Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας την 14η Μαρτίου στις 07.40 ώρα Ελλάδος μέσω AEGEAN AIRLINES με προορισμό το STANSTED AIRPORT του Λονδίνου. Το ταξίδι ήταν πραγμάτικά υπέροχο αφού είχαμε αρκετά καλή ορατότητα ( είδαμε Ιταλία, Γαλλία, τις φοβερές Άλπεις) και με την AEGEAN να προσφέρει πραγματικά όλες τις ανέσεις. Αφιχθήκαμε τελικά στην Αγγλική πρωτεύουσα στις 09.55 τοπική ώρα. Το πόσο οργανωμένοι είναι οι άνθρωποι εκεί φάνηκε με το που πατήσαμε το πόδι μας στο αεροδρόμιο. Με τη κάθοδό μας από το αεροσκάφος μας παραλαμβάνει δυβάγονο τρενάκι το οποίο και μας μετέφερε στην κυρίως αίθουσα του αεροδρομίου.
Για τον έλεγχο του διαβατηρίου δεν υπήρχε υπάλληλος παρά μόνο μια σειρά μηχανημάτων εφοδιασμένα με σύστημα αναγνώρισης εγκυρότητας διαβατηρίου συνοδευόμενο με φωτογραφική μηχανή που ταυτοποιούσε τη φωτογραφία του διαβατηρίου με το άτομο που εκέινη τη στιγμή χρησιμοποιούσε το μηχάνημα. Αφού παραλάβαμε τις αποσκευές μας (και μετά την απαραίτητη στάση για τσιγάρο) βγάλαμε εισιτήρια με το National Express λεωφορείο με προορισμό το Marble Arch όπου και βρισκόταν το ξενοδοχείο μας.
Το πρώτο σοκ το παθαίνεις με το που βγαίνεις στον αγγλικό εθνικό δρόμο. Όλα πάνε ανάποδα. Προσπέρασμα από τα δεξιά, η λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας είναι δεξιά κλπ. Όλα αυτά βέβαια τα γνωρίζαμε από πριν, αλλά είναι αλλιώς να το ακούς και αλλιώς να το βλέπεις μπροστά σου.Τα προάστια είναι πραγματικά υπέροχα. Ομοιόμορφα σπίτια παντού, πολύ πράσινο που σε συνδυασμό με το τούβλινο περίβλημα των σπιτιών δημιουργούν μια απίστευτη ατμόσφαιρα. Καθώς περνάμε με το λεωφορείο από τη συνοικία Hamsted παρατηρούμε τους Εβραίους που μένουν εκεί να βολτάρουν φορώντας ρούχα που προσωπικά είχα δει μόνο σε ταινίες. Όλοι ντυμένοι παραδοσιακά, με τα καπέλα τους, τα εβραϊκά σκουφάκια, πραγματικά μείναμε άφωνοι. Μετά από μία ώρα και είκοσι λεπτά περίπου φτάσαμε στην τελευταία στάση του λεωφορείου στην Oxford Street. Σε 10 λεπτά περίπου μιλούσαμε με τη receptionist του Griffin House Hotel.
Review μας για το ξενοδοχείο έχουμε καταχωρήσει στα site: www.easytobook.com και www.tripadvisor.com . Το μόνο που θα αναφέρω εδώ είναι πως το ξενοδοχείο ήταν ένα πολύ καλό budget hotel με πάρα πολύ βολική τοποθεσία, ζεστό και με πολύ φιλικό και εξυπηρετικό προσωπικό. Ίσα λοιπόν που είδαμε το δωμάτιο και αμέσως πήραμε τους δρόμους. Για τη πρώτη μας μέρα στο Λονδίνο το πρόγραμμα έλεγε…ΠΟΔΑΡΟΔΡΟΜΟ !!!
Ξεκινήσαμε από τη Connaught Square μιας που ήταν δίπλα μας. Εκεί ακριβώς ήταν και το σπίτι του τέως πρωθυπουργού Tony Blair, οπότε όπως καταλαβαίνετε υπήρχε καθημερινά και σε 24ωρη βάση αστυνομία που περιφρουρούσε το χώρο.
