταση που ονομάζουμε Ελλάδα όλα τον τελευταίο καιρό πάνε κατά διαόλου, το μόνο που μας έχει απομείνει είναι η ανθρωπιά μας. Μάρτυρας υπέρτατης ευγένειας, αλτρουισμού και αισθήματος κοινωνικής ευθύνης, στάθηκα το τελευταίο τριήμερο στο αστυνομικό τμήμα Ομονοίας, στο οποίο με τόσο δόλιο και κακόβουλο τρόπο με έριξε η μαύρη η μοίρα μου τον Απρίλιο που μας πέρασε, έπειτα από το σπάσιμο του μπροστινού παραθύρου του αυτοκινήτου μου και τη βίαιη αρπαγή της τσάντας μου. Το συμβάν έλαβε χώρα στη περιοχή του σταθμού Λαρίσης και μεταξύ των κλαπέντων αντικειμένων ήταν και το διαβατήριό μου (νέου τύπου παρακαλώ, από αυτά με το τσιπάκι). Τότε θυμάμαι πέρασα τέσσερις ώρες στην ασφάλεια Ομόνοιας για να καταφέρω να δηλώσω την κλοπή. Αλλά όλοι οι υπάλληλοι του τμήματος ήταν αν μη τι άλλο ευγενέστατοι.
Για να μπορέσω λοιπόν να βγάλω καινούριο διαβατήριο, έπρεπε να παραλάβω από το ίδιο αστυνομικό τμήμα μια βεβαίωση η οποία να αναφέρει πως μετά την πάροδο κάποιου διαστήματος, οι προσπάθειες για την ανεύρεση του διαβατηρίου μου προέβησαν άκαρπες. Την Πέμπτη το πρωί λοιπόν τηλεφώνησα στον αρμόδιο υπάλληλο και το ίδιο απόγευμα επισκέφτηκα την υπηρεσία για να παραλάβω το σχετικό έγγραφο. Μόλις ανέβηκα στο γραφείου του αξιωματικού υπηρεσίας αντίκρυσα την πόρτα κλειστή, καμιά δεκαριά άτομα απ'έξω να περιμένουν και καμιά εικοσαριά κρατούμενους μέσα με αντίστοιχο σε αναλογία αριθμό οργάνων της τάξης να τους περιφυλάνε. Οι έξω του γραφείου παρευρισκόμενοι περίμεναν πάνω από 6 ώρες για να μπορέσουν να δηλώσουν πως υπήρξαν θύματα κλοπής. Έφυγα μόλις αντίκρυσα το θλιβερό θέαμα και ξαναγύρισα μετά από 2 ώρες όπου επικρατούσε ξανά το ίδιο σκηνικό. Αποφάσισα να ξαναεπισκεφθώ το τμήμα την επόμενη μέρα.
Ξανά 3ος όροφος, ξανά άνθρωποι έξω από το γραφείου και ξανά άλλοι είκοσι μέσα. Ακολουθούν οι κάτωθι διάλογοι:

