Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
Ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω
Αχ Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι .
Μ' εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι
Τόσο παλιοί μα ταυτόχρονα τόσο επίκαιροι οι στίχοι του Μανώλη Ρασούλη που όλοι μάθαμε να τους σιγοτραγουδάμε από το Νίκο Παπάζογλου. Δυστυχώς σε λιγότερο από ένα μήνα έφυγαν από τη ζωή και οι δύο.
Ο Νίκος Παπάζογλου ήταν μια φυσιογνωμία την οποία έχω συνδέσει με τα παιδικά αλλά και τα φοιτητικά μου χρόνια. Από μικρός θυμαμαι που ρωτούσα τους γονείς μου γιατί αυτός ο τραγουδιστής φορούσε συνέχεια το ίδιο τζιν πουκάμισο και το κόκκινο φουλάρι. Τον είδα από κοντά πια σε μια συναυλία του στο θέατρο δάσους στη Θεσσαλονίκη και γενικά ήταν από τους πολύ απλούς και μετριόφρονες καλλιτέχνες. Θυμάμαι μάλιστα πως σε κάποια συνέντευξή του γύρω στο 1999 και σε ερώτηση του δημοσιογράφου γιατί δεν παρουσιάζεται συχνά στον περιοδικό τύπο ή στα τηλεοπτικά μέσα, αυτός πολύ απλά απάντησε:" Δε θα ένιωθα καλά να βλέπω τη φάτσα μου κρεμασμένη σε ένα περίπτερο δίπλα σε κώλους και βυζιά".
Ένα μεγάλο κρίμα για το θάνατό του και μια ευχή όχι μόνο δικιάς μου αλλά και όλων όσων τον άκουσαν σε κάποιο του τραγούδι: Kαλό ταξίδι Νίκο...