Κάτω από τη πλατεία και γενικά τη γειτονιά αυτή βρισκόταν το Hyde Park και φυσικά η Oxford Street η οποία είναι ο πιο εμπορικός δρόμος του Λονδίνου, κάτι αντίστοιχο με τη δικιά μας Ερμού. Κόσμος πολύς, όλων των εθνικοτήτων, μαγαζιά ασφυκτικά γεμάτα. Το κατάστημα που μας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το Primark.
Μιλάμε για ένα κατάστημα στο οποίο βρίσκεις πραγματικά ότι θέλεις σε απίστευτες τιμές. Γεμίσαμε 3 τσάντες ρούχα και πληρώσαμε το εξωφρενικό ποσό των 69 λιρών!!!!!!! Παρατηρήσαμε πως στους διαδρόμους του καταστήματος υπήρχαν ξαπλωμένοι άνθρωποι, προφανώς κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι από τις πολλές ώρες ορθοστασίας και υπερκατανάλωσης. Ενδεικτικά αναφέρω κάποιες τιμές :
· Γραβάτα και μανικετόκουμπα 1,5 λίρες
· Πουκάμισο με γραβάτα 3,5 λίρες
· Τζιν παντελόνι 5,0 λίρες
· Τσάντα γυναικεία 3,0 λίρες
Επίσης να επισημάνω πως η γυναικεία τσάντα που προανέφερα σύμφωνα με δημοσίευμα του βημαγκαζίνο στη στήλη μ’αρέσει δε μάρέσει πωλείται σε κατάστημα της Αθήνας 50 ευρώ!!!! Τι λέτε γιάυτό;
Εκεί ήταν που πάθαμε και το πρώτο πολιτισμικό σοκ. Όλοι οι εργαζόμενοι ήταν οικονομικοί μετανάστες. Ευγενικοί, καλοντυμένοι και προπάντως καθαροί. Δεν υπάρχει πουθενά μετανάστης στα φανάρια να καθαρίζει τζάμια, να πουλάει χαρτομάντηλα, ναρκομανής να παρακαλάει για τη δόση του. Αυτό που παρατηρεί κάποιος είναι πως εκεί οι οικονομικοί μετανάστες ζουν και εργάζονονται ως κανονικοί Άγγλοι, φορολογούνται και δε χρειάζεται να καταφεύγουν σε λύσεις τύπου καθαριστής παρμπρίζ αυτοκινήτων σε διαταυρώσεις. Δε γνωρίζω βέβαια τις συνθήκες της ζωής τους εκεί, αλλά με βεβαιότητα τονίζω πως δεν έχει καμία σχέση το πώς τους βλέπουν στην Αγγλία με το πώς τους αντιμετωπίζουμε στη χώρα μας. Είναι πραγματικά τραγικό να σκεφτεί κανείς πώς αλλάζει η ποιότητα ζωής ενός ανθρώπου από τη μία χώρα στην άλλη.
Συνεχίζουμε το περπάτημα στους δρόμους του Λονδίνου. Μπερδευτήκαμε λίγο με τις επισημάνσεις LOOK LEFT και LOOK RIGHT στις διαβάσεις των δρόμων αλλά μετά από ολιγόλεπτο περπάτημα το συνηθίσαμε. Μας έκανε εντύπωση η οδηγική συμπεριφορά των Άγγλων μιας που σταματούσαν στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί άσχετα αν το φανάρι για αυτούς ήταν κόκκινο καθώς επίσης και το γεγονός ότι πιέζοντας στο φανάρι το κουμπί για τους πεζούς σε λίγα δευτερόλεπτα είχε ανάψει πράσινο (σε αντίθεση με τα αντίστοιχα δικά μας). Δεν υπάρχει κάδος σκουπιδιών σε ακτίνα αρκετών δεκάδων μέτρων. Κι όμως οι δρόμοι είναι πεντακάθαροι. Όσο για βαμμένο με σπρέι τοίχο ούτε κατά διάννοια. Γιατί συμβαίνει αυτό άραγε; Μιλάμε δεν υπάρχει σκουπίδι για δείγμα παρά μόνον κάτι γόπες τσιγάρων. Κι αυτό γιατί το κάπνισμα απαγορεύεται αυστηρά σε κάθε κλειστό χώρο. Είμαι καπνιστής κι όμως σεβάστηκα το νόμο αυτό σε κάθε περίπτωση. Μιλώντας με ντόπιους μας είπαν πως με το που επιβλήθηκε αυτό το μέτρο το δεχτήκανε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Εδώ βέβαια ήδη έχουν αρχίσει να προσπαθούν να βρουν κάποιο παραθυράκι στο νόμο. Αθάνατη ελληνική ψυχή!! Το ξαναλέω πως είμαι καπνιστής κι όμως έμπαινα σε χώρους που δεν υπήρχε καπνός και η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή και από τότε δε καπνίζω στο γραφέιο που εργάζομαι. Δε θα ήταν καλύτερα για όλους να δεχτούμε το μέτρο αυτό παρά να προσπαθούμε να κάνουμε οτιδήποτε για να το αποφύγουμε; Φανταστείτε λίγο πώς θα ήταν...