-Μπορώ να παραλάβω μια βεβαίωση κλοπής? ρωτάω έναν εικοσιδυάχρονο όργανο της ασφάλειας. (Για λόγους συντομίας θα τους αποκαλώ ασφαλίτες ή μπασκίνες)
-Μετά, μου αποκρίνεται.
-Μα είναι έτοιμο, του απαντάω.
-Μπαμ, η πόρτα κλείνει μπροστά στα μούτρα μου.
Αναμονή....
Περνάει κάποιος άλλος...
-Φίλε μου, επειδή έρχομαι από μακριά, μπορώ να....
-Περίμενε, δε βλέπεις πως έχουμε δουλειά εδώ?
Ξανακλείνει η πόρτα. Στο μεταξύ ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ,περίπου στα 85, χτυπάει τη πόρτα.
-Μπορούμε να περάσουμε? τον ρωτάνε
-Όχι, τους απαντάει
-Μια καρέκλα για να κάτσουμε? ρωτάνε οι άνθρωποι τρεκλίζοντας
-Κάτσε στα σκαλιά παππού, απαντάει ο σεβάσμιος ασφαλίτης και κλείνει τη πόρτα.
Άλλο ηλικιωμένο ζευγάρι, τουριστών αυτή τη φορά, ζυγώνει και χτυπάει τη πόρτα. Τον άνθρωπο τον είχανε κλέψει στο κέντρο της Αθήνας και του είχαν πάρει τα πάντα, κάρτες, μετρητά, ταυτότητες, διαβατήρια. Η πόρτα άνοιξε αλλά αυτή τη φορά είχε αλλάξει η υποδοχή. Μια κοπελιά και ένας μαντράχαλος γύρω στα δύο μέτρα μπόι με βροντερή φωνή.
-Τι θέλετε?
-Μας κλέψανε και θέλουμε να δηλώσουμε τη κλοπή.
-Σε τρεις ώρες ή αύριο το πρωί. Απαντάει ο μπασκίνας.
-Μα..., τόλμησε να πει ο τουρίστας.
-Let the door, let the door, έβαλε φωνή ο ασφαλίτης, μια φωνή που έιχα να ακούσω από το στρατό. Ο τουρίστας απόρησε, μας κοίταξε έντρομος, ντράπηκα. Η Θ. τον συμβούλεψε να πάει στο τμήμα της Ερμού μήπως και βρει πιο ανθρωπινη μεταχείριση.
Τέτοιοι διάλογοι ακούστηκαν πολλές φορές και έμεινα εμβρόντητος να κοιτάζω τους ασφαλίτες, που κατά τ'άλλα εμείς τους πληρώνουμε, να φέρονται στους απλούς πολίτες λες και ήταν οι χειρότεροι εγκληματίες. Και τι να τους πεις εκείνη τη στιγμή φοβούμενος μήπως και σε μπουζουριάσουν με καμιά γελοία δικαιολογία. Ένας μόνο από αυτούς ήταν πραγματικά αξιόλογος μιας και την ώρα που διέβαινε την πόρτα του γραφείου τον παρακαλέσαμε να μας δώσει μια απάντηση για το αν πρέπει να περιμένουμε μπας και κάνουμε δουλειά ή να φύγουμε. Ο άνθρωπος μας εξυπηρέτησε αμέσως όλους δίνοντας στους περισσότερους αρνητικές απαντήσεις. Έφυγα άπρακτος το βράδυ κατά τις δέκα και μισή από κει και το Σάββατο το πρωί τους πήρα τηλέφωνο, απαιτώντας αυτό που ως πολίτης έχω δικαίωμα: Να εξυπηρετηθώ. Αφού διαπληκτιστήκαμε κάμποση ώρα κατάφερα να πάρω την υπόσχεση από μέρους τους πως τη Κυριακή το πρωί θα πάρω τη βεβαίωση κλοπής. Κι έτσι έγινε.
Τέλος καλό όλα καλά θα μου πείτε. Δεν είναι καθόλου έτσι όμως. Για να κάνω μια δουλειά 3 λεπτών κατέβηκα στο κέντρο τρεις φορές, δίνοντας 10 ευρώ τη φορά για πάρκινγκ, 20 ευρώ βενζίνης και καταπονώντας τον εαυτό μου σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά. Πώς θα αποζημιωθώ εγώ και κάθε άλλος πολίτης που τραβάει τα ίδια κάθε μέρα και έχει να αντιμετωπίσει πέρα από το δυσάρεστο γεγονός που του συνέβη και την αδιαφορία και αγενή συμπεριφορά των μπασκίνων? Δε μπορεί να αποζημιωθεί κανείς παιδιά. Απλά να εύχεστε να μη σας συμβεί κάτι παρόμοιο. Και αν σας συμβεί είναι φρονιμότερο να μην κάνετε καμιά ενέργεια παρά να μπείτε σε τρελές περιπέτειες. Όσο για τους τουρίστες που προτιμήσαν τη πόλη μας φθινοπωριάτικα, σίγουρα οι διηγήσεις τους μόλις επιστρέψουν στις χώρες τους θα αμαυρώσουν κι άλλο την είδη κακή εικόνα της Ελλάδας. Πληγωμένος, οργισμένος αλλά κυρίως νευριασμένος πάω στη δουλειά μου σήμερα το πρωί για να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω. Να δουλέψω για να ταϊσω αυτούς που δε με σέβονται.

