«Σε οδηγάω τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Δε μπορώ να πω, ήταν μία περίοδος με πολλές μα πάρα πολλές συγκινήσεις. Φωνές, βρισίμο, τρακαρίσματα, κορναρίσματα, άγχος, κόλλημα στην κίνηση, καμιά ντουζίνα κλήσεις, ήταν γενικά μία περίοδος πολύ γεμάτη για μένα. Δυστυχώς όμως μικρό μου αυτοκινητάκι, ήρθε η ώρα να αποδεσμευτώ για λίγο από σένα. Όχι δε θα χαθούμε μην ανησυχείς. Απλά δε θα βγαίνουμε μαζί κάθε μέρα. Αποφάσισα να βάλω και δύο νέα μέλη στην οικογένειά μας. Έτσι θα είμαστε εγώ, η Θ., εσύ και δύο μικρά και τσαχπίνικα ποδηλατάκια.
Μη μου φωνάζεις το έχω πάρει απόφαση. Μαζί θα βγαίνουμε να πάμε για μπανάκι ή για το βραδινό μας ποτάκι καμιά φορά. Μαζί θα πηγαίνουμε τα ταξιδάκια μας και τις εκδρομούλες μας. Αλλά ξέρεις με έχεις δυσκολέψει πολύ τώρα τελευταία. Καλύτερα να σε ντύνω παρά να σε ταϊζω που λένε. 40 ευρουλάκια μου τρως τη βδομάδα και με φορτώνεις επιπλέον με νεύρα και άγχος. Δεν το αντέχω άλλο πια. Σκέψου κι εμένα λίγο. Θα τα λέμε συχνά...
Σε φιλώ, ο πάντα πιστός φίλος σου
Μάνος»
Αυτά έγραψα στο αυτοκινητάκι μου αυτή τη βδομάδα. Όχι, ο χωρισμός δεν είναι μόνιμος. Απλά θα σταματήσουμε να βλεπόμαστε τόσο συχνά. Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω ποδήλατο για την καθημερινή μου διαδρομή προς και από τη δουλειά. Προϋπόθεση γι’αυτό βέβαια είναι να φτιαχτεί επιτέλους εκείνος ο σταθμός του Μετρό στη Λεωφόρο Θηβών στο Περιστέρι και να επιτρέψουν επιτέλους τα ποδήλατα να μπαίνουν στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Στην απόφασή μου αυτή συνέβαλαν ψυχολογικοί λόγοι (με το αυτοκίνητο έγινα πιο κακός άνθρωπος), οικονομικοί φυσικά (τη βλέπω το καλοκαίρι τη βενζινούλα να πιάνει 2ευρω) αλλά κυρίως λόγοι αισθητικής και υγείας. Παρακολουθώ με τη Θ. εδώ και καιρό ένα πολύ ωραίο blog από την Κοπεγχάγη ερχόμενο, το cycle chic, οπού μας δίνει καθημερινά εικόνες από τους δρόμους της πόλης στους οποίους τα ποδήλατα αποτελούν την πλειοψηφία. Και φυσικά δεν είναι η μόνη πόλη που εφαρμόζεται αυτή η πολιτική. Κάντε πάντως ένα κόπο και περάστε να επισκεφθείτε το blog αυτό.
Τέλος πάντων, η διαδικασία που σκέφτομαι να ακολουθήσω είναι απλή και θέλω και τη γνώμη σας αν μπορείται. Αγορά ενός σπαστού ποδήλατου και κράνους (η ασφάλεια πάνω απ’όλα). Αναχώρηση 6.30 κάθε πρωί από Πετρούπολη με εκτιμώμενη ώρα άφιξης στο μετρό 6.45 με 6.50. Κατόπιν μετρό από Θηβών μέχρι Αττική και από κει τρένο για Κηφισιά. 40 λεπτά να κρατήσει όλη αυτή η διαδικασία. Και άλλα 10 λεπτά από την Κηφισιά μέχρι τη Νέα Κηφισιά που είναι το γραφείο μου. Καλό δε σας φαίνεται; Ίσως λίγο παράτολμο για κάποιον που έχει συνηθίσει στον τρόπο ζωής του αυτοκινήτου αλλά είμαι διατεθειμένος να το ρισκάρω και να αλλάξω. Εσείς;
υ.γ.
Η πρώτη εικόνα είναι δανεισμένη από το Liogerma.blogspot.com και η δεύτερη από το site podilates.gr