Μετά τη βόλτα μας στην Oxford Street και τις ποικίλες σκέψεις που μας κατέκλυσαν, συνεχίσαμε το περίπατό μας καταλήγωντας στο κατάστημα Fortnum and Mason για αγορά τσαγιού και συναφών γλυκισμάτων το οποίο λειτουργεί από το 1707 !!!! Πολύ οργανωμένο με πολλά είδη τσαγιού Earl Grey και με άλλα είδη διατροφής και είδη για το σπίτι. Εδώ βέβαια οι τιμές είναι κάπως τσουχτερές αλλά αξίζει το κόπο να το επισκεφθείτε.
Φτάνουμε κατόπιν στο Piccadilly Circus. Είδαμε τη περίφημη πλατεία, ρωτήσαμε για θέατρα (το μόνο στο οποίο βρήκαμε εισιτήριο ήταν το Lion King για την επόμενη μέρα στις 3 το μεσημέρι αλλά το αποφύγαμε μετά από παρότρυνση και του πωλητή με την αιτιολογία ότι μέσα στο θέατρο θα βρισκόντουσαν μόνο μικρά παιδιά).
Φεύγουμε από το Piccadilly και κατευθυνόμαστε προς το St. James Park. Απίθανη διαδρομή...Το πράσινο κυριαρχεί παντού. Μεγάλα πεζοδρόμια, ποδηλατόδρομοι και το St. James Palace σε πρωτο πλάνο ενώ το πάρκο απλωνόταν στην απέναντι πλευρά. Πολύς κόσμος έκανε τζόκιν, ποδήλατο ή απλούς περιπάτους ενώ παρατηρούσαμε παρέες ατόμων ξαπλωμένες στο πάρκο. Αναρωτηθήκαμε : γιατί να μην υπάρχουν τέτοια πάρκα και στις μεγάλες ελληνικές πόλεις; Γιατί να έχουμε μόνο καφετέριες και να μη μας παρέχεται η δυνατότητα να χαλαρώσουμε σε ένα τέτοιο πάρκο μέσα στη πόλη παρά να χρειάζεται να διανύσουμε χιλιόμετρα ολόκληρα για να βγούμε στην εξοχή; Μετά τη μελαγχολία της στιγμής βρεθήκαμε έξω από τους βασιλικούς σταύλους. Παρακολουθήσαμε την αλλαγή της φρουράς και κατευθυνθήκαμε στο Buckingham Palace.
Προσωπικά, αν και θαυμάσιο κτίριο και σε πολύ ωραίο σημείο, δε με εντυπωσίασε ιδιαίτερα μιας και θεωρώ ότι υπάρχουν πολύ καλύτερα μέρη να δεις στο Λονδίνο. Ευχάριστη έκπληξη η παρουσία έφιππης αστυνομίας με τα άλογα να γίνονται αντικείμενο λατρείας από τους τουρίστες. Μιας και η ώρα είχε περάσει (περπατούσαμε από τις 12.30 το πρωί μέχρι τις 8 το απόγευμα) είπαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας να ηρεμήσουμε καμιά ώρα. Περπατήσαμε λοιπόν από το βασιλικό παλάτι, πήραμε την Park Lane και φτάσαμε στο Marble Arch όπου και μέναμε..Όπως θα καταλαβαίνετε η κούραση της μέρας μας είχε καταβάλει και κοιμηθήκαμε γύρω στις 9.30..Το ξυπνητήρι θα χτυπούσε στις 6.30 το επόμενο πρωί.
Τέλος πρώτης μέρας....