Le Chocolat

Ο Σοκολατοποιός του Schogt Philibert, είναι ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πριν τρία χρόνια περίπου και περιέγραφε τη μαγική σχέση ενός φιλόδοξου νεαρού ζαχαροπλάστη με τη σοκολάτα. Αν και οι λέξεις δε μπορούσαν να περιγράψουν τα συναισθήματα που ένιωθε ο ήρωας του βιβλίου μόλις γεύτηκε πρώτη φορά μία μπάρα μαύρης αληθινής σοκολάτας, ωστόσο με έκανε να θέλω μανιωδώς να γευτώ κάτι ανάλογο.
Μετά από αναζητήσεις στο κέντρο της Αθήνας εντόπισα τρία καταστήματα που ειδικεύονται στη σοκολάτα. Το Luxor στην Εμμανουήλ Μπενάκη (απέναντι από το Metropolis), το Αριστοκρατικόν και το Le Chocolat, και τα δύο στην Καραγιώργη Σερβίας (πίσω από τη παλιά Βουλή).
Έχω δοκιμάσει σοκολάτες και από τα τρία. Και των τριών οι τιμές βέβαια αγγίζουν το εξωπραγματικό, γεγονός που καθιστά τη μικρή αυτή απόλαυση πολυτέλεια. Αξίζει όμως που και που να δαπανήσεις ένα μικρό ποσό για να φτάσεις στο σοκολατένιο παράδεισο.
Την Παρασκευή το βράδυ διαβήκαμε με τη Θ. τη πύλη του Le Chocolat. Οι μυρωδιές που αναδύονταν από μέσα ήταν κάτι που δε περιγράφεται με λόγια. Πρέπει να το ζήσεις. Σοκολατάκια με διπλή πραλίνα, με βύσινο, με ολόκληρο φουντούκι, με δημητριακά, λευκά, μάυρα, καφέ, όλα εκεί μας περίμεναν να τα επιλέξουμε. Ένα μικρό κουτάκι με δέκα τεμάχια ήρθε στα χέρια μας, ενώ για αντάλλαγμα, 19.65 € έφυγαν από την τσέπη μας και προσγειώθηκαν στα χέρια της πωλήτριας. Άξιζε το κόπο? Δείτε τις εικόνες και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.







Στο site του Le Chocolat, http://chocolat.com.gr, μπορείτε να απολαύσετε ολόκληρη τη γκάμα γλυκών που αντικρύσανε τα μάτια μας...Καλό ταξίδι στη γεύση..

Breakfast at Tiffany’s

"Tο πρωί τρώγε σαν βασιλιάς, το μεσημέρι σαν άρχοντας και το βράδυ σαν ζητιάνος" λέει ο λαός. Και όπως πάντα ο λαός έχει δίκιο. Εσείς λοιπόν τι πρωινό τρώτε; Πλούσιο ή φτωχό, υγιεινό ή μη, αμερικανικού η γαλλικού τύπου; Και επιπλέον πού το τρώτε; Στο σπίτι, στο γραφείο, στο αυτοκίνητο; Γιατί τα ρωτάω όλα αυτά; Γιατί μου αρέσει πολύ η διαδικασία του πρωινού αλλά δυστυχώς δε μπορώ να το γευτώ όπως θέλω. Γιατί; Γιατί δεν έχω χρόνο. Οπότε περιορίζομαι, όπως και οι περισσότεροι από εσάς πιστεύω, σε ένα καφέ του τύπου φραπέ ή φρέντο και κουλουράκι ή τυρόπιτα. Και αυτά καταναλώνονται στο αυτοκίνητο, γεγονός που δεν κάνει ιδιαίτερα εύκολη την οδήγηση, μιας και το polάκι μου μοιάζει ρημάδι,μετά την κατάπωση του βιαστικού αυτού πρωινού, αφού έχει γεμίσει ψίχουλα, στάχτες και οτιδήποτε ζελατινοειδές και χαρτοειδές μπορείτε να φανταστείτε.
Έβλεπα προχτές λοιπόν στο ΣΚΑΙ την αμερικανική εκπομπή Top Chef. Πήγανε τους παίχτες να διαγωνιστούν σε ένα εστιατόριο στη Νέα Υόρκη που έφτιαχνε μόνο πρωινά. Τα αυγά δίνανε και πέρνανε, σε κάθε είδους παραλλαγή, ομελέτα,scrumbled, μάτια, βραστά, με μπέικον, με τα πάντα.



Το είδα και το ζήλεψα. Μου άρεσε. Φαντάστηκα τέτοια καταστήματα στη χώρα μας. Να κάθεσαι με τους συναδέλφους και να λες πράγματα άσχετα με τη δουλειά και να απολαμβάνεις ένα πλήρες πρωινό. Με γαλλικό καφέ, φρυγανισμένο ψωμί, κρουασάν, αυγουλάκια. Κατόπιν θα ξεκινάς την εργασία σου γεμάτος ενέργεια και δύναμη. Αλλά φευ. Η νοοτροπία μας δεν είναι για τέτοιου είδους καταστάσεις. Άσε που διάβασα μια ερευνα του πανεπιστημίου του Αμπερντίν η οποία έλεγε πως το πολύ ζεστό και φορτωμένο με θερμίδες πρωινό (βλέπε το αμερικάνικο) μπορεί να προκαλέσει σε μεγάλο ποσοστό καρκίνο του οισοφάγου. Το καλύτερο πρωινό, λένε οι επιστήμονες, είναι αυτό που συνδυάζει φρούτα, δημητριακά και γαλατάκι. Δυστυχώς για μένα, μόνο φρουτάκια μπορώ να φάω και αυτά σε κάποιες συγκεκριμένες στιγμές, όχι πρωί πρωί.
Οπότε μένω με τη γλυκιά νοσταλγία του καταστήματος της Νέας Υόρκης και με την υπόσχεση στον εαυτό μου πως τα Σαββατοκύριακα, που υπάρχει χρόνος, θα φτιάχνω μόνος μου ένα πλήρες πρωινό. Προς το παρόν μένω με το φραπεδάκι και το ωμό τοστάκι μου.

Indian Masala

To να ανακαλύπτεις μικρά hot spots στην Αθήνα είναι κάτι που με γοητεύει. Πριν μία περίπου βδομάδα η Θ. μου έκανε γνωστή την παρουσία ενός Ινδικού εστιατορίου στο κέντρο της Αθήνας και χωρίς δεύτερη κουβέντα, τη Παρασκευή το βράδυ το επισκεφθήκαμε. Βρίσκεται στη διεύθυνση Ερμού 129 και το όνομά του είναι Indian Masala.
Καταρχήν μου άρεσε πολύ η τοποθεσία του. Βρίσκεται στην αναγεννημένη γειτονιά του Μοναστηρακίου, πολύ κοντά στην pub James Joyce και σε δυο μικροκουτουκάκια που έχουν ανοίξει εκεί, γεγονός που δείνει στο σημείο αυτό ένα ύφος meeting point ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Μέσα στο εστιατόριο η ατμόσφαιρα ήταν θερμή. Δίπλα μας ακριβώς δέσποζε η κουζίνα την οποία είχαν επιμελώς καλύψει με διαφανές τζάμι διακοσμημένο με ινδικά σχέδια, ενώ τα τραπεζάκια ήταν κυρίως για δύο. Μέτρησα καμιά δεκαριά.
Παραγγείλαμε τίκα μασάλα κοτόπουλο, πίτες ινδικές ψημένες στο ταντούρι, κάτι παναρισμένες κοτομπουκίτσες, μπασμάτι και κοτόπουλο καράυ. Όπως παρατηρείτε πήξαμε στο κοτόπουλο, αλλά όλα ήταν πεντανόστιμα και πολύ μα πολύ καυτερά, όπου σε συνδυασμό με το θερμό κλίμα της πόλης εκείνο το βράδυ με έκανε να θέλω να ουρλιάξω από την κάψα.



Η Θ. προνόησε και πήρε ένα ινδικό ρόφημα ,με βάση το γιαούρτι και το μάνγο, που λέγεται lassi και είναι ιδανικό για τα καυτερά αλλά εγώ δυστυχώς δε μπορώ να πιω οτιδήποτε μοιάζει με γάλα και έτσι την έβγαλα με μπύρα και δυο μπουκάλες νερό.




Όλα τα παραπάνω μας κόστισαν 30,50 €. Λογικότατες τιμές, πολύ καλό φαγητό, φιλικό και ευγενικό προσωπικό. Και αν το επισκεφθείτε και καήτε, όπως κι εγώ, πετάγεστε ύστερα στη James Joyce να πιείτε μια δυο Guiness να συνέλθετε..

Κόστος ευκαιρίας

Εναλλακτικό κόστος ή κόστος ευκαιρίας είναι η αμοιβή του παραγωγικού συντελεστή που απαιτείται για να εμποδίσει την μεταφορά του από μια χρήση σε άλλη ή αλλιώς η αξία ενός προϊόντος που πρέπει να θυσιαστεί για να χρησιμοποιηθούν οι παραγωγικοί συντελεστές για την παραγωγή της μονάδας ενός άλλου προϊόντος. Για παράδειγμα το εναλλακτικό κόστος του να δαπανήσεις 20 ευρώ για την αγορά μιας μπλούζας είναι τα αντίστοιχα αγαθά που μπορείς να αγοράσεις με τα 20 ευρώ, όπως τα 20 εισιτήρια μέσων μαζικής μεταφοράς, 2 εισιτήρια κινηματογράφου, ένα φθηνό γεύμα σε κάποιο εστιατόριο κ.ο.κ.
Τέτοιες σκέψεις έκανα σήμερα το πρωί καθώς ήμουν ακινητοποιημένος στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας όπως και χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μου. Σκεφτόμουν αν οι ώρες που δαπάνησα ακίνητος στο αυτοκίνητο μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε κάποιο ταξίδι, ως που θα έφτανα. Κατέληξα λοιπόν στα παρακάτω...

Αθήνα - θεσσαλονίκη. Απόσταση 515 χιλιόμετρα. Ο απαιτούμενος χρόνος για να φτάσεις στη συμπρωτεύουσα χρησιμοποιώντας το αυτοκίνητο είναι περίπου 4.5 ώρες, κρατώντας μια σταθερή ταχύτητα γύρω στα 120 με 130 χιλιόμετρα/ώρα και κάνοντας μία δεκαπεντάλεπτη στάση.
Αθήνα 20/9/2010. ΚΤΕΛ Κηφισού - Κόμβος Κηφισιάς. Απόσταση 18 περίπου χιλιόμετρα. Τη συγκεκριμένη μέρα ο απαιτούμενος χρόνος άφιξης στην Κηφισιά με αυτοκίνητο ήταν 3 περίπου ώρες. 'Οχι δεν αστειεύομαι. Οδηγούσα από τις 7 το πρωί και έφτασα στη δουλειά στις 10.40. Αναγάγοντας λοιπόν την σημερινή μου οδηγική εμπειρία στην ανωτέρω απόσταση μεταξύ των 2 πόλεων, κατέληξα στο συμπέρασμα πως αν ξεκινούσα σήμερα για ταξίδι στην όμορφη Θεσσαλονίκη, σε 3.5 ώρες θα έβλεπα το κάστρο του Πλαταμώνα.
Ελπίζω αύριο τουλάχιστον ο απαιτούμενος χρόνος για τα 18 χιλιόμετρα να μειωθεί στην σύνηθη ώρα της διαδρομής Αθήνας - Θήβας, για να μη χρειαστεί να βρω εναλλακτικό κόστος που θα ξεπεράσει το σημερινό. Καλό βράδυ και καλό κουράγιο. Θα τα πούμε το πρωί. Ίσως να είμαστε και σε διπλανά αυτοκίνητα.

υ.γ.
Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το in.gr

Billingham

Δεν έχει τύχει σε πολλούς από εσάς να δείτε κάτι στην τηλεόραση κι έπειτα να σας γίνει εμμονή μέχρι να το αποκτήσετε; Έτσι μου έτυχε κι εμένα αφότου παρακολούθησα την ταινία η Ένατη Πύλη με το Johnny Depp. Μία τσάντα ώμου, χακί χρώματος, στην οποία ο πρωταγωνιστής Corso κουβαλάει ένα από τα βιβλία του Τορκία, το the nine gates to the kingdom of shadows, το διαβατήριό του, διάφορα άλλα έγγραφα και οπωσδήποτε τα τσαλακωμένα του τσιγάρα μάρκας Lucky Strike.





Αυτή η τσάντα έγινε η δική μου εμμονή. Έψαχνα καιρό να βρω κάποια παρόμοια αλλά εις μάτην. Οι τσάντες ώμου που είχα αγοράσει δε με ικανοποιούσαν και τις εύρισκα ιδιαίτερα άβολες. Μέχρι και τσάντα από κάνναβη αγόρασα, σαν αυτές που κρατούσαν οι μαθητές τη δεκαετία του ’80 και ζωγράφιζαν πάνω τους λογότυπα των Saxon ή των Scorpions. Αλλά πάλι τίποτα.
Μέχρι που χρησιμοποίησα το internet. Είδα πως και άλλοι τρελλιάρηδες έιχαν την ίδια εμμονή με μένα και ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό. Δε μπορώ να πω πως με χαροποίησε ιδιαίτερα αυτό αλλά ξαφνικά η Billingham camera bag την οποία κρατούσε ο Johhny έστεκε στην οθόνη, λίγα εκατοστά από τα μάτια μου και περίμενε με ευλάβεια να την τοποθετήσω στο καλάθι αγορών και να την φέρω εκεί που ανήκει: στον ώμο μου. Αναζήτησα την τιμή της και μπαμ!!!!! Πάγωσα... Γύρω στις 235 λίρες κοστίζει. Χωρίς τα μεταφορικά. Έμεινα να κοιτάω άφωνος.
Τελικά οι εμμονές κοστίζουν γαμώτο..Δε ξέρω αν οι υπόλοιποι που είχαν την ίδια τρέλλα με μένα την αγόρασαν αλλά εγώ αδέρφια είπα όχι. Ξέρω πως κάποια στιγμή θα είμαστε μαζί με τη Billingham. Αλλά ίσως ακόμα δεν έχει έρθει η ώρα μας. Κρατάω τη φωτογραφία της στο σκληρό μου δίσκο και την κοιτάω πού και πού. Και προσπαθώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από άλλες τέτοιου είδους εμμονές....




p.s.
Οι φωτογραφίες είναι δανεισμένες από το www.amazon.uk και το forum http://www.therpf.com/f9/identifying-corso-s-bag-9th-gate-3899/